97563

jako mniejszość określa społeczności trwale zamieszkujące na pewnym terytorium (zwt. państwa), różniące się od większości jego mieszkańców (lub od społeczności panującej politycznie) cechą (lub cechami), które powodują uznawanie ich w świadomości społ. za odmienne, a w stosunkach społ. wywołują nieraz dyskryminację; cechą taką bywa religia, język, świadomość nar., kultura itd.

Przyjmując, że wyniki powszechnego spisu ludności z 1931 roku -chociaż poddawane są krytyce - ukazują w największym przybliżeniu liczebność poszczególnych grup mniejszościowych w Polsce okresu międzywojennego, i to właśnie te wyniki będę podstawą tej pracy.

Według kryteriów językowych spisu z 1931 roku, Polacy stanowili tylko 68,9% ogółu ludności. Ukraińcy 13,9%, mówiący jidysz Żydzi 8,7%, Białorusini 3,1% i Niemcy 2,3% tworzyli niemal jedną trzecią ogółu mieszkańców.² Szerzej przedstawia to rysunek nrl. i tabela nr 1.

* Norman Davies, Boże ignysko. Historia Polski tom II, Wydawnictwo Znak Kraków 1992 s. 507