99487

Cavour, który stanął na czele rządu. W warunkach koniunktury gospodarczej, która zapanowała w Europie od końca 1848 roku i ogarnęła również, umiał on podnieść handel, przemysł i rolnictwo w państwie oraz uporządkować finanse. Z determinacją dążył do jednego celu zjednoczenia Włoch pod władzą dynastii sabaudzkiej, a dla jego osiągnięcia wykorzystywał wszystkie sprzyjające okoliczności, nawiązał wszystkie możliwe wewnętrzne i zewnętrzne sojusze, umiał pozyskać dla swojej sprawy także działaczy republikańskich takich jak np. Garibaldi. Skrycie także podsycał działalność rozgałęzionej organizacji patriotycznej Towarzystwa Narodowego, którego celem było wywalczenie zjednoczenia Wioch. Widział on w papieżu główna przeszkodę w dziele zjednoczenia kraju. Zamykał klasztory, zastąpił ustawodawstwa kościelne ustawodawstwem cywilnym.

Premier Piemontu nie wahał się wciągać swego kraju do udziału w wojnie krymskiej. Nadwyrężało to w prawdzie zasoby małego państwa, jednakże Piemont został dopuszczony do uczestnictwa w Kongresie Paryskim w 1856 r., gdzie jego przedstawiciele podnieśli sprawę wyzwolenia i zjednoczenia ziem włoskich Stosunek sił dwóch antagonistów : wielkiej monarchii habsburskiej i małego państwa piemonckiego, począł się zmieniać na niekorzyść Austrii. Nieprzyjazna wobec Rosji postawa Austrii w wojnie krymskiej spowodowała utratę poparcia dla Austrii tego wciąż olbrzymiego mocarstwa. Neutralność zaś Austrii w tej wojnie w zestawieniu z aktywnym uczestnictwie, Piemontu, zobowiązywała Anglie i Francję do opowiedzenia się w ewentualnym konflikcie po stronie Wioch.

Wydarzenia Wiosny Ludów pokazały, że bez pokonania Austrii zjednoczenie Wioch jest niemożliwe. Dlatego przywódcy mchu narodowego zabiegają o sprzyjające warunki m-nar -> Camillo Cavour-> udział w wojnie krymskiej-> wzmianki o sprawie na kongresie paryskim. Natomiast Napoleon III sprzyjał sprawie włoskiej, licząc na osłabienie Austrii i umocnienie wpływów na półwyspie apenińskim. To jego sprzyjanie jednak było dość niemrawe, dlatego 1857r. zamach Felice Orsiniego na cesarza - nieudany. Cavour jednak przekonuje Napoleona, że nie ma on nic wspólnego z radykałami i rewolucjonistami. Zamach pretekstem do zbliżenia Francji i Piemontu ->

Lipiec 1858r. konferencja w Plombieres-les Bains: formalne przymierze francusko-piemonckie: w zamian za pomoc w walce z Austrią, Francja otrzyma Sabaudię i Niceę. Napoleon III ponadto apelował, aby wojna nie nabrała charakteru rewolucyjnego, a państwo włoskie póki co nie powinno być unitarne, a np. konfederacyjne pod kierownictwem dynastii sabaudzkiej (Sardyńskiej). Formalny sojusz - traktat z 28.01.1859r.

-demonstracyjne zbrojenia Piemontu -> Austria kieruje ultimatum 23.04.1859r.domagające się zmniejszenia sił zbrojnych - odrzucone przez Sardynię. 29.04 - wypowiedzenie wojny przez Austrię, Francja, zgodnie z sojuszem, przychodzi ze zbrojną pomocą Sardynii 3 maja.