3784499897

Prano na co dzień - Scenariusz 8. Negocjacje, mediacje, spraw iedliwość naprawcza; Sztuka rozw iązywania konfliktów. Zajęcia Kliniczne z Praw a Na Co dzień realizowane w ramach programu nauczania na Wydziale Praw a i Administracji Uniwersytetu Warszaw skiego oraz Koalicji „Pow rót do Wolności PNCD - semestr zimowy - grupa więzienna - 29 listopada 2005 - Wydz. Prawa U. W.

przestępca. Nie ma w niej zbyt dużo miejsca dla pokrzywdzonego. Łamanie prawa wyrównuje się poprzez ukaranie sprawcy. Sprawiedliwość naprawcza kładzie nacisk na naprawienie szkody, wyrządzonej przestępstwem, przy czym pokrzywdzony w sposób aktywny uczestniczy w wypracowaniu decyzji, co do formy i sposobu rekompensaty poniesionych strat. W centrum uwagi skupiają się problemy i potrzeby pokrzywdzonego. Różne formy sprawiedliwości naprawczej charakteryzują się tym, iż każda z nich daje stronom większą, niż w ramach sztywnych procedur wymaganych w postępowaniu sądowym, autonomię w zakresie dysponowania konfliktem i wpływania na sposób jego rozwiązania, który jednakże nie może oczywiście wykraczać poza ramy prawa. Nie można się, więc umówić na chłostę, czy oddanie w czasową choćby niewolę. Umożliwiają również restytucję. Nie musi, ale może to prowadzić do pogodzenia ofiary ze sprawcą. Pogodzenie jest być może miłym akcentem, ale nie jest konieczne i pokrzywdzony nigdy nie może być nakłaniany do przebaczenia sprawcy. Przebaczenie tak naprawdę służy osobie pokrzywdzonej, Służy temu, by sobie odpuściła i żyła dalej dobrym jakościowo życiem - nie przeżywając bez końca niechęci. Ale kiedy ma to nastąpić - to decyzja samej ofiary, Może mediacja i inne formy pokojowego rozwiązywania sporów mogą to przyspieszyć i pomóc, a może nie. Nie obniża to wartości procesu, jeśli do przebaczenia nie dojdzie, a skończy się na ustaleniu sposobu postępowania. Mediacja to nie jest jak śliczna bajka dla dzieci gdzie bestia zamienia się rolą z piękna i tez pięknieje. To sztuka, która pozwala na sprawne, w miarę dobre wyjaśnienie istoty sporu i poszukania dróg jego rozwiązania, ani mniej, ale i nie więcej. Nie musi się to jak w bajce kończyć - i żyli razem długo i szczęśliwie. Wystarczy jak żyją po tym nie gorzej, a nawet trochę lepiej - bo obie strony rozumieją, co się stało.

Tam, więc, gdy ustawodawca uzależnia określone rozstrzygnięcie od pojednania się sprawcy z ofiarą (np. przy nadzwyczajnym złagodzeniu kary) nie chodzi o to, by wpadali sobie w ramiona, wystarczy, że zgodnie ustalą sposób naprawienia poniesionych przez ofiarę szkód.

Celem zarówno mediacji, jak i negocjacji przewidzianych w kodeksie karnym i postępowaniu karnym jest, aby uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego.

Uregulowana w procedurze odbywa się poza organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości. Zgłosić sprawę do mediacji mogą: same strony, policja, prokurator lub sędzia (sąd). Odbywać się może jedynie, jeśli strony przez cały czas jej trwania godzą się na jej prowadzenie. Jest znacznie mniej sformalizowana niż procedura sądowa, ale tez odbywa się wedle ściśle ustalonych reguł gwarantujących porozumienie i równowagę stron. Sprzyja swobodnym wypowiedziom oraz rozładowaniu emocji. Pozwala na to, by gospodarzami procesu byli sami zainteresowani. To, jak i wzajemne zrozumienie i równowaga stron możliwe są dzięki udziałowi w tym procesie niezależnej/ego, nie zainteresowanej/ego sporem mediatorki lub mediatora, a najczęściej dwóch osób wspólnie komediujących.

Alternatywny sposób pokazania mediacji:

W mediacji chodzi o doprowadzenie do porozumienia między spierającymi się stronami, do rozwiązania zaistniałego konfliktu, wyrażenia swoich odczuć oraz uzgodnienia sposobu zadośćuczynienia. Mediację prowadzi zaproszony do tej roli mediator.