3784500173

Magdalena Błachut

SCENARIUSZ TEATRALNY

„TRAMWAJ ZWANY NIENAWIŚCIĄ”

OSOBY:

INNY- chłopak ubrany na szaro.

GŁOS - postać niewidoczna dla widzów.

STARSZY PAN - chłopak ubrany na czarno, w kapeluszu i okularach, w ręku trzyma gazetę. KUBA - chłopak ubrany na czarno, przywódca.

MACIEK - chłopak ubrany na czarno.

JACEK - chłopak ubrany na czarno.

KASIA - dziewczyna ubrana na czarno.

KOBIETA - dziewczyna ubrana w kolorową sukienkę.

MOTORNICZY- postać niewidoczna dla widzów.

KONTROLER BILETÓW - chłopak ubrany na granatowo.

SCENA I: (na scenie panuje półmrok, na środku stoi Inny, pada na niego punktowe światło, w tle słychać piosenkę Czesława Niemena pt. „Dziwny jest ten świat”, po pierwszej zwrotce i refrenie aktor zaczyna mówić)

GŁOS: „W naszym społeczeństwie jeden przed drugim ma lęk. Nie tyle boi się drugiego człowieka, ile ma strach, że ten drugi jest inny” (Peter Fonda)

INNY: Mam 16 lat, żyję... myślę... kocham... nienawidzę... tęsknię... lubię... płaczę... śmieję się... jem... śpię... marzę... niby jestem jak wszyscy... a jednak...

GŁOS: Inny jest biedny, niemodnie ubrany, nie ma telefonu, komputera, nie przynosi do szkoły śniadania, czasami musi żebrać, żeby coś zjeść. I właśnie to odróżnia Go od reszty tzw. normalnych ludzi. Nie powinno to nikomu przeszkadzać, ale są ludzie, którzy mają z tym ogromny problem. Takich ludzi jest wielu. Dlatego Inny jest sam, nie ma kolegów, nikt go nie akceptuje, zadowala się własnym towarzystwem.

INNY: Boję się... boję się odrzucenia... wyśmiania... wyzwisk... przemocy... Gdziekolwiek jestem, traktują mnie jak trędowatego... (światło gaśnie, Inny schodzi ze sceny)

SCENA II: (jasne światło, na scenie ustawionych jest 5 krzeseł, bokiem do widowni, jak siedzenia w tramwaju. Na scenie panuje zamieszanie. Kuba, Maciek, Jacek, Kasia i Starszy Pan czekają na tramwaj, który po chwili nadjeżdża, wszyscy w siadają i zajmują miejsca, Starszy Pan siada na ostatnim siedzeniu, w tle słychać dźwięki odjeżdżającego tramwaju) MOTORNICZY: (dzwonek) Ulica Straszna!