8476758581

294 ARTYKUŁY

ZAŁOŻENIA RETROKONWERSJI KATALOGÓW

Decyzja budowy nowej biblioteki ogłoszona przez prezydenta F. Mitteran-da 14.07.1988 r. potwierdziła konieczność przyspieszenia prac nad retrokon-wersją katalogów BN sprzed 1970 r. Rozpoczął się drugi etap automatyzacji biblioteki. W listopadzie 1988 r. powstała zalążek przyszłej pracowni konwersji retrospektywnej zatrudniający 2 osoby na pół etatu (obecnie liczy ona 22 osoby). Prace wstępne trwające do lutego 1989 r. polegały na identyfikacji i analizie najważniejszych istniejących katalogów i kartotek oraz oszacowaniu przewidywanej liczby opisów do retrokonwersji [1, 6], Wtedy wytyczono też główne zasady przyszłej konwersji retrospektywnej, ustalając, że:

—    podlegać jej będą oryginalne pozycje katalogowe (a nie bibliograficzne), ponieważ są zwykle pełniejsze i bogatsze i zawierają szczegółowsze dane o egzemplarzu od opisów w różnych źródłach bibliograficznych;

—    będzie to retr okoń wersja pozycji katalogowych istniejących, a nie ponowne skatalogowanie druków (z rzadkimi odstępstwami od tej zasady);

—    każda informacja zawarta w pozycji katalogowej (zarówno w katalogach drukowanych, jak i sprządzanych ręcznie) musi być przeniesiona do rekordu w formacie INTERMARC (przyjętym dla baz BN Opale);

—    przy retrokonwersji należy rekordy uzupełnić o dodatkowe informacje (np. podane w postaci kodu: języka, miejsca i kraju wydania, nazwy wydawcy, UKD) występujące w katalogu tradycyjnym.

Ten śmiały i bez precedensu w świecie na taką skalę projekt wymagał nowych rozwiązań w dziedzinie automatyzacji katalogów. Dla porównania trzeba dodać, że retrokonwersje katalogów Biblioteki Brytyjskiej i Biblioteki Kongresu — porównywalne, jeśli chodzi o skalę przedsięwzięcia — przeprowadzone zostały na podstawie katalogów drukowanych sporządzonych według zasad mniej zróżnicowanych.

Od początku zakładano, że produkt końcowy retrokonwersji będzie stanowił wraz z BN Opale i BN Opaline bazę przyszłego systemu informacji nowej Biblioteki Narodowej Francji (BNF) i podstawę przyszłego centralnego katalogu bibliotek Francji (catalogue collectif de France — CCF).

Do retrokonwersji przeznaczono 32 katalogi i kartoteki zawierające ok. 6 min pozycji. Ten ogromny materiał podzielono na dwie grupy, a pracę nad nim przewidziano w dwóch fazach. Pierwsza faza obejmowała retrokonwersje czterech katalogów ogólnych rejestrujących wydawnictwa w językach o alfabecie łacińskim

—    książki:

1)    Catalogue generał des livres imprimes (CG) — od początku do 1959 r., ok. 2 min pozycji,

2)    jego suplement na liszkach (SU) — ok. 1,3 min pozycji,

3)    Catalogue generał auteurs, collectives-auteurs, anonymes 1960-1969 (LX) — ok. 0,5 min pozycji;

—    wydawnictwa ciągłe: