8476758618

260 ARTYKUŁY

stwierdzenie Autorki, że podstawę konwersji katalogów w poszczególnych bibliotekach powinny stanowić baza bibliografii narodowej na dysku CD-ROM oraz zautomatyzowane krajowe katalogi centralne dostępne Online i oflline (przy czym niezbędny element obu zbiorów stanowią kartoteki haseł autorytatywnych) określa sytuację, o której tymczasem możemy tylko marzyć.

Nic więc dziwnego, że w tym stanie rzeczy poszczególne biblioteki przystępują do retrokonwersji swoich katalogów we własnym zakresie, wybierając rozwiązania najbardziej dla siebie odpowiednie. Że grozi to marnotrawstwem czasu, pracy, pieniędzy — chyba nie trzeba żadnemu bibliotekarzowi tłumaczyć. A bezsilność w zmianie tego stanu jest zupełnie zdumiewająca. Przy czym zmiana ta wcale nie zależy od jakichś nadrzędnych władz, a wyłącznie od samych bibliotek, które nie mogą się ciągle zdobyć na podjęcie współpracy.

W tej chwili prace nad retrokonwersją katalogów chyba najintensywniej są prowadzone w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie. W nowym gmachu Biblioteki 500 000 wol. książek i wydawnictw ciągłych ma być ustawione rzeczowo na półkach z wolnym dostępem. Wymaga to sklasyfikowania tej części zbiorów (wybrano w tym celu klasyfikację Biblioteki Kongresu), co wymaga wzięcia każdego wydawnictwa do ręki. Wobec czego postanowiono, że jednocześnie dla tych książek i czasopism będą sporządzane rekordy bibliograficzne z autopsji. Takie przekatalogowanie dotyczy głównie wydawnictw opublikowanych po 1980 r. Do końca marca 1997 r. wprowadzono do bazy 30 000 rekordów bibliograficznych. Są one sporządzane według tych samych zasad jakie obowiązują dla wydawnictw z bieżącego wpływu, z jednoczesnym tworzeniem niezbędnych rekordów w kartotece haseł wzorcowych, niestety, bez haseł przedmiotowych w języku KABA. W ten sposób powstaje katalog zawierający rekordy bibliograficzne, sporządzane według jednolitych zasad, dla wydawnictw z ostatnich kilkunastu lat, przy czym wybrana metoda

—    przekatalogowywanie z autopsji — choć uzasadniona w tym przypadku warunkami należy do najmniej polecanych. Warto tu jednak zwrócić uwagę, że

—    jak wynika z artykułu Marii Śliwińskiej ( s. 281-292) — przekatalogowywanie części zbiorów stosują też Niemcy w swoim programie retrokonwersji realizowanym w skali ogólnokrajowej.

Konwersję swoich katalogów kartkowych zapoczątkowały również inne biblioteki z grupy bibliotek wykorzystujących oprogramowanie VTLS: Biblioteka Jagiellońska, Biblioteka AGH, Uniwersytetu Gdańskiego. Tymczasem poszczególne biblioteki robią to na własną rękę.

Szczegółowiej omówiono w tym zeszycie Przeglądu sposób przeprowadzania retrokonwersji katalogów Biblioteki Sejmowej i Biblioteki Ośrodka Studiów Amerykańskich Uniwersytetu Warszawskiego. W Bibliotece Sejmowej planowanie i prowadzenie prac, przedstawione przez Zofię Moszczyńs-ką-Pętkowską (s. 323-336), wygląda jak wzorcowa realizacja zaleceń A. Ogonowskiej dotyczących: określenia celu retrokonwersji; przygotowania informacji o księgozbiorze, które mają być jej poddane; metody przejmowania rekordów z Przewodnika Bibliograficznego; zapewnienia dodatkowego opraco-