64. Pozytywizm prawniczy. Powstanie BGB.
Pozytywizm prawniczy- nurt w XIX i XX- wiecznej filozofii prawa przeciwstawny prawu natury,
sprowadzający rolę nauki prawa do systematycznej analizy norm prawa pozytywnego w oderwaniu
od wszelkich czynników pozanormatywnych.
Najbardziej charakterystyczną odmianą pozytywizmu prawniczego była tzw. szkoła egzegezy:
S Głównie na terenie Francji
S Jej przedstawiciele zajmowali się analizą przepisów Kodeksu Napoleona
S Teza: kodeks cywilny stanowi zamkniętą i kompletną całość, dostarczającą rozwiązań wszystkich możliwych do przewidzenia przypadków
S Kult przepisu prawnego
S Ruch ten panował również w Austrii
Powstanie BGB:
■ Po zjednoczeniu Niemiec potrzebny był kodeks, więc powołali w 1874 r. komisję kodyfikacyjną, która po kilkunastu latach pokazała projekt
■ Projekt: ostra krytyka, zarzucano autorom niewolnicze trzymanie się konstrukcji prawnych nauki recypowanego prawa rzymskiego bez uwzględnienia prawa rodzinnego
■ W 1890 r. powołano drugą komisję, która olała krytykę, wprowadziła minimalne przeróbki i jej projekt został uchwalony w 1896r. przez sejm Rzeszy z mocą obowiązującą od 1 stycznia 1900r. pod nazwą „Burgerliches Gesetzbuch" (BGB)
65. Pandektystyka w XIX w.
Pandektystyka- nurt w niemieckiej nauce prawa, skupiający się na analizie przyswajanego w
Niemczech prawa rzymskiego
> Podstawy pandekty styki zostały stworzone jeszcze przez F.K. Savigny'ego, ale jej rozwój przypadł na drugą połowę XIXw., kiedy rozrosła się do wielkiego abstrakcyjnego systemu naukowego „dzisiejszego prawa rzymskiego"
> Opracowali najszerszy w ówczesnej cywilistyce katalog abstrakcyjnych pojęć prawnych
> Nastawienie ściśle dogmatyczne oraz oderwanie norm prawnych od społeczno-gospodarczych uwarunkowań
> Największe dzieło to kodeks cywilny niemiecki (BGB)
66. BGB i jego znaczenie w rozwoju prawa cywilnego.
1.01.1900r.- wprowadzenie BGB
❖ 2385 paragrafów w pięciu księgach
❖ Prawo cywilne podzielone na część ogólną, prawo zobowiązań, rzeczowe, rodzinne i spadkowe
❖ Umieszczono w nim liczne klauzule generalne, czyli odwołania do „dobrej wiary", „zwyczajów uczciwego obrotu", które miały umożliwić orzecznictwu sądowemu posługiwanie się przepisami w sposób elastyczny