3703947840

na jej temat coraz to nowe wiersze sławiące jej walory, skrzące w słońcu wody płynące w kierunku odległego Morza Bałtyckiego. Przedwojenna Polska, czyli II Rzeczpospolita, umiała powiązać „stołeczną rzeką" z najwyższym urzędem w państwie. Stało się tak za sprawą wzniesienia w Wiśle Czarne rezydencji dla ówczesnego prezydenta RP - prof. Ignacego Mościckiego (1867-1946). Wszak w Wiśle Czarne bierze swój początek Czarna Wisełka, która łącząc się z Białą Wisełką przechodzi w Wisełką, a ta w rzeką Wisłą.

Oto kilka z najbardziej reprezentatywnych wierszy różnych polskich autorów sławiących imią Królowej:

Przed wyruszeniem na drugi brzeg. Ze zbiorów Archiwum Państwowego m.st. Warszawy.

Zakipiały sine tonie, zamącił się zdrój...

Niesie Wisła aż do morza stary smutek swój, niesie Wisła aż do morza stare swoje żale, z jękiem biją w chatę naszą jej tułacze fale...

Maria Konopnicka

0    Wisło, Wisło! Żywa pieśni ludu polskiego nigdy nieprzerwana wieści o tern,

co się dokonała za dni,

które leżą w zamierzchłej dali czasów,

- i wieczny pozwie ku przyszłości bez końca!

Stefan Żeromski

1    oto płynie do nas, w srebrnej mgle zawisły, Obraz Warszawy, śniącej nad brzegami Wisły, Obraz, którego kontur ostry i skupiony

Od pokoleń tak silnie mamy w krew wpojony, A od dziecka tak dobrze znamy z dawnych druków, Z rysunków Canaletta i oleodruków (...).

Stanisław Baliński dedykując Janowi Lechoniowi

Wisła - rzeka Warszawy

13