2091575692

KLUB SPRAWOZDAWCÓW PARLAMENTARNYCH PRZY SEJMIE RP 1919-1939    115

bywające się w styczniu każdego roku z udziałem wszystkich członków. Jego zadaniem było uchwalanie lub zmiana statutu, dokonywanie wyborów Wydziału, Komisji Rewizyjnej i Sądu Koleżeńskiego, rozstrzyganie odwołań przeciw wykluczeniu członka przez Wydział oraz podejmowanie decyzji w sprawach nabycia, zbycia lub obciążenia nieruchomości oraz w sprawach przyjmowania zapisów warunkowych. Dla ważności posiedzeń Walnego Zgromadzenia w pierwszym terminie potrzebna była obecność połowy wszystkich członków zwyczajnych, w drugim terminie posiedzenie było ważne bez względu na liczbę przybyłych członków. Uchwały miały zapadać zwyczajną większością głosów, jedynie zmiana statutu wymagała większości 2/3. W razie potrzeby Wydział miał prawo zwoływać Walne Zgromadzenie Nadzwyczajne z własnej inicjatywy, na żądanie Komisji Rewizyjnej lub 1/3 członków zwyczajnych. O mającym się odbyć zebraniu Zarząd zawiadamiał członków, podając jednocześnie porządek dnia, poprzez ogłoszenia w pismach miejscowych Stowarzyszenie reprezentował prezes i jeden z członków Wydziału. Statut zobowiązywał również członków KSP do wpłacania regularnych, comiesięcznych składek, których wysokość ustalono wstępnie, to jest w 1919 r., na równowartość późniejszych 2 złotych (wówczas jeszcze przed reformą Grabskiego walutą obowiązującą była marka). Wpisowe natomiast wynosiło wówczas równowartość późniejszych 100 złotych. Sankcją za niedopełnienie tego obowiązku było skreślenie z listy członków przez Zarząd.

Statut zobowiązywał członków KSP do przestrzegania zasad etyki dziennikarskiej, ochrony interesów zawodu, stosowania się do przepisów statutu i wywiązywania się z postanowień Zarządu Klubu. Ponieważ KSP otrzymał status prawny stowarzyszenia, to w jego statucie musiały znaleźć się również zapisy odnośnie do jego ewentualnego rozwiązania. Zgodnie z nimi, uchwała o rozwiązaniu mogła zapaść tylko na osobnym, w tym celu zwołanym, zgromadzeniu, większością 2/3 głosów. Zgromadzenie to jednocześnie orzekało o przeznaczeniu majątku stowarzyszenia na rzecz podobnego, istniejącego stowarzyszenia zawodowego¹³. Statut KSP stanowił najwcześniej opracowaną (ponieważ był niezbędny do rejestracji stowarzyszenia) część „Zbioru norm organizacyjnych Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych w Warszawie” wydanego w 1928 r.

Drugim ważnym dla Klubu dokumentem był Regulamin Wewnętrzny zatwierdzony na Walnym Zgromadzeniu 21 marca 1928 r. i uzupełniony 25 czerwca tego samego roku. W artykule pierwszym czytamy: „Klub Sprawozdawców Parlamentarnych jest organizacją istniejącą dla ułatwienia parlamentarnej służby sprawozdawczej i politycznej pracy redakcyjnej w dziennikach wychodzących na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Zarząd KSP ma prawo przyjmowania w poszczególnych wypadkach korespondentów pism zagranicznych oraz agencji telegraficznych na członków Klubu. Członek Klubu, który osiągnął mandat poselski lub senatorski, zachowuje na czas trwania mandatu przynależność klubową ze wszyst-kiemi prawami i obowiązkami”¹⁴. W artykule 2 określano zasady, na jakich dziennikom przysługiwało prawo do wyznaczania sprawozdawcy parlamentarnego. I tak, każdy dziennik wychodzący na terenie miasta stołecznego Warszawy w jednym wydaniu dziennie miał prawo do wyznaczenia do KSP dwóch przedstawicieli, a dziennik wychodzący w dwóch lub więcej wydaniach - trzech. Dziennikowi zamiejscowemu przyznawano prawo do wyznaczenia korespondenta, o ile pełnił on służbę sprawozdawczą drogą telefoniczną przynajmniej

Zbiór norm organizacyjnych Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych w Warszawie, Warszawa 1928. Regulamin Wewnętrzny Klubu Sprawozdawców Parlamentarnych, W: Zbiór norm....