2910489378

oświatowym. Zadowolony z rodzaju pracy, mając dobre wyniki, doszedł do przekonania, że powołaniem jego jest zawód nauczycielski. I poszedł za głosem swego powołania.

W pracy pedagogicznej Tadeusza Moniewskiego da się wyróżnić dwa okresy. Pierwszy obejmuje jata szkolne 1922/23 — 1929/30, drugi to dyrektura w Lublinie w latach 1930/31 do końca 1939. Nie jest mi bliżej znany pierwszy, siedlecki okres. Wiadomo tylko, że z początkiem września 1922 r. został nauczycielem Gimnazjum im. Stanisława Żółkiewskiego w Siedlcach, gdzie uczył historii i nauki o Polsce współczesnej. Równocześnie dalej studiował dojeżdżając do Warszawy na seminaria i do bibliotek. Ukończywszy uniwersytet wziął żywy udział w życiu społecznym i kulturalnym Siedlec, pracując owocnie w różnych organizacjach i stowarzyszeniach. Trwałą jego zasługą było zorganizowanie i rozbudowa Muzeum Ziemi Podlaskiej, którego był kierownikiem oraz opracowanie przewodnika po Siedlcach i okolicy pt. „Siedlce¹

(1928 r.)

We wrześniu 1930 r. objął Tadeusz Moniewski stanowisko dyrektora Państwowego Gimnazjum im. Staszica w Lublinie. Po usunięciu początkowych trudności, nowy dyrektor taktownym postępowaniem potrafił wytworzyć w gronie nauczycielskim atmosferę sprzyjającą rozwojowi szkoły. Natrafił zresztą w szkole na poważny, o dużych wartościach zespół nauczycielski, który młodemu dyrektorowi ułatwiał jego zadanie. Dzięki więc takim czynnikom, jak takt dyrektora, jego życzliwe i koleżeńskie odnoszenie się do grona uczących z jednej a rozwaga i doświadczenie pedagogiczne starszych i zapał do pracy młodszych nauczycieli z drugiej strony, u wszystkich zaś troska o młodzież i szlachetna ambicja, by „Staszic“ |;tał się pierwszą szkołą w Lubelszczyźnie, nasze gimnazjum przeżywało w latach 1932 — 1939 renesans świetnej epoki szkoły wydziałowej lubelskiej z końca XVIII wieku.

Jako dyrektor Moniewski poświęcił się w zupełności szkole. Wysiłki jego zdążały do stałego ulepszenia w niej form życia i pracy dydaktyczno-wychowawczej. Toteż

5