3184152979

[13] ENERGIA W FOTOSYNTEZIE 451

Oblicza się zanik prawdopodobieństwa wzbudzenia pierwszej cząsteczki p_K(t) i wzrost w tym samym czasie prawdopodobieństwa wzbudzenia akceptora o^t). Następnie autor zakłada, że procesy takie zachodzą pomiędzy wszystkimi parami donorów i akceptorów i otrzymuje wzór:

(13)    PkOO] pk(t)> = K_lk

gdzie: K_kl — liczba przekazań z k-tej do 1-tej drobiny obliczonych na jednostkę czasu, która byłaby otrzymana przy g_k = const. t — średni czas życia wykładniczo zanikającego stanu wzbudzonego.

Równanie to opisuje przekazywanie energii, a nie reabsorpcję, gdyż w ostatnim przypadku promieniowanie i absorpcja byłyby procesami sukcesywnymi, a nie jak w tym równaniu procesami równoczesnymi. Z równania 13 wynika, że czas zaniku wzbudzenia w układzie nie zależy od liczby przekazywań, czyli suma prawdopodobieństw wzbudzenia k cząsteczek w chwili t, G_k(t), jest równa sumie prawdopodobieństw wzbudzenia w czasie t = 0 pomnożonej przez czynnik wykładniczy zdający sprawę z zaniku wzbudzenia

(14)    y p_k(t) = pk(°)exp / -

k    k    \    ‘ /

Forster (66) rozpatruje sytuację taką, gdy jedna niewzbudzona drobina znajduje się w sąsiedztwie drobiny pierwotnie wzbudzonej. Przy takim założeniu otrzymuje wzory na całkowite prawdopodobieństwo promieniowania każdej z tych dwu drobin (66, 65):

(15a)	p _ ^1 + FPo ° 1 + 2|X7)To
oraz
(15b)	—: -
gdzie: i]	— wydajność fluorescencji,
To = ~	— naturalny czas życia fluorescencji; y prawdopodobieństwo emisji fluorescencji na jednostkę czasu,
	— prawdopodobieństwo przekazania energii pomiędzy D i A dla określonej konfiguracji tj. odległości i orientacji momentów przejść D i A.

Takie same wzory uzyskuje Jabłoński (55) jako szczególny przypadek swej teorii centrów luminezujących. Centrum luminezujące składa się z cząsteczki donora D umieszczonej w środku tzw. sfery aktywnej, w której może znajdować się kilka cząsteczek akceptora A. Luminezujące cząsteczki mogą zostać wzbudzone bezpośrednio przez światło lub poprzez