2964939033

52 BARTOSZ Z WISSEMBURGA.

Kujawy. Około 9 lipca stanęli w Darnowie. Tu w nagrodę przyobiecanego ks. Konradowi Odolanowa, otrzymał Bartosz wraz z braćmi swymi z rąk książęcych na d. 9 lipca¹ „za liczne i wierne usługi^u gród Przedecz i miasto Kłodawę. Nadto zastrzegł ks. Ziemowit, że skoro tylko koronę polską otrzyma, to zapis ponowa i pieczęc majestatu królewskiego przyłoży. Z Darnowa powrócił prawdopodobnie Bartosz pod Kalisz, Semko zaś został, aby utrzymywać związek między Mazowszem, a wojskiem oblęźniczem. Małopolanie tymczasem nie zasypiali sprawy. Za ich pewnie namową zawarł Domarat z Ziemowitem zawieszenie broni na d. 15 lipca, oni zaś sami robiąc mu jakieś nadzieje w otrzymaniu korony, zaprosili do Krakowa, i tam skłonili niedoświadczonego do zawarcia rozejmu od dnia 28 lipca aż do 29 września. Książę miał cofnąc swe wojska, a Bartosza odwołać z pod Kalisza. Oszołomiony przyjaźnią panów małopolskich zaufał im młodzieniaszek zupełnie, zgodził się na wszystko i dał się wywieść w pole.

Pan Bartosz szturmując jeszcze ciągle do Kalisza, nie wiedział nic o obrocie sprawy. Nie przeczuwał, że jego książę da się tak złapać podstępnie dyplomatom małopolskim, którzy jedną rękę podawali księciu do zgody, a drugą przygotowywali do zadania stanowczego ciosu sprawie mazowieckiej. W tym też celu niezawodnie gromadził Peregryn z Wągleszyna szlachtę, by ją skierować przeciw Bartoszowi, a Zygmunt Luksemburg przechodził właśnie Karpaty i prowadził ogromną siłę Węgrów na poskromienie pretendenta.

Peregryn zebrawszy „pospolite ruszenie szlachty" odniósł nieznaczne korzyści nad księciem Konradem pod miasteczkiem Poniec, i gotował się pod Miłosławiem w Winnogórze, by rozpocząć akcyę wojenną przeciw Bartoszowi. Dowiedział się pan Bartosz o tym zamiarze i jak zwykle szybki i obrotny, nie dał się i tym razem uprzedzić, zebrał swój hufiec, wpadł niespodzianie 2 sierpnia na szlachtę zbierającą się w Winnogórze, rozbił Peregryn a, nabrał moc jeńców, koni i rynsztunku i wrócił zaraz pod Kalisz Ledwie jednak przybył do obozu z zwycięskiej wyprawy, gdy

' Lubomirski. Kodeks mazowiecki, str. 100, nro. CVIL

² Janko rozdz 97. Długosz IV. sfcr, 408.