91
LES donn£es du problŁme
subvenire, et sua illis reddere noluit, se apud Deum graviter accusari recogitat, et eos sibi inimicos fecisse, quos amicos debuit comparasse...
Est enim mammona iniquitatis, est et pecunia aequitatis, id esi justitiae. Iniquitatis est, quae inique Domino fraudata, cum pau-peribus debuerit erogari, tot pauperes ut homicida peremit, quos sustentare potuit...
Transferamus fratres, istam mammonam iniquitatis in mam-monam aequitatis atque justitiae, de qua scriptum est: Dispersit, dedit pauperibus, justitia ejus manet in saeculum saeculi (Psal. CXI, 9). Ilia est mammona aequitatis, id est pecunia justitiae, quam tiirtus justitiae fideliter dispensai, sicut illa est iniquitatis quam avaritiae defraudat iniquitas.
Voila une position claire: comme intendant chacun est tenu en justice cw-a-o/s du Maitre d etre un fidele administrateur, et donc de donner son superftu a Dieu dans la personne des pauvres; sinon, il est injuste envers Dieu et homicide envers les hommes. Tout cela se tient bien, mais voici la suitę assez inattendue:
Ne putetis, fratres, cum haec pauperibus impenditis, vos eis vestra dare, sed sua reddere. Quidquid enim supra necessaria vitae retinetis, ipsorum sunt, et per rapinam sua ctolenter occupastis, qui-bus ablatis eos interficitis. Unde Gregorius in Pastorali (45): (( Ea, inquit, de qua sumpti sunt, cunctis hominibus terra communis est, et idcirco alimenta quoque communiter omnibus profert. » Incas-sum ergo se innocentes putant, qui commune Dei munus sibi pri-vatim vindicant, qui cum accepta non tribuunt, in proximorum nece grassantur. Nam cum quaelibet necessaria indignantibus (?) ministramus, sua illis reddimus, non nostra largimur. Justitiae po-tius debilum soloimus, quam misericordiae opera implemus. Unde et Veritas cum de misericordia caute exhibenda loqueretur, dixit: Attendite ne justitiam vestram faciatis coram hominibus (Matth. VI, 1). Et Psalmista: Dispersit, dedit pauperibus, justitia ejus manet in saeculum saeculi (Psal. CXI, 9). Est enim justitia, quae unicuiquc reddit quod suum est. Cum autem pauperibus sua resti-tuimus, maxime est adhibenda discretio, ne scilicet quod alterius est alteri demus, aut cui magis debemus, minus demus1...
ML., t. 178, c. 564-568.