3702671781

14 STANISŁAW DOBRZY CKl. [345]

sredn.. I. 80, zasroscziva ibid. 68; — obok tego zadros, ale zddrośćić nie zazrośćić, sjęfć (zdjąć).

5. Nie zjawiło się b w nyska śe, v w cliyćió, shfzlca, ujek, ujnd, "obesić.

(i) Nowotwory.

13. aj fonetyczne.

1.    Gwara Krz. nie ma dźwięcznego h, ale A i ch mają jeden refleks ch. Głoska ł ma brzmienie nie zębowe, ale wargowe; oznaczamy ja przez u. U niektórych jednostek zauważyć można ł zębowe, ale jest to tylko sporadyczne. Głoska f wymawia się jak z.

2.    W miejsce b\n występują palatalne: mańóbry (manewry) i bele (obok bele, byle).

v przechodzi w A w uoktaby, mańcbry, jabór.

f w ch: chavoryty — faworyty, w chf (f w chf) Rachfan, chvest (niem. fest), uoch farą.

W part. praet. act. II. słów klasy I., których temat kończy się na spółgłoskę nosową, t przechodzi w n po samogłosce nosowej: vzqn, vzena, v£eno, (v£ęńi), v£eny, zacyn, zacina, zaceno, (zaceńi), zaceny, zezon, zezęna, zezeno, (zezeńi), zezęny, itd.

Obok skróz (z powodu , cerk. Kposk) występuje także s/rroć.

Spółgłoski palatalne c,    s, i, wymawiają się po mazursku,

jednakże nie bez wyjątków: Boże, żona, zelazo, źaóa, zaac, kosula, ferf, sóstka, povśednt, vsechmogę)^vcy, pseńica, vsyscy, na£veⁿtsy. Godna uwagi forma vesele, og. poi. wesele, w której a jest. odpowiednikiem pierwotnego st. poi. wiesiele. Odwrotnie ^ i z występuje w miejsce s i i? w wyr. i/yry (por. staropolskie sztyrzy), urwiś. zgorsón se, £varny, s tur cha ć, zobro, (ale z7foi;0 nie £ńivo\ a zwłaszcza w wyrazach przyswojonych : maśerovać,    /araa (szarża), śreka. (strecke — tor kolejowy),

alcuóerka, śtander, śtudant,    £pekulovaó, cherśt, reśia, chereśtu (obok

chereśtu), śkadrona (szwadron), ale skalper, — £ander, kućer (kutseher).

Głoska dz osłabia się na z: zbanek.

Końcowe ch w deklinacyi przechodzi często w zwłaszcza w de-klinacyi zaimków i liczebników (z* trek polóv, w tyk gajach, dvok, £ ńik śe ńe do\e. nachytaw jik, mojik), rzadziej w przymiotnikach i rzeczownikach jinlcsyk v£ak to ta berą^m, v brózdak ńima nic).

Bezdźwięczna zmienia się w dźwięczną w:    (wielki), śtizgi

(śliski), zgrypec (skrzypieć).

3. (Oddziaływanie spółgłosek na siebie).

a. Assymilacya.

Dźwięczna do bezdźwięcznej: 7ccę (chcę), ryklować (rychtować), dośwdccd, ześwdcca, sfincfć (zwinąć).