3870137158

174 A SUCHARDA-SOBCZYK

Bogusław Bobrański doktoryzował się u Suchardy w 1929 r. i tamże wykona! pracę habilitacyjną. Był profesorem na Oddziale Farmacji Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, a następnie po w'ojnie na Wydziale Farmacji Akademii Medycznej we Wrocławiu (był dziekanem i rektorem uczelni, członkiem PAN). Obok prac „analitycznych" B. Bobrański, publikował prace na temat azotowych związków heterocyklicznych (pochodne pirydyny i chinoliny). Po wojnie centrum swoich zainteresowań skupił na kwasie barbiturowym i jego pochodnych.

Prof. Bobrański pozostawał po sobie 114 oryginalnych prac naukowych, 15 patentów, 3 podręczniki. Wypromował 16 doktorów, z których pięciu uzyskało tytuł profesora.

Danuta Prelicz była profesorem chemii na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej we Wrocławiu, a także w Wyższej Szkole Wojsk Inżynieryjnych: wypro-mowała dwóch doktorów. I ona i prof. Tadeusz Jakóbiec oraz prof. Helena Śladowska ( profesorowie chemii na Wydziale Farmacji Akademii Medycznej we Wrocławiu) kontynuowali w znacznej mierze tematykę związaną z chemią pochodnych kwasu barbiturowego i pokrewnych związków heterocyklowych. M Konieczny był profesorem w Instytucie Immunologii i Terapii Doświadczalnej we Wrocławiu. J. Pomorski - profesorem Wrocławskiej Akademii Medycznej. Ludwik Syper, doktorant Bobrańskiego, jest obecnie profesorem chemii w Instytucie Chemii Organicznej, Biochemii i Biotechnologii Politechniki Wrocławskiej.

Trzeciągrupę zainteresowań stanowią zagadnienia o charakterze technologicznym. Ta problematyka chemii stosowanej pojawia się w zainteresowaniach E. Suchardy bardzo wyraźnie. W latach 1928-33 utrzymywał on bliskie kontakty z przemysłem naftowym (inż. B. Manasterski, Polmin, Drohobycz) i opracował techniczne udoskonalenia metod chlorowania gazu ziemnego, otrzymyw ania czterochlorku węgla i chloroformu, chlorowania metanu, rafinacji olejów mineralnych, które to wyniki zaowocowały patentami.

Współpracował również z fabryką barwników „Boruta” w Zgierzu (prace dotyczące zastosowania difenylosulfonu w reakcji sulfonowania amin aromatycznych, także syntezy indygoidów). Interesował się otrzymywaniem w skali technicznej kwasu benzenosulfonowego (wspólnie z T. Mazońskim). Z W. Jaroszewiczem (1934) opracowywał syntezy środków silnie pieniących, z H. i L. Kuczyńskimi syntezy związków sulfonowych wyraźnie obniżających napięcie powierzchniowe. Z T. Mazońskim w roku 1936 opublikował cykl prac nad mechanizmem reakcji Skraupa — otrzymywania chloro- i oksy-pochodnych chinoliny z nitrobenzenu, które to prace miały aspekt praktyczny. Syntezy laboratoryjne były często opracowywane również w skali półtechnicznej.

Pracował osobiście nad ulepszeniami aparaturowymi, m.in. nad przyrządem do ekstrakcji ciecz przez ciecz, piecem termostatowym do ogrzewania rur zatopionych z automatyczną regulacją temperatury.

Prace o znaczeniu technologicznym kontynuowali jego współpracownicy i uczniowie: Tadeusz Mazoński i w pewnym stopniu Czesława Troszkiewicz — pro-