BIOLOGICZNE ZNACZENIE CHROMU 387
ków chromu stwierdził on, że nieodłącznym czynnikiem mającym wpływ na pozytywny wynik kuracji jest wiek pacjenta. Tolerancja glukozy spada wraz z wiekiem, podobnie jak i poziom chromu. Na podstawie badań przeprowadzonych na osobach w różnym wieku i z różnym stopniem zaawansowania choroby zauważono poprawę tolerancji glukozy u osób starszych, u których choroba jeszcze się nie rozwinęła [35], U pacjentów z rozwiniętą formą cukrzycy nie następowała znacząca poprawa. Stąd wniosek, że chrom nie pełnił u badanych pacjentów roli terapeutycznej, ale był czynnikiem zapobiegawczym; przez poprawę tolerancji glukozy oddalał możliwość rozwoju cukrzycy insulinoniezależnej. Analizując wielkość dawki i czas trwania kuracji stwierdzono, że wzrost obu tych czynników dawał lepsze efekty. Nie bez znaczenia okazały się także płeć badanych osób, a nawet region geograficzny, z którego pochodziły [35].
Niestety, jak już wspomniano, oprócz tych zdecydowanie pozytywnych wyników, pojawiły się doniesienia wskazujące na niejednoznaczną rolę chromu [10, 32, 36]. Na przykład w jednym z doświadczeń stwierdzono, że u osób starszych z zaawansowaną formą cukrzycy podawanie związków chromu nie powoduje żadnej poprawy [37]. Opublikowano również wyniki sugerujące, że u ludzi, u których tolerancja glukozy jest jedynie lekko osłabiona, podawanie nieznacznych ilości chromu (50 pg/dzień) nie daje pozytywnego efektu [38].
W wielu przeprowadzonych doświadczeniach bardzo ważna okazała się forma, w jakiej podawany był chrom. Z tego powodu prowadzono także badania, podczas których uwzględniano ten właśnie czynnik [35].
Analizowanej grupie zwierząt aplikowano chrom w trzech formach: soli CrCl3, kompleksu z kwasem nikotynowym i ekstraktu drożdżowego. Wykazano, że najbardziej skuteczny jest kompleks z kwasem nikotynowym, najgorzej natomiast działa sól nieorganiczna. Schematyczną zależność przedstawia rys. 3.
CrCI3
drożdże Cr+kwas nik.
Rys. 3. Wykres zależności między formą chromu a skutecznością w regulowaniu poziomu glukozy
[35]