5139625665

48

stać i przyjmowały błogosławieństwo. Ale niestety, chwila podniosła już jest za nami i nie wróci. Niechętnie ruszamy ku wyjściu. Jedna już teraz myśl zajmuje umysł. Pamięć tej chwili zanieść do kraju. Rozbudzić tam w sercach płomień naszych wzruszeń, rozniecić na ziemi naszej potężny ogień Wiary, który złączony z ogniem miłości ojczyzny zerwie pęta niewoli.

Ida Galińska

XIII.

NEAPOL — (MIASTO, MORZE, OKOLICA).

Zbliżaliśmy się do Neapolu... Z ciekawością, z pe-wnem wzruszeniem oczekiwałam chwili, kiedyto pociąg stanie, kiedy ujrzę to piękne miasto, które cały świat tak podziwia, o którem tak marzyłam. I chwila ta nastąpiła. Lecz cóż za rozczarowanie! Zamiast pięknego miasta, zamiast widoku, którego się spodziewałam, przedstawiło się moim oczom miasto brudne, typowo włoskie.

Typowo włoskie przez swoje stare, gęsto zabudowane, niezbyt czyste ulice, z domami na 5-6 piąter (obwieszonymi jakby dla parady bielizną) przez swoje ulice i place, tak bardzo ożywione. Ani miejsca spokojnego, wszędzie krzyk i gwar, tak znamienny dla miast włoskich i ich mieszkańców.

Napróżno rozglądałam się wokoło, szukałam jakichś miejsc ładniejszych, jakiejś odrobiny tej piękności neapoli-tańskiej. Gdzież ten Neapol, o którym mówią Włosi „Vedi Napoli e poi muori“.

Lecz powoli miasto zaczynało przybierać inny charakter. Brudne, ciasne ulice rozszerzały się i zwolna przechodziły w szerokie, czyste, prawdziwie wielkomiejskie ulice i place, domy wprawdzie już nie tak fantastycznie przystrojone, lecz za to czyste i duże. Coraz piękniejsze widoki, zwolna wyłania się Wezuwiusz, góry, aż wkońcu samo morze się ukazuje. Neapol, leżąc nad zatoką, po części u stóp,