5167289591

106 WIADOMOŚCI URZĘDU "PATENTOWEGO Nr 1/1952

“

Z przebiegu posiedzenia spisuje się protokół na maszy_{T (} nie lub w książce protokółów, który podpisują przewód- j niczący, sekretarz i członkowie komisji. Odpowiedzialny j za protokół i jego przechowywanie jest sekretarz. Proto- ₍ kóły pow nny w zwięzłym skrócie opisywać ważniejsze wypowiedzi i opinie członków i rzeczoznawców. Do protokółu załącza się teksty „uchwał komisji⁴.'.

Rzeczoznawcy mają w komisji ważne i odpowiedzialne zadanie. Od nich w dużym stopniu zależy stwierdzeni, czy rozważany projekt, oprócz faktu że przynosi oszczędności, przyczynia się też do ulepszenia procesów i metod pracy, do postępu technicznego w zakładzie. Eksperci, którzy są zaproszeni z zewnątrz, winni wpierw zaznajomić s'ę z warunkami i metodami pracy zakładu, którego projekt opiniują i z tego punktu widzenia wydawać swe orzeczenia.

Rola przedstawiciela finansowego jest ważna ze względu na wyjaśnienia, jakich winien udzielić komisji odnośnie wysokości przewidywanych lub uzyskanych oszczędności. Przedstawiciel finansowy ma za zadanie referować korzyści finansowe, jakie zakład uzyskał, oraz omówić sposób dokonanych obliczeń. .

Czynnik społeczny, reprezentowany przez Podstawową Organizację Partyjną i Radę Zakładową, winien przedstawić Komisji Wynalazczości sylwetkę racjonalizatorów od strony ich aktywności społecznej i pracy w Klubie TiR..

Przedstawiciele ci mają również obowiązek' dopilnować społecznej słuszności przyjmowanych uchwał. Specjalną uwagę winni zwracać na dokładność i sumienność rozpatrywania tych projektów, których dokonanie należało do bezpośredniego zakresu pracy twórcy.

. Przedstawiciel Klubu TiR przedstawia komisji opinię klubu stwierdzając, czy projekt jest wynikiem ogłoszonej tematyki, oraz podaje wyniki dyskusji, przeprowadzonej nad omawianym projektem w Klubie TiR. •

Członkowie komisji są "odpowiedzialni służbowo i dyscyplinarni za- wadliwą ocenę projektu, a materialnie i kamie wówczas, gdy ocena jest następstwem złej woli lub rażącego niedbalstwa, oraz w przypadku świadomego wprowadzenia kierownictwa zakładu pracy w błąd z chęci zysku lub w porozumieniu z zainteresowanymi osobami.

Pozwalam sobie wyrazić nadzieję, że powyższy mój zarys pracy zakładowej Konrsji Wynalazczości wywoła dalsze głosy i uwagi. Byłoby to z wielkim pożytkiem dla sprawy, bo właściwie pomyślana i prawidłowo wykonywana praca komisji niewątpliwie będzie miała dodatni wpływ na stosunek racjonalizatorów do akcji wynalazczości, na zwiększenie ilości zgłaszanych projektów, a tym samym na wykonanie naszych planów produkcyjnych i przedterminowe wykonanie planu 6-letniego — planu budowy podstaw socjalizmu w Polsce.

Inż. ŁUKASZ TERCZYftSKl . '

AKCJA WYNALAZCZOŚCI PRACOWNICZEJ W RESORCIE PRZEMYSŁU CIĘŻKIEGO

(Artykuł dyskusyjny)

W państwie ludowym, opierającym swój rozwój na gospodarce planowej, nie powinien istnieć żaden odcinek życia, który nie posiadałby wytkniętego planu rozwoju. Akcja wynalazczości, która jako ruch oddolny, wypływający z potrzeb i inicjatywy klasy pracującej, rozwijała się w sposób mniej lub więcej zorganizowany, weszła obecnie w resorcie przemysłu ciężkiego w taką fazę rozwoju, że można pokusić się o wysunięcie tez i wytycznych na rok bieżący.

Lata 1946—1948 były okresem, w którym zbudowano ledwo skromne fundamenty pod akcję wynalazczości. Istniała potrzeba ruchu, ale ruch ten nie został wówczas ujęty w ramy organizacyjne, ani tym. bardziej nie był uporządkowany ani kierowany. Dopiero pod koniec 1948 r. oparcie systemu wynagradzania na okólniku Nr 14- Ministra Przemysłu i Handlu z dn. 21 października umocniło akcję i przyśpieszyło tempo załatwiania projektów. Ogólnie jednak biorąc, centralne zarządy przemysłu i handlu nie były w stanie kierować akcją wynalazczości, toteż można zaryzykować twierdzenie; że w więcej lub mniej umiejętny sposób „spychały", zalewające je ilościowo projekty racjonalizatorskie.

Zmiana strukturalna,^v jaką przeprowadził Rząd, tworząc na wzór radziecki ministerstwa branżowe, przyniosła również akcji wynalazczości nowe możliwości rozwoju. • Ministerstwo Przemysłu Ciężkiego, powstało w maju-1949 r., a już w lipcu tego roku, utworzony w Departamencie-Produkcji-*i Techniki •

Wydział Wynalazczości miał w swym składzie trzech inżynierów. Akcja wynalazczości, prowadzona dotychczas przez istniejących wówczas komisarzy oszczędnościowych, przeszła w ręce częściowo etatowych, a częściowo pełniących dodatkowe funkcje pracowników komórek wynalazczości.

Kierownictwo Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego przykładało doniosłą wagę do akcji wynalazczości i otaczało ją troskliwą opieką. Utworzona w tym Ministerstwie Główna Komisja Wynalazczości stała się następnie rozsadnikiem metod pracy na centralne i zakładowe komisje wynalazczości. Z jej doświadczeń korzystały wielokrotnie także inne resorty. Słuszna politycznie akcja rozpatrywania projektów w obecności racjonalizatorów, została następnie usankcjonowana dla całego kraju zaleceniem z dn. 15 lutego 1949 r. i zarządzeniem Przewodniczącego PKPG z dn: 7 lipca 1951 r. *    ...

Pierwsza Główna Komisja Wynalazczości, w której skład wchodzili przedstawiciele Partii, związków zawodowych, Wydziału Wynalazczości', Dep. Planowania, Dep. Finansowego i wydziału Prawnego, była kuźnią metodyki pracy w akcji wynalazczości; mimo jednak dobrych rezultatów nie uniknęła kilku błędów, które — ocenione samokrytycznie — przyczyniły się do głębszego i bardziej socjalistycznego po-

*    dejścia do zagadnienia. Wzmocniona następnie przez przedstawicieli wybitnych • racjonalizatorów, Komi-

•    sja pracowała sprawnie do dn. 5 maja 1951 r., tj. do

^:dnia wejścia w życie uchwały Nr 291. *    •    • *