5236000888

Zmiana warstwy prezentacyjnej pociąga za sobą pewne skutki. Pierwszym z nich jest niedostępność nowego produktu na - całkiem niedawno jeszcze bardzo popularnych - netbookach z dziesięciocalowym ekranem i rozdzielczością 1024x600. Minimalne wymagania co do rozdzielczości to 1024x768 dla aplikacji w trybie pełnoekranowym i 1366x767 dla widoku w którym jedna aplikacja jest „zwinięta” do swojej zminimalizowanej postaci, a druga zajmuje większość ekranu.

Po raz pierwszy autorzy systemu stają przed problemem, który do niedawna można byto w miarę bezpiecznie zignorować: niezależność prezentacji od rozdzielczości (ang. resolution independence). Nowe tablety, idąc za marketingowym sukcesem iPada, będą posiadały wyświetlacze o gęstości pikseli dotychczas niespotykanej na ekranach komputerów.

Zacznijmy od tego, czym jest ta gęstość czy też DPI. DPI (ang. dots per inch) to liczba, która mówi nam ile punktów możemy zaświecić na calu wyświetlacza (2.54 centymetra). Jeżeli narysujemy kwadrat o boku ośmiu pikseli na wyświetlaczu z 90 DPI, to jego obraz zajmie 1/10 cala - problem w tym, że ten sam obraz na „gęściejszym" wyświetlaczu tabletu może być dużo mniejszym (mimo zachowania swoich wymiarów w pikselach). Powoduje to, że współczesne systemy muszą używać jednostek, które nie są powiązane z liczbą punktów dostępnych na ekranie.

Ze względu na elementy użyte w interfejsie użytkownika samo uzyskanie resolution independence jest dużo łatwiejsze niż w przypadku „tradycyjnych" interfejsów; do tego dochodzi możliwość wykorzystywania grafiki wektorowej (SVG) i możliwość utworzenia bitmapowych elementów graficznych w różnych rozdzielczościach, co w efekcie pozwala otrzymać lepsze efekty podczas skalowania.

Największą niespodzianką dla mnie było jednak miejsce jakie zajmują HTML, CSS i JS w przyborniku projektanta. Różne systemy próbowały zaprząc te webowe technologie do pracy na rzecz powiększania bazy