5768158489

Czas. Stomatol,

U. Kaczmarek i in.

Wyniki

Większość badanych stanowiły kobiety 73/ 87, co świadczy o feminizacji zawodu stomatologa (tab. 1). Najwięcej ankietowanych było w przedziale wiekowym od 31 do 40 lat (24/87 osób) i kolejno w przedziałach do 30 lat i od 41 do 50 lat (23/87 osób). Ponad 1/3 badanych (31/87) charakteryzowała się ponad 20-letnim stażem pracy zawodowej. Znaczna większość respondentów miała specjalizację, w tym 14/ 87 osób z zakresu stomatologii dziecięcej. W publicznej opiece stomatologicznej pracowało 70/87 stomatologów, w tym 59/87 prowadziło jednocześnie praktykę prywatną. Profil gabinetu ukierunkowany wyłącznie na leczenie pacjentów w wieku rozwojowym podawało 26/87, a połączony z ogólnym 17/87 ankietowanych. Pozostali badani - 44 osoby zgłaszały profil ogólnostomatologiczny. Więcej niż20 pacjentów w wieku rozwojowym w ciągu tygodnia leczyło 35 z 87 lekarzy, przy czym najczęściej były to dzieci między 6 a 10 rokiem.

W kwestionariuszu, w celu sprawdzenia wiedzy respondentów w zakresie metod opracowania ubytków wszystkie podane techniki (PRR, konwencjonalna, adhezyjna, szczelinowa, tunelowa, ATR) zamieszczono w powiązaniu z ubytkami klasy I i II. Umożliwiło to w pewnej mierze weryfikację prawdziwości uzyskiwanych informacji. Odpowiedzi respondentów dotyczące stosowania metody szczelinowej oraz tunelowej w opracowaniu ubytków klasy I, jak również metody PRR w ubytkach klasy II świadczą o braku dostatecznej wiedzy na temat tych metod i dlatego należy uznać je za nieprawdziwe. Takie wyjaśnienie potwierdza też wysoki odsetek braku odpowiedzi na pytania o technikę preparowania ubytku (tab.2). Za prawidłowe należy uznać informacje dotyczące częstości stosowania metod PRR, konwencjonalnej, adhezyjnej i ART przy opracowaniu ubytków klasy I oraz metod; konwencjonalnej, adhezyjnej, szczelinowej, tunelowej i ART w ubytkach klasy II.

Najwięcej badanych (tab. 2) deklarowało „zawsze” lub „przeważnie” stosowanie metody konwencjonalnej w obu klasach ubytków (po 62/87). W następnej kolejności podawano stosowanie techniki adhezyjnej; 38/87 osób odpowiedziało „zawsze” lub „przeważnie” w przypadku ubytków klasy I i 35/87 w odniesieniu do ubytków klasy II. Atraumatyczne opracowanie ubytków obu klas wykonywało niewielu lekarzy stomatologów; odpowiedzi „zawsze” lub „przeważnie” udzieliło 8/87 osób dla ubytku klasy I i 10/87 dla klasy II. Wykonywanie wypełnienia zapobiegawczego - PRR w ubytkach klasy I deklarowało tylko 8/87 stomatologów (odpowiedzi „zawsze” lub „przeważnie”), a opracowywanie ubytku klasy II techniką szczelinową lub tunelową odpowiednio 9/87 i 6/87 (odpowiedzi „zawsze” lub „przeważnie”).

Spośród podanych 7 czynników wpływających na wybór materiału do odbudowy ubytku klasy I najwięcej respondentów uznało za bardzo istotne: intensywność próchnicy (71/87), kontrolę wilgotności pola zabiegowego (70/ 87), uwalnianie jonów fluorkowych z materiałów odtwórczych (69/87) i współpracę dziecka (68/87). Natomiast przy wypełnianiu ubytku klasy II wymieniono najczęściej współpracę pacjenta (69/87), kontrolę wilgotności (68/87) oraz intensywność próchnicy i stan higieny jamy ustnej (po 76/87). W przypadku wypełnień obu klas ubytków mniej niż połowa lekarzy uwzględniała preferencje rodziców odnośnie rodzaju materiału wypełniającego (tab. 3).

Ponad połowa respondentów do wypełnienia ubytków klasy I i II stosowała amalgamat „czasem”, odpowiednio 51/87 i 54/87 (tab. 4). O tym, że używało ten materiał „zawsze” i

576