nych speqalistów w dziedzinie ekologii, psychologii, socjologii, pedagogiki, filozofii oraz przedstawicieli władz lokalnych i regionalnych. Program ekologicznego wychowania winien stwarzać możliwość wykorzystania nowych metod pedagogicznych, nowych systemów informaq'i i komunikaqi. Wskazane jest stworzenie banku audiowizualnych ekologicznych programów edukacyjnych.
Edukacja nieformalna jest procesem, który może być prowadzony przez bardzo wiele różnorodnych instytucji i grup społecznych. Należą do nich: organizacje rządowe i pozarządowe, placówki opiekuńczo-wychowawcze, ośrodki kultury (kino, teatr), ośrodki edukacji ekologicznej, na przykład na terenach chronionych, regionalne centra edukaqi ekologicznej, muzea krajoznawcze, ogrody zoologiczne, organizacje i instytucje proekologiczne, organizacje młodzieżowe i społeczne, ruchy ekologiczne, rodzina, Kościół, ośrodki medycyny konwencjonalnej i niekonwencjonalnej, podmioty gospodarcze, gospodarstwa rolne, samorządy, grupy artystyczne, nawet kawiarnie i restauracje [Kiełczewski 1999, s. 151]. Podkreślić należy także znaczenie różnych form informacji środowiskowej, do których należą:
• instytucjonalna (środki masowego przekazu: radio, telewizja, czasopisma speqalistyczne, wydawnictwa nieperiodyczne, ekoplakaty, ulotki, foldery, materiały reklamowe),
• pozainstytucjonalna (obserwacje własne, wywiady, przekazy innych ludzi),
• naukowa i popularnonaukowa (publikacje, konferencje, prelekcje, odczyty, publiczne dyskusje, spotkania z ekologami, wystawy, raporty, filmy ekologiczne) [Górka, Poskrobko i Radecki 1998, s. 49].
Nieco inną strukturę podziału form edukacji ekologicznej w ośrodkach pozaszkolnych podaje B. Poskrobko [1998, s. 65, zmienione]. Formy edukacji ekologicznej w tego typu ośrodkach mają charakter zajęć aktywnych i pasywnych. Do form aktywnych należą:
• zajęcia terenowe,
• terenowe zajęcia warsztatowe,
• wycieczki,
• ścieżki dydaktyczne,
• zajęcia laboratoryjne,
• seminaria, konferenq'e, szkolenia,
• prelekcje, wykłady, pogadanki,
75