FORMY I METODY ODDZIAŁYWAŃ RESOCJALIZACYJNYCH WOBEC NIELETNICH W ZPiSdN w RACIBORZU
Resocjalizacja jest najczęściej rozumiana jako system działań, który zajmuje się problemami dysfunkcji, defektów czy niedorozwojów motywacyjnych powiązanych przede wszystkim z wadami środowiska społecznego i kulturalnego dzieci i młodzieży oraz niekorzystnymi czynnikami biopsychicznymi ich społecznego rozwoju. Zdaniem M. Grzegorzewskiej resocjalizacja to cel ostateczny pedagogiki specjalnej polegający na przywróceniu jednostce niedostosowanej społecznie możliwego do osiągnięcia dla niej poczucia normalności, usprawnienia jej, uzbrojenia w wiedzę, umiejętności uzdalniające ją do pracy użyteczno-społecznej, a więc umożliwienie jej włączenia się w nurt otaczającego ją życia społecznego. Wg L. Pytki jest to odmiana procesu wychowawczego, który z jednostki wadliwie przystosowanej do wymogów życia społecznego czyni tę jednostkę zsocjalizowaną tzn. uspołecznioną, samodzielną i twórczą. Teoretycy resocjalizacji są zgodni, że do najważniejszych celów resocjalizacji należą:
a) odrzucanie zachowań antagonistyczno-destrukcyjnych,
b) uruchomienie prawidłowych mechanizmów socjalizacyjnych, prospołecznych,
c) naprawa moralna, etyczna, kulturowa, obyczajowa,
d) ukształtowanie w odpowiedni sposób mechanizmów kontroli wewnętrznej, czyli sumienia,
e) kształtowanie odpowiedzialności.
System reso. spełnia trzy podstawowe funkcje wobec wychowanków:
- opiekuńczą,
-wychowawczo - dydaktyczną,
- terapeutyczną.
Funkcje opiekuńcze wyrażają się w zaspokajaniu aktualnie i potencjalnie potrzeb pierwszego i wyższych rzędów. Chodzi zatem o zaspakajanie potrzeb wychowanków stosownie do odczuwanych przez nich niezaspokojeń i frustracji. Przy czym opieka ta ma być wielostronna i perspektywiczna, obejmująca nie tylko obecne stany, ale także przyszłe. Ponadto- zgodnie z uprzednimi ustaleniami- realizacja funkcji opiekuńczych systemu winna być poprzedzona rozpoznaniem zaspokojenia i niezaspokojenia potrzeb wychowanka, poszukiwaniem