7193935692

jednoosiowy, dwuosiowy i trójosiowy.

Przy pomiarach tensometrycznych najczęściej ma się do czynienia z dwuosiowym stanem naprężeń. Wówczas stosuje się następującą kolejność postępowania zmierzającego do określenia kierunków oraz wartości naprężeń głównych w rozpatrywanym punkcie:

1.    obieramy położenie osi x i dokonujemy, za pomocą trzech oddzielnych tensometrów, pomiaru odkształceń e_ai, e_a2, £a3 w kierunku tworzącym kąty <Xi, a₂ i 013 z tą osią. (W praktyce, dla ułatwienia można przyjąć (Xi = 0, a₂ = 45° i a₃ = 90°. Wówczas £_ai.= £_x).

2.    otrzymane z pomiaru wartości odkształceń wstawiamy do równań ujmujących zależność między odkształceniem £_a zmierzonym w dowolnym kierunku, określonym kątem a, a składowymi odkształcenia w obranym układzie współrzędnych x i y:

£_x+£_y £_x-£_v    Y™

£„ =—--—+ —--cos2a, +—-sin2«,

2 2    2

gdzie: i= 1,2,3

Yxy - kąt odkształcenia postaciowego w radianach Z równań tych wyznaczamy £_x, £y i Yxy-

3. podstawiając otrzymane wartości £_x, £_y i Yx> do równań:

^eniax

£_min

gy+g, V(gy ~^£y)² +rly 2    2

e_x+£y ^(^£x-^£y)^L +ri 2    2

obliczamy odkształcenia główne £ma_X i £_nii_n-

4.    kierunki odkształceń lub naprężeń głównych wyznaczamy ze wzoru:

Yxv

tg2a_g = ——

^Sx~^ey

Otrzymany z obliczenia kąt a_g jest zawarty między kierunkiem £ma_X lub 5_max i obranym kierunkiem osi x.

5.    obliczamy wielkość naprężeń głównych:

8 _x = ^ (g    + v«_niin)

1- v

_g    E ,

8 _nlin = -r(g_min +

l-v^2V“

Często w elementach o nieskomplikowanych kształtach i przy nieskomplikowanych układach sił i momentów obciążających można z łatwością wskazać kierunki działania naprężeń

4