ScanImage155

207

Rozdział 19: Semiotyka strukturalna

19.4. Uwaga końcowa

Koncepcja Metza stała się osią, wokół której konstruowany był dyskurs teorii semiotycznej na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Dorobek tej tradycji jest oczywiście bogatszy i bardziej zróżnicowany, niż zostało to tutaj przedstawione. Wystarczy dła przykładu przywołać koncepcję Jurija Łotmana, przedstawioną w Semiotyce filmu²². W swym studium nad funkcjonowaniem tekstu filmowego jako struktury złożonej łączy on de Saussure’owską metodę strukturalną z dorobkiem formalistów rosyjskich. Konsekwencją tego jest to, że jeśli Łotman mówi o j ę z y k u filmu, to zawsze ma na myśli język sztuki filmowej, łącząc tym samym problematykę komunikacyjną z perspektywą estetyczną. Zainteresowanych tą koncepcją, jak i możliwością bliższego zapoznania się z całym dorobkiem semiotyki strukturalnej odsyłam do obszernego i bardzo kompetentnego opracowania Alicji Helman Historia semiotyki filmu²³.

²²    J. Łotman, Semiotyka filmu, przeł. J. Faryno,

T. Miczka, Warszawa: Wiedza Powszechna 1983 (pierwodruk w języku rosyjskim

z 1973 roku).

²³    A. Helman, Historia semiotyki filmu, t. 1, Warszawa: Zakład Semiotyki Logicznej UW 1991.