Polski sprzęt pancerny 1918-1944, Transporter półgąsienicowy Pz. Inż 202-222, Pz

W latach 30-tych podstawowym środkiem transportu w powstających jednostkach piechoty zmotoryzowanej były samochody Polski Fiat typ 618 i typ 621. Pojazdy te poza wizualnym przystosowaniem do funkcji pojazdu wojskowego, nie posiadały istotnych różnic w stosunku do pojazdów cywilnych. Powstała więc konieczność zaprojektowania transportera piechoty który musi posiadać dobre własności terenowe by móc współdziałać z czołgami, a jednocześnie jako bardziej narażony na zniszczenie musi mieć prostą i tanią konstrukcję.
PZInż. 222 został zaprojektowany przez inż. Edwarda Habicha jako alternatywna konstrukcja dla ciągnika półgąsienicowego PZInż. 202, który okazał się konstrukcją zbyt nowatorską i skomplikowaną by móc wejść wówczas do produkcji seryjnej.
PZInż. 222 został opracowany w niespełna rok, dzięki daleko posuniętej unifikacji podzespołów z seryjnie produkowaną półciężarówką Polski Fiat 618, zasadnicze różnice sprowadzały się do zastosowania wózka gąsienicowego, a przez to przesunięcie tylnego mostu do przodu. Pojazd był wyposażony w silnik PZInż. 357 (Polski Fiat 118A), skrzynię przekładniową z czterema biegami do przodu (3 i 4 zsynchronizowane) i jednym do tyłu oraz reduktor do jazdy w terenie. PZInż. 222 posiadał automatyczny mechanizm blokady mostu który włączał się gdy prędkości obrotowe kół prawej i lewej strony miały zbyt dużą różnicę. Odpowiednio dobrane przełożenia reduktora i przekładni głównej sprawiały że transporter mógł pokonywać z pełnym obciążeniem wzniesienia o nachyleniu 49^o. Napęd przenoszony był na gąsienice sworzniowe, jednogrzebieniowe, z poduszkami gumowymi. Ten typ gąsienic był zaprojektowany specjalnie dla tego modelu i okazał się bardzo udaną konstrukcją, podczas testów po pokonaniu 13000 km gąsienice zużyły się tylko w niewielkim stopniu. PZInż. 222 posiadał zawieszenie na półeliptycznych resorach piórowych ustawionych wzdłużnie, i hydraulicznych amortyzatorach ramieniowych. Hamulce główne bębnowe na kołach przednich i kołach napędzających gąsienice. Hamulec ręczny , mechaniczny działał na wał napędowy. Transporter PZInż. 222 miał ładowność w warunkach terenowych 1150kg i mógł ciągnąć przyczepę o masie do 1000kg
Pojazd miał kompletną instalację elektryczną o napięciu 12V, zasilaną z prądnicy o mocy 100W, akumlator o pojemności 60Ah.
Pojazd PZInż. 222 pomyślnie przeszedł próby labolatoryjno-terenowe przeprowadzone pod koniec 1938 roku i po rozpoczęciu produkcji seryjnej, miał być podstawowym pojazdem oddziałów zmotoryzowanych.
Na początku 1939 roku wyprodukowano 12 sztuk PZInż. 222 które latem 1939 roku przechodziły ostatnie testy w 10 Brygadzie kawalerii i prawdopodobnie razem z nią uczestniczyły w działaniach wojennych we wrześniu.
Projektowane były wersje specjalne : wóz telefoniczny, zwiadowczy, ciągnik artyleryjski, ciągnik nasłuchowników Goertza. Jednak tych wersji najprawdopodobniej nie wyprodukowano gdyż przeszkodził temu wybuch wojny. Na rok budżetowy 39/40 zamierzano wyprodukować 200 transporterów PZInż. 222.