Przysłówki
Fukushi - odpowiada zwykle przysłówkowi.
Przysłówkowe dopełnienie
Przysłówki takie jak yoku (dobrze), itsumo (zwykle), zuibun (bardzo, dużo), totemo (bardzo, nijak), hojō ni oraz amari + przeczenie (nie bardzo) i zenzen + przeczenie (zupełnie nie) przyjmują funkcje modalnego określenia.
にほんのなつはとてもあついです。 日本の夏はとても暑いです。
Lato w Japonii jest bardzo upalne.
Z pomocą Joshi takich jak -ni, -de, -made, -kara, -e i -to można charakteryzować przysłówkowe określenia od orzeczenia. Brak Joshi jako przysłówkowego określenia, po rzeczowniku ogranicza się do rzeczowników oddających czas i ilość, jak na przykład: ima, kyō, kinō, saikin, rainen, mainichi, tokidoki, takusan itp.
わたしはまいにちさんじかんにほんごをべんきょうします。
私は毎日三時間日本語勉強します。
Uczę się każdego dnia, przez trzy godziny Japońskiego.
Przymiotnik i Keiyōdōshi znajdują się tu w określonej morfologicznej formie jako przysłówkowe określenie.
きのうのよるはかぜがつよくふきました。 きのうの夜は風が強く吹きました。
Wczoraj wieczorem wiał silny wiatr.
Ta przysłówkowa forma jest w przypadku przymiotnika identyczna z Ren'yōkei, zamieniając końcówkę -i na - ku:
ii/yoi - yoku atarashii - atarashiku
suzushii - suzushiku furui - furuku
W przypadku Keiyōdōshi tworzy się forma z końcówką -da/-desu zamienioną na -ni:
shizuka da/desu - shizuka-ni nigiyaka da/desu - nigiyaka-ni
dentō-teki da/desu - dentō-teki-ni
だらだらほいていると、かえってつかれますよ。
だらだら歩いていると、かえって疲れますよ。
Kiedy będziesz szedł powoli, staniesz się bardziej zmęczony.
Wśród japońskich przysłówków istnieje grupa, która nastręcza wiele trudności podczas nauki i tłumaczenia z innego języka. Są to te wyrazy, które służą przypisywaniu właściwości, kształtów, wyglądu, uczuć itp. Ich japońska nazwa brzmi Gingo i Gitaigo. Używa się ich bardzo często. Występują nie tylko w codziennej mowie potocznej, ale też we wszystkich innych formach mowy.
Należy zwrócić uwagę na to, że część tych przysłówków zawsze kończy się na -to, natomiast inne mogą być używane z lub bez -to. Gingo i Gitaigo mogą pojawiać się też, z odpowiednimi morfologicznymi końcówkami, w innych rodzajach słów, na przykład z suru jako czasowniki. Poprzez podwojenie morfemów z -to tworzy się przysłówki, których intensyfikowanie zachowuje znaczenie zawarte w pierwotnym morfemie.