Estetyka I 03

Arystoteles, Poetyka

Zakończyliśmy na określeniu „sztuki mimetyczne”.

Podział poezji (epopeja, tragedia, komedia, dytyramb) – różnią się: środkami, przedmiotem i

sposobem naśladowania.

Każda posługuje się: rytmem, słowem i melodią. (sama melodia i rytm – to muzyka, która też

może się pojawić w sztuce tragicznej, sam rytm – to taniec) – środki

Przedmioty: ludzie lepsi niż są w rzeczywistości, gorsi, albo tacy, jakimi są w istocie –

przedmiot naśladowania, co wynika z późniejszego dookreślenia – tragedia jako

przedstawienie działających postaci.

Sposób naśladowania: albo poprzez opowiadanie (Homer) albo przez ukazania faktycznie

działających postaci.

Arystoteles pisze o instynkcie naśladowania – także jako podstawie nauki człowieka. Z tego

powodu też sztuki naśladowcze dostarczają człowiekowi przyjemności.

Źródła sztuk dramatycznych – improwizacja:

Definicja tragedii u Arystotelesa:

Problem zróżnicowania języka:

Ponieważ w tragedii pojawiają się działające postacie – istotną częścią tragedii musi stać się

widowisko teatralna – kosmos opseos, a także śpiew i wysłowienie (jako charakterystyczny

sposób wypowiadania się).

Postacie działające muszą się wykazywać pewnymi cechami myślenia i charakteru.

Naśladowczym przedstawieniem akcji jest fabuła: uwaga! Z tego wynika, że akcja jest

pojęciem szerszym niż fabuła. Tak też jest to pojęcie używane w teorii literatury. Fabuła – u

Arystotelesa i dla wielu późniejszych badaczy czy krytyków – to jest to, co widać na scenie.

Układ wydarzeń tak, jak go widzą odbiorcy. Akcja obejmuje także to, czego nie widać

bezpośrednio na scenie. To także to, co jest jedynie opowiedziane oraz to, czego my się

możemy jedynie domyślać.

Składniki tragedii:

Dla tragedii najważniejsze jest dzianie się:

Tragedia potrafi dostarczyć przyjemności bez widowiska i bez aktorów. Czyli w lekturze, bez

teatru.