Pospiesz się!

M

agiczny globus wirował, a Milka kolejny

raz celowała palcem. Kubuś i Bam-

buś nie mogli się doczekać nowej przygody

i z niecierpliwością czekali aż kula przestanie

się kręcić.

- Ekwador, a konkretnie Wyspy Galapagos.

– powiedziała Milka.

- Wyprawa na wyspy, wyprawa na wyspy! – wołał

Kubuś, biegając wokół stołu. W końcu Bambu-

siowi udało się go złapać i smoczki, uchwy-

ciwszy się za łapki, wypowiedziały magiczne

zaklęcie.

- Ale dużo wielkich kamieni! – wykrzyknęła

Milka, gdy znaleźli się na długiej i szerokiej

plaży. – Ojej, one się ruszają!

- Nie jesteśmy kamieniami, tylko żółwiami

słoniowymi z wyspy Santa Cruz archipelagu

Galapagos. – wyjaśnił jakiś głos.

- O, przepraszam – Milka nachyliła się nad

skorupą gigantycznego żółwia, który próbował

wyjaśnić nieporozumienie. – Nigdy wcześniej

nie widziałam tak wielu i tak wielkich okazów.

- Nic nie szkodzi, prawie wszyscy przybysze

w pierwszej chwili biorą nas za głazy. Prze-

praszam, nie przedstawiłem się, nazywam się

Gabriel i mieszkam tu od 95 lat. Tu nieopodal

są pozostali członkowie mojej rodziny. Chodź-

my do nich. – powiedział żółw i zaczął iść we

wskazanym przez siebie kierunku..

Chociaż do przejścia mieli zaledwie kilka-

dziesiąt metrów, po godzinie pokonali jedynie

odległość równą dziesięciu smoczym krokom.

Zapowiadał się całodzienny spacer, a smoczki

nie miały zbyt wiele czasu.

- Gabrielu, nie gniewaj się, ale czy ja i moi

przyjaciele moglibyśmy przenieść cię do twojej

rodziny. Chcielibyśmy ją poznać, ale, niestety,

nie możemy sobie pozwolić na długą i powolną

wędrówkę. Nasza magiczna podróż zakończy

się już wkrótce. – powiedziała przepraszającym

tonem Milka.

- Ależ nie gniewam się wcale, a raczej to ja was

przepraszam za moje żółwie tempo. Ja nigdy

nigdzie się nie spieszę i zawsze zdążam. Prze-

nieść mnie raczej nie dacie rady, ale możecie

spróbować przesunąć mnie jak przesuwa się

kamień. W końcu na początku naszego spotka-

nia wzięliście mnie za głaz. Schowam głowę

i nogi w skorupie, a wy pchajcie. – zapropo-

nował Gabriel i po chwili zniknął wewnątrz

swojego pancerza.

Smoczki nabrały powietrza, wydęły policzki

i oparły się o wielką skorupę, wewnątrz której

ukrył się Gabriel. Na początku szło dość trud-

no. Z każdym jednak krokiem „kamień” stawiał

coraz mniejszy opór i Milka, Kubuś oraz

Bambuś w coraz szybszym tempie zbliżali się

do celu. Już po kilku minutach smoczki i żółw

dotarli na miejsce i Milka, Kubuś oraz Bambuś

mogli poznać rodzinę Gabriela. Wszystkie

żółwie śmiały się do rozpuku, kiedy dowie-

działy się, w jaki sposób ich stary przyjaciel

dotarł tak szybko do domu. Żółwia młodzież

od razu chciała bawić się w przesuwanie

kamieni i wszystkie maluchy pochowały się

w skorupach, żeby smoczki mogły je swobod-

nie przesuwać. Zabawa bardzo się wszystkim

podobała. Po wesołych harcach żółwie zaprosiły

Milkę, Kubusia i Bambusia na poczęstunek.

Na żółwią ucztę wpadli inni mieszkańcy Santa

Cruz i okolicznych wysp: pingwiny, legwany,

gekony, jaszczurki i drozd przedrzeźniacz.

Kiedy smoczki powiedziały, że muszą już

wracać do domu, wszystkim zrobiło się bardzo

smutno. Czas spędzony na zabawie upłynął tak

szybko. Kiedy Kubuś, Milka i Bambuś leżeli

wieczorem w łóżkach, chichocząc wspominali

starego Gabriela, który chociaż nigdy nigdzie

się nie spieszył, zawsze zdążał na czas.

Przesuwamy kamień

przebieg zabawy:

jedna z osób siada, przytrzymuje rękami

kolana, głowę pochyla, chowa między

ramionami, usztywnia mięśnie – jest

„kamieniem”,

drugi z uczestników próbuje przesunąć

„kamień”,

potem następuje zamiana,

zabawę można powtórzyć kilkakrotnie,

zmieniając ułożenie „kamienia” (np.

w klęku podpartym, opierając się na

przedramionach, w leżeniu na boku itp.)

38

Zobaczcie jak

można udawać

vkamień.