monter konstrukcji budowlanych 712[04] z1 08 u

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Barbara Olech

Montaż budynków wielokondygnacyjnych
712[04].Z1.08

Poradnik dla ucznia

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2006

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Recenzenci:

mgr inż. Halina Darecka

mgr inż. Anna Kusina

Opracowanie redakcyjne:

mgr inż. Barbara Olech

Konsultacja:

mgr inż. Krzysztof Wojewoda

Korekta:

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 712[04].Z1.05 „Montaż
budynków wielokondygnacyjnych” zawartego w modułowym programie nauczania dla zawodu
monter konstrukcji budowlanych.

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2006

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

2. Wymagania wstępne

3. Cele kształcenia

4. Materiał nauczania

4.1 Systemy konstrukcyjne budynków wielokondygnacyjnych

4.1.1. Materiał nauczania

4.1.2. Pytania sprawdzające

4.1.3. Ćwiczenia

4.1.4. Sprawdzian postępów

4.2 Elementy konstrukcyjne budynków szkieletowych o konstrukcji stalowej

4.2.1. Materiał nauczania

4.2.2. Pytania sprawdzające

4.2.3. Ćwiczenia

4.2.4. Sprawdzian postępów

4.3 Prace montażowe przy wznoszeniu budynków wielokondygnacyjnych

4.3.1. Materiał nauczania

4.3.2. Pytania sprawdzające

4.3.3. Ćwiczenia

4.3.4. Sprawdzian postępów

5. Sprawdzian osiągnięć

6. Literatura

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1. WPROWADZENIE

Poradnik ten będzie Ci pomocny w przyswajaniu wiedzy o zasadach konstruowania

budynków wielokondygnacyjnych o konstrukcji stalowej oraz sposobach ich montażu.

Poradnik zawiera:
1. Wymagania wstępne, czyli wykaz niezbędnych umiejętności i wiedzy, które powinieneś

mieć opanowane, aby przystąpić do realizacji tej jednostki modułowej.

2. Cele kształcenia tej jednostki modułowej.
3. Materiał nauczania (rozdział 4) umożliwia samodzielne przygotowanie się do wykonania

ćwiczeń i zaliczenia sprawdzianów. Do poszerzenia wiedzy wykorzystaj wskazaną
literaturę oraz inne źródła informacji. Materiał obejmuje również:

−

pytania sprawdzające wiedzę niezbędną do wykonania ćwiczeń,

−

ćwiczenia zawierające polecenie, sposób wykonania oraz wyposażenie stanowiska pracy,

−

sprawdzian postępów, sprawdzający poziom wiedzy po wykonaniu ćwiczeń.

Wykonując sprawdzian postępów powinieneś odpowiadać na pytanie tak lub nie, co

oznacza, że opanowałeś materiał albo nie. Zaliczenie ćwiczeń jest dowodem osiągnięcia
umiejętności określonych w tej jednostce modułowej. Jeżeli masz trudności ze zrozumieniem
tematu lub ćwiczenia, to poproś nauczyciela lub instruktora o wyjaśnienie i ewentualne
sprawdzenie, czy dobrze wykonujesz daną czynność.

4. Zestaw pytań sprawdzających Twoje opanowanie wiedzy i umiejętności z zakresu całej

jednostki. Po przerobieniu materiału spróbuj zaliczyć sprawdzian z zakresu jednostki
modułowej.

Jednostka modułowa: „Montaż budynków wielokondygnacyjnych”, której treści teraz

poznasz jest częścią modułu: „Technologia montażu konstrukcji metalowych”.

Bezpieczeństwo i higiena pracy

W czasie pobytu w pracowni musisz przestrzegać regulaminów, przepisów bhp oraz

instrukcji przeciwpożarowych, wynikających z rodzaju wykonywanych prac. Przepisy te
poznasz podczas trwania nauki.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Schemat układu jednostek modułowych

712[04].Z1/2.03

Wykonywanie rusztowań do robót budowlanych

712[04].Z1

Technologia montażu konstrukcji metalowych

712[04].Z1/2.01

Dobieranie narzędzi, sprzętu i maszyn do robót montażowych

712[04].Z1/2.02

Wykonywanie podstawowych pomiarów w robotach

budowlanych

712[04].Z1.04

Łączenie elementów konstrukcji w stykach montażowych

712[04].Z1.06

Montaż zbiorników cylindrycznych

712[04].Z1.07

Montaż kominów stalowych

712[04].Z1.08

Montaż budynków wielokondygnacyjnych

712[04].Z1.09

Montaż wież i masztów

712[04].Z1.10

Montaż zbiorników kulistych

712[04].Z1.05

Montaż hal

712[04].Z1.11

Wykonywanie konserwacji i napraw uszkodzonych

elementów konstrukcji metalowych

712[04].Z1.12

Rozliczanie robót montażowych

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej „Montaż budynków

wielokondygnacyjnych” powinieneś umieć:

−

stosować terminologię budowlaną,

−

odczytywać i interpretować rysunki budowlane,

−

posługiwać się dokumentacją budowlaną,

−

organizować stanowisko pracy zgodnie z wymogami ergonomii i przepisami bhp,

−

transportować materiały budowlane,

−

korzystać z różnych źródeł informacji,

−

dobierać narzędzia i sprzęt do robót montażowych,

−

wykonywać podstawowe pomiary w robotach budowlanych,

−

wykonywać rusztowania do robót budowlanych,

−

łączyć elementy konstrukcji w stykach montażowych.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej powinieneś umieć:

−

scharakteryzować konstrukcje budynków wielokondygnacyjnych,

−

dobrać materiały do montażu,

−

dobrać narzędzia i sprzęt do montażu,

−

wykonać montaż słupów,

−

wykonać montaż belek i stężeń,

−

wykonać montaż stropów,

−

wykonać montaż ścian osłonowych,

−

zmontować ściany działowe o szkielecie stalowym,

−

wykonać roboty montażowe zgodnie z zasadami bhp,

−

wykorzystać dokumentację techniczną.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4. MATERIAŁ NAUCZANIA

4.1. Systemy konstrukcyjne budynków wielokondygnacyjnych

4.1.1. Materiał nauczania

Rozróżnić

można

następujące

systemy

statyczno

konstrukcyjne

budynków

wielokondygnacyjnych:
a) system przegubowy z tężnikami pionowymi w postaci ścian,
b) system ram płaskich,
c) system ram z płaskimi tężnikami pionowymi,
d) system przegubowy z płaskimi tężnikami pionowymi,
e) ustroje trzonowe,
f) system przegubowy z usztywnieniem w postaci złożonych układów kratowych,
g) ustroje powłokowe.

System przegubowy z tężnikami pionowymi w postaci ścian

W budynkach o wysokości do 6 kondygnacji funkcję pionowych stężeń poprzecznych mogą

spełniać ściany szczytowe murowane, betonowe lub ryglowe, wypełnione cegłą lub betonem
o grubości co najmniej 25 cm, z warunkiem że nie mają dużych otworów. Na czas budowy są
konieczne wówczas tężniki montażowe.

System ram płaskich

Ramy mogą mieć wszystkie węzły sztywne, wewnętrzne slupy ram mogą być połączone

przegubowo (rygle ciągłe oparte swobodnie na słupach), lub też słupy zewnętrzne mogą być
przegubowe.

Istotnym problemem w stalowym szkielecie ramowym są sztywne połączenia rygli ze słupami.
Montaż takich węzłów jest dość kłopotliwy. Do zalet systemu ramowego należy brak
dodatkowych elementów usztywniających. Umożliwia to swobodne zagospodarowanie wnętrz
budynku.

System ram z płaskimi tężnikami pionowymi

Przy stosowaniu ram płaskich w budynkach wyższych od 10 do 12 kondygnacji należy, ze

względów ekonomicznych, wprowadzić dodatkowe pionowe tężniki. Ramowe układy pozwalają
na wykorzystanie całej przestrzeni między slupami, dlatego stosuje się je tam, gdzie to jest
niezbędne, jednocześnie stosując na innych piętrach układy kratowe. Otrzymuje się wówczas
mieszany układ kratowo-ramowy. W przypadkach gdy użytkowanie budynku pozwala na
wykonanie pełnych ścian poprzecznych (np. w hotelach), zamiast tężników kratowych pomiędzy
słupami można wykonać ścianki żelbetowe o grubości 8 - 10 cm, połączone z obetonowanymi
słupami. Zbrojenie ścianek w postaci siatki łączy się za pomocą spawania ze słupami i ryglami

Rys. 1. Przekrój przez ściankę żelbetową spełniającą funkcję tężnika pionowego [4, 220]

1,2-słupy szkieletu stalowego
3-ścianka żelbetowa

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Tężniki kratowe mogą być również zastąpione ścianką pełną, stalową. Tworzy się wówczas

jakby blachownica ustawiona pionowo.

Układy ramowe współpracujące z tężnikami kratowymi lub ścianami są właściwe dla

budynków o wysokości 20—40 kondygnacji.

System przegubowy z płaskimi tężnikami pionowymi

System szkieletu przegubowego składa się z dwóch układów:

a) konstrukcji szkieletu przenoszącej obciążenia pionowe, złożonej z regularnych siatek belek

stropowych połączonych przegubowo ze słupami,

b) konstrukcji przenoszącej obciążenia poziome, złożonej ze sztywnych tarcz stropów

przekazujących te obciążenia na płaskie tężniki pionowe w postaci wsporników kratowych
lub pełnych.

Zaletą omawianego systemu jest jego prostota, zwłaszcza przegubowych połączeń belek ze

słupami, umożliwiająca szybki montaż. System przegubowy stosowany jest do wysokości
30 kondygnacji.

Ważnym elementem w systemie przegubowym są tężniki pionowe. Schematy pionowych stężeń
kratowych przedstawia rysunek 2.

Rys. 2. Pionowe stężenia kratowe budynków [4, s. 222]

Ze względu na otwory drzwiowe i okienne stosuje się różne układy tężników, pokazane

przykładowo na rysunku 3.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 3. Różne układy tężników w ścianach z otworami [4, s. 223]

Najlepsze usztywnienie budynku uzyskuje się stosując układy krzyżulcowe, a szczególnie

w kształcie kraty X lub kraty K. Ten drugi układ jest nieco cięższy. Natomiast mniejszą
sztywność zapewniają układy ramowe. Z tego względu układów ramowych nie stosuje się
w bardzo wysokich budynkach.

Rozmieszczenie stężeń pionowych i poziomych

Stężenia pionowe muszą być rozmieszczane w sposób zapewniający stateczność budynku

zarówno w czasie montażu, jak i po jego wybudowaniu. Rozmieszczenie stężeń w budynkach
wąskich i długich pokazano liniami przerywanymi na rysunku.

Rys. 4. Stężenia w budynkach wąskich i długich [4, s. 224]

Największą sztywność w płaszczyźnie stropów, potrzebną dla spełnienia przez nie funkcji

tężników poziomych, zapewnia monolityczna płyta żelbetowa. Przy zastosowaniu płyt
prefabrykowanych lub ceramicznych należy wykonać sztywne połączenia belek drugorzędnych
z podciągami (w płaszczyźnie stropu) albo zastosować dodatkową konstrukcję stalową.

Rozmieszczenie stężeń odgrywa zasadniczą rolę przy montażu budynków szkieletowych.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 5. Sposoby montażu szkieletu i rozmieszczenie tężników [4, s. 225]

W układzie na rysunku 5a montaż musi być rozpoczęty od jednego lub obu końców

budynku, gdzie są umieszczone stężenia. Ponieważ szkielet budynku w kierunku poprzecznym
składa się z ram, więc nie wymaga on specjalnych zabezpieczeń w czasie montażu. Szkielet
w układzie jak na rysunku 5b również może być montowany tylko od końców budynku, ale po
zmontowaniu trzech stężeń końcowych następne słupy – jako nie powiązane ramowo – muszą
być zabezpieczone w czasie montażu do chwili połączenia montowanej konstrukcji ze
stężeniami przy klatce schodowej. W budynkach o większej długości jak na rysunku 5c
konieczne są dodatkowe wewnętrzne stężenia.

Ustroje trzonowe

Dźwigi i klatki schodowe są ze względów przeciwpożarowych obudowane ścianami,

najczęściej żelbetowymi. Powstaje w ten sposób trzon, którego wykorzystanie jako
przestrzennego tężnika pionowego prowadzi do omawianego systemu. Budynki takie mają
liczne zalety. Przede wszystkim nie ma w nich oddzielnych tężników pionowych, które
utrudniają montaż szkieletu i przeszkadzają w zagospodarowaniu wnętrza budynku. Można
w nich na szerszą skalę stosować małą liczbę stypizowanych elementów. Oba te czynniki
obniżają koszt konstrukcji i upraszczają montaż, który jest ponadto ułatwiony przez
wcześniejsze wznoszenie trzonu żelbetowego.

Rozróżnia się następujące rozwiązania:

a. Stropy wspornikowo zamocowane w trzonie.

b. Główny wspornik zamocowany w dolnej części trzonu, podtrzymujący system słupów

z opartymi na nich stropami.

c. Główny wspornik zamocowany w górnej części centralnego trzonu, podtrzymujący system

stropów za pomocą wieszaków.

d. Stropy swobodnie oparte w jednym końcu na centralnym trzonie a w drugim na linach. Liny

przewieszone są w połowie swej długości przez wieszak trzonu i po przejściu przez łożyska
ślizgowe na zewnętrznych krawędziach stropu dachowego zwisają pionowo w dół.

1-tężnik pionowy podłużny
2-tężnik pionowy poprzeczny
3-tężnik poziomy

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

W szkieletach z trzonami stosuje się monolityczne stropy w celu zapewnienia im

dostatecznej sztywności w ich płaszczyznach. Trzony wykonuje się zwykle jako żelbetowe, ale
mogą być również i stalowe.

Rys. 6. Konstrukcja ze stropami wspornikowo Rys. 7. Konstrukcja z głównym wspornikiem
zamocowanymi w trzonie [4, s. 226] zamocowanym w dolnej części trzonu [4, s. 226]

Rys. 8. Konstrukcja z głównym wspornikiem Rys. 9. Ustrój trzonowo linowy [4, s. 227]
zamocowanym w górnej części trzonu [4, s. 227]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

System przegubowy z usztywnieniami kratowymi złożonymi

System płaskich ram z pionowymi tężnikami jest ekonomiczny dla budynków o wysokości do
40 kondygnacji. Kratownice poziome umieszcza się w górnej kondygnacji budynku
i przynajmniej w połowie jego wysokości. Kratownice mogą być pojedyncze lub też mogą
tworzyć rodzaj rusztu kratowego. Rozwiązanie takie znacznie zwiększa sztywność całego
układu (co najmniej o 30%) w porównaniu z konstrukcją ramową współpracującą z płaskimi
tężnikami kratowymi.

Ustroje powłokowe

Największą sztywność przestrzenną budynków można uzyskać dzięki zastosowaniu nośnych
ustrojów powłokowych. W systemie tym układ słupów i rygli jest połączony sztywnymi
węzłami, tak że cały układ może być traktowany jak perforowana rura zamocowana
w fundamencie. Do omawianej tu grupy konstrukcji zaliczane są także konstrukcje ramowo-
powłokowe oraz konstrukcje dwupowłokowe. W budynku o konstrukcji ramowo-powłokowej
sztywność przestrzenną zapewnia układ czterech ram płaskich zamkniętych na obwodzie
budynku. Ramy te utworzone są przez słupy i sztywno połączone z nimi rygle (o dostatecznie
gęstej siatce słupów). Wewnętrzna konstrukcja szkieletu może być przegubowa, przenosząc
tylko obciążenie pionowe, lub może tworzyć z ryglami powlokę wewnętrzną. Większą
sztywność przestrzenną w porównaniu z konstrukcją ramowo-powłokową zapewniają
konstrukcje dwupowłokowe. Funkcję powłoki wewnętrznej pełni najczęściej trzon żelbetowy,
w którym mieści się komunikacja pionowa.

Rys. 10. Budynek o konstrukcji ramowo-powłokowej [4, s.229]

Rys. 11. Budynek o konstrukcji dwupowłokowej [4, s.230]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.1.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakie rozróżnia się systemy konstrukcyjne budynków wielokondygnacyjnych?
2. Jakie rozwiązania rozróżnia się w ustrojach trzonowych budynków wielokondygnacyjnych?
3. Gdzie rozmieszcza się tężniki pionowe i poziome w budynkach wielokondygnacyjnych?
4. Jakie typy konstrukcji rozróżnia się w ustrojach powłokowych?
5. W jaki sposób rozmieszcza się tężniki w ścianach z otworami okiennymi i drzwiowymi?

4.1.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Przedstaw na rysunkach rodzaje i rozmieszczenie stężeń w ścianach z otworami okiennymi

i drzwiowymi.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z systemami konstrukcyjnymi budynków wielokondygnacyjnych,
2) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3) narysować schematy stężeń w ścianach z otworami,
4) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
5) dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,,
– przybory kreślarskie,
– literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Podpisz prawidłowo konstrukcje ustrojów trzonowych przedstawionych Ci na rysunkach

przez nauczyciela.

Sposób wykonania ćwiczenia

Nauczyciel przedstawi Ci rysunki rozwiązań ustrojów trzonowych. Twoim zadaniem jest

podpisanie tych konstrukcji na rysunkach, naklejenie na arkusz papieru i przedstawienie
nauczycielowi oraz kolegom z grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– literatura z rozdziału 6,
– przybory kreślarskie,
– arkusz formatu A 2,
– rysunki ustrojów trzonowych,
– klej.

Ćwiczenie 3

Przedstaw

rysunkach

dwa

typy

ustrojów

powłokowych

budynków

wielokondygnacyjnych.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z konstrukcją budynków wielokondygnacyjnych,
2) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3) narysować schematy przekrojów poprzecznych budynku o konstrukcji ramowo-powłokowej

i dwupowłokowej,

4) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
5) dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,
– przybory kreślarskie,
– literatura z rozdziału 6.

4.1.4. Sprawdzian postępów

Tak

Nie

Czy potrafisz:
1) rozróżnić systemy konstrukcyjne budynków wielokondygnacyjnych?

2) określić rozmieszczenie stężeń w ścianach budynków

wielokondygnacyjnych?

3) określić rozwiązania konstrukcyjne ustrojów trzonowych?

4) określić rozwiązania konstrukcyjne ustrojów powłokowych?

5) dokonać prezentacji wykonanych ćwiczeń?

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2. Elementy konstrukcyjne budynków szkieletowych o konstrukcji

stalowej

4.2.1. Materiał nauczania

Stropy

W budynkach wielokondygnacyjnych stosowane są stropy wykonywane przy zastosowaniu

płyty żelbetowej, stropy o konstrukcji stalowej oraz stropy zespolone składające się z żelbetowej
płyty i stalowego dźwigara.

Stropy o konstrukcji stalowej w budynkach wielokondygnacyjnych to przede wszystkim

stropy wylewane na podkładach z blach i prefabrykowane stropy stalowe. Przykłady takich
stropów ilustrują rysunki 12, 13 i 14.

Rys. 12. Strop wylewany na blachach fałdowych [4, s. 465]

Rys. 13. Prefabrykowany strop systemu „Thyssena” [4, s. 465]

Oprócz wyżej przedstawionych rozwiązań stosowane są rozwiązania konstrukcyjne stropów

z kształtowników giętych na zimno z blach systemu „Robertsona”

1-warstwa wyrównawcza
2-płyta żelbetowa
3-blacha fałdowa
4-belka
5-sufit podwieszony
6-podciąg
7-otwór na przewody

1-nośny podkład stalowy
2-beton wyrównawczy
3-konstrukcja nośna sufitu
4-kable instalacyjne
5-gniazda wtykowe
6-przewód klimatyzacyjny
7-wykładzina

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 14. Konstrukcja stropu systemu „Robertsona” [3, s. 466]

Stropy wykonane przy zastosowaniu płyt żelbetowych przedstawia rysunek 15.

Rys. 15. Stropy w których zastosowano płyty żelbetowe: a) w budynkach mieszkalnych, b) w biurach, c) i d)
w budynkach użyteczności publicznej [4, s. 241]

Przykłady stropów zespolonych przedstawiają rysunki.

Rys. 16. Przykładowe rozwiązania stropów zespolonych: a) belka płytą monolityczną, b) belka z płytą zespoloną na
prefabrykatach z betonu, c) belka z płytą zespoloną na blachach fałdowych [4, s. 241]

1-wykładzina
2-warstwa wyrównawcza
3-izolacja
4-płyta żelbetowa
5-belka stalowa stropu
6-podciąg stalowy
7-podwieszony sufit
8-kanał na przewody instalacji
9-blacha fałdowa

1- łączniki

1-blacha ocynkowana
2-płyta betonowa
3-zamek
4-konstrukcja podwieszenia sufitu
5-sufit podwieszony

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Ściany
Ściany zewnętrzne

W budynkach przemysłowych, których wysokość nie jest zbyt duża, wykonuje się ściany

z pustaków ceramicznych lub z płyt z lekkich betonów. Ściany mogą się mieścić pomiędzy
słupami i stropami lub cała ściana - jako ryglowa - może być wysunięta na zewnątrz przed
konstrukcję nośną budynku oraz połączona ze słupami i ewentualnie stropami lub podciągami.

W budynkach użyteczności publicznej lub mieszkalnych, gdzie względy estetyczne

odgrywają zasadniczą rolę, ścianę zewnętrzną wysuwa się zazwyczaj na zewnątrz konstrukcji
nośnej, jako osobną ścianę zawieszoną do tej konstrukcji (jest to tzw. ściana kurtynowa).

Istnieją dwa zasadnicze rodzaje konstrukcji ścian zewnętrznych. Jeden rodzaj, to ściana-

ruszt, składająca się z profili pionowych i poziomych przymocowanych do szkieletu budynku,
pomiędzy którymi wstawia się płyty lub okna. Drugi rodzaj, to ściana z płyt, składająca się
z jednakowych płyt o wysokości całej lub połowy kondygnacji, które mocuje się do szkieletu
budynku i łączy między sobą. W płytach są przewidziane ramy okienne. Płyty mogą być
wykonane z blachy stalowej emaliowanej, z blachy aluminiowej, z tworzyw sztucznych lub też
z betonu, pod warunkiem że stanowią dostateczną izolację termiczną.

W obu rodzajach ścian, w tych ich częściach, gdzie nie ma okien, ściana przeważnie składa

się z 3 warstw: pierwsza, licząc od zewnątrz budynku, zabezpieczająca od wpływów
zewnętrznych (głównie wilgoci), druga izolująca od zmian temperatury, trzecia chroniąca przed
uszkodzeniami.

Przykładowe rozwiązania ścian ilustrują rysunki.

Rys. 17. Przykłady rozwiązań ścian zewnętrznych a) jednostronne zastosowanie powłoki stalowej, b) dwustronne
zastosowanie powłoki stalowej, c) narożnik ściany [4, s. 242]

Ściany wewnętrzne

Konstrukcja ścian wewnętrznych zależy od tego w jakich obiektach są zastosowane.
Ściany wewnętrzne w budynkach przemysłowych muszą odpowiadać wymaganiom

technologii produkcji danego zakładu. Jeżeli zadaniem ich jest tylko oddzielenie poszczególnych
pomieszczeń, to mogą być wykonane w postaci lekkich przegród z kształtowników stalowych
pokrytych siatką stalową lub lekkich ścianek betonowych czy też murowanych z cegły,
pustaków itp.

W budynkach mieszkalnych lub użyteczności publicznej ścianki wewnętrzne wykonuje się

jako ścianki działowe, spoczywające na stropie lub na belkach, a ściany oddzielające dźwigi lub
schody jako ściany ceramiczne lub betonowe.

Przykładowe rozwiązania ścianek pokazuje rysunek 18.

1-blacha trapezowa
2-przestrzeń powietrzna
3-izolacja cieplna
4-suchy tynk
5-wewnętrzna powłoka stalowa
6-belka konstrukcji ściany
7-zamknięcie z uszczelnieniem

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 18. Przykłady rozwiązań ścian działowych [4, s. 243]

Kolejność montażu lekkiej ściany z płyt gipsowo-kartonowych jest następująca:

Najpierw mocuje się profile łączące do podłoża i ścian za pomocą łączników (kołków

rozporowych). Między profilem a podłożem i ścianą układa się taśmę uszczelniającą.

Rys. 19. Mocowanie profili do podłoża [2, s. 224] Rys. 20.Wsawianie profili słupków [2, s. 224]

Kolejnym krokiem jest wstawienie profili słupków i ich połączenie z zamocowanymi

profilami .

1-kształtownik profilowany na zimno
2-suchy tynk
3-izolacja
4-płyta drewnopochodna
5-wełna mineralna
6-podkładka z włókna

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Następnie przytwierdza się z jednej strony do profili płyty przy pomocy wkrętów, układa

izolację i przytwierdza płyty suchego tynku z drugiej strony.

Rys. 21. Mocowanie płyt do profili [2, s. 225]

Słupy

Stalowe słupy rurowe mogą być wypełnione betonem, a słupy o przekroju otwartym mogą

być obetonowane. Uzyskuje się wówczas zwiększenie nośności i sztywności słupów. Bardzo
korzystnym efektem obetonowania jest uzyskanie dobrej ochrony przed korozją i pożarem. Do
mankamentów w tym przypadku można zaliczyć zwiększenie procesów mokrych na budowie
oraz przedłużenie okresu budowy obiektu.

Przekroje słupów zmieniają się zwykle co dwie kondygnacje, a styki montuje się

w odległości od 400 do 1000 mm ponad stropem. Rozmieszczenie styków może być wykonane
bądź w jednym poziomie budynku, bądź przesunięte w sąsiednich rzędach słupów. Grubość
blach stykowych zależy od wielkości kształtowników zastosowanych na słupy, nie powinna być
mniejsza od 15 do 20 mm. Blachę stykową łączy się z dolną częścią słupa w warsztacie,
a z górną spoinami na montażu.

W celu ustalenia położenia górnej części słupa przyspawa się do

blachy stykowej mały kątownik, z którym łączy się górną część słupa na montażu za pomocą
śruby. Przy słupach obetonowanych, w blasze stykowej należy wykonać otwór. Gdy nie
przewiduje się spawania przy montażu, oba końce słupów zakończone są blachami stykowymi,
które łączy się ze sobą na budowie śrubami.

Rys. 22. Styki słupów o zmiennym przekroju [4, s. 244]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 23. Styk słupa o takim samym przekroju [4, s. 244]

Podstawowymi elementami słupów stalowych oprócz trzonu są głowice i stopy (podstawy)

słupów. Przykładowe rozwiązania konstrukcyjne głowic i podstaw słupów stalowych
przedstawiają rysunki 24 i 25.

Rys. 24. Przykładowe konstrukcje głowic słupów stalowych: a), b), c) głowice słupów pełnościennych d), e),

f)) głowice słupów złożonych [3, s. 348]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 25. Przykładowe konstrukcje podstaw słupów stalowych: a), b), c), d) stopy słupów pełnościennych e), f),

stopy słupów złożonych [3, s. 350]

Połączenia słupów z belkami mogą być rozwiązane jako przegubowe lub sztywne.

Przykładowe rozwiązania pokazują rysunki nr 26, 27, 28 i 29.

Rys. 26. Przegubowe śrubowe połączenia słupów z belkami [3, s. 519]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Rys. 27. Przegubowe spawane połączenia słupów z belkami [3, s. 520]

Rys. 28. Oparcie belek na głowicach słupów [3, s. 521]

Rys. 29. Sztywne połączenia słupów z belkami [3, s. 521]

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.2.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczeń.

1. Jakie konstrukcje stropów stosuje się w budynkach wielokondygnacyjnych?
2. Jak konstruuje się ściany zewnętrzne w budynkach wielokondygnacyjnych?
3. Jak konstruuje się ściany wewnętrzne w budynkach wielokondygnacyjnych?
4. W jaki sposób łączy się słupy budynków z belkami?
5. W jaki sposób skonstruowane są styki słupów w budynkach wielokonygnacyjnych?

4.2.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj na elementach modelowych montaż ścianki działowej z profili zimnogiętych i płyt

gipsowo kartonowych z wypełnieniem wełną mineralną zgodnie z dokumentacją techniczną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2) zapoznać się z dokumentacją techniczną,
3) pobrać narzędzia i sprzęt do wykonania ścianki działowej,
4) przytwierdzić do podłoża i ścian profile zimnogięte z izolacją,
5) ustawić słupki profili i połączyć z przymocowanymi profilami,
6) przytwierdzić z jednej strony płyty gipsowo-kartonowe,
7) wypełnić przestrzeń ścianki płytami z wełny mineralnej,
8) przytwierdzić z drugiej strony płyty gipsowo-kartonowe,
9) stosować przepisy bhp.,
10) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
11) dokonać oceny wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– profile zimnogięte,
– płyty gipsowo-kartonowe,
– płyty z wełny mineralnej,
– łączniki do łączenia profili,
– łączniki do łączenia płyt z profilami,
– dokumentacja techniczna do wykonania montażu,
– podstawowy sprzęt mierniczy,
– taśma izolacyjna,
– wkrętarka,
– wiertarka,
– instrukcje bhp,
– literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Dokonaj

klasyfikacji

według

konstrukcji

stosowanych

stropów

budynkach

wielokondygnacyjnych przedstawionych przez nauczyciela.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Nauczyciel

przedstawi

rysunki

stropów

stosowanych

budynkach

wielokondygnacyjnych. Twoim zadaniem jest zakwalifikowanie poszczególnych stropów do
odpowiedniej grupy według konstrukcji.(I – stropy stalowe, II – stropy z płytami żelbetowymi,
III – stropy zespolone). Każdą grupę przedstaw osobno na arkuszu A 4 przypinając rysunki.
Swoją pracę zaprezentuj nauczycielowi oraz kolegom z grupy.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,
– literatura z rozdziału 6,
– spinacze,
– zdjęcia lub rysunki stropów stosowanych w budynkach wielokondygnacyjnych.

Ćwiczenie 3

Przedstaw na rysunkach sposoby przegubowego połączenia śrubowego słupa z belką

stosowane w budynkach wielokondygnacyjnych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się z elementami konstrukcyjnymi budynków wielokondygnacyjnych,
2) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3) narysować przekroje ścianek działowych,
4) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
5) dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,
– przybory kreślarskie,
– gumka,
– literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 4

Wykonaj na elementach modelowych montaż płyty z blachy fałdowej wraz z ociepleniem

płytami z wełny mineralnej na ruszcie ściany osłonowej budynku wykończonej suchym tynkiem,
zgodnie z dokumentacją techniczną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2) zapoznać się z dokumentacją techniczną,
3) pobrać narzędzia i sprzęt do wykonania montażu,
4) ułożyć płyty z wełny mineralnej mijankowo i łącznikami przytwierdzić do ściany,
5) ustawić płyty z blachy fałdowej i przytwierdzić do konstrukcji ściany łącznikami

samogwintującymi,

6) nałożyć na łby śrub osłony z tworzywa sztucznego,
7) stosować przepisy bhp,
8) zaprezentować wykonane ćwiczenie,

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

9) dokonać oceny wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– modelowy szkielet konstrukcji kondygnacji budynku,
– płyty z blachy fałdowej,
– płyty z wełny mineralnej,
– łączniki do łączenia płyt z wełny mineralnej,
– dokumentacja techniczna do wykonania montażu,
– podstawowy sprzęt mierniczy,
– plastikowe zaślepki na łby śrub,
– wkrętarka,
– zestaw kluczy,
– zestaw śrub samogwintujących,
– młotki,
– instrukcje bhp,
– literatura z rozdziału 6.

4.3.4. Sprawdzian postępów

Tak Nie

Czy potrafisz:
1) rozróżnić konstrukcje stropów stosowanych w budynkach

wielokondygnacyjnych?

2) rozróżnić konstrukcje ścian zewnętrznych stosowanych w budynkach

wielokondygnacyjnych?

3) rozróżnić konstrukcje ścian wewnętrznych stosowanych w budynkach

wielokondygnacyjnych?

4) określić sposoby łączenia słupów z belkami w budynkach

wielokondygnacyjnych?

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4.3. Prace

montażowe

przy

wznoszeniu

budynków

wielokondygnacyjnych

4.3.1.Materiał nauczania

Sposób montażu budynków wielokondygnacyjnych zależy głównie od zastosowanego

sprzętu montażowego do transportu pionowego oraz od systemu konstrukcyjnego budynku. Przy
wznoszeniu budynków wielokondygnacyjnych najczęściej stosuje się następujące typy sprzętu
montażowego:
a) samowznoszące się żurawie wieżowe,

b) żurawie przyścienne, kotwione w konstrukcji dachu,

c) dźwigniki hydrauliczne.

Ponieważ w krajowych warunkach buduje się najczęściej budynki średniowysokie.

Najbardziej przydatne są żurawie przyścienne samowznoszące się i ten typ jest najczęściej
stosowany, niezależnie od tego, jaki jest system konstrukcyjny budynku, czy konstrukcja jest
ramowa czy przegubowa. Samowznoszenie się żurawia w miarę wznoszenia się konstrukcji jest
możliwe dzięki zainstalowanemu na wieży żurawia, ruchomemu segmentowi kratowemu.
Segment ten jest wyposażony w dźwignik hydrauliczny, rolki toczące się po krawężnikach
wieży oraz elementy służące do połączenia z nim części podnoszącej żurawia. Po rozłączeniu
styków wieży żurawia i połączeniu jej z segmentem podnoszącym następuje wypchnięcie wieży
w górę. W powstałą lukę wstawiany jest element kratowy wieży żurawia, który zostaje
podniesiony w górę i poprzez odpowiednie prowadnice wstawiony w przewidziane miejsce. Za
pomocą żurawi odbywa się montaż z pojedynczych elementów. Taką metodą kolejno montuje
się: pojedyncze słupy wewnętrzne, belki i stężenia, słupy zewnętrzne, częściowo scalone ramy,
płyty stropowe, belki stropowe w części zewnętrznej. Konstrukcja żurawia w miarę wznoszenia
powinna być kotwiona do konstrukcji budynku. Odległość między zakotwieniami nie powinna
przekraczać 30 m. Na końcu montowane są ściany osłonowe.

Rys. 30. Fazy wzoszenia konstrukcji budynku [4, s. 546]

1-miejsca kotwienia

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Elementy zblokowane w pewną całość jak scalone ramy wielopiętrowe można montować

przez obrót w miejscu podparcia.

Rys. 31. Podnoszenie piętrowej ramy przez obrót [6, s. 161]

Montaż budynków trzonowych uzależniony jest od typu szkieletu. W szkielecie trzonowo-

wieszarowym konstrukcja wsporcza wieszaków umieszczona u góry trzonu umożliwia łatwy
i szybki montaż scalonych segmentów stropów. Stropy mogą być podnoszone dwoma
sposobami: za pomocą wciągarek umieszczonych na konstrukcji wsporczej lub za pomocą
żurawia ustawionego na szczycie.

a) b)

Rys. 32. Podnoszenie stropów wciągarkami umieszczonymi na konstrukcji wsporczej: a) widok, b) schemat

[6, s. 162]

1-wciągarka

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

a) b)

Rys. 33. Podnoszenie stropów za pomocą żurawia umieszczonego na szczycie trzonu: a) widok, b) schemat

[6, s. 162]

Montaż stropów budynków trzonowo-linowych może odbywać się dwoma sposobami:

pierwszy to tzw. sposób od góry polegający na tym, że po wykonaniu fundamentów i podstawy
trzonu układa się scalone segmenty stropów jeden na drugim. Pomiędzy podstawą trzonu i jego
głowicą ustawia się dźwigniki hydrauliczne, które w miarę wznoszenia trzonu podnoszą kolejno
stropy budynku. Drugi sposób polega na tym że po uprzednim wykonaniu całego trzonu
i zamocowaniu lin, podciąga się scalone segmenty stropów w górę.

Rys. 34. Montaż budynków trzonowo-linowych a) b) c) fazy sposobu od góry, d) sposób drugi [4, s. 547]

2-żuraw

1-liny nośne
2-liny montażowe
3-trzon budynku
4-głowica trzonu
5-cokół budynku
6-płyta stropodachu
7-ścviany osłonowe
8-dźwigniki
9-stropy zamontowane
10-stropy przygotowane do
montażu

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Montaż ścian osłonowych w budynkach wysokich odbywa się najczęściej za pomocą

rusztowań podwieszonych do górnej części szkieletu stalowego.

4.4.2. Pytania sprawdzające

Odpowiadając na pytania, sprawdzisz, czy jesteś przygotowany do wykonania ćwiczenia.

1. Jakimi metodami montuje się elementy konstrukcyjne budynków wielokondygnacyjnych?
2. Na czym polega montaż żurawiem samowznoszącym?
3. Jakie są sposoby montażu budynków trzonowo-linowych?
4. Jakie są sposoby montażu budynków o konstrukcji trzonowo-wieszarowej?

4.4.3. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Wykonaj montaż na elementach modelowych słupów pierwszej kondygnacji budynku

zgodnie z dokumentacją techniczną. Ćwiczenie wykonaj razem z kolegami z grupy.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2) zapoznać się z dokumentacją techniczną,
3) pobrać narzędzia i sprzęt do wykonania montażu,
4) zamocować zawiesia do transportu pionowego słupów,
5) wciągnąć słupy doprowadzając je do pionu, z wykorzystaniem dostępnego sprzętu do

transportu pionowego,

6) naprowadzić słupy do połączenia z fundamentem,
7) złączyć elementy konstrukcyjne wykonując połączenia śrubowe,
8) dokonać regulacji połączenia,
9) stosować przepisy bhp,
10) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
11) dokonać oceny wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– rozbieralny model kondygnacji budynku o konstrukcji stalowej,
– sprzęt do transportu pionowego – suwnica, maszt montażowy z wciągarką lub elektrowciąg,
– zawiesia,
– dokumentacja techniczna do wykonania montażu,
– podstawowy sprzęt mierniczy,
– młotki,
– śruby,
– komplet kluczy,
– instrukcje bhp,
– literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 2

Przedstaw na rysunkach sposoby montażu budynków wielokondygnacyjnych o konstrukcji

trzonowo-wieszarowej.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się ze sposobami montażu budynków wielokondygnacyjnych,
2) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3) narysować schematy przedstawiające montaż za pomocą wciągarek i za pomocą żurawia,
4) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
5) dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,
– przybory kreślarskie,
– literatura z rozdziału 6.

Ćwiczenie 3

Wykonaj montaż na elementach modelowych płyty stropowej prefabrykowanej o konstrukcji

stalowej, zgodnie z dokumentacją techniczną.

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
2) zapoznać się z dokumentacją techniczną,
3) pobrać narzędzia i sprzęt do wykonania montażu,
4) zamocować zawiesia,
5) wciągnąć płytę stropową na wysokość wbudowania,
6) naprowadzić płytę stropu do połączenia z ryglami konstrukcji budynku,
7) dokonać regulacji połączenia,
8) stosować przepisy bhp,
9) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
10) dokonać oceny wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

Przedstaw na rysunkach sposoby montażu budynków wielokondygnacyjnych o konstrukcji

trzonowo-linowej.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Sposób wykonania ćwiczenia

Aby wykonać ćwiczenie powinieneś:

1) zapoznać się ze sposobami montażu budynków wielokondygnacyjnych,
2) zorganizować stanowisko pracy do wykonania ćwiczenia,
3) narysować schematy przedstawiające montaż budynków o konstrukcji trzonowo linowej,
4) zaprezentować wykonane ćwiczenie,
5) dokonać oceny poprawności i estetyki wykonanego ćwiczenia.

Wyposażenie stanowiska pracy:

– blok techniczny formatu A4,
– przybory kreślarskie,
– literatura z rozdziału 6.

4.4.4. Sprawdzian postępów

Tak Nie

Czy potrafisz:
1) zorganizować stanowisko do wykonania ćwiczeń?

¨ ¨

2) wykonać montaż stropu w budynku wielokondygnacyjnym?

¨ ¨

3) wykonać montaż słupów konstrukcji budynku?

¨ ¨

4) przedstawić sposoby montażu budynków wielokondygnacyjnych?

¨ ¨

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5. SPRAWDZIAN OSIĄGNIĘĆ

INSTRUKCJA DLA UCZNIA

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań o różnym stopniu trudności. Są to zadania: otwarte, z luką

i wielokrotnego wyboru, prawda – fałsz.

5. Udzielaj odpowiedzi tylko na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej

rubryce znak X lub wpisując prawidłową odpowiedź. W przypadku pomyłki należy błędną
odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

6. Test składa się z dwóch części o różnym stopniu trudności: I część – poziom podstawowy,

II część – poziom ponadpodstawowy.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Kiedy udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci czas wolny.

9. Na rozwiązanie testu masz 90 min.

Powodzenia !

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

Część I

1. Numerem 6 na poniższym rysunku oznaczono:

a) belkę stropową,

b) łącznik,

c) podciąg,

d) sufit podwieszony.

2. W budynkach o wysokości do 6 kondygnacji funkcję pionowych stężeń poprzecznych mogą

spełniać ściany szczytowe murowane, betonowe lub ryglowe, wypełnione cegłą lub
betonem o grubości co najmniej:

a) 15 cm,

b) 20 cm,

c) 25 cm,

d) 30 cm.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3. Wypisz,

jakie

rozróżnia

się

systemy

statyczno

konstrukcyjne

budynków

wielokondygnacyjnych.

4. Stropy o konstrukcji stalowej w budynkach wielokondygnacyjnych to przede wszystkim

stropy wylewane na podkładach z ………………..…… i prefabrykowane stropy stalowe.

5. Poniższy rysunek przedstawia konstrukcje stropu:

a) zespolonego,

b) żelbetowego,

c) stalowego,

d) typu „filigran”.

6. Wymień trzy najczęściej stosowane typy sprzętu montażowego używanego przy

wznoszeniu budynków wielokondygnacyjnych.

7. Narysuj schemat podnoszenia stropów w budynkach o szkielecie trzonowo-wieszarowym

wciągarkami umieszczonymi na konstrukcji wsporczej.

8. Poniższy rysunek przedstawia ustrój:

a) trzonowy ze stropami wspornikowo zamocowanymi w trzonie,

b) trzonowy z głównym wspornikiem,

c) trzonowy z głównym wspornikiem zamocowanym w górnej części trzonu,

d) trzonowo-linowy.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

9. Poniższy rysunek przedstawia przegubowe połączenie słupa stalowego z belką za pomocą

śrub.

a) tak

b) nie

10. Wymień rozwiązania konstrukcyjne ustrojów trzonowych.

11. Styki słupów w konstrukcjach budynków wielokondygnacyjnych wykonuje się w odległości

ponad stropem:

a) 10 – 50 cm,

b) 20 – 60 cm,

c) 30 – 80 cm,

d) 40 – 100 cm.

12. W budynku o konstrukcji ramowo-powłokowej sztywność przestrzenną zapewnia układ

czterech ram płaskich zamkniętych na obwodzie budynku.

a) tak

b) nie

13. Grubość blach stykowych zależy od wielkości kształtowników zastosowanych na słupy i nie

powinna być mniejsza niż:

a) 15 mm,

b) 10 mm,

c) 8 mm,

d) 6 mm.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Część II

14. W przypadku gdy na to pozwala użytkowanie budynku, w systemie ram z płaskimi

tężnikami, zamiast tężników kratowych między słupami można wykonać ścianki żelbetowe
o grubości:

a) 8 – 10 cm,

b) 10 – 12 cm,

c) 12 – 14 cm,

d) 14 – 20 cm.

15. Największą sztywność w płaszczyźnie stropów, potrzebną do spełnienia przez nie funkcji

tężników poziomych, zapewnia …………………………………………………. .

16. System przegubowy z płaskimi tężnikami stosowany jest do wysokości:

a) 10 kondygnacji,

b) 20 kondygnacji,

c) 30 kondygnacji,

d) 40 kondygnacji.

17. Narysuj schemat ustroju trzonowo-linowego.

18. Ściana kurtynowa jest to osobna ściana zewnętrzna zawieszona do konstrukcji nośnej

budynku.

a) tak

b) nie

19. Napisz na czym polega montaż stropów w budynku trzonowo-linowym sposobem „od

góry”.

20. Odległość między zakotwieniami konstrukcji żurawia samowznoszącego do konstrukcji

budynku nie powinna przekraczać:

a) 10 m,

b) 20 m,

c) 30 m,

d) 40 m.

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ……………………………………………………..

Montaż budynków wielokondygnacyjnych

Zakreśl poprawną odpowiedź lub wpisz odpowiedzi.

Numer
pytania

Odpowiedzi

Punktacja

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

Razem

„

Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6. LITERATURA

1. Ciesielski R.: Poradnik projektanta konstrukcji metalowych T. II. Arkady, Warszawa 1982
2. Kettler K.: Murarstwo cz. II. Rea, Warszawa 2002
3. Łubiński M., Filipowicz M., Żółtowski W.: Konstrukcje metalowe cz. II. Arkady, Warszawa

2003

4. Łubiński M., Żółtowski W.: Konstrukcje metalowe cz. II. Arkady, Warszawa 2004
5. Włodarczyk W.: Konstrukcje stalowe cz. 1. Podstawy projektowania. WSiP, Warszawa 1997
6. Ziółko J., Orlik G.: Montaż konstrukcji stalowych. Arkady, Warszawa 1980
7. Ziółko J.: Konstrukcje stalowe cz.2. Wytwarzanie i montaż. WSiP, Warszawa 1995