background image

 

Motywacja do pracy - podstawowe poj

ę

cia 

 
Motywowanie polega na wpływaniu (pobudzaniu, stymulowaniu) na zachowanie si

ę

 

człowieka  za  po

ś

rednictwem  okre

ś

lonych  bod

ź

ców,  które  przekształcaj

ą

  si

ę

  

w motywy (pobudki) skłaniaj

ą

ce do działania. 

Jest to zestaw sił, które sprawiaj

ą

ż

e ludzie zachowuj

ą

 si

ę

 w okre

ś

lony sposób. 

  
Motyw  to  stan  psychiczny  organizmu  wywołany  przez  bodziec,  który  wyra

ż

ony  jest 

przez  potrzeby  i  d

ąż

enia,  aspiracje,  ambicje,  instynkty  i  pop

ę

dy.  Motyw  to 

wewn

ę

trzna podnieta skłaniaj

ą

ca człowieka do działania. 

Jest to powód robienia czego

ś

 lub co

ś

, co pobudza nas do działania. 

 
Motywacja  
jest  ka

ż

dym  wpływem,  który  wywołuje,  ukierunkowuje  i  o

ż

ywia 

zachowanie  człowieka.  Motywacja  obejmuje  siły  (cele,  wyniki)  tkwi

ą

ce  w  człowieku 

lub oddziałuj

ą

ce na niego, które inicjuj

ą

 i kieruj

ą

 jego zachowaniem. 

 
 
Motywacja  do  pracy  „opisuje”  wewn

ę

trzne  i  zewn

ę

trzne  uwarunkowania  zachowa

ń

 

ludzi w procesie pracy.  
 
Motywacja do pracy powstaje w wewn

ę

trznym procesie, w którym pracownik:  



  u

ś

wiadamia sobie niezaspokojone potrzeby, 



  rozpoznaje warunki i mo

ż

liwo

ś

ci ich zaspokojenia, 



  podejmuje działania ukierunkowane na osi

ą

gni

ę

cie celu, 



  osi

ą

ga okre

ś

lony poziom wykonania zada

ń

, który jest oceniany, 



  otrzymuje nagrody (kary), które zaspakajaj

ą

 lub nie jego potrzeby. 

 
 
Czynniki maj

ą

ce wpływ na motywacj

ę

 

 
Wpływ na motywacj

ę

 odgrywaj

ą

 trzy grupy czynników:  

 
Odmienno

ść

  ka

ż

dego  człowieka  polega  na  tym, 

ż

e  ka

ż

dy  pracownik  jest 

inny  pod  wzgl

ę

dem  osobistych  potrzeb,  warto

ś

ci,  postaw  i  celów.  Jednego 

pracownika  mo

ż

na  skutecznie  motywowa

ć

  za  pomoc

ą

  wysokiej  płacy,  innego  za 

po

ś

rednictwem zapewnienia mu długotrwałej umowy o prac

ę

 i stabilizacji w firmie, a 

jeszcze innego poprzez anga

ż

owanie w wysoce ryzykowne sytuacje. 

 
Cechy  zwi

ą

zane  z  prac

ą

  dotycz

ą

  ogranicze

ń

  i  mo

ż

liwo

ś

ci,  z  którymi 

pracownik  spotyka  si

ę

  wykonuj

ą

c  swoje  zadania.  Cechami  tymi  s

ą

:  wymagane 

umiej

ę

tno

ś

ci, stopie

ń

, w którym pracownik mo

ż

e wykona

ć

 całe zadanie od pocz

ą

tku 

do  ko

ń

ca,  wyposa

ż

enie  stanowiska  pracy  w  sprz

ę

t  i  ró

ż

ne  udogodnienia,  wa

ż

no

ść

 

wykonywanej pracy, zakres podporz

ą

dkowania si

ę

 regułom i kontroli itp. 

 
Cechy  sytuacji  roboczej  
dotycz

ą

  z  reguły  polityki  kadrowej,  post

ę

powanie 

kierownika, 

ś

wiadczenia  pieni

ęż

ne,  nagrody.  Stosowana  polityka 

ś

wiadcze

ń

 

materialnych  i  nagród  mo

ż

e  przyci

ą

ga

ć

  kandydatów  do  pracy  lub  przekonywa

ć

 

dotychczasowych pracowników do pozostania w firmie. 

 

Te trzy grupy czynników wpływaj

ą

 na siebie i równocze

ś

nie na motywacj

ę

background image

 

Warunkiem  uruchomienia  procesu  motywacyjnego  jest  istnienie  napi

ę

cia 

motywacyjnego, 

czyli 

wewn

ę

trznego 

stanu 

niespełnienia 

lub 

zakłócenia, 

poł

ą

czonego z gotowo

ś

ci

ą

 do działania oraz szczególnym uwra

ż

liwieniem człowieka 

na  bod

ź

ce  maj

ą

ce  zdolno

ść

  redukowania  tego  napi

ę

cia.  Im  napi

ę

cie  motywacyjne 

jest wy

ż

sze, tym wy

ż

sza atrakcyjno

ść

 bod

ź

ca i siła zwi

ą

zanej z nim motywacji. 

 
Podstawowe rodzaje motywacji
Istniej

ą

 dwa podstawowe rodzaje motywacji: jeden polega na d

ąż

eniu do czego

ś

, a 

drugi  na  unikaniu  czego

ś

.  D

ążą

c  do  czego

ś

  ludzie  zachowuj

ą

  si

ę

  w  okre

ś

lony 

sposób,  poniewa

ż

  czego

ś

  chc

ą

,  pragn

ą

  lub  potrzebuj

ą

.  W  drugim  typie  motywacji, 

ludzie zachowuj

ą

 si

ę

 tak, by czego

ś

 unikn

ąć

 
 
Rodzaje motywacji 
 
Motywacja w pracy mo

ż

e mie

ć

 ró

ż

norodny charakter. Po pierwsze, ludzie sami mog

ą

 

znajdowa

ć

 motywacj

ę

 w szukaniu, znajdowaniu i wykonywaniu pracy zaspokajaj

ą

cej 

ich potrzeby lub przynajmniej pozwalaj

ą

cej 

ż

ywi

ć

 nadziej

ę

ż

e ich cele zostan

ą

 

osi

ą

gni

ę

te. Po drugie, ludzi motywowa

ć

 mo

ż

na poprzez zarz

ą

dzanie takimi 

bod

ź

cami, jak płaca, awans, pochwała itp. 

 
Te dwa rodzaje motywacji to: 
 
Motywacja wewn

ę

trzna - pojawiaj

ą

ce si

ę

 samoczynnie bod

ź

ce, które sprawiaj

ą

ż

ludzie zachowuj

ą

 si

ę

 w okre

ś

lony sposób lub poruszaj

ą

 w okre

ś

lonym kierunku. 

Bod

ź

ce te to m.in. odpowiedzialno

ść

 (poczucie, 

ż

e praca jest wa

ż

na, oraz 

sprawowanie kontroli nad samym sob

ą

), swoboda działania, mo

ż

liwo

ś

ci 

wykorzystania i rozwoju umiej

ę

tno

ś

ci, interesuj

ą

ca i stawiaj

ą

ca wyzwania praca oraz 

mo

ż

liwo

ść

 awansu. 

 
Motywacja zewn

ę

trzna s

ą

 to nagrody, takie jak podwy

ż

ka pensji, pochwała lub 

awans, oraz kary, takie jak działania dyscyplinarne, wstrzymanie płacy czy krytyka. 
Osoby stosuj

ą

ce motywacj

ę

 zewn

ę

trzn

ą

 mog

ą

 uzyska

ć

 natychmiastowe, znacz

ą

ce 

skutki, które jednak zwykle s

ą

 nietrwałe. Osoby posługuj

ą

ce si

ę

 motywacj

ą

 

wewn

ę

trzn

ą

, dbaj

ą

ce o „jako

ść

 

ż

ycia w pracy”, maj

ą

 szans

ę

 na uzyskanie gł

ę

bszych i 

trwalszych rezultatów, poniewa

ż

 wykorzystuj

ą

 wrodzone, a nie nabyte cechy 

jednostek. 
 

 
 

Motywowanie  to  proces 

ś

wiadomego  i  celowego  oddziaływania  na  motywy 

post

ę

powanie  ludzi,  przez  stwarzanie 

ś

rodków  i  mo

ż

liwo

ś

ci  realizacji  ich  potrzeb  i 

warto

ś

ci  dla  osi

ą

gni

ę

cia  celów  organizacji.  W  procesie  motywowania  mo

ż

na 

wyró

ż

ni

ć

 trzy rodzaje 

ś

rodków: 



 

ś

rodki  przymusu  -podporz

ą

dkowanie  zachowa

ń

  motywowanego  interesom  i  woli 

motywuj

ą

cego bez wzgl

ę

du na interesy i oczekiwania tego pierwszego. 



 

ś

rodki  zach

ę

ty-  obejmuj

ą

  okre

ś

lon

ą

  nagrod

ę

  w  zamian  za  oczekiwane 

zachowanie si

ę

 motywowanego. 



 

ś

rodki  perswazji  –ingeruj

ą

  w  sfer

ę

  emocjonaln

ą

  lub  racjonaln

ą

  człowieka  i 

stwarzaj

ą

 sytuacj

ę

, w której motywuj

ą

cy i motywowany osi

ą

gaj

ą

 integracj

ę

 celu. 

 

background image

 

Rzadko  w  procesie  motywowania  wykorzystuje  si

ę

  pojedynczy  motywator.  Zwykle 

opracowuje  si

ę

  całe  systemy  motywacyjne.  Zatem  system  motywacyjny  to  zespół 

wzajemnie  powi

ą

zanych  motywatorów,  które  maj

ą

  zach

ę

ci

ć

  pracowników  do 

pełnego  zaanga

ż

owania  si

ę

  w  prac

ę

  i  obowi

ą

zki  słu

ż

bowe  oraz  d

ąż

enie  do  jak 

najlepszego wykorzystania swoich kwalifikacji, umiej

ę

tno

ś

ci i uzdolnie

ń

 dla realizacji 

celów organizacji. 

 

Motywacja  w  kontek

ś

cie  pracy  jest  rozumiana,  jako  czynniki  zwi

ą

zane  ze 

ś

rodowiskiem pracy oraz wła

ś

ciwo

ś

ciami indywidualnymi, które wyja

ś

niaj

ą

, dlaczego 

ludzie zachowuj

ą

 si

ę

 tak, jak si

ę

 zachowuj

ą

 w pracy. Motywowanie ludzi do wydajnej 

pracy,  zwi

ę

kszenie  satysfakcji  z  pracy  i  zaanga

ż

owania  s

ą

  najwa

ż

niejszymi 

problemami,  które  musz

ą

  dzi

ś

  rozwi

ą

za

ć

  organizacje.  Proces 

ś

wiadomego 

kierowania  motywacj

ą

  wymaga  od  przeło

ż

onego  kompetencji  pozwalaj

ą

cych  na 

zrozumienie, 

wyja

ś

nienie, 

przewidywanie 

oraz 

kierowanie 

zachowaniem 

pracowników.  

 
 

Podstawowe instrumenty motywowania pracownika do pracy 
Motywowanie  (pobudzanie)  do  pracy  polega  na  stwarzaniu  sytuacji  n

ę

c

ą

cych  lub 

przymusowych  poprzez  stosowanie  ró

ż

nych 

ś

rodków,  w  tym 

ś

rodków  zach

ę

ty, 

przymusu, perswazji i innych. 
 
Podstawowe instrumenty motywowania pracowników do pracy: 
I. 

Ś

rodki zach

ę

ty 

1. Bod

ź

ce materialne: 

a)  systemy plac, 
b)  premie, 
c)  nagrody, 
d)  mieszkania, 
e)  wyjazdy zagraniczne, 
f)  inne. 

2. Bod

ź

ce niematerialne: 

a)  pochwały, 
b)  ró

ż

ne formy wyró

ż

nie

ń

 i podzi

ę

kowa

ń

c)  normy pracy, 
d)  systemy ocen pracowniczych, 
e)  formy współzawodnictwa, 
f)  szkolenia, restrukturyzacja i doskonalenie zawodowe, 
g)  badania okresowe i lecznictwo zawodowe, 
h)  odbiory ilo

ś

ciowe i jako

ś

ciowe pracy, 

i)  warto

ś

ciowanie pracy , 

j)  przegl

ą

dy stanowisk pracy,  

k)  sposoby formułowania i zlecanie zada

ń

l)  systemy kontroli wewn

ę

trznej, 

m) organizacja pracy i produkcji. 

 
II. 

Ś

rodki perswazji: 

 

1. 

Ś

rodki przymusu: 

a)  kary i gro

ź

by, 

b)  polecenia, nakazy i dyrektywy, 
c)  zarz

ą

dzenia i instrukcje, 

background image

 

d)  systemy dyscypliny pracy. 

2. 

Ś

rodki namowy: 

a)  pro

ś

by,  

b)  negocjacje i przekonywanie,  
c)  porady,  
d)  agitacja. 

3. Informowanie pracowników: 

a)  o misji i celach przedsi

ę

biorstwa, 

b)  o oczekiwaniach i nadziejach zwi

ą

zanych z pracownikiem, 

c)  o tre

ś

ci pracy (zakresy obowi

ą

zków, uprawnie

ń

 i odpowiedzialno

ś

ci), 

d)  o wynikach pracy. 

 
 
III. Partycypacja w zarz

ą

dzaniu 

1. Kapitałowa: 

a)  akcje pracownicze, 
b)  udziały w zyskach. 

2. Decyzyjna:  

a)  grupowe i zespołowe formy organizacji pracy, 
b)  koła jako

ś

ci, 

c)  zebrania załogowe, 
d)  systemy informacyjno-decyzyjne, 
e)  badanie opinii załogi, 
f)  kontrakty mened

ż

erskie. 

3. Przedstawicielska: 

a)  rady nadzorcze, 
b)  rady pracownicze, 
c)  organy zwi

ą

zków zawodowych.  

 
IV. Instrumenty tkwi

ą

ce w strukturze i metodach zarz

ą

dzania: 

1.  Styl zarz

ą

dzania, 

2.  Typ struktury organizacyjnej, 
3.  Centra zysków i kosztów, 
4.  Techniki zarz

ą

dzania, 

5.  Plany oraz rozliczenie ich realizacji, 
6.  System controllingu, 
7.  Wymogi ISO serii 9000.  

 
V. Instrumenty tkwi

ą

ce w 

ś

rodowisku: 

 

1. Niematerialnym: 

a) 

ś

rodowisko społeczne, 

b)  stosunki mi

ę

dzyludzkie, 

c)  kultura organizacyjna, 
d)  etos pracy, 
e)  subiektywne poczucie sprawiedliwo

ś

ci społecznej, 

f)  system ekonomiczny i polityczny kraju. 

2.  Materialnym: 

a)  lokalizacja przedsi

ę

biorstwa i stanowiska pracy, 

b)  wyposa

ż

enie techniczne, 

c)  fizyczne warunki pracy. 

background image

 

 
 

Teorie motywacji 
 
Na przestrzeni wielu lat powstało szereg teorii staraj

ą

cych si

ę

 wyja

ś

ni

ć

 fenomen 

motywacji do pracy. Jedn

ą

 z najbardziej znanych typologii teorii motywacji jest ich 

podział na dwie zasadnicze grupy:  1. Teorie tre

ś

ci   2. Teorie procesu 

 
Teorie tre

ś

ci 

Teorie tre

ś

ci ukierunkowane s

ą

 na wyja

ś

nianie wewn

ę

trznych przyczyn, które 

wyzwalaj

ą

 zachowania ludzi i staraj

ą

 si

ę

 identyfikowa

ć

 oraz klasyfikowa

ć

 potrzeby, 

które uznaje si

ę

 za 

ź

ródło motywów steruj

ą

cych tymi zachowaniami. 

Praktyczne znaczenie teorii dla praktyki kierowania lud

ź

mi polega na dostarczaniu 

informacji o zró

ż

nicowaniu ludzkich potrzeb, które wynikaj

ą

 z unikalno

ś

ci 

poszczególnych ludzi. 
 
Do najbardziej znanych teorii tre

ś

ci nale

żą

:  



  hierarchia potrzeb A. Maslowa, wyró

ż

niaj

ą

ca fizjologiczne, bezpiecze

ń

stwa, 

przynale

ż

no

ś

ci i miło

ś

ci, uznania i szacunku oraz samorealizacji; 



  dwuczynnikowa teoria potrzeb F. Herzberga, identyfikuj

ą

ca dwie specyficzne 

grupy czynników a mianowicie motywatory do których zalicza si

ę

 czynniki 

zwi

ą

zane z prac

ą

 np. osi

ą

gni

ę

cia, odpowiedzialno

ść

, tre

ść

 pracy, uznanie, 

awans, rozwój oraz czynniki higieny. 



  teoria potrzeb C.P. Alderfera, zwan

ą

 teori

ą

 ERG, co jest skrótem od angielskich 

terminów okre

ś

laj

ą

cych trzy wyró

ż

nione przez tego autora potrzeby:  

egzystencji, kontaktu oraz rozwoju. 



  Teoria trzech potrzeb D.C. McClellanda, obejmuj

ą

ca potrzeby  

władzy, przynale

ż

no

ś

ci i osi

ą

gni

ęć

 
Teorie procesu 
Teorie procesu zajmuj

ą

 si

ę

 w odró

ż

nieniu od przedstawionych uprzednio nie tym, co 

wyzwala ludzkie działania, ale tym w jaki sposób te działania mog

ą

 by

ć

 uruchamiane, 

ukierunkowywane, podtrzymywane i wygaszane. Ich praktyczne znaczenie dla 
kierowania lud

ź

mi polega na tym, i

ż

 pozwalaj

ą

 one mened

ż

erowi lepiej zrozumie

ć

 w 

jaki sposób pracownicy podejmuj

ą

 decyzje o swoich działaniach oraz jak

ą

 rol

ę

 

odgrywaj

ą

 w tym procesie takie czynniki jak: 

aspiracje, preferencje, nagrody i kary. 
 
Do najbardziej znanych teorii procesu nale

żą



  teoria oczekiwanej warto

ś

ci V.Vromma, zakładaj

ą

ca, 

ż

e motywacja jest funkcj

ą

 

trzech zmiennych: oczekiwania co do wyników zachowania, warto

ś

ci tych 

wyników oraz instrumentalno

ś

ci wyników, rozumianej tu jako prze

ś

wiadczenie 

jednostki, 

ż

e osi

ą

gni

ę

ty wynik prowadzi do innego po

żą

danego skutku, 



  teoria warunkowania instrumentalnego, okre

ś

lana te

ż

 jako teoria wzmocnie

ń

 

B.F.Skinera, w my

ś

l której ludzie ucz

ą

 si

ę

 zachowa

ń

 pod wpływem 

wcze

ś

niejszych do

ś

wiadcze

ń

 nabywanych w otoczeniu, gdzie pracuj

ą

. Oznacza 

to, 

ż

e przez odpowiedni system wzmocnie

ń

, mo

ż

na modyfikowa

ć

 zachowania 

ludzi w procesie pracy,  



  teoria wyznaczania celów E.A. Locka, zakładaj

ą

ca, 

ż

e pracownicy s

ą

 motywowani 

do działania przez wyznaczanie im celów, które s

ą

 przez nich akceptowane i 

mo

ż

liwe do osi

ą

gni

ę

cia. 

background image

 

 
Wybrane teorie motywacji 
Teoria hierarchii potrzeb A. Maslowa 
 
Najszerzej  znanym  modelem  w  badaniach  nad  motywacj

ą

  w  organizacjach  jest 

model hierarchii potrzeb Abrahama Masłowa.  
Sugerował on, 

ż

e ludzie maj

ą

 zło

ż

ony zestaw potrzeb uło

ż

onych w pewn

ą

 hierarchi

ę

 

składaj

ą

cy si

ę

 z 5 kategorii takich potrzeb, jak:  

fizjologiczne, bezpiecze

ń

stwa, przynale

ż

no

ś

ci, szacunku i samorealizacji. 

 
Piramida potrzeb według A. Maslowa 

 
 

 
 
 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
Potrzeby: 



  U  samego  dołu  hierarchii  s

ą

  potrzeby  fizjologiczne  -  a  wi

ę

c  głównie  potrzeba 

po

ż

ywienia,  powietrza  i  seksu,  posiadania  mieszkania,  odzie

ż

y,  minimalnego 

wyposa

ż

enia  w  rzeczy  u

ż

yteczne  itp.;,  czyli  podstawowe  sprawy  przetrwania  i 

biologicznego  funkcjonowania.  Potrzeby  te  musz

ą

  zosta

ć

  zaspokojone,  zanim  w 

ogóle  we

ź

mie  si

ę

  pod  uwag

ę

  inne  potrzeby.  W  organizacjach  potrzeby 

fizjologiczne s

ą

 na ogół zaspokajane przez odpowiednie płace i samo 

ś

rodowisko 

pracy, które zapewnia sanitariaty, odpowiednie o

ś

wietlenie, wygodn

ą

 temperatur

ę

 

i wentylacj

ę

.  



  Nast

ę

pne  w  kolejno

ś

ci  s

ą

  potrzeby  stabilnego 

ś

rodowiska  psychicznego  i 

emocjonalnego  -  potrzeby  bezpiecze

ń

stwa.  Jako  przykład  mo

ż

na  wymieni

ć

 

potrzeb

ę

  dachu  nad  głow

ą

  i  odzienia  oraz  potrzeb

ę

 

ż

ycia  wolnego  od  trosk 

materialnych  
i potrzeb

ę

 pracy na zabezpieczonym przed zwolnieniem stanowisku. Potrzeby te 

mog

ą

  by

ć

  w  miejscu  pracy  zaspokojone  przez  ci

ą

gło

ść

  zatrudnienia  (bez 

zwolnie

ń

),  system  rozpatrywania  i  załatwiania  skarg  (dla  ochrony  przed 

arbitralnymi  działaniami  przeło

ż

onych)  i  odpowiedni  program 

ś

wiadcze

ń

 

ubezpieczeniowych  
i  emerytalnych  (dla  zabezpieczenia  przed  chorob

ą

  i  zapewnienia  dochodu  po 

background image

 

opuszczeniu  szeregów  siły  roboczej).  Prymat  potrzeb  bezpiecze

ń

stwa  mo

ż

e  si

ę

 

jednak  ponownie  uwidoczni

ć

,  kiedy  recesja  w  pewnych  gał

ę

ziach  przemysłu  

i ogólny spadek gospodarczy pozbawi

ą

 ludzi pracy. 



  Potrzeby  przynale

ż

no

ś

ci  odnosz

ą

  si

ę

  do  procesów  społecznych.  S

ą

  to  m.in. 

potrzeby  poczucia, 

ż

e  jeste

ś

my  warto

ś

ciowi, 

ż

e  mamy  pewne  umiej

ę

tno

ś

ci, 

zdolno

ś

ci  i  kompetencje.  Obejmuj

ą

  one  potrzeb

ę

  miło

ś

ci  i  przywi

ą

zania  oraz 

akceptacji ze strony kolegów. Dla wi

ę

kszo

ś

ci ludzi potrzeb

ę

 t

ę

 zaspokaja rodzina, 

stosunki  towarzyskie  poza  prac

ą

  oraz  przyja

ź

nie  w  pracy.  Mened

ż

er  mo

ż

e  si

ę

 

przyczyni

ć

  do  zaspokojenia  tych  potrzeb,  dopuszczaj

ą

c  społeczne  interakcje  i 

daj

ą

c pracownikom poczucie przynale

ż

no

ś

ci do zespołu albo grupy roboczej. 



  Potrzeby  szacunku  w  rzeczywisto

ś

ci  obejmuj

ą

  dwa  ró

ż

ne  zespoły  potrzeb: 

potrzeb

ę

 pozytywnego obrazu we własnych oczach, szacunku dla samego siebie 

oraz  potrzeb

ę

  uznania  i  szacunku  w  oczach  innych.  Potrzeby  szacunku 

przejawiaj

ą

  si

ę

  w  pragnieniu,  aby  inni  ludzie  wyra

ż

ali  o  nas  pozytywne  opinie, 

uwa

ż

ali  nas  za  warto

ś

ciowych,  wypowiadali  wobec  nas  pochwały,  stawiali  nas 

wysoko  w  porównaniach  społecznych  i  liczyli  si

ę

  z  naszym  zdaniem.  Mened

ż

er 

mo

ż

e  dopomóc  w  ich  zaspokojeniu,  zapewniaj

ą

c  rozmaite  zewn

ę

trzne  symbole 

osi

ą

gni

ęć

,  takie  jak  tytuły  słu

ż

bowe,  przyjemne  pomieszczenia  biurowe  i 

odpowiednie  nagrody.  Mened

ż

er  mo

ż

e  si

ę

  równie

ż

  skoncentrowa

ć

  na 

charakterze samej pracy, zapewniaj

ą

c pracownikowi ambitne i ciekawe zadania i 

mo

ż

liwo

ś

ci po to, by miał on poczucie sukcesu. 



  Na  samym  szczycie  hierarchii  s

ą

  potrzeby  samorealizacji,  które  obejmuj

ą

 

realizacj

ę

 

mo

ż

liwo

ś

ci 

osi

ą

gania 

przez 

jednostk

ę

 

ci

ą

głego 

wzrostu 

indywidualnego  rozwoju.  S

ą

  to  w  przypadku  pracy  -  pragnienia  wykorzystania 

wszystkich  umiej

ę

tno

ś

ci  i  mo

ż

liwo

ś

ci,  bycia  niezale

ż

nym,  kierowania  sob

ą

rozwijania  si

ę

  we  wła

ś

ciwym  kierunku,  osi

ą

gania  jakiego

ś

  osobistego  ideału 

siebie  w  roli  zawodowej  i  poza  ni

ą

.  Potrzeby  samorealizacji  s

ą

  by

ć

  mo

ż

najtrudniejsze  do  zaspokojenia  przy  pomocy  mened

ż

era.  Cho

ć

  niektórzy 

twierdz

ą

ż

e  jednostka  musi  je  zaspokaja

ć

  całkowicie  we  własnym  zakresie, 

mened

ż

er  mo

ż

e  si

ę

  okaza

ć

  pomocny,  wspieraj

ą

c  kultur

ę

,  w  której  taka 

samorealizacja byłaby mo

ż

liwa.  

 

 

Hierarchia potrzeb podkre

ś

la cztery nast

ę

puj

ą

ce zało

ż

enia: 

1.  Potrzeba, któr

ą

 człowiek zrealizował przestaje by

ć

 motywatorem. Kiedy jedna 

potrzeba  jest  zaspokojona,  to  pojawia  si

ę

  w  to  miejsce  inna.  W  ten  sposób 

ludzie stale usiłuj

ą

 realizowa

ć

 jak

ąś

 potrzeb

ę

2.  Wi

ę

kszo

ść

  ludzi  ma  bardzo  zło

ż

on

ą

  sie

ć

  potrzeb.  St

ą

d  na  zachowanie 

człowieka nieustannie wpływaj

ą

 jednocze

ś

nie ró

ż

ne potrzeby. 

3.  Potrzeby  wy

ż

szego  poziomu  nasilaj

ą

  si

ę

  mocno  i  stymuluj

ą

  zachowanie 

dopiero wtedy, gdy potrzeby ni

ż

szego rz

ę

du zostały wcze

ś

niej osi

ą

gni

ę

te. 

4.  Wi

ę

cej  sposobów  prowadzi  do  realizacji  potrzeb  wy

ż

szego  poziomu  ni

ż

 

potrzeb ni

ż

szego poziomu. 

 

Maslow  sugerował, 

ż

e  pi

ęć

  kategorii  potrzeb  układa  si

ę

  w  pewn

ą

  hierarchi

ę

Jednostka  jest  motywowana  przede  wszystkim  do  zaspokojenia  potrzeb 
fizjologicznych. Dopóki nie zostan

ą

 one zaspokojone, s

ą

 główn

ą

 trosk

ą

 jednostki. Po 

zaspokojeniu  potrzeby  fizjologiczne  przestaj

ą

  działa

ć

  jako  główny  czynnik 

motywacyjny;  dana  osoba  "wspina  si

ę

"  w  hierarchii  i  d

ąż

y  do  zaspokojenia  potrzeb 

bezpiecze

ń

stwa.  Proces  ten  trwa  tak  długo,  a

ż

  w  ko

ń

cu  zaspokojone  zostan

ą

 

background image

 

równie

ż

 

potrzeby 

samorealizacji. 

 
Zaproponowana przez Maslowa koncepcja hierarchii potrzeb ma pewn

ą

 intuicyjn

ą

 

logik

ę

 i została przyj

ę

ta przez wielu mened

ż

erów. Badania ujawniły jednak słabo

ść

 i 

braki tej teorii: nie zawsze u pracowników organizacji wyst

ę

puje pi

ęć

 poziomów 

potrzeb, nie zawsze te

ż

 ich kolejno

ść

 odpowiada postulowanej przez Maslowa. Co 

wi

ę

cej, przedstawiciele ró

ż

nych kultur mog

ą

 mie

ć

 ró

ż

ne kategorie i hierarchie 

potrzeb. Na przykład, potrzeby ni

ż

szego rz

ę

du maj

ą

 na Haiti tak zasadnicze 

znaczenie, 

ż

e potrzeby wy

ż

szego rz

ę

du na dobr

ą

 spraw

ę

 w ogóle si

ę

 nie licz

ą

.  

 
Im wy

ż

sze stanowiska, wykształcenie pracowników, poziom ich szczególnych 

kompetencji, zakres odpowiedzialno

ś

ci i władzy, tym silniej dochodz

ą

 do głosu 

potrzeby tzw. wy

ż

sze, typu czwartego i pi

ą

tego. Lekcewa

ż

enie tych potrzeb u 

podwładnych obni

ż

a ich zaanga

ż

owanie w prac

ę

 i wywołuje poczucie, i

ż

 ich 

niezaspokojenie jest przykrym kosztem pracy, który trzeba sobie rekompensowa

ć

 

albo 

żą

daniem wi

ę

kszego zysku (np. płacy), albo zmniejszeniem własnego wkładu w 

prac

ę

 i obni

ż

eniem jej jako

ś

ci. Wi

ę

kszo

ść

 przedstawionych wy

ż

ej potrzeb jest 

zaspokajanych przez wynagrodzenie materialne. W prawidłowo działaj

ą

cym systemie 

wynagradzania wynagrodzenie wy

ż

sze ni

ż

 w przypadku innych pracowników jest 

sygnałem, 

ż

e osi

ą

gaj

ą

cy jej pracownik posiada wysokie kompetencje, jest wa

ż

ny, 

warto

ś

ciowy, godny szacunku – i tak to jest przez niego odbierane. Pensja cz

ę

sto 

wi

ę

c bywa traktowana jako potwierdzenie lub symbol warto

ś

ci pracownika i 

zajmowanej przeze

ń

 pozycji, a nie tylko 

ś

rodek zaspokojenia potrzeb podstawowych. 

Równie

ż

 potrzeba samorealizacji jest odczuwana jako zaspokojona, je

ś

li 

wynagrodzenie jest na tyle wysokie, 

ż

e umo

ż

liwia styl 

ż

ycia w du

ż

ym stopniu 

skierowany na własny rozwój, poniewa

ż

 własne problemy 

ż

yciowe mog

ą

 by

ć

 

odsuni

ę

te na dalszy plan. 

Odnosz

ą

c si

ę

 do potrzeby samorealizacji nale

ż

y stwierdzi

ć

ż

e kierownicy i 

specjali

ś

ci ró

ż

nych szczebli traktuj

ą

 wynagrodzenie w du

ż

ym stopniu presti

ż

owo, 

jako 

ś

rodek zaspokojenia wielu potrzeb niematerialnych, emocjonalnych. Wielko

ść

 

płacy nie jest przez nich przymierzana do rzeczywistych potrzeb materialnych, np. 
konsumpcyjnych (

ż

ywno

ść

, ubiór itp.), lecz traktowana jako miernik własnej warto

ś

ci, 

pozycji, kompetencji itp. 
 
 
Dwuczynnikowa teoria potrzeb F. Herzberga 
 
Teoria dwuczynnikowa sugeruje istnienie dwóch ró

ż

nych wymiarów zadowolenia z 

pracy. Model ten koncentruje si

ę

 na zadowoleniu lub niezadowoleniu z pracy.  

 
Czynniki wpływaj

ą

ce na kontinuum zadowolenia - nazywane czynnikami motywacji - 

s

ą

 zwi

ą

zane konkretnie z tre

ś

ci

ą

 pracy.  

 
Czynniki uwa

ż

ane za 

ź

ródło niezadowolenia - nazywane czynnikami higieny - 

zwi

ą

zane s

ą

 ze 

ś

rodowiskiem pracy. 

 
 

background image

 

 

 

Motywatory  pomagaj

ą

  pracownikom  przej

ść

  od  niskiego poziomu  zadowolenia  (lub 

braku  zadowolenia)  do  wysokiego  poziomu  tego  rodzaju  odczu

ć

.  Motywatory  to 

charakterystyki bezpo

ś

rednio zwi

ą

zane z prac

ą

.  

S

ą

  nimi:  trudne  wyzwania,  odpowiedzialno

ść

,  uznanie,  osi

ą

gni

ę

cia,  post

ę

p  albo 

rozwój osobowo

ś

ci.  

Motywatory  okre

ś

laj

ą

,  czy  praca  jest  pobudzaj

ą

ca  i  niematerialnie  wynagradzaj

ą

ca. 

Obecno

ść

  tych  pi

ę

ciu  charakterystyk  mo

ż

e  wytworzy

ć

  wysoki  poziom  motywacji  i 

pobudzi

ć

 do wysokiego wykonywania zada

ń

 
Czynniki  higieniczne
  z  kolei  powoduj

ą

  zmian

ę

  odczu

ć

  od  wysokiego  poziomu 

niezadowolenia (lub małego zadowolenia) do niskiego poziomu niezadowolenia (lub 
braku  niezadowolenia).  Czynniki  higieniczne  s

ą

  to  charakterystyki,  które  po

ś

rednio 

zwi

ą

zane s

ą

 z prac

ą

 i które mog

ą

 sta

ć

 si

ę

 dyssatysfaktorami.  

S

ą

  nimi:  warunki  pracy,  polityka  firmy,  nadzór,  współpracownicy,  płaca,  status 

pracowniczy, bezpiecze

ń

stwo pracy.  

Czynniki  higieniczne  s

ą

  potrzebne  do  utrzymania  pewnego  poziomu  satysfakcji,  ale 

ich  obecno

ść

  niekoniecznie  zwi

ę

ksza  jego  poziom.  Przykładowo,  pracownicy  mog

ą

 

korzysta

ć

  z  obni

ż

onej  ceny  posiłku,  ale  nie  b

ę

d

ą

  bardziej  motywowani,  je

ś

li  nie 

b

ę

dzie  tej  ulgi.  Stosowanie  tylko  czynników  higienicznych  w  motywowaniu 

pracowników  wykonuj

ą

cych  prace  rutynowe,  np.  przy  ta

ś

mie  monta

ż

owej,  prowadzi 

do  powstania  takich  problemów  jak:  wysoka  rotacja,  nieobecno

ść

,  skargi  i  niska 

wydajno

ść

.  

 
 

Na  podstawie  tych  obserwacji  Herzberg  twierdzi, 

ż

e  proces  motywowania 

pracowników  składa  si

ę

  z  dwóch  etapów.  W  pierwszym  mened

ż

erowie  musz

ą

 

dopilnowa

ć

  wła

ś

ciwych  czynników  higieny  psychicznej.  Na  przykład,  konieczna  jest 

odpowiednia  płaca  i  bezpiecze

ń

stwo,  bezpieczne  warunki  pracy  oraz  mo

ż

liwy  do 

przyj

ę

cia  nadzór  techniczny.  Zapewniaj

ą

c  na  odpowiednim  poziomie  czynniki 

higieny,  mened

ż

erowie  nie  pobudzaj

ą

  motywacji,  jedynie  sprawiaj

ą

ż

e  pracownicy 

nie czuj

ą

 si

ę

 niezadowoleni. Pracownicy, których mened

ż

erowie próbuj

ą

 "zadowoli

ć

tylko poprzez czynniki higieniczne, zazwyczaj b

ę

d

ą

 sprowadzali swój wysiłek w pracy 

do  niezb

ę

dnego  minimum.  Mened

ż

erowie  powinni  wi

ę

c  przej

ść

  do  drugiego  etapu: 

da

ć

  pracownikom  okazj

ę

  do  odczucia  takich  czynników  motywacyjnych,  jak  wola 

osi

ą

gni

ęć

  i  uznanie.  Oczekuje  si

ę

ż

e  wynikiem  takiego  podej

ś

cia  b

ę

dzie  wy

ż

szy 

poziom  zadowolenia  i  motywacji.  Obecnie  teoria  Herzberga  nie  cieszy  si

ę

  zbyt 

wielkim szacunkiem w

ś

ród badaczy przedmiotu, Wywarła ona jednak powa

ż

ny wpływ 

na  mened

ż

erów  i  odegrała  du

żą

  rol

ę

  w  u

ś

wiadomieniu  znaczenia  motywacji  do 

pracy. 
 

 

Czynniki motywuj

ą

ce 

Czynniki higieniczne 

ź

ródła satysfakcji z pracy 

ź

ródła niezadowolenia z pracy 

Sama praca, wyzwania, interesuj

ą

ce zadania 

Odpowiedzialno

ść

  

Szacunek i uznanie 
Osi

ą

gni

ę

cia  

Awanse i rozwój osobowo

ś

ci 

Warunki pracy  
Polityka firmy  
Przeło

ż

eni  

Współpracownicy i relacje z nimi 
Płaca, status, bezpiecze

ń

stwo 

background image

 

10 

 

Teori

ę

 wzmocnienia, zapocz

ą

tkował B.F. Skinner, który twierdził, 

ż

e zachowanie 

jest  funkcj

ą

  jego  konsekwencji  (nagród  i  kar).  Nagrodzone  zachowanie  b

ę

dzie 

prawdopodobnie powtórzone, natomiast ukarane b

ę

dzie unikane.  

 
Istot

ą

  tej  teorii  jest  sposób  reakcji  (zachowania)  człowieka  na  bodziec  (sytuacj

ę

wywołuj

ą

cy  konsekwencje  pozytywne  (nagrody)  lub  negatywne  (kary),  które  z  kolei 

kształtuj

ą

 jego przyszłe zachowania. Konsekwencje pozytywne zach

ę

caj

ą

 do nowych 

wysiłków,  a  zwłaszcza  pomysłów  i  zmian  w  sposobach  pracy.  Konsekwencje 
negatywne zniech

ę

caj

ą

c do nowo

ś

ci sugeruj

ą

ż

e najlepszym sposobem otrzymania 

nagrody jest na

ś

ladowanie innych. 

Ulepszenie  zachowania  wymaga  zmiany  w  zakresie  nagród  i  kar,  opieraj

ą

c  si

ę

  na 

trzech zasadach: 
1) ustalenie  miar  zachowania  sprowadza  si

ę

  do  ustalenia  ilo

ś

ciowych  mierników 

wyników  pracy,  np.  ilo

ś

ci  wytworzonego  produktu,  procentu  wadliwych  wyrobów, 

liczby  podawanych  posiłków,  liczby  obsłu

ż

onych  studentów  itd.  Ustalona  miara 

mo

ż

e dotyczy

ć

 jednego pracownika lub zespołu,  

2) wybór typu wzmocnienia - dokonywany jest spo

ś

ród nast

ę

puj

ą

cych motywatorów: 

nagroda,  unikanie,  kara,  wygaszanie.  Dwa  pierwsze  typy  stosuje  si

ę

  chc

ą

wzmocni

ć

 lub utrzyma

ć

 dotychczasowe zachowanie, dwa nast

ę

pne, gdy zamierza 

si

ę

 zachowanie przerwa

ć

 lub ograniczy

ć

,  

3) okre

ś

lenie cz

ę

stotliwo

ś

ci stosowania odpowiedniego typu wzmocnienia. 

 
Wybór typu wzmocnienia.  
Nagrody
  inaczej  (pozytywne  wzmacniacze)  stosuje  si

ę

  w  celu  zwi

ę

kszenia 

prawdopodobie

ń

stwa powtórzenia dotychczasowych  zachowa

ń

. Nagroda mo

ż

e by

ć

pochwala, okazanie szacunku, awans, wzrost wynagrodzenia itd. Kierownicy, którzy 
chc

ą

 dowiedzie

ć

 si

ę

 bezpo

ś

rednio jakie nagrody satysfakcjonuj

ą

 pracowników, sami 

wcze

ś

niej wykonuj

ą

 ich prace. Unikanie to utrzymywanie pewnych zachowa

ń

 w celu 

ucieczki lub unikni

ę

cia znanych i niemiłych konsekwencji.  

Kara  to  zastosowanie  negatywnych  konsekwencji  w  sytuacji,  gdy  zdarzaj

ą

  si

ę

 

niestosowne  zachowania.  Jest  to  forma  zniech

ę

cania  do  nieodpowiedniego 

działania.  Celem  kary  jest  zmniejszenie  prawdopodobie

ń

stwa  powtórzenia 

niewła

ś

ciwego zachowania.  

Wygaszanie 

oznacza 

niestosowanie 

ani 

pozytywnego, 

ani 

negatywnego 

wzmocnienia  w  sytuacji,  gdy  pojawia  si

ę

  nieodpowiednie  zachowanie.  Wówczas 

ignorowanie  niewła

ś

ciwego  zachowania  przyczynia  si

ę

  do  jego  zaniku.  Brak 

jakiejkolwiek  reakcji  sprowadza  si

ę

  do  braku  wzmocnienia  po  niepo

żą

danym 

zachowaniu si

ę

 (np. ucznia w klasie), przez co czasem uczestnik zaj

ś

cia rezygnuje z 

nagannego  zachowania.  Okre

ś

lenie  cz

ę

stotliwo

ś

ci  dotyczy  stało

ś

ci  i  cz

ę

sto

ś

ci 

stosowania  odpowiedniego  typu  wzmocnienia.  Przykładowo,  wzmocnienie  mo

ż

powtarza

ć

 si

ę

 w ustalonych lub zmiennych okresach, po zrealizowaniu zmiennej lub 

stałej ilo

ś

ci pracy.  

Teoria  modyfikacji  zachowa

ń

,  stosuje  teori

ę

  wzmocnienia  do  zmiany  zachowa

ń

 

ludzkich. Je

ż

eli kierownik chce zmieni

ć

 zachowania pracownika, to powinien zmieni

ć

 

skutki  tych  zachowa

ń

.  Na  przykład  kto

ś

,  kto  cz

ę

sto  si

ę

  spó

ź

nia,  mógłby  uzyska

ć

 

motywacj

ę

  do  punktualnego  przychodzenia  (zmiana  zachowania),  je

ż

eli  kierownik 

wyraziłby  zdecydowane  zadowolenie  w  ka

ż

dym  przypadku  pojawienia  si

ę

  tego 

pracownika  na  czas  lub  przed  czasem  (zmiana  skutków),  zamiast  oboj

ę

tnego 

traktowania  punktualnego  przyj

ś

cia.  Spó

ź

nienia  mo

ż

na  te

ż

  wyeliminowa

ć

  przez 

background image

 

11 

wyra

ż

anie  silnego  niezadowolenia,  kiedy  pracownik  si

ę

  spó

ź

nia,  je

ż

eli  poprzednio 

kierownik nie zwracał na to uwagi. 
Istniej

ą

  cztery  powszechnie  stosowane  techniki  modyfikacji  zachowa

ń

.  We 

wzmocnieniu pozytywnym zach

ę

ca si

ę

 do po

żą

danych zachowa

ń

, czyli wzmacnia si

ę

 

Je  przez  pozytywne  skutki,  takie  jak  podwy

ż

ka  płac  lub  pochwała.  W  uczeniu  si

ę

 

unikania  pracownicy  zmieniaj

ą

  swoje  zachowania,  aby  unikn

ąć

  nieprzyjemnych 

skutków,  takich  jak  krytyka  lub  niska  ocena.  Aby  przerwa

ć

  okre

ś

lone  zachowanie, 

kierownik mo

ż

e si

ę

 posłu

ż

y

ć

 wygaszaniem, czyli brakiem wzmocnienia. Przypu

ść

my, 

ż

e  tolerancja  kierownika  wzmocniła  zachowania  pracowników  polegaj

ą

ce  na 

spó

ź

nianiu  si

ę

  na  narady  robocze  i  marnowaniu  czasu  na 

ż

arty.  Aby  powstrzyma

ć

 

takie  zachowania,  kierownik  mógłby  punktualnie  rozpoczyna

ć

  narady  i  ignorowa

ć

 

ż

artownisiów. Mógłby te

ż

 zastosowa

ć

 karanie, tj. wymierzy

ć

 kar

ę

, czyli spowodowa

ć

 

ujemne  dla  pracownika  skutki.  Powszechnie  spotykane  rodzaje  kar  si

ę

gaj

ą

  od 

zwrócenia uwagi do obni

ż

enia płacy i zwolnienia z pracy.  

 
 
Sze

ść

 reguł posługiwania si

ę

 modyfikacj

ą

 zachowa

ń

Reguła 1: Nie nagradzaj wszystkich jednakowo.  
Reguła 2: Pami

ę

taj, ze tak

ż

e brak reakcji mo

ż

e modyfikowa

ć

 zachowania.  

Reguła 3: Nie zapomnij powiedzie

ć

 podwładnym, od czego zale

ż

y nagroda.  

Reguła 4: Mów podwładnym, co robi

ą

 

ź

le.  

Reguła 5: Nie udzielaj kary w obecno

ś

ci innych.  

Reguła 6: B

ą

d

ź

 sprawiedliwy. Konsekwencje powinny by

ć

 odpowiednie do   

                zachowania.  
 
Nowe podej

ś

cia do motywowania 

  
Poza rozpowszechnionymi tradycyjnymi metodami i teoriami motywowania wyłaniaj

ą

 

si

ę

  ostatnio  inne  obiecuj

ą

ce  podej

ś

cia,  jak  np.  teoria  ustalania  celów  i  podej

ś

cie 

japo

ń

skie. 

  
Teoria ustalania celów 
  
Teoria  ustalania  celów  sugeruje, 

ż

e  mened

ż

er  i  podwładny  powinni  wspólnie  i  w 

sposób  systematyczny  ustala

ć

  cele  dla  podwładnego.  Cele  te  powinny  wykazywa

ć

 

umiarkowany  stopie

ń

  trudno

ś

ci,  powinny  te

ż

  by

ć

  konkretne,  a  przy  tym  takie, 

ż

eby 

pracownik  był  skłonny  je  zaakceptowa

ć

  i  zaanga

ż

owa

ć

  si

ę

  w  ich  realizacj

ę

Mened

ż

erowie  powinni  bezpo

ś

rednio  wi

ą

za

ć

  nagrody  z  osi

ą

ganiem  przez 

podwładnego  wyznaczonych  celów.  Teoria  ustalania  celów  pomaga  mened

ż

erom 

dopasowa

ć

  nagrody  do  indywidualnych  potrzeb,  wyja

ś

ni

ć

  oczekiwania,  zapewni

ć

 

sprawiedliwo

ść

  i  utrzyma

ć

  systematyczne  wzmocnienie.  Stwarza  wi

ę

c  ona 

cało

ś

ciowe  ramy  dla  zintegrowania  innych  podej

ść

.  S

ą

  wszelkie  dane  po  temu,  by 

oczekiwa

ć

ż

e  teoria  ustalania  celów  b

ę

dzie  sobie  zdobywała  coraz  wi

ę

ksz

ą

 

popularno

ść

 w organizacjach. 

  
 
 
 
Teoria ustanawiania celów 
 

background image

 

12 

Zdaniem  Locka’a  i  Lathmana  (1990)  ludzie  motywuj

ą

  si

ę

  do  działania  stawiaj

ą

sobie cele. Te z kolei wpływa na zachowanie w czworaki sposób: 



  kieruj

ą

 uwag

ą

 



  mobilizuj

ą

 siły do działania 



  zach

ę

caj

ą

 do wytrwało

ś

ci 



  ułatwiaj

ą

 opracowanie strategii. 

 
Cele  powinny  by

ć

  jednocze

ś

nie  trudne  i  konkretne.  Konkretne  cele  s

ą

  silniejszymi 

czynnikami motywuj

ą

cymi ni

ż

 cele ogólne, podobnie silniej motywuj

ą

 cele trudne ni

ż

 

łatwe. Jednak cele zbyt trudne s

ą

 gorsze ni

ż

 brak celu ze wzgl

ę

du na ich wpływ na 

motywacj

ę

 i poziom wykonywania zada

ń

 
 
Do  czynników  determinuj

ą

cych  skuteczno

ść

  i  efektywno

ść

  procesu  motywowania 

opartego na koncepcji E. Locke’a zalicza si

ę

 : 



  zakres partycypacji pracowników w procesie ustalania celów 



  stopie

ń

 akceptacji celów 



  stopie

ń

 trudno

ś

ci celów 



  stopie

ń

 konkretyzacji celów 



  informacj

ę

 zwrotn

ą

 o poziomie realizacji zadania 



  subiektywne przekonanie pracownika o swoich zdolno

ś

ciach i umiej

ę

tno

ś

ciach w 

zakresie realizacji zada

ń

 
Indywidualne zaanga

ż

owanie przy realizacji celu zale

ż

y od czynników: 

zewn

ę

trznych : władza ( szef jest blisko), wsparcie kolegów, nagrody organizacyjne 

interaktywnych : rywalizacja, mo

ż

liwo

ść

 uczestnictwa w ustalaniu celu 

wewn

ę

trznych:  oczekiwanie  sukcesu  (im  mniej  realny  cel,  tym  mniejsze 

zaanga

ż

owanie). 

 
Na zaanga

ż

owanie wpływaj

ą

 równie

ż

 czynniki: 

osobowo

ś

ciowe  

potrzeba osi

ą

gni

ęć

 

wytrwało

ść

 

agresywno

ść

 

rywalizacyjne nastawienie 
sukces w realizacji trudnych celów 
wysoka samoocena 
wewn

ę

trzne umiejscowienie kontroli 

 
sytuacyjne  



  prezentowanie celów innym ludziom 



  informacja o tym, jak inni radz

ą

 sobie  z realizacj

ą

 podobnych celów. 

 
 
 
 
Podej

ś

cie japo

ń

skie 

  
Tak  zwane  podej

ś

cie  japo

ń

skie  wła

ś

ciwie  nie  jest 

ż

adn

ą

  teori

ą

  czy  modelem,  lecz 

raczej  filozofi

ą

  zarz

ą

dzania,  która  zdobywa  sobie  coraz  wi

ę

ksz

ą

  popularno

ść

.  Pod 

background image

 

13 

wieloma wzgl

ę

dami wyrasta ona z uj

ę

cia od strony zasobów ludzkich. Podstawowym 

celem  podej

ś

cia  japo

ń

skiego  jest  doprowadzenie  do  wytworzenia  si

ę

  partnerskich 

stosunków  mi

ę

dzy  kierownictwem  firmy  i  robotnikami.  po  zaledwie  oboj

ę

tne. 

Mened

ż

erowie i robotnicy postrzegaj

ą

 siebie jako jedn

ą

 grup

ę

, czego rezultatem jest 

du

ż

e zaanga

ż

owanie i motywacja `wszystkich uczestników. Dobrym przykładem za-

stosowania  podej

ś

cia  japo

ń

skiego  w  Stanach  Zjednoczonych  jest  firma  Domino's 

Pizza. Pracownicy Domino nazywani s

ą

 członkami zespołu, przywódcami zespołu lub 

opiekunami. Znaczna cz

ęść

 zysków firmy jest dzielona w

ś

ród pracowników; wszyscy 

ze sob

ą

 współpracuj

ą

 w najlepiej poj

ę

tym interesie firmy.  

 
 
 
 
Teoria trychotomii potrzeb McClellanda 
 
McClelland  w  badaniach  nad  motywacj

ą

  pracowników  skoncentrował  swoj

ą

  uwag

ę

 

na  zaproponowanych  przez  Maslowa  potrzebach  wy

ż

szego  rz

ę

du.  Na  podstawie 

empirycznych bada

ń

 wyodr

ę

bnił trzy grupy odczuwanych potrzeb: 

potrzeb

ę

 władzy, 

potrzeb

ę

 afiliacji, 

potrzeb

ę

 osi

ą

gni

ęć

 
Człowiek odczuwa równocze

ś

nie wszystkie te potrzeby w zró

ż

nicowanym nat

ęż

eniu, 

a dominuj

ą

ce z nich motywuj

ą

 do okre

ś

lonych zachowa

ń

. Owe potrzeby mog

ą

 mie

ć

 

charakter  nabyty.  Mo

ż

liwe  jest  wzmocnienie  nat

ęż

enia  poszczególnych  potrzeb 

poprzez  kształtowanie  czynników  sytuacyjnych  (ów  pogl

ą

d  uznaje  nagrody  za 

istotny element  kształtowania i stymulowania potrzeb; zatem podstawowe potrzeby 
s

ą

 wrodzone, ale mo

ż

na je wzmocni

ć

 za pomoc

ą

 nagród ). 

 
Potrzeba  władzy
  wyra

ż

a  si

ę

  pragnieniem  wywierania  wpływu  na  innych  i 

kontrolowania swojego otoczenia . Osoby  o dominuj

ą

cej potrzebie władzy, d

ążą

 do 

utrzymania  stosunków  z  innymi  według  relacji  lider  -  jego  na

ś

ladowca.  Staraj

ą

  si

ę

 

zdoby

ć

  wysokie  stanowiska.  Cz

ę

sto  działania  prowadz

ą

ce  do  zachowania  i 

rozbudowania  swoich  wpływów  w  firmie  przedkładaj

ą

 nad  realizacj

ę

  zada

ń

. Wa

ż

ne 

s

ą

  dla  nich  presti

ż

  i  znamiona  posiadanego  w  firmie  statusu.  Uwielbiaj

ą

  walczy

ć

  i 

konkurowa

ć

.  Takie  osoby  w  grupie  s

ą

  rozmowniejsze,  wysuwaj

ą

  wi

ę

cej  propozycji 

ni

ż

 inni i cz

ę

sto przyjmuj

ą

 pozycj

ę

 lidera. Istniej

ą

 dwa rodzaje potrzeby władzy : 

potrzeba władzy społecznej 
potrzeba władzy osobistej. 
 
Potrzeba  władzy  społecznej  przejawia  si

ę

  silnym  d

ąż

eniem  do  wypracowania  w 

grupie  rozwi

ą

za

ń

  problemów,  formowania  zespołów  promuj

ą

cych  sukces 

organizacji, działania kolektywnego b

ę

d

ą

cego 

ź

ródłem satysfakcji.  

Potrzeba  władzy  osobistej  jest  zaspokojona,  gdy  jednostka  odniesie  sukces,  albo 
dzi

ę

ki własnym działaniom, albo dzi

ę

ki inspirowaniu innych. 

 
Istotnym  elementem  teorii  D.  McClellanda  jest  teza, 

ż

e  z  awansem  w  strukturze 

organizacyjnej i zwi

ą

zanym z tym zwi

ę

kszeniem władzy, wzrasta potrzeba władzy. 

 

background image

 

14 

Potrzeba  afiliacji  obejmuje  pragnienie  ludzkiego  towarzystwa  i  akceptacj

ę

  przez 

grup

ę

.  Osoby  o  silnej  potrzebie  afiliacji  pragn

ą

  realizowa

ć

  zadania  wymagaj

ą

ce 

kontaktów  interpersonalnych  i  silnych  pozytywnych  wi

ę

zi  emocjonalnych.  Preferuj

ą

 

współprac

ę

  z  lud

ź

mi,  którzy  ich  rozumiej

ą

,  akceptuj

ą

.  W  warunkach  wzajemnej 

konkurencji  i  braku  zaufania  odczuwaj

ą

  dyskomfort  psychiczny.  Nie  najlepiej  czuj

ą

 

si

ę

 oni w pozycji lidera. 

 
Mi

ę

dzy potrzeb

ą

 władzy, a potrzeb

ą

 afiliacji wyst

ę

puje negatywna korelacja

Potrzeba osi

ą

gni

ęć

 charakterystyczna dla uzyskuj

ą

cych satysfakcj

ę

 zmierzaj

ą

c do 

jakiego

ś

  celu  i  pragn

ą

cych  osi

ą

gn

ąć

  znakomite  wyniki  we  wszystkim,  czego  si

ę

 

podejm

ą

.  Koncentruj

ą

  si

ę

  na  dobrym  wykonaniu  zadania,  oraz  ch

ę

ci  bycia 

najlepszym.  
 
 
 
Osoby z wysok

ą

 potrzeb

ą

 osi

ą

gni

ęć

 : 

Preferuj

ą

  realizacj

ę

  zada

ń

  zwi

ą

zanych  z  osobist

ą

  odpowiedzialno

ś

ci

ą

  zarówno  za 

pora

ż

ki, jak i za sukcesy(8) .Uciekaj

ą

 si

ę

 do pomocy osób wył

ą

cznie kompetentnych 

i tylko wtedy, gdy jest to absolutnie konieczne. 
Potrafi

ą

 kalkulowa

ć

 ryzyko i stawia

ć

 sobie ambitne, ale realne cele. 

Chc

ą

 informacji zwrotnej o czynionych post

ę

pach i dowodów uznania . 

 
Portret psychologiczny osób z wysokim nat

ęż

eniem potrzeby osi

ą

gni

ęć

 
Osoby o takich cechach s

ą

 bardzo uczciwe, otwarte, skoncentrowane na bie

żą

cych 

zadaniach  i  zainteresowane  materialnie  o  tyle,  o  ile  jest  to  forma  uznania  ich 
sukcesu, lub informacja o ich efektywno

ś

ci. Najwi

ę

ksz

ą

 satysfakcj

ę

 znajduj

ą

 jednak 

w  samej  realizacji  zada

ń

.  Unikaj

ą

  zada

ń

,  których  realizacja  jest  zbyt  łatwa  lub 

niemo

ż

liwa. Osoby o wysokiej potrzebie osi

ą

gni

ęć

 s

ą

 lepszymi managerami, ni

ż

 ci z 

nisk

ą

  potrzeb

ą

.  Ludzi  tych  charakteryzuje  jednak  niewielkie  zainteresowanie 

współpracownikami, co mo

ż

e utrudni

ć

 im  zarz

ą

dzanie nimi. 

W  omawianej  teorii  organizacja  mo

ż

e  kształtowa

ć

  potrzeby  pracowników,  a  w 

konsekwencji  ich  motywy  działania.  Implikacj

ą

  tej  tezy,  był  wyra

ź

ny  rozwój  szkole

ń

 

zmierzaj

ą

cych do wykształcenia korzystnych z punktu widzenia organizacji potrzeb i 

zachowa

ń

  (rozwój  potrzeby  osi

ą

gni

ęć

  poprzez  udzielanie  pochwał,  zwi

ę

kszenie 

samodzielno

ś

ci  i  odpowiedzialno

ś

ci  pracowników).  Teoria  trychotomii  podkre

ś

lała 

cechy  osobowo

ś

ci  jako  czynniki  determinuj

ą

ce  sposób  działania.  Predyspozycje 

osobowo

ś

ciowe  stały si

ę

 istotne dla procesu rekrutacji i selekcji pracowników ( np. 

psychologiczne testy osobowo

ś

ciowe). 

 
 
 
 
 
 
 
Teorie X i Y McGregora 
 
Pogl

ą

dy McGregora na temat natury ludzkiej:  

background image

 

15 

 
 
 
 
Teoria X 



  Człowiek dziedziczy wstr

ę

t do pracy i b

ę

dzie jej unikał, je

ś

li tylko zdoła. 



  Z powodu tego wstr

ę

tu, wi

ę

kszo

ść

 ludzi trzeba zmusza

ć

 do pracy, kontrolowa

ć

trzeba  im  grozi

ć

  karami  i  kierowa

ć

  nimi,  alby  przykładali  si

ę

  do  realizacji  celów 

obranych przez zespół. 



  Przeci

ę

tny  człowiek  chce,  aby  nim  kierowano,  unika  podejmowania 

odpowiedzialno

ś

ci,  ma  niewielkie  ambicje,  a  przede  wszystkim  zale

ż

y  mu  na 

bezpiecze

ń

stwie. 

 

Motywowanie  przy  takim  podej

ś

ciu  ogranicza  si

ę

  jedynie  do  potrzeb 

bezpiecze

ń

stwa  i  potrzeb  fizjologicznych,  oraz  ma  raczej  charakter  gro

ź

by 

pozbawienia pracownika zaspokojenie tych potrzeb, ni

ż

 oferty ich uzupełnienia. 

Teoria Y 
 



  W  pracy  wysiłek  fizyczny  i  psychiczny  jest  równie  przyjemny  jak  zabawa, 

odpoczynek. 



  Zewn

ę

trzna kontrola i gro

ź

ba kary nie s

ą

 jedynymi 

ś

rodkami skłaniaj

ą

cymi ludzi 

do podejmowania wysiłków zmierzaj

ą

cych do osi

ą

gni

ę

cia celów zespołowych. 

 



  Po

ś

wiecenie  dla  osi

ą

gni

ę

cia  celu  zale

ż

y  od  nagrody  wi

ążą

cej  si

ę

  z  jego 

osi

ą

gni

ę

ciem. 



  Przeci

ę

tny  człowiek  w  odpowiednich  warunkach  uczy  si

ę

  nie  tylko  akceptowa

ć

 

odpowiedzialno

ść

, ale i zabiega

ć

 o ni

ą

 
 



  Twórczo

ść

 i kreatywno

ść

 s

ą

 zjawiskiem powszechnym i na ogół niedostatecznie 

wykorzystanym. 



  W 

odpowiednich 

warunkach 

człowiek 

jest 

motywowany 

pragnieniem 

zrealizowania swojego potencjału. 

 
To  podej

ś

cie  pozwala  na  poło

ż

enie  mniejszego  nacisku  na  kontrol

ę

 

pracownika i stwarza mo

ż

liwo

ś

ci wykorzystania indywidualnego potencjału.  

 
 
 

 

background image

 

16 

 
Teoria oczekiwa

ń

 Victor Vroom 

 
Teoria  oczekiwa

ń

  zakłada, 

ż

e  ludzie  podejmuj

ą

  wybory  oparte  na  oczekiwaniu, 

ż

po konkretnych zachowaniach nast

ą

pi

ą

 okre

ś

lone nagrody. 

 
Główne tezy: 



  Zachowanie  człowieka  determinowane  jest  przez  równoczesne  oddziaływanie 

czynników endo- i egzogennych. 



  Ludzie  ró

ż

ni

ą

  si

ę

  pod  wzgl

ę

dem  odczuwanych  potrzeb,  celów  i  hierarchii 

warto

ś

ci. 



  Jednostka  dokonuje  wyboru  sposobu  zachowania  spo

ś

ród  alternatywnych  form 

kieruj

ą

c si

ę

 subiektywn

ą

 ocen

ą

 stopnia w jakim poszczególne zachowania mog

ą

 

prowadzi

ć

  do  uzyskania  po

żą

danych  przez  ni

ą

  rezultatów  i  najlepszego 

zaspokojenia indywidualnych potrzeb. 

 
Ludzie  b

ę

d

ą

  motywowani  do  intensywnej  pracy  ,  gdy  oczekuj

ą

ż

e  ich  wysiłek 

doprowadzi  do  pewnych  pozytywnych  efektów  np.  awansu,  czy  wzrostu 
wynagrodzenia. 
 
Psychologiczna  warto

ść

  nagrody  zale

ż

y  od  jednostki.  Indywidualna  percepcja 

wa

ż

no

ś

ci wyniku okre

ś

la jego sił

ę

 jako motywatora. Ludzie ró

ż

ni

ą

 si

ę

 pod wzgl

ę

dem 

odczuwanych  potrzeb,  jak  równie

ż

  ta  sama  nagroda  w  ró

ż

nym  stopniu  zaspokoi 

potrzeby pracownika. Poszczególne nagrody maj

ą

 dla pracowników ró

ż

n

ą

 warto

ść

.  

 
Poziom motywacji pracownika do realizacji okre

ś

lonych działa

ń

 determinowany jest 

jednocze

ś

nie warto

ś

ci

ą

 trzech czynników: 



  oczekiwania  –postrzegane  prawdopodobie

ń

stwo  wykonania  zadania  przy 

wło

ż

onym  wysiłku 



  instrumentalno

ś

ci  -  postrzegane  prawdopodobie

ń

stwo  otrzymania  nagród  po 

wykonaniu zadania 



  walencji – postrzegany stopie

ń

 zaspokojenia potrzeb przez uzyskanie nagrody. 

 
 
Je

ś

li  który

ś

  z  tych  elementów  b

ę

dzie  równy  zeru,  lub  atrakcyjno

ść

  nagród  b

ę

dzie 

miała charakter ujemny, wtedy pracownik nie b

ę

dzie odczuwał motywacji do takiego 

zachowania.  Im  silniejsze  jest  nasze  oczekiwanie  nagrody-przy  zało

ż

eniu, 

ż

e  ma 

ona  dla  nas  wystarczaj

ą

c

ą

  warto

ść

-  tym  intensywniej  b

ę

dziemy  pracowa

ć

,  by  j

ą

 

zdoby

ć

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

17 

Formy motywacji 
 
Wyró

ż

nia si

ę

 dwie formy motywacji:  



  motywowanie zadaniowe 



  motywowanie systemowe 

 
Motywowanie zadaniowe 
Zwi

ą

zki  mi

ę

dzy  wkładem  pracownika  w  zadania  firmy,  czyli  jego  efektywno

ś

ci

ą

,  a 

sposobem jego wynagradzania opisuje zwi

ęź

le jedna z tradycyjnych teorii motywacji 

do  pracy,  zwana  teori

ą

  „drogi  do  celu”  (path-goal  theory).  W  my

ś

l  tej  teorii, 

podstawowym  warunkiem  efektywnej  pracy  człowieka  jest  wyra

ż

ane  postrzeganie 

przez niego zwi

ą

zku mi

ę

dzy osi

ą

gni

ę

ciem pewnego efektu w pracy a nast

ę

puj

ą

cym 

po  nim  odniesieniem  korzy

ś

ci  materialnej  w  postaci  wynagrodzenia.  Zadania 

traktowane  s

ą

  przez  pracownika  jako  narz

ę

dzie,  „droga”  do  „celu”,  którym  w 

wi

ę

kszo

ś

ci przypadków s

ą

 pieni

ą

dze. 

 
W  bardziej  rozwini

ę

tej  postaci  modelu  „droga  –  cel”  musi  zosta

ć

  uwzgl

ę

dnionych 

wi

ę

cej czynników oraz musz

ą

 te

ż

 by

ć

 spełnione nast

ę

puj

ą

ce warunki:  

 
1.  Pracownik  musi  by

ć

  zdolny  do  wykonania  działania,  musi  wi

ę

c  posiada

ć

 

odpowiednie  umiej

ę

tno

ś

ci,  mo

ż

liwo

ś

ci,  wiedz

ę

  itp.  Zwi

ą

zek  mi

ę

dzy  osob

ą

 

pracownika,  jego  dyspozycjami,  wiedz

ą

,  umiej

ę

tno

ś

ciami  itp.  a  wymaganiami  na 

danym  stanowisku  pracy  jest  niezwykle  wa

ż

ny.  Jako  zasad

ę

  nale

ż

y  przyj

ąć

ż

pracownik  o  wysokich  kompetencjach  i  umiej

ę

tno

ś

ciach  nie  mo

ż

e  wykonywa

ć

 

zada

ń

  poni

ż

ej  swoich  mo

ż

liwo

ś

ci.  Z  drugiej  strony,  wyznaczone  mu  zadania  nie 

powinny  wyra

ź

nie  przekracza

ć

  jego  kwalifikacji.  Zadania  powinny  by

ć

  na  tyle 

łatwe, aby mogły zosta

ć

 prawidłowo wykonane, lecz zarazem na tyle trudne, aby 

stanowiły  wyzwanie,  wymagały  pełnej  mobilizacji,  anga

ż

owały  emocjonalnie  i 

intelektualnie oraz wpływały dodatnio – w przypadku powodzenia – lub ujemnie – 
w przypadku niepowodzenia – na samoocen

ę

 
2.  Musi  istnie

ć

  zwi

ą

zek  mi

ę

dzy  wykonaniem  działa

ń

  a  ich  oczekiwanym                   

efektem.  Niedopełnienie  tego  warunku  powoduje, 

ż

e  pracownika  ogarnia   

zniech

ę

cenie,  poczucie  bezradno

ś

ci  i  braku  kontroli,  w  rezultacie  czego  po 

krótkim  czasie  nast

ę

puje  jego  wycofanie  si

ę

,  rzeczywiste  lub  emocjonalne,  z 

działa

ń

. Konieczne jest zatem, aby pracownikom przedstawiano jasne i wyra

ź

ne 

kryteria  osi

ą

gni

ę

cia  efektu  i  jego  oceniania.  Musz

ą

  oni  wiedzie

ć

  bardzo 

konkretnie, kiedy po

żą

dany efekt został osi

ą

gni

ę

ty, jak si

ę

 go mierzy i warto

ś

ciuje, 

np. czy idzie o ilo

ść

 czy jako

ść

, jak mierzy si

ę

 jedno i drugie, po czym pozna

ć

ż

wynik jest dobry, słaby, przeci

ę

tny itp. 

 
3.  Musi  istnie

ć

  zwi

ą

zek  mi

ę

dzy  efektem  a  osi

ą

gni

ę

ciem własnego  celu,  w  tym 

wypadku  –  odpowiedniego  wynagrodzenia.  Dostrzeganie  wyra

ź

nego  zwi

ą

zku 

mi

ę

dzy  efektem  i  celem  nie  tylko  podnosi  zaanga

ż

owanie  i  satysfakcj

ę

 

pracownika, lecz powoduje równie

ż

 tzw. wzmocnienie, którego nast

ę

pstwem jest 

powstanie  w  umy

ś

le  pracownika  trwałego  zwi

ą

zku  mi

ę

dzy  efektem  a  celem, 

wskutek  czego  po  pewnym  czasie  osi

ą

gni

ę

cie  efektu  staje  si

ę

  warto

ś

ciowe,  jak 

osi

ą

gni

ę

cie  celu.  Pieni

ą

dze  stanowi

ą

  niew

ą

tpliwie  podstawow

ą

  i  powszechnie 

akceptowan

ą

 form

ę

 wynagrodzenia, czasami jednak pracownik oczekuje zupełnie 

czego

ś

  innego,  a  w  takim  przypadku  nagradzanie  go  wył

ą

cznie  pieni

ę

dzmi  ma 

background image

 

18 

mał

ą

  warto

ść

  motywacyjn

ą

,  nie  odpowiada  bowiem  jego  oczekiwaniom  i 

potrzebom. 

 
Na  podstawie  przedstawionych  powy

ż

ej  zało

ż

e

ń

  mo

ż

na  sformułowa

ć

  cztery 

wła

ś

ciwo

ś

ci skutecznego motywowania typu zadaniowego: 

 
1.  jasno

ść

 zada

ń

 i zakresu obowi

ą

zków (roli organizacyjnej), 

2.  jasno

ść

 (przejrzysto

ść

, zrozumiało

ść

) kryteriów i sposobów warto

ś

ciowania pracy, 

3.  wyra

ź

ny  zwi

ą

zek  mi

ę

dzy  wysiłkiem,  wkładem  i  rezultatem  a  zyskiem 

(wynagrodzeniem, nagrod

ą

 itp.), 

4.  zwi

ą

zek mi

ę

dzy nagrod

ą

 a potrzebami (warto

ś

ciami, preferencjami pracownika). 

 
 
 
 
Motywowanie systemowe 
Model  motywowania  zadaniowego  typu  „droga  –  cel”  jest  zazwyczaj  skuteczny 
wtedy,  gdy  celem  pracodawcy  lub  kierownika  jest  skłonienie  pracowników  do 
zrealizowania  konkretnych  zada

ń

.  Motywowanie  polega  w  tym  przypadku  na 

wywołaniu 

intensywnego 

przekonania, 

ż

wykonanie 

zada

ń

najcz

ęś

ciej 

ograniczonych  i  fragmentarycznych,  prowadzi  do  nagrody  i  –  dzi

ę

ki  tej  nagrodzie  – 

realizacji własnych celów 
 
Innym  typem  motywacji  jest  motywacja  do  partycypacji,  uczestnictwa.  Motywacja 
tego  rodzaju  powstaje  w  wyniku  postrzegania  organizacji  jako  atrakcyjnego 

ś

rodowiska,  dostarczaj

ą

cego  ró

ż

nego  rodzaju  satysfakcji.  Jest  to  cenne  i  po

żą

dane 

zjawisko w organizacjach. Na uwag

ę

 zasługuje jednak pewien sposób motywowania 

typu  systemowego.  Jest  to motywowanie  przy  odwoływaniu  si

ę

  do nagród  zwanych 

„poza  finansowymi”  (cho

ć

  w  rzeczywisto

ś

ci  cz

ę

sto  bardzo  wyra

ź

nie  przekładaj

ą

  si

ę

 

one na pieni

ą

dze). 

 
Motywacja  do  pracy  opiera  si

ę

  na:  poczuciu  pewno

ś

ci  pracy  i  otrzymywanym 

wynagrodzeniem finansowym. Badania wykazuj

ą

ż

e atrakcyjne dla pracowników s

ą

 

ż

ne  formy gratyfikacji, którymi dysponuj

ą

 organizacje i firmy. Wła

ś

ciwe stosowanie 

tych  gratyfikacji  mo

ż

e  działa

ć

  jako  „motywator  systemowy”,  zwi

ę

kszaj

ą

zaanga

ż

owanie i skłonno

ść

 do uczestnictwa w organizacji. 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

19 

 
Zdecydowanie  najwi

ę

kszym  powodzeniem  w

ś

ród  pracowników  ciesz

ą

  si

ę

 

nast

ę

puj

ą

ce formy nagród pozamaterialnych: 

 
1. 

Dofinansowanie szkole

ń

 / kształcenia 

2. 

Mieszkanie 

3. 

Awans 

4. 

Mo

ż

liwo

ść

 udziału w szkoleniach (w tym zagranicznych), 

5. 

Mo

ż

liwo

ść

 elastycznego czasu pracy 

6. 

Współudział w zarz

ą

dzaniu 

7. 

Samochód słu

ż

bowy (ró

ż

ne mo

ż

liwo

ś

ci korzystania) 

8. 

Mo

ż

liwo

ś

ci korzystania z obiektów sportowych, rekreacyjnych 

9. 

Dodatkowe ubezpieczenia emerytalne 

10.  Dofinansowanie wypoczynku 
11.  Preferencyjna sprzeda

ż

 akcji 

12.  Dofinansowanie bada

ń

 lekarskich 

13.  Dofinansowanie kredytów 
14.  Prywatne miejsce na parkingu 
15.  Ulgi w zakupach i usługach firmy 
16.  Ulgowe przejazdy (koleje, samoloty) 
17.  Udział w specjalnych imprezach okoliczno

ś

ciowych 

18.  Pochwała ustna indywidualna i publiczna 
19.  List gratulacyjny, dyplom itp. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

20 

 

 

Jak skutecznie motywowa

ć

Skuteczne sposoby motywowania 

 
 

„Tajemnic

ą

 ludzkiej natury jest d

ąż

enie do bycia docenionym” 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

             /Wiliam James/ 

 

 

Jedn

ą

 z najwa

ż

niejszych funkcji kierownika jest motywowanie. Ma on do dyspozycji 

wiele „narz

ę

dzi do motywowania” – od premii a

ż

 do pochwał. Skuteczno

ść

 

motywowania wtedy jednak b

ę

dzie pełna, gdy ka

ż

dy podwładny dokładnie b

ę

dzie 

sobie zdawał spraw

ę

, czego sam pragnie w pracy i czy jego kierownik zaspokaja 

jego potrzeby. Podwładny musi te

ż

 umie

ć

 oceni

ć

 umiej

ę

tno

ś

ci swojego przeło

ż

onego 

w tym zakresie. 
 

S

ą

 przecie

ż

 tacy szefowie, którzy s

ą

 mo

ż

ś

wietnymi fachowcami, ale w 

sferze ludzkich potrzeb poruszaj

ą

 si

ę

 jak sło

ń

 w składzie porcelany. Do dzi

ś

 pokutuj

ą

 

w umysłach wielu naszych kierowników przekonania, 

ż

e: 

  gro

ź

ba kary jest skuteczniejsza ni

ż

 nadzieja na nagrod

ę

  nigdy nie zaszkodzi „objecha

ć

” pracownika z góry na dół, je

ż

eli zawinił, a 

czasem nawet trzeba to zrobi

ć

 profilaktycznie (niech wie!), 

  pokazanie, gdzie jest miejsce pracownika, nigdy mu nie zaszkodzi, nawet 

jak jego duma troch

ę

 na tym ucierpi, 

  lepiej nie rozpuszcza

ć

 pracownika zbytnimi pochwałami, bo mu si

ę

 w 

głowie przewróci itp. 

 

 

Zachowanie i działanie ludzi jest ukierunkowane przez potrzeby, które wymagaj

ą

 

zaspokojenia. Aby te potrzeby zaspokoi

ć

, trzeba je najpierw rozpozna

ć

. Nikt niczego 

nie zrobi, je

ż

eli nie ma potrzeby. Najprostsze nawet czynno

ś

ci codzienne, takie jak 

poranne wstawanie, jedzenie 

ś

niadania i czyszczenie z

ę

bów, ukierunkowane s

ą

 

przez nasze potrzeby. Je

ż

eli nasze potrzeby pozostaj

ą

 nie zaspokojone, ustalamy 

sobie okre

ś

lone cele, 

ś

wiadomie lub nie

ś

wiadomie, i podejmujemy działania, 

ż

eby te 

cele osi

ą

gn

ąć

. Je

ż

eli pragniemy mie

ć

 samochód lub sp

ę

dza

ć

 atrakcyjne wakacje, 

dokładamy wszelkich stara

ń

, aby te pragnienia zrealizowa

ć

. Pragnienia te s

ą

 jednak 

tym, co jest widoczne; ich korzenie tkwi

ą

 znacznie gł

ę

biej – w potrzebie szacunku i 

uznania. 
 
 

Płaca, atrakcyjne wakacje, dobry samochód s

ą

 symbolami pewnej pozycji, 

której zajmowanie umo

ż

liwia zaspokojenie potrzeby szacunku i uznania – dlatego s

ą

 

tak wa

ż

ne dla ludzi. 

 
Obiegowa opinia głosi, 

ż

e ka

ż

dy człowiek motywowany jest przez pieni

ą

dze. Prawd

ą

 

jest, 

ż

e ka

ż

dy potrzebuje pewnej sumy pieni

ę

dzy, wystarczaj

ą

cej do utrzymania 

poziomu 

ż

ycia, do jakiego przywykł. Ludzie mog

ą

 potrzebowa

ć

 wi

ę

cej pieni

ę

dzy, je

ś

li 

jest co

ś

 szczególnego, co pragn

ą

 kupi

ć

, a wi

ę

c je

ś

li ich potrzeba posiadania nie jest 

zaspokojona. Jednak nie ka

ż

dy człowiek zalicza si

ę

 do tej kategorii. 

 
Kierownik, aby skłoni

ć

 podwładnych do działania powinien zna

ć

 i rozumie

ć

 potrzeby 

ka

ż

dego pracownika. Nie zawsze b

ę

dzie w stanie zaspokoi

ć

 takie potrzeby, jak 

„wi

ę

cej pieni

ę

dzy” czy awans. Powinien zastanowi

ć

 si

ę

 nad potrzebami bardziej 

ukrytymi, czyli tymi, które s

ą

 reprezentowane przez potrzeby pieni

ę

dzy czy awansu.  

background image

 

21 

 
Najprostszym sposobem rozpoznania potrzeb podwładnych jest stała, dwustronna 
komunikacja. 
 
Ka

ż

dy kierownik powinien pozna

ć

 indywidualne potrzeby swoich podwładnych, ale 

najbezpieczniej jest zało

ż

y

ć

ż

e wszyscy pracownicy maj

ą

 siln

ą

 potrzeb

ę

 uznania. 

Sposoby zaspokojenia tej potrzeby mog

ą

 by

ć

 ró

ż

ne, zale

ż

nie od indywidualno

ś

ci 

ka

ż

dego człowieka. 

 
Poni

ż

ej przedstawiony jest wykaz działa

ń

, które mog

ą

 pomóc w zaspokojeniu 

potrzeby uznania: 



  otwarta, dwustronna komunikacja, 



  prawdziwa delegacja uprawnie

ń

 (słabe delegowanie mo

ż

e by

ć

 zniech

ę

caj

ą

ce), 



  zaanga

ż

owanie w proces podejmowania decyzji, 



  zapewnienie pomocy i wsparcia, 



  respektowanie potrzeby prywatno

ś

ci, 



  zach

ę

canie do wysuwania pomysłów i sugestii, 



  redukowanie stresu, 



  wymiana informacji, 



  troska o rozwój pracowników, 



  umo

ż

liwienie pracownikom wykorzystania ich umiej

ę

tno

ś

ci i zdolno

ś

ci, 



  traktowanie pracowników jak dorosłych, z szacunkiem, jak osoby inteligentne i 

wa

ż

ne, 



  szczera pochwała za dobrze wykonan

ą

 prac

ę



  pochwała wysiłku – nie zawsze trzeba czeka

ć

 z pochwał

ą

 a

ż

 do momentu, gdy 

zadanie zostanie całkowicie uko

ń

czone; jest ona bardzo po

żą

dana nawet 

wówczas, gdy pracownik nie jest doskonały – mo

ż

e zach

ę

ci

ć

 pracownika do 

lepszej pracy w przyszło

ś

ci. 

 
 
Kije i marchewki 
 

„Nieliczni mog

ą

 gry

źć

 marchewk

ę

, ale wszyscy pochyl

ą

 si

ę

, aby unikn

ąć

 kija”. 

Taki jest tradycyjny, do dzi

ś

 jeszcze pokutuj

ą

cy w naszych firmach pogl

ą

d na 

motywacj

ę

. Marchewka symbolizuje zach

ę

ty oferowane pracownikom, aby pracowali 

lepiej; kij to gro

ź

ba tego, co si

ę

 stanie, je

ż

eli pracownik nie spełni oczekiwa

ń

Obydwie metody mog

ą

 mie

ć

 dla zainteresowanych zgubne skutki. 

 
Bod

ź

ce, zach

ę

ty 

 

S

ą

 kierownicy wyznaj

ą

cy zasad

ę

: „Daj im co

ś

 na zach

ę

t

ę

, a zrobi

ą

, co 

chcesz”. Nie jest to do ko

ń

ca prawd

ą

, je

ż

eli w ogóle kiedykolwiek ni

ą

 było. 

Niebezpiecze

ń

stwa stosowania zach

ę

t – czy to w postaci nagrody pieni

ęż

nej, czy 

wakacji na Krecie s

ą

 nast

ę

puj

ą

ce: 



  Ludzie sami podejm

ą

 decyzje, czy potrzebuj

ą

 czy nie potrzebuj

ą

 nagrody. Je

ż

eli 

maj

ą

 ju

ż

 telewizor, perspektywa wygrania jeszcze jednego nie b

ę

dzie ich 

motywowa

ć



  Ludzie b

ę

d

ą

 porównywa

ć

 warto

ść

 zach

ę

ty z dodatkowym wysiłkiem, jaki musz

ą

 

podj

ąć

, aby j

ą

 uzyska

ć

, i zdecyduj

ą

, czy im si

ę

 to opłaca. 



  Gdy pracownicy stwierdz

ą

ż

e i tak s

ą

 daleko w tyle za liderami, nie b

ę

d

ą

 si

ę

 

wysila

ć

 w wy

ś

cigu po nagrody. 

background image

 

22 



  Zawsze b

ę

d

ą

 nieliczni zwyci

ę

zcy (motywowani) i wielu przegranych 

(zdemotywowanych). 

Je

ś

li pracownicy decyduj

ą

 si

ę

 walczy

ć

 o nagrod

ę

, czyni

ą

 to zwykle z dwóch 

powodów: 



  chc

ą

 osi

ą

gn

ąć

 nagrod

ę

 – n

ę

ci ich nagroda, 



  chc

ą

 by

ć

 postrzegani przez innych jako zwyci

ę

zcy – n

ę

ci ich uznanie. 

 
Jednym ze sposobów efektywnego stosowania nagród jest przyznawanie ich 
natychmiast po dobrym wykonaniu pracy, bez zapowiedzi. Nawet wtedy, gdy kto

ś

 

rzuca pomysł, który mo

ż

e by

ć

 wcielony w 

ż

ycie dopiero za jaki

ś

 czas, mo

ż

na mu da

ć

 

materialn

ą

 nagrod

ę

 jako dowód uznania. Mo

ż

na te

ż

 nagradza

ć

 prac

ę

 zespołu przez 

honorowanie jego członków nagrodami o tej samej warto

ś

ci. 

 

 

Powszechnie znana „metoda du

ż

ego kija” oznacza po prostu gro

ż

enie ludziom 

przykrymi konsekwencjami, takimi jak na przykład zwolnienie z pracy w przypadku 
niewykonania okre

ś

lonych zada

ń

. Niebezpiecze

ń

stwo stosowania tej metody polega 

na tym, 

ż

e nigdy nie wiadomo, jak kto

ś

 si

ę

 zachowa w sytuacji zagro

ż

enia. Mo

ż

odpowiedzie

ć

 ci

ęż

k

ą

 prac

ą

, aby unikn

ąć

 konsekwencji, ale mo

ż

e si

ę

 te

ż

 zdecydowa

ć

 

na poszukiwanie nowego miejsca pracy. Pewne jest jednak, 

ż

e je

ż

eli pracownik 

wybierze pierwszy wariant, b

ę

dzie pracował tak, by spełni

ć

 oczekiwania, ale nic 

ponadto z siebie nie da. 
 

 

Ka

ż

dy kierownik, który uwa

ż

a metody du

ż

ego kija, szybko straci szacunek 

podwładnych. Metoda ta stosowana bywa zazwyczaj przez kierowników słabych i 
desperatów. Jest to mimo wszystko metoda kusz

ą

ca w polskiej rzeczywisto

ś

ci, w 

której – jak wskazuj

ą

 analizy społeczne – stało

ść

 pracy i mo

ż

liwo

ść

 jej utrzymania 

wysuwa si

ę

 coraz bardziej na czoło czynników motywuj

ą

cych, co mo

ż

e prowokowa

ć

 

niektórych kierowników do nadu

ż

ywania „straszaka” zwolnienia, utraty pracy, z 

konsekwencjami wy

ż

ej wymienionymi.  

 
 

 

 
Czynniki nie motywuj

ą

ce 

Wiele firm stara si

ę

 motywowa

ć

 swoich pracowników poprzez popraw

ę

 warunków 

pracy. S

ą

 to bardzo po

żą

dane działania, ale zaspokajaj

ą

 one oczekiwania 

pracowników nie za

ś

 indywidualne ich potrzeby. F. Herzberg stwierdził istnienie 

dwóch grup czynników motywacji. Czynniki higieny, powoduj

ą

 niezadowolenia, gdy 

ich brakuje, natomiast nie powoduj

ą

 wzrostu efektywno

ś

ci, kiedy s

ą

 obecne. Czynniki 

motywacji, przeciwnie, nie obni

ż

aj

ą

 efektywno

ś

ci, je

ś

li s

ą

 nieobecne, natomiast 

zwi

ę

kszaj

ą

 j

ą

, kiedy si

ę

 pojawi

ą

. Do nie motywatorów zaliczamy: 



  wzrost płac – gdy

ż

 pracownicy oczekuj

ą

 go jako normalnego elementu pracy, 



  popraw

ę

 warunków pracy (wi

ę

cej przestrzeni, nowoczesne wyposa

ż

enie, lepsze 

udogodnienia socjalne itp.) – gdy

ż

 jedynie zmniejszy ona narzekania, ale nie 

przyczyni si

ę

 do wi

ę

kszego wysiłku. 

 
Demotywatory 
Brak motywacji pracowników mo

ż

e si

ę

 ujawni

ć

 w zmianie ich zachowania (absencje, 

spó

ź

nienia, byle jaka praca, brak komunikacji, brak partycypacji ze strony 

pracowników, nagłe wybuchy zło

ś

ci itp.), czego celem jest na ogół ch

ęć

 zwrócenia na 

siebie uwagi. Generaln

ą

 zasad

ą

 jest, 

ż

e ludzie wol

ą

 by

ć

 strofowani i karceni ani

ż

eli 

background image

 

23 

ignorowani! Tak wi

ę

c ka

ż

dy, kto wykr

ę

ca si

ę

 od wykonania zada

ń

, bierze wolne, 

staje si

ę

 mało komunikatywny, b

ę

dzie si

ę

 tak zachowywał dopóty, dopóki kierownik 

nie zwróci na niego uwagi. Je

ś

li kierownik ignoruje powy

ż

sze sygnały, robi to na 

własne ryzyko. Pracownik staje si

ę

 coraz bardziej i bardziej zdemotywowany i mo

ż

podj

ąć

 bardziej drastyczne działania, jak na przykład rozsiewanie zło

ś

liwych plotek, 

przeszkadzanie innym w pracy itp.  
 

Do najcz

ę

stszych czynników demotywacji zalicza si

ę



  brak uznania, 



  znudzenie – praca jest mało ciekawa i mało stymuluj

ą

ca, 



  brak zaanga

ż

owania w podejmowanie decyzji, w procesy zmian w firmie itp., 



  ignorowanie pomysłów pracownika i nie wysłuchiwanie ich w ogóle, 



  brak mo

ż

liwo

ś

ci rozwoju – brak delegowania uprawnie

ń

, szkole

ń

 itp., 



  stałe krytykowanie wykonania przy braku pochwał za wysiłek, 



  zbyt du

ż

o pracy – nieumiej

ę

tno

ść

 sprostania zbyt du

ż

ej ilo

ś

ci pracy, poczucie, 

ż

pracuje si

ę

 pod presja. 

 
Demotywacji pracowników mo

ż

na zapobiec poprzez: 



  dobr

ą

 komunikacj

ę



  delegowanie uprawnie

ń

 i szkolenie, 



  anga

ż

owanie pracowników w procesy podejmowania decyzji, 



  wspieranie pomysłowo

ś

ci i propozycji wysuwanych przez pracowników, 



  chwalenie nie tylko za konkretne osi

ą

gni

ę

cia, ale tak

ż

e za sam wysiłek, 



  traktowanie pracowników jako indywidualno

ś

ci, 



  konstruktywne krytykowanie.  

 
Złe motywowanie 



  motywowanie zespołów, a nie indywidualne, 



  stosowanie marchewek (bod

ź

ców), 



  motywowanie przez l

ę

k, 



  chwalenie tylko za wyj

ą

tkowe wyniki, 



  ignorowanie widocznych sygnałów braku motywacji u pracowników. 

 
Dobre motywowanie to: 



  okre

ś

lenie potrzeb indywidualnych pracowników, 



  motywowanie przez zaspokojenie indywidualnych potrzeb, 



  chwalenie, kiedy rzeczywi

ś

cie pracownik na to zasłu

ż

ył, 



  chwalenie tak

ż

e za wysiłek i ch

ęć

 działania, nie tylko za wyniki, 



  nie zapowiedziane nagradzanie za wysiłek i pomysły w pracy, 



  dwustronna komunikacja jako stały element pracy, 



  anga

ż

owanie pracowników w to, co robi

ą



  szybkie wykrywanie symptomów braku motywacji i natychmiastowe 

przeciwdziałanie. 

 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

24 

 
 
Zaanga

ż

owanie 

 
Czym jest zaanga

ż

owanie organizacyjne 

Zaanga

ż

owanie wi

ąż

e si

ę

 z przywi

ą

zaniem i lojalno

ś

ci

ą

.  

 
Składa si

ę

 ono z trzech elementów:  

  identyfikacji z celami i warto

ś

ciami organizacji,  

  pragnienia przynale

ż

no

ś

ci do organizacji  

  ch

ę

ci zdobycia si

ę

 na wysiłek na rzec organizacji.  

 
Inna  definicja  podkre

ś

la  wag

ę

  zachowania  w  tworzeniu  zaanga

ż

owania. 

Zaanga

ż

owanie  to  stan,  w  którym  jednostka  wi

ąż

e  swoje  działania  ze  swoimi 

pogl

ą

dami,  a  pogl

ą

dy  te  wspieraj

ą

  jej  działania  i  jej  uczestnictwo  okre

ś

lonych 

wydarzeniach.  
 
Dla  zaanga

ż

owania  jednostki  w  działania  wa

ż

ne  s

ą

  trzy  cechy  zachowania: 

wymierno

ść

  działa

ń

,  zakres,  w  jakim  wyniki  s

ą

  nieodwołalne,  oraz  stopie

ń

 

dobrowolno

ś

ci podejmowania działa

ń

.  

 
Stworzenie strategii zaanga

ż

owania 

Niezale

ż

nie  od  tych  zastrze

ż

e

ń

,  trudno  zaprzeczy

ć

ż

e  kadra  kierownicza  pragnie 

dysponowa

ć

  okre

ś

lonymi  celami  strategicznymi  i  warto

ś

ciami.  Z  punktu  widzenia 

kierownictwa rzecz

ą

 równie po

żą

dan

ą

 jest, by zachowanie pracowników wspierało te 

strategie i warto

ś

ci. 

Niemniej jednak, wypracowuj

ą

c sobie poparcie za pomoc

ą

 strategii zaanga

ż

owania, 

nale

ż

y bra

ć

 pod uwag

ę

 omawiane powy

ż

ej zastrze

ż

enia.  

Po  pierwsze,  nale

ż

y  przyj

ąć

ż

e  interesy  organizacji  i  jej  członków  niekoniecznie 

musz

ą

  by

ć

  zbie

ż

ne.  Kierownictwo  powinno  jasno  stwierdzi

ć

ż

e  sukces  organizacji 

b

ę

dzie  oznaczał  korzy

ść

  dla  ka

ż

dego  pracownika,  rozumian

ą

  w  kategoriach 

bezpiecze

ń

stwa,  płacy,  mo

ż

liwo

ś

ci  awansu  itd.  Jednak  prze  konanie  do  tego 

pracowników  i  zwi

ą

zków  zawodowych  mo

ż

e  okaza

ć

  si

ę

  trudne,  je

ś

li  kierownictwo 

uwa

ż

a, 

ż

e  sukces  da  si

ę

  osi

ą

gn

ąć

  przez  wstrzymanie  inwestycji,  redukcje 

zatrudnienia,  redukcje  kosztów  powoduj

ą

ce  spadek  płac  i  zwolnienia, 

ś

rubowanie 

standardów  efektywno

ś

ci  lub 

ś

ci

ś

lejszy  nadzór  kierownictwa.  Podczas  tworzenia 

systemu warto

ś

ci wa

ż

ne jest, by nie były one pracownikom narzucane. Pracowników 

nale

ż

y  wł

ą

czy

ć

  w  proces  tworzenia  warto

ś

ci  i  da

ć

  im  mo

ż

liwo

ść

  omówienia  z 

kierownictwem  sposobów  ich  przestrzegania.  Pozwala  to  unikn

ąć

  procesu,  który 

nazywany  jest  procesem  kooptowania,  a  który  polega  na  tym, 

ż

e  kierownictwo  sił

ą

 

narzuca  pracownikom  własny  zestaw  warto

ś

ci.  Wł

ą

czenie  pracowników  ma  sens  o 

tyle, 

ż

e  zwi

ę

ksza  prawdopodobie

ń

stwo,  i

ż

  propagowane  praktyki  i  warto

ś

ci  uznaj

ą

 

oni za swoje własne. 
 
Po drugie, kadrze kierowniczej nie wolno definiowa

ć

 warto

ś

ci i informowa

ć

 o nich w 

taki sposób, który hamuje elastyczno

ść

, kreatywno

ść

 i zdolno

ść

 dostosowania si

ę

 do 

zmiany. Strategie powinny by

ć

 nakre

ś

lane w kategoriach ogólnych, z zastrze

ż

eniem, 

ż

e  w  razie  zmiany  warunków  wprowadzone  zostan

ą

  poprawki.  Warto

ś

ci  musz

ą

 

podkre

ś

la

ć

  potrzeb

ę

  elastyczno

ś

ci,  innowacji  i  pracy  zespołowej,  a  tak

ż

e  potrzeb

ę

 

efektywno

ś

ci i jako

ś

ci. 

background image

 

25 

 
Po  trzecie,  nie  nale

ż

y  oczekiwa

ć

  zbyt  wiele  od  kampanii  maj

ą

cych  na  celu 

zwi

ę

kszenie  zaanga

ż

owania.  Kadra  kierownicza  mo

ż

e  zmniejszy

ć

  płynno

ść

 

zatrudnienia, zwi

ę

kszy

ć

 sto- pie

ń

 identyfikowania si

ę

 pracowników z firm

ą

 i wzbudzi

ć

 

w

ś

ród nich poczucie lojalno

ś

ci. Mo

ż

e te

ż

 zwi

ę

kszy

ć

 satysfakcj

ę

 z pracy, ale nie ma 

dowodów  na  to, 

ż

e  wy

ż

szy  poziom  satysfakcji  zawodowej  gwarantuje  popraw

ę

 

efektywno

ś

ci.  Kierownictwo  mo

ż

e  stworzy

ć

  warunki  sprzyjaj

ą

ce  zwi

ę

kszeniu 

motywacji,  a  tym  samym  efektywno

ś

ci.  Nie  ma  jednak  gwarancji, 

ż

e  tak  si

ę

  stanie, 

cho

ć

  szanse  na  uzyskanie  poprawy  wzrosn

ą

,  je

ś

li  kampania  skoncentruje  si

ę

  na 

konkretnej warto

ś

ci, na przykład jako

ś

ci. 

Naiwno

ś

ci

ą

 mo

ż

e by

ć

 przekonanie, 

ż

e kampanie odwołuj

ą

ce si

ę

 do „serc i umysłów”, 

maj

ą

ce wywoła

ć

 zaanga

ż

owanie, z dnia na dzie

ń

 zmieni

ą

 zachowanie organizacyjne.   

 
Ale  z  pewno

ś

ci

ą

  korzystne  jest,  by  organizacje  robiły  wszystko,  co  w  ich  mocy, 

zgodnie  z  zaleceniami  opisanymi  poni

ż

ej,  by  wpłyn

ąć

  na  zachowanie  i  wspiera

ć

 

d

ąż

enia do osi

ą

gni

ę

cia celów, przestrzegaj

ą

c przy tym cennych warto

ś

ci. Do dobrych 

praktyk zarz

ą

dzania nale

ż

y okre

ś

lenie oczekiwa

ń

 w kategoriach celów i standardów 

efektywno

ś

ci.  Jeszcze  lepsz

ą

  praktyk

ą

  jest  omawianie  i  uzgadnianie  tych  celów  i 

standardów z pracownikami. 
 
Etapy wywoływania zaanga

ż

owania powinny uwzgl

ę

dnia

ć

 zarówno strategiczne cele, 

jak  i  strategiczne  warto

ś

ci.  Mog

ą

  si

ę

  w

ś

ród  nich  znale

źć

:  komunikowanie  si

ę

kształcenie i programy szkoleniowe, inicjatywy maj

ą

ce na celu zwi

ę

kszenie poczucia 

uczestnictwa i „własno

ś

ci”, a tak

ż

e opracowanie systemów zarz

ą

dzania przez efekty i 

zarz

ą

dzania wynagrodzeniami. 

 
 
Programy komunikowania si

ę

 

Wydaje  si

ę

  całkiem  oczywiste, 

ż

e  zaanga

ż

owanie  uzyska

ć

  mo

ż

na  tylko  w  sytuacji, 

gdy  ludzie  rozumiej

ą

,  czego  si

ę

  od  nich  oczekuje,  tzn.  wiedz

ą

,  w  co  maj

ą

  si

ę

 

zaanga

ż

owa

ć

.  Jednak  kierownictwo  zbyt  cz

ę

sto  nie  po

ś

wi

ę

ca  dostatecznej  uwagi 

temu,  by  przesłanie  sformułowane  zostało  w  odpowiednich  kategoriach.  Nale

ż

uwzgl

ę

dni

ć

 fakt, 

ż

e modele odniesienia odbiorców przesłania oraz kierownictwa b

ę

d

ą

 

prawdopodobnie  całkiem  ró

ż

ne.  Oczekiwania  kadry  kierowniczej  niekoniecznie  s

ą

 

zbie

ż

ne z oczekiwaniami pracowników: zwyci

ęż

a pluralizm. Przekazuj

ą

c wiadomo

ść

cz

ę

sto zaniedbuje si

ę

 mo

ż

liwo

ś

ci wykorzystania ró

ż

nych, wzajemnie uzupełniaj

ą

cych 

si

ę

  metod  komunikacji,  takich  jak  prezentowanie  informacji  bie

żą

cych,  grupy 

briefingowe, korzystanie z wideo, tablic ogłosze

ń

 itp. 

 
Edukacja 
Edukacja  stanowi  kolejn

ą

  form

ę

  komunikowania  si

ę

.  Program  edukacyjny 

opracowany  jest  tak,  by  zwi

ę

kszał  wiedz

ę

  i  zrozumienie  danego  problemu.  Celem 

edukacji jest wywie- ranie wpływu na zachowanie i stopniowe zmienianie postaw. 
 
Szkolenie 
Szkolenie  ma  na  celu  rozwijanie  konkretnych  kompetencji.  Je

ś

li  jedn

ą

  z  warto

ś

ci 

cenionych przez organizacj

ę

 jest np. elastyczno

ść

, konieczne b

ę

dzie  wprowadzenie 

programu  ró

ż

nicowania  umiej

ę

tno

ś

ci,  prowadz

ą

cego  do  zwi

ę

kszenia  zakresu 

umiej

ę

tno

ś

ci posiadanych przez członków zespołów. 

background image

 

26 

Zaanga

ż

owanie  wzrasta,  je

ś

li  mened

ż

erowie  potrafi

ą

  zdoby

ć

  zaufanie  i  szacunek 

swoich  zespołów,  w  zwi

ą

zku  z  czym  szkolenie  podnosz

ą

ce  jako

ść

  zarz

ą

dzania 

powinno stanowi

ć

 wa

ż

n

ą

 cz

ęść

 ka

ż

dego programu zwi

ę

kszaj

ą

cego zaanga

ż

owanie. 

Szkolenie kadry kierowniczej mo

ż

e te

ż

 koncentrowa

ć

 si

ę

 na zwi

ę

kszaniu kompetencji 

mened

ż

erów  w  konkretnych  obszarach  ich  odpowiedzialno

ś

ci  za  uzyskanie 

zaanga

ż

owania, na przykład w zarz

ą

dzaniu przez efekty. 

 
Rozwijanie poczucia „współwłasno

ś

ci” 

Poczucie  przynale

ż

no

ś

ci  wzrasta,  je

ś

li  pracownicy  czuj

ą

  si

ę

  „współwła

ś

cicielami” 

firmy. Chodzi tu nie tylko o fakt, 

ż

e mog

ą

 oni posiada

ć

 cz

ęść

 akcji (chocia

ż

 bywa to 

pomocne), ale tak

ż

e o to, 

ż

e powinni odczuwa

ć

, i

ż

 kierownictwo naprawd

ę

 uznało ich 

za kluczowy element organizacji. Koncepcja ta zakłada uczestnictwo pracowników w 
podejmowaniu  decyzji  na  temat  nowych  programów  rozwoju  i  zmian  w  praktykach 
pracowniczych  wpływaj

ą

cych  na  konkretnych  ludzi.  nale

ż

y  wi

ę

c  wł

ą

czy

ć

 

pracowników  w  podejmowanie  tych decyzji  i  da

ć

  im odczu

ć

ż

e  ich  pomysły  zostały 

wysłuchane  oraz, 

ż

e  miały  znaczenie  dla  ostatecznego  wyniku.  Wzrasta  wtedy 

prawdopodobie

ń

stwo, 

ż

e zaakceptuj

ą

 oni dan

ą

 zmian

ę

 czy decyzj

ę

, poniewa

ż

 b

ę

dzie 

to ich decyzja, a nie narzucona przez kadr

ę

 kierownicz

ą

 
 
Rozwijanie poczucia zadowolenia z pracy 
Poczucie  zadowolenia  z  pracy  mo

ż

na  wywoła

ć

,  koncentruj

ą

c  si

ę

  na  wewn

ę

trznych 

czynnikach motywacji, jak odpowiedzialno

ść

, osi

ą

gni

ę

cie i uznanie, oraz korzystaj

ą

z  tych  zasad  przy  projektowaniu  stanowisk  pracy.  Zadowolenie  z  pracy  łatwiej 
uzyska

ć

  w  organizacjach,  w  których  przywództwo  jest  wysokiej  jako

ś

ci,  a 

mened

ż

erowie  oraz  liderzy  zespołów  wierz

ą

ż

e  zdob

ę

d

ą

  wi

ę

ksz

ą

  motywacj

ę

  i 

zaanga

ż

owanie  pracowników,  je

ś

li  ustawicznie  b

ę

d

ą

  zwraca

ć

  uwag

ę

  na  sposoby 

delegowania odpowiedzialno

ś

ci i dadz

ą

 swoim podwładnym przestrze

ń

 pozwalaj

ą

c

ą

 

im na wykorzystanie swych umiej

ę

tno

ś

ci i zdolno

ś

ci. 

 
Zarz

ą

dzanie przez efekty 

Zarz

ą

dzanie  przez  efekty,  mo

ż

e  pomóc  w  ustawieniu  celów  i  warto

ś

ci  w  całej 

organizacji  w  taki  sposób,  by  zachowa

ć

  konsekwencj

ę

  na  wszystkich  poziomach. 

Oczekiwania  wobec  jednostek  zdefiniowane  s

ą

  w  kategoriach  ich  własnych 

stanowisk  pracy.  Dzi

ę

ki  temu  łatwiej  im  je  zrozumie

ć

  i  zgodnie  z  nimi  działa

ć

,  ni

ż

 

gdyby  chodziło  o  wsparcie  jakich

ś

  odległych  i  niewa

ż

nych  dla  nich  celów.  Ale 

indywidualne  cele  mo

ż

na  opisa

ć

  w  sposób,  który  pomo

ż

e  osi

ą

gn

ąć

  cele  okre

ś

lone 

dla wy

ż

szych poziomów organizacji. 

 
Zarz

ą

dzanie wynagrodzeniami 

Procesy zarz

ą

dzania wynagrodzeniami mog

ą

 okaza

ć

 si

ę

 pomocne w sprawieniu, 

ż

jednostki  b

ę

d

ą

  nagradzane  na  podstawie  tego,  jak  przyczyniaj

ą

  si

ę

  do  osi

ą

gania 

celów  organizacji  i  jak  przestrzegaj

ą

  korporacyjnych  warto

ś

ci.  Mo

ż

e  to  wzmocni

ć

 

przesłanie przekazywane innymi kanałami komunikacji. 
 
 
 
 
 
 

background image

 

27 

 
 
 
 
Prawa Yerkesa-Dodsona 
(dotycz

ą

 zale

ż

no

ś

ci mi

ę

dzy nat

ęż

eniem motywacji a sprawno

ś

ci

ą

 działania) 

 
 
 
Pierwsze prawo Yerkesa-Dodsona 
W  miar

ę

  wzrostu  nat

ęż

enia  motywacji  sprawno

ść

  działania  wzrasta  do  pewnego 

poziomu,  po  czym  zaczyna  spada

ć

,  a  przy  bardzo  wysokim  nat

ęż

eniu  motywacji 

sprawno

ść

 działania znów jest niska. 

 
Drugie prawo Yerkesa-Dodsona
 
W rozwi

ą

zywaniu  zadania  łatwego  najwi

ę

ksz

ą

  sprawno

ść

  działania  osi

ą

ga  si

ę

 przy 

wysokim  poziomie  motywacji,  za

ś

  w  rozwi

ą

zywaniu  zada

ń

  trudnych  -  przy  niskim 

poziomie motywacji. 
 
 
 
 
 
 
 
KONFLIKT MOTYWACYJNY - typologia wg. Kurta Lewina 
1. Konflikt d

ąż

enie - d

ąż

enie wi

ąż

e si

ę

 z sytuacj

ą

, w której podmiot zmuszony jest 

wybiera

ć

  mi

ę

dzy  dwiema  pozytywnymi  mo

ż

liwo

ś

ciami,  maj

ą

cymi  zbli

ż

ony  stopie

ń

 

atrakcyjno

ś

ci. 

 
2.  Konflikt  unikanie  -  unikanie  to  sytuacja,  w  której  podmiot  zmuszony  jest  do 
wyboru  mi

ę

dzy  dwiema  negatywnymi  mo

ż

liwo

ś

ciami,  maj

ą

cymi  zbli

ż

ony  stopie

ń

 

awersyjno

ś

ci.  

 
3.  Konflikt  d

ąż

enie  -  unikanie  dotyczy  sytuacji,  w  których  okre

ś

lona  mo

ż

liwo

ść

 

decyzyjna wywołuje w podmiocie zarówno uczucia pozytywne, jak i negatywne.  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

28 

 
 
 
 
POST

Ę

POWANIE PRZEŁO

Ż

ONEGO MOTYWUJ

Ą

CE ZESPÓŁ DO PRACY 

 

I. 

ą

czaj  pracowników  w  podejmowanie  kluczowych  decyzji  dotycz

ą

cych  ich 

pracy 

II. 

Krytykuj  z  rozwag

ą

  i  konstruktywnie  (pytania,  które  pozwalaj

ą

  oceni

ć

,  jakim 

jeste

ś

 krytykiem) 

1.  czy przed spotkaniem z pracownikiem, upewniłe

ś

 si

ę

ż

e zgromadziłe

ś

 wszelkie 

informacje na dany temat? 

2.  czy robisz wszystko, aby twoje post

ę

powanie było konstruktywne? 

3.  czy  masz  zasad

ę

  mówienia  pracownikowi  czego

ś

  miłego  przed  przyst

ą

pieniem 

do krytyki? 

4.  czy  starasz  si

ę

,  o  ile  jest  to  mo

ż

liwe  przej

ąć

  cz

ęść

  odpowiedzialno

ś

ci  za  bł

ę

dy 

podwładnych? 

5.  czy masz na wzgl

ę

dzie wył

ą

cznie załatwienie sprawy i czy unikasz zło

ś

liwo

ś

ci? 

6.  czy jeste

ś

 sarkastyczny, cyniczny w swojej krytyce? 

7.  czy masz zwyczaj krytykowania pracownika w obecno

ś

ci innych? 

8.  czy łatwo tracisz panowanie nad sob

ą

9.  czy pozostajesz obiektywny i wysłuchujesz drugiej strony? 
10. czy cz

ę

sto wyra

ż

asz sprzeciw? 

III. 

Popieraj pomysły swoich pracowników 

IV. 

Nie  mów  automatycznie  „nie”  w  odpowiedzi  na  pomysł  przedstawiony 

przez pracownika 

V. 

Traktuj pracowników uprzejmie 

VI. 

Chwal pracowników zawsze, gdy pojawi si

ę

 okazja i mo

ż

liwo

ść

 

 
 
 

background image

 

29 

PODSTAWOWE BŁ

Ę

DNE ZAŁO

Ż

ENIA DOTYCZ

Ą

CE MOTYWOWANIA 

PRACOWNIKÓW DO PRACY 

 
 
1.  Pozytywne metody motywacyjne nie zawsze prowadz

ą

 do wi

ę

kszych osi

ą

gni

ęć

 i 

wi

ę

kszej wydajno

ś

ci 

2.  Tylko nagrody pieni

ęż

ne s

ą

 niezawodnym czynnikiem motywuj

ą

cym 

3.  Strach najlepiej motywuje do wyt

ęż

onej pracy 

4.  Zadowolony pracownik zawsze jest produktywny 
5.  Dzi

ś

 pracownicy maj

ą

 mniejsz

ą

 motywacj

ę

 do pracy ni

ż

 kiedy

ś

 

 
 
 
 
 

PODSTAWOWE BŁ

Ę

DY PRZEŁO

Ż

ONEGO OSŁABIAJ

Ą

CE  

MOTYWACJE DO PRACY 

 
1.  Bezmy

ś

lne decyzje 

2.  Brak zespołowo

ś

ci w pracy 

3.  Brak prawidłowej komunikacji mi

ę

dzy kierownictwem a pracownikami 

4.  Brak konsekwencji w wydawaniu polece

ń

 

 
 
 
 
 
 
DROBIAZGI, KTÓRE MOTYWUJ

Ą

 

 

-

 

gratulacje na pi

ś

mie z powodu osi

ą

gni

ęć

 w pracy 

-

 

przydzielenie zada

ń

 do wykonania, na których pracownikowi szczególnie zale

ż

-

 

publiczne uznanie 

-

 

tytuły słu

ż

bowe 

-

 

drobne prezenty na specjalne okazje 

-

 

otrzymanie czego

ś

 bezpłatnie od firmy 

-

 

miłe i przyjazne 

ś

rodowisko pracy 

 

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

background image

 

30 

NAJWA

Ż

NIEJSZE ZASADY MOTYWOWANIA 

 
 
1.  stosowa

ć

 wi

ę

cej nagród ni

ż

 kar 

2.  stosowa

ć

 wi

ę

cej pochwał ni

ż

 nagan  

3.  chwali

ć

 i gani

ć

 mo

ż

liwie natychmiast po wykonaniu danej czynno

ś

ci 

4.  dostarcza

ć

  rzetelnej  (tj.  niezafałszowanej)  informacji  zwrotnej  na  temat  pracy 

członków  zespołu.  czyni

ć

  to  asertywnie:  krótko,  jasno,  dobitnie,  bez 

usprawiedliwiania si

ę

 i bez poszukiwania wyja

ś

nie

ń

 

5.  krytykowa

ć

,  lecz  nie  lekcewa

ż

y

ć

,  nie  ironizowa

ć

,  nie  szydzi

ć

.  krytyka  powinna 

by

ć

 wył

ą

cznie konstruktywna 

6.  dobrze zorganizowa

ć

 prac

ę

 członków zespołu, tzn. tak, by wszyscy byli zaj

ę

ci na 

miar

ę

 swych mo

ż

liwo

ś

ci 

7.  zleca

ć

  zadania  i  formułowa

ć

  cele  zawsze  nieco  przekraczaj

ą

ce  poziom 

mo

ż

liwo

ś

ci poszczególnych członków zespołu, pami

ę

taj

ą

c o tym, 

ż

e zadania zbyt 

trudne i zbyt łatwe zniech

ę

caj

ą

 do pracy i powoduj

ą

 spadek poziomu motywacji 

8.  zadba

ć

  o  przyjazn

ą

,  lecz  konstruktywn

ą

  atmosfer

ę

.  utrzymywa

ć

  odpowiedni 

dystans. 

9.  unika

ć

 nadmiernego kontrolowania wszystkich działa

ń

 członków zespołu, jednak 

okre

ś

li

ć

  wyra

ź

ne  granice  ich  swobody  decyzyjnej.  pozwoli

ć

  na  samokontrol

ę

  i 

samodzielno

ść

 

10. konsekwentnie  kontrolowa

ć

  skuteczno

ść

  wykonania  zało

ż

onych  zada

ń

  i  stopie

ń

 

realizacji sformułowanych celów 

11. wprowadza

ć

 (obok elementów współpracy) elementy rywalizacji