Złotnik jubiler 731306

;PUOJLKVCJMFS

3PCPUOJDZQS[FNZTPXJJS[FNJFvMOJDZ

Publikacja współfinansowana ze środków Unii Europejskiej

w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego

Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej

Sektorowy Program Operacyjny Rozwój Zasobów Ludzkich, projekt „Opracowanie i upowszechnienie krajowych
standardów kwalifikacji zawodowych”.

KRAJOWY STANDARD KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH

Złotnik-jubiler (731306)

Autorzy

–

Jolanta Kosakowska

Zespół Oświaty Zawodowej i Problematyki Społecznej, Związek Rzemiosła Polskiego, Warszawa

–

mgr Elżbieta Bnostowska
Firma Jubilerska E. Bnostowska, Ostrów Wielkopolski

–

mgr Wiesława Wawroska
Centrum Kształcenia i Wychowania Ochotnicze Hufce Pracy, Pleszew

Konsultant ds. metodologii

–

mgr inż. Mirosław Żurek
Instytutu Technologii Eksploatacji – PIB, Radom

Recenzenci

–

Waldemar Wroński
Pracownia Złotnicza, Gdynia

–

inż. Ryszard Dąbrowa
Szafir S.C., Kraków

Ewaluatorzy zewnętrzni

–

Iwona Lis-Filipczak
Pracownia Złotnicza „Gold Fox”, Świętochłowice Komisja Rewizyjna Śląskiego Cechu Złotników Jubilerów
i Grawerów, Katowice

–

Wojciech Gawroński
Pracownia Jubilerska, Warszawa, Cech Złotników, Zegarmistrzów, Optyków, Grawerów i Brązowników m.st.
Warszawy

–

Janusz Kowalski
Artystyczna Pracownia Złotnicza „Elja”, Kraków, Okręgowa Komisja Złotniczo-Jubilerska, Kraków

Komisja zatwierdzająca

–

mgr Maciej Prószyński
Związek Rzemiosła Polskiego, Warszawa

–

mgr Jarosław Kazenas
Związek Rzemiosła Polskiego, Warszawa

–

Jerzy Adamek
Pracownia Złotniczo-Jubilerska, Warszawa, Cech Złotników, Zegarmistrzów, Optyków, Grawerów
i Brązowników m.st. Warszawy

–

Sławomir Werewka
Pracownia Złotnicza Sławomir Werewka, Legionowo

Wydawnictwo Instytutu Technologii Eksploatacji – PIB
26-600 Radom, ul. K. Pułaskiego 6/10, tel. (048) 364-42-41, fax (048) 364-47-65
e-mail: instytut@itee.radom.pl http://www.itee.radom.pl

SPIS TREŚCI

Wstęp

................................................................................................................ 4

Podstawy prawne wykonywania zawodu .................................................. 9

Syntetyczny opis zawodu ............................................................................ 9

3. Stanowiska

pracy

...................................................................................... 11

4. Zadania

zawodowe .................................................................................... 11

Składowe kwalifikacji zawodowych......................................................... 12

6. Korelacja

między zadaniami zawodowymi

a składowymi kwalifikacji zawodowych.................................................. 12

7. Kwalifikacje

ponadzawodowe .................................................................. 13

Specyfikacja kwalifikacji ogólnozawodowych, podstawowych
i specjalistycznych dla zawodu ................................................................. 14

Wstęp

Gospodarka oparta na wiedzy i współczesny rynek pracy potrzebują instru-

mentów wspierających rozwój zasobów ludzkich. W związku z tym duże nadzieje
wiąże się z ustanowieniem norm kwalifikacyjnych, które pozwoliłyby z jednej
strony zwiększyć przejrzystość kwalifikacji zawodowych potrzebnych gospodarce,
a z drugiej strony mogłyby być wykorzystywane do poprawy jakości kształcenia
i doskonalenia zawodowego w systemie szkolnym i pozaszkolnym.

Podstawę prawną tworzenia w Polsce systemu krajowych standardów kwali-

fikacji zawodowych stanowi Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2004 r. Nr 99, poz. 1001 z późn. zm.),
w której określono m.in. (Art. 4), że:

„…Minister właściwy do spraw pracy realizuje zadania na rzecz rynku pracy

przez dążenie do uzyskania wysokiego poziomu i rozwoju zasobów ludzkich,
w szczególności przez:
–

prowadzenie badań i analiz rynku pracy,

–

ustalanie klasyfikacji zawodów i specjalności na potrzeby rynku pracy,

–

koordynowanie opracowywania standardów kwalifikacji zawodowych dla za-
wodów występujących w klasyfikacji zawodów i specjalności oraz prowadzenie
baz danych o standardach kwalifikacji…”.

W Polsce nadzorem i koordynacją opracowywania standardów kwalifikacji

zawodowych o randze krajowej zajmuje się Departament Rynku Pracy Minister-
stwa Pracy i Polityki Społecznej. Będą one uaktualniane okresowo w miarę potrzeb
i zmian w wykonywaniu zawodu.

Zbiór sukcesywnie opracowywanych krajowych standardów kwalifikacji zawo-

dowych jest udostępniany w internetowej bazie danych, założonej na serwerze Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej http://www.standardyiszkolenia.praca.gov.pl.

Opis standardu zawiera następujące elementy:

Podstawy prawne wykonywania zawodu (zawierają przepisy związane ściśle
z wykonywaniem zawodu).

Syntetyczny opis zawodu.

Wykaz stanowisk pracy z przyporządkowaniem do pięciu poziomów kwalifikacji.

Wykaz zadań zawodowych.

Wykaz składowych kwalifikacji zawodowych.

Zbiory umiejętności, wiadomości i cech psychofizycznych pracownika przy-
porządkowane do:
–

pięciu poziomów kwalifikacji zawodowych,

–

grup kwalifikacji: ponadzawodowych, ogólnozawodowych, podstawo-
wych i specjalistycznych.

W obecnym stanie prawnym standardy kwalifikacji zawodowych nie są obli-

gatoryjnym dokumentem. Aktualnie opracowane standardy funkcjonują na zasa-
dzie dokumentu rekomendowanego przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
i mogą być wykorzystywane przez zainteresowane osoby i instytucje do różnych
celów, np. poradnictwa zawodowego, dostosowania ofert pracy do kwalifikacji

osób poszukujących pracy, oceny „luki kwalifikacyjnej” osób bezrobotnych i po-
szukujących pracy, opracowania programów staży i praktyk zawodowych w ra-
mach przygotowania zawodowego, przygotowania podstaw programowych kształ-
cenia w zawodzie, programów kształcenia i doskonalenia zawodowego.

Model krajowych standardów kwalifikacji zawodowych przedstawia rys. 1.

Rys. 1. Model krajowych standardów kwalifikacji zawodowych

KLASYFIKACJA
ZAWODÓW
I SPECJALNOŚCI

Standard
kwalifikacji
dla zawodu 1

Standard
kwalifikacji
dla zawodu 2

kolejne zawody ....

Nazwa zawodu zgodnie z klasyfikacją

Słownik pojęć

Podstawy prawne wykonywania zawodu

Syntetyczny opis zawodu

Stanowiska pracy

Zadania zawodowe

Składowe kwalifikacji zawodowych

Specyfikacja kwalifikacji zawodowych według grup
i poziomów:

Standard
kwalifikacji
dla zawodu 3

Standard
kwalifikacji
dla zawodu 4

ponadzawodowe

ogólnozawodowe

podstawowe

specjalistyczne

–

umiejętności

–

wiadomości

–

cechy
psychofizyczne

POZIOM 1

ponadzawodowe

ogólnozawodowe

podstawowe

specjalistyczne

–

umiejętności

–

wiadomości

–

cechy
psychofizyczne

POZIOM 2

ponadzawodowe

ogólnozawodowe

podstawowe

specjalistyczne

–

umiejętności

–

wiadomości

–

cechy
psychofizyczne

POZIOM 5

(itd. ...)

* * *

Krajowy standard kwalifikacji zawodowych powstaje w oparciu o analizę za-

wodu, która polega na wyodrębnieniu zakresów pracy w zawodzie oraz typowych
zadań zawodowych Z-n (n = 1, 2, 3…). Przyjęto, że zakres pracy ma odpowiadać
potrzebom rynku pracy, tzn. powinna istnieć możliwość zatrudnienia pracownika
w danym zakresie pracy, na jednym lub kilku stanowiskach. Zakresom prac przy-
porządkowano tzw. składowe kwalifikacji zawodowych K-i (i = 1, 2, 3…). Każ-
dej składowej kwalifikacji zawodowych przyporządkowano co najmniej jedno
(najczęściej kilka) zadań zawodowych. Korelację między zadaniami zawodowymi
a składowymi kwalifikacji zawodowych przedstawia tabela 2 opisu standardu.

W kolejnym kroku analizy każde zadanie zawodowe rozpisane zostało na

zbiory: umiejętności, wiadomości i cech psychofizycznych. W grupie kwalifikacji
podstawowych dla zawodu i specjalistycznych poszczególnym umiejętnościom,
wiadomościom i cechom psychofizycznym przyporządkowano oznaczenia tych
składowych kwalifikacji zawodowych K-i, w których dana umiejętność, wiado-
mość i cecha jest wykorzystywana. W grupie kwalifikacji ogólnozawodowych
i ponadzawodowych nie indeksuje się umiejętności, wiadomości i cech psychofi-
zycznych symbolami K-i, gdyż z definicji są one przypisane do wszystkich skła-
dowych kwalifikacji zawodowych K-i.

Rysunek 2 przedstawia etapy analizy zawodu.

Rys. 2. Etapy analizy zawodu

Zbiory umiejętności, wiadomości i cech psychofizycznych przypisane zostały

do czterech grup kwalifikacji: ponadzawodowych, ogólnozawodowych, podsta-
wowych dla zawodu i specjalistycznych, które różnią się zasięgiem i stopniem
ogólności.

Kwalifikacje ponadzawodowe opisane są zbiorami umiejętności, wiadomo-

ści i cech psychofizycznych wspólnych dla branży lub sektora gospodarki, w której
zawód funkcjonuje (np. branża budowlana, informatyczna). Kwalifikacje po-
nadzawodowe obejmują także kwalifikacje kluczowe, które definiuje się jako
wspólne dla wszystkich zawodów. Kwalifikacje ogólnozawodowe są wspólne dla
wszystkich zakresów pracy w zawodzie, czyli dla tzw. składowych kwalifikacji

ZAWÓD

ZAKRES PRACY
(SKŁADOWA KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH)

ZADANIE ZAWODOWE

UMIEJĘTNOŚCI – WIADOMOŚCI
– CECHY PSYCHOFIZYCZNE

zawodowych K-i. Kwalifikacje podstawowe dla zawodu są charakterystyczne dla
jednej lub kilku (ale nie wszystkich) składowych kwalifikacji zawodowych. Kwali-
fikacje specjalistyczne także są charakterystyczne dla jednej lub kilku (ale nie
wszystkich) składowych kwalifikacji zawodowych, ale ponadto są to umiejętności,
wiadomości i cechy psychofizyczne rzadziej występujące w zawodzie, które wy-
konuje stosunkowo mała grupa pracowników wyspecjalizowanych w dość wąskiej
działalności w ramach zawodu. Rysunek 3 przedstawia zasięg poszczególnych
rodzajów kwalifikacji zawodowych.

W Krajowym Standardzie Kwalifikacji Zawodowych zdefiniowano pięć po-

ziomów kwalifikacji. Uporządkowanie kwalifikacji zawodowych według pozio-
mów ma na celu ukazanie złożoności pracy, stopnia trudności i ponoszonej odpo-
wiedzialności. Zasadą było niemieszanie ze sobą dwóch kwestii: wykształcenia
towarzyszącego zdobywaniu kwalifikacji zawodowych oraz umiejętności wyma-
ganych do wykonywania pracy na typowych stanowiskach pracy w zakładach pra-
cy. Przyjęto nadrzędność wymagań stawianych pracownikom na stanowiskach
pracy nad wymaganiami określonymi w podstawach programowych kształcenia
w zawodzie i wynikającymi z nich wymaganiami programów nauczania oraz wy-
maganiami zewnętrznych egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodowe.

GOSPODARKA
(Klasyfikacja zawodów i specjalności)

Kwalifikacje kluczowe (np. porozumiewanie się w języku obcym, umiejętność wyszukiwania
i przetwarzania informacji, przedsiębiorczość, umiejętność pracy zespołowej itp.)

BRANŻA (SEKTOR GOSPODARKI)

Kwalifikacje ponadzawodowe

ZAWÓD

Kwalifikacje ogólnozawodowe

ZAKRES PRACY
(SKŁADOWA KWALIFIKACJI ZAWODOWYCH)

Kwalifikacje podstawowe i specjalistyczne

ZADANIE ZAWODOWE

Kwalifikacje podstawowe i specjalistyczne

Rys. 3. Zasięg rodzajów kwalifikacji zawodowych

Na poziomie pierwszym umieszcza się umiejętności towarzyszące pracom

prostym, rutynowym, wykonywanym pod kierunkiem i pod kontrolą przełożonego.
Najczęściej jest to praca wykonywana indywidualnie. Do wykonywania pracy na
poziomie pierwszym wystarcza przyuczenie. Osoba wykonująca pracę ponosi za
nią indywidualną odpowiedzialność za działania zawinione.

Poziom drugi wymaga samodzielności i samokontroli przy wykonywaniu ty-

powych zadań zawodowych. Pracownik potrafi pracować w zespole pod nadzorem
kierownika zespołu. Ponosi indywidualną odpowiedzialność za działania zawinione.

Na poziomie trzecim kwalifikacji zawodowych pracuje pracownik, który wy-

konuje złożone zadania zawodowe. Złożoność zadań generuje konieczność posia-
dania umiejętności rozwiązywania nietypowych problemów towarzyszących pracy.
Pracownik potrafi kierować małym, kilku- lub kilkunastoosobowym zespołem
pracowników. Ponosi odpowiedzialność zarówno za skutki własnych działań, jak
i za działania kierowanego przez siebie zespołu.

Poziom czwarty wymaga od pracownika umiejętności wykonywania wielu

różnorodnych, często skomplikowanych i problemowych zadań zawodowych. Za-
dania te mają charakter techniczny, organizacyjny i specjalistyczny oraz wymagają
samodzielności powiązanej z poczuciem ponoszenia wysokiej osobistej odpowie-
dzialności. Pracownik musi potrafić kierować zespołami średniej i dużej liczebno-
ści, od kilkunastu do kilkudziesięciu osób, podzielonymi na podzespoły.

Poziom piąty reprezentują pracownicy, którzy kierują organizacjami i podej-

mują decyzje o znaczeniu strategicznym. Potrafią diagnozować, analizować i pro-
gnozować złożoną sytuację gospodarczą i ekonomiczną oraz wdrażać swoje pomy-
sły do praktyki organizacyjnej i gospodarczej. Są w pełni samodzielni, działający
w sytuacjach przeważnie problemowych, ponoszący odpowiedzialność i ryzyko
wynikające z podejmowanych decyzji i działań. Pracownicy ci ponoszą także od-
powiedzialność za bezpieczeństwo i rozwój zawodowy podległych im osób i całej
organizacji.

1. Podstawy prawne wykonywania zawodu

−

Ustawa prawo probiercze z dnia 3 kwietnia 1993 r. (Dz. U. Nr 55, poz. 249
z poźn. zm.).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia
8 kwietnia 2004 r. w sprawie wyrobów z metali szlachetnych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 76, poz. 715 z poźn. zm.).

−

Rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 19 października 2004 r. w sprawie
kryteriów kwalifikacji wyrobów dawnego pochodzenia, mających wartość hi-
storyczną lub artystyczną (Dz. U. z 2004 r. Nr 237, poz. 2377).

−

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 30 lipca 2001 r. sprawie wysokości
opłat za czynności organów i urzędów administracji probierczej oraz trybu ich
pobierania (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 883 z poźn. zm.).

−

Ustawa z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu
finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujaw-
nionych źródeł (Dz. U. z 2000 r. Nr 116, poz. 1216 z poźn. zm.).

−

Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 21 września 2001 r. w sprawie okre-
ślenia wzoru rejestru transakcji, sposobu jego prowadzenia oraz trybu dostar-
czania danych z rejestru Generalnemu Inspektorowi Informacji Finansowej
(Dz. U. z 2001 r. Nr 113, poz. 1210 z poźn. zm.).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie
określenia obszaru działania i siedzib okręgowych i obwodowych urzędów pro-
bierczych (Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1728).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia
11 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania organów
i urzędów administracji probierczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 6, poz. 47).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia
16 kwietnia 2004 r. w sprawie trybu i sposobu przeprowadzania kontroli przez
pracowników administracji probierczej (Dz. U. z 2004 r. Nr 94, poz. 914).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 30 października 2002 r. w sprawie
minimalnych wymagań dotyczących bezpieczeństwa i higieny pracy w zakresie
użytkowania maszyn przez pracowników podczas pracy (Dz. U. z 2002 r.
Nr 191, poz. 1596 z poźn. zm.).

−

Rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 20 grudnia 2005 r. w sprawie za-
sadniczych wymagań dla maszyn i elementów bezpieczeństwa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 259, poz. 2170).

2. Syntetyczny opis zawodu

Złotnik-jubiler zajmuje się wytwarzaniem, naprawą, przeróbką i konserwacją

biżuterii oraz przedmiotów użytkowych i ozdobnych z metali szlachetnych oraz

innych metali i materiałów. Rozpoznaje stosowane w złotnictwie i jubilerstwie

Stan prawny na dzień 30 czerwca 2007 r.

metale i stopy metali szlachetnych, kamienie szlachetne, półszlachetne i syntetycz-
ne oraz sporządza stopy metali według norm określonych w przepisach, tj. o okre-
ślonych parametrach chemicznych i wymaganych próbach.

Złotnik-jubiler posługuje się narzędziami ręcznymi i urządzeniami, takimi jak:

imadła, kowadła, szczypce, nożyce, młotki i prasy, przecinaki, rylce, walcarki,
polerki elektryczne, wiertarki, pilniki, lupy jubilerskie czy przyrządy kontrolno-
-pomiarowe. Wykonuje prace związane z wycinaniem elementów z blach oraz
nadaniem właściwego kształtu wyrobom stosując ręczną lub mechaniczną obróbkę
w postaci trasowania, prostowania gięcia, piłowania, wiercenia, cyzelowania i inne
niezbędne do wykonania odpowiedniego zdobienia wyrobu.

Wykonując wyroby jubilerskie, dokonując ich naprawy lub konserwacji złot-

nik-jubiler posługuje się technikami łączenia elementów wyrobu, takimi jak: luto-
wanie, zgrzewanie, skręcanie, nitowanie, sklejanie itp. W celu nadania przedmio-
towi pożądanego kształtu i wyglądu wykonuje prace związane z wykończeniowe,
polegające na szlifowaniu, polerowaniu, szczotkowaniu, piaskowaniu, z zastoso-
waniem metod chemicznych i elektrochemicznych.

Do zadań złotnika-jubilera należy obróbka oraz oprawa kamieni naturalnych

i syntetycznych, polegająca na ich dopasowywaniu do określonego wyrobu oraz
tworzeniu dla nich odpowiedniej oprawy.

Wyroby jubilerskie złotnik-jubiler wykonuje według własnego pomysłu lub korzysta

z gotowych projektów dostarczonych przez klienta lub zgodnie z zamówieniem firmy.

W ramach prac związanych z naprawą biżuterii złotnik-jubiler dokonuje prze-

róbek gotowych wyrobów, polegających m.in. na powiększeniu lub zmniejszeniu
rozmiarów pierścionka czy obrączki. Złotnik-jubiler może zajmować się skupowa-
niem od klientów współczesnych i pochodzących z różnych epok wyrobów z meta-
li szlachetnych i kamieni jubilerskich oraz dokonuje ich wyceny, a także zajmuje
się sprzedażą wyrobów złotniczych i jubilerskich; doradza klientom, przyjmuje od
nich zamówienia na wykonanie biżuterii.

Osoba wykonująca zawód złotnika-jubilera powinna odznaczać się dokładnością

i cierpliwością, kreatywnością, uzdolnieniami artystycznymi, wyobraźnią przestrzenną,
zdolnościami podejmowania decyzji i twórczego myślenia, a z uwagi na kontakt
z klientami powinna odznaczać się opanowaniem i zrównoważeniem psychicznym. Ze
względu na konieczność wykonywania precyzyjnych czynności i elementów wymaga-
ne są uzdolnienia techniczne, dobry wzrok, zręczność manualna i czucie dotykowe.
Złotnik-jubiler prowadzący własny zakład powinien dodatkowo cechować się zdolno-
ściami do organizacji, planowania pracy i zarządzania kadrami.

W trakcie pracy złotnik-jubiler może być narażony na hałas i drgania urządzeń

stosowanych przy wytwarzaniu wyrobów, wdychanie powietrza zanieczyszczone-
go pyłami i gazami, a podczas stosowania substancji chemicznych mogą wystąpić
podrażnienia skóry rąk lub błony śluzowej nosa.

Zawód złotnika-jubilera może być wykonywany w ramach samodzielnie pro-

wadzonej działalności lub na podstawie umowy o pracę. Typowym miejscem wy-
konywania zawodu jest pracownia złotniczo-jubilerska lub sklep zajmujący się
sprzedażą biżuterii, gdzie może zajmować następujące typowe stanowiska pracy:
złotnik, jubiler, złotnik-jubiler czy mistrz złotnictwa.

3. Stanowiska pracy

Tabela 1. Przyporządkowanie stanowisk pracy do poziomów kwalifikacji zawodowych

Poziom

kwalifikacji

zawodowych

Typowe stanowiska pracy

UWAGI

)

–

Złotnik-jubiler.

–

Złotnik.

–

Jubiler.

–

Mistrz złotnictwa.

)

Nie zidentyfikowano w badaniach.

4. Zadania zawodowe

Z-1.

Organizowanie i użytkowanie własnego stanowiska pracy do robót złotni-
czo-jubilerskich, zgodnie z zasadami organizacji pracy, przepisów bezpie-
czeństwa i higieny pracy, ochrony przeciwpożarowej, ochrony środowiska
oraz zasad ergonomii.

Z-2.

Organizowanie i prowadzenie zakładu usługowego, produkcyjnego i działu
sprzedaży w placówkach handlowych.

Z-3.

Rozpoznawanie materiałów stosowanych w złotnictwie i jubilerstwie (me-
tale i stopy metali szlachetnych, kamienie szlachetne, półszlachetne i synte-
tyczne).

Z-4.

Sporządzanie stopów oraz lutów metali szlachetnych, o określonych para-
metrach chemicznych i wymaganych próbach, w urządzeniach i w piecach
do topienia metali szlachetnych.

Z-5.

Poddawanie metalu szlachetnego lub stopu wstępnej obróbce: odlewaniu,
kuciu, tłoczeniu, walcowaniu, ciąganiu, wycinaniu w celu uzyskania wstęp-
nego kształtu wyrobu.

Z-6.

Nadawanie właściwego kształtu poszczególnym elementom wyrobu przez
obróbkę ręczną lub mechaniczną: trasowanie, wycinanie, prostowanie, gię-
cie, cięcie i przecinanie, piłowanie, wiercenie, klepanie, cyzelowanie.

Z-7.

Łączenie poszczególnych elementów wyrobu przez: lutowanie, zgrzewanie,
skręcanie, nitowanie, sklejanie itp.

Z-8.

Obróbka i wstawianie kamieni szlachetnych oraz dopasowywanie kamieni
do określonego wyrobu, zakuwanie kamieni.

Z-9.

Obróbka wykańczająca gotowego wyrobu przez: szlifowanie, polerowanie,
szczotkowanie, piaskowanie z zastosowaniem metod chemicznych i elek-
trochemicznych.

Z-10.

Wykonywanie zdobień wyrobów różnymi technikami.

Z-11.

Naprawianie biżuterii, powiększanie lub zmniejszanie obrączek i pierścionków.

Z-12.

Projektowanie nowych wzorów.

Z-13.

Poddawanie ocenie i wycenie współczesnych wyrobów jubilerskich oraz
wyrobów z różnych epok.

Z-14.

Współpraca z innymi pracownikami podczas realizacji zadań zawodowych

Z-15.

Kierowanie zespołem pracowniczym.

Z-16.

Kontrola jakości wykonywanej przez siebie pracy – ocena finalnego wyrobu.

Z-17.

Kontrola jakości wykonywanej pracy przez podległych pracowników.

5. Składowe kwalifikacji zawodowych

K-1.

Wytwarzanie biżuterii oraz przedmiotów użytkowych i ozdobnych z metali
szlachetnych i innych metali oraz

materiałów.

K-2.

Naprawa, przeróbka i konserwacja biżuterii.

K-3.

Obróbka oraz oprawa kamieni naturalnych i syntetycznych.

K-4.

Skup od klientów wyrobów z metali szlachetnych i kamieni jubilerskich
oraz ich wycena.

K-5.

Prowadzenie samodzielnej działalności gospodarczej – zakładu złotniczo-
-jubilerskiego.

6. Korelacja między zadaniami zawodowymi a składowymi

kwalifikacji zawodowych

Tabela 2. Korelacja między zadaniami zawodowymi a składowymi kwalifikacji zawodowych

Składowe kwalifikacji zawodowych

Zadania

zawodowe

K-1 K-2 K-3 K-4 K-5

Z-1

X X X X X

Z-2

Z-3

X X X X

Z-4

X X

Z-5

X X

Z-6

X X

Z-7

X X X

Z-8

Z-9

X X X

Z-10

X X X

Z-11

Z-12

X X

Z-13

Z-14

X X X X X

Z-15

Z-16

X X X X X

Z-17

7. Kwalifikacje ponadzawodowe

UWAGA: Kwalifikacje na poziomie wyższym zawierają kwalifikacje z poziomów
niższych.

Tabela 3. Przyporządkowanie kwalifikacji ponadzawodowych do poziomów kwalifikacji

Poziom

kwalifikacji

zawodowych

Kwalifikacje ponadzawodowe

UMIEJĘTNOŚCI

)

−

Organizuje własne stanowisko pracy.

−

Zachowuje ład i porządek na stanowisku pracy.

−

Stosuje zasady, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciw-
pożarowej i ochrony środowiska na swoim stanowisku pracy.

−

Wykonuje zadania zawodowe zgodnie z zasadami ergonomii.

−

Bezpośrednio komunikuje się z przełożonymi i współpracownikami.

−

Posługuje się dokumentacją techniczną związaną z wykonywanym zadaniem
zawodowym, instrukcjami obsługi, poradnikami, normami itp.

−

Udziela pierwszej pomocy przedmedycznej.

−

Doskonali swoje umiejętności zawodowe.

−

Przestrzega zasad współżycia społecznego.

−

Przestrzega zasad etyki zawodowej.

−

Dokonuje samooceny własnej pracy.

−

Dzieli się doświadczeniem zawodowym z innymi członkami zespołu pracowni-
czego.

−

Motywuje siebie i pracowników zespołu do efektywnej, odpowiedzialnej
i bezpiecznej pracy.

−

Rozwiązuje problemy na nadzorowanych stanowiskach pracy.

−

Tworzy atmosferę współpracy, zaufania i akceptacji.

)

WIADOMOŚCI

)

−

Zasady organizacji stanowiska pracy.

−

Elementarne podstawy komunikacji społecznej.

−

Przepisy, zasady bezpieczeństwa i higieny pracy oraz ochrony przeciwpożarowej
i ochrony środowiska naturalnego na zajmowanym stanowisku.

−

Podstawy ergonomii.

−

Typowe dokumentacje techniczne i instrukcje.

−

Zasady i metody udzielania pomocy przedmedycznej.

−

Sposoby korzystania z informacji – samokształcenie.

−

Zasady współżycia społecznego.

−

Zasady etyki zawodowej.

−

Sposoby samooceny pracy własnej.

−

Praca w zespole pracowniczym.

−

Techniki komunikowania się.

−

Zasady rozwiązywania problemów.

−

Zasady tworzenia atmosfery współpracy, zaufania i akceptacji.

Poziom

kwalifikacji

zawodowych

Kwalifikacje ponadzawodowe

)

CECHY PSYCHOFIZYCZNE

)

−

Zdolność nawiązywania kontaktów.

−

Zdolność współpracy w zespole.

−

Gotowość do ustawicznego uczenia się.

−

Potrzeba samodoskonalenia.

−

Samokontrola.

−

Szacunek dla godności człowieka.

−

Uczciwość.

)

Nie zidentyfikowano w badaniach.

8. Specyfikacja kwalifikacji ogólnozawodowych,

podstawowych i specjalistycznych dla zawodu

UWAGA: Kwalifikacje na poziomie wyższym zawierają kwalifikacje z poziomów
niższych.

POZIOM 1

– Nie zidentyfikowano.

POZIOM 2

Kwalifikacje ogólnozawodowe

Umiejętności

–

Stosuje nazewnictwo i określenia dotyczące wyrobów biżuterii złotej i z ka-
mieni jubilerskich.

–

Rozróżnia materiały stosowane w złotnictwie na podstawie ich właściwości
fizycznych (barwy, połysku, temperatury topnienia, temperatury krzepnięcia,
gęstości).

–

Wykorzystuje własności mechaniczne materiałów do ich identyfikacji (wy-
trzymałość, sprężystość, plastyczność, twardość, wytrzymałość zmęczeniowa).

–

Identyfikuje materiały złotnicze dzięki ich właściwościom technologicznym
(lejność, skurcz odlewniczy, kowalność, spawalność, spiekalność, skrawal-
ność).

–

Rozpoznaje materiały stosowane w złotnictwie poprzez właściwości chemicz-
ne (utlenianie, rozpuszczalność).

–

Rozpoznaje próby metali szlachetnych i tzw. imienników wytwórców.

–

Posługuje się przepisami związanymi z prawem probierczym.

–

Rozpoznaje odmiany syntetycznych i naturalnych kamieni jubilerskich.

–

Rozpoznaje stopy metali szlachetnych poprzez badania metodami przybliżo-
nymi (metoda kroplowa, badanie na kamieniu probierczym).

–

Dobiera przyrządy pomiarowe do oznaczania masy i próby wyrobów jubiler-
skich i złotniczych.

Wiadomości

–

Metale szlachetne, stopy, metale nieżelazne.

–

Właściwości chemiczne, mechaniczne i technologiczne metali szlachetnych
i ich stopów oraz metali nieżelaznych.

–

Struktura metali i stopów. Wpływ obróbki mechanicznej i cieplnej na strukturę
metali i stopów.

–

Regulacje prawne dotyczące probiernictwa.

–

Kamienie jubilerskie, podział kamieni na grupy, kryteria podziału. Alfabetycz-
ny wykaz ważniejszych kamieni jubilerskich.

–

Właściwości kamieni syntetycznych.

–

Badanie stopów na kamieniu probierczym oraz metodą kroplową.

Cechy psychofizyczne

–

Ostrość wzroku.

–

Rozróżnianie barw.

–

Spostrzegawczość.

–

Koncentracja uwagi.

–

Odpowiedzialność.

–

Zamiłowanie do ładu i porządku.

–

Samodzielność.

Kwalifikacje podstawowe dla zawodu

Umiejętności

–

Dobiera technologię topienia metali szlachetnych z uwzględnieniem wiedzy nt.
zjawisk fizycznych i chemicznych zachodzących podczas topienia metali szla-
chetnych (K-1, K-2).

–

Ocenia stan techniczny narzędzi i urządzeń do topienia i odlewania (K-1, K-2).

–

Topi małe ilości metali szlachetnych (kilkadziesiąt gramów) na węglu drzew-
nym w tyglach szamotowych lub grafitowych (K-1, K-2).

–

Wykonuje topienie metali szlachetnych palnikiem gazowe na propan-butan lub
propan-butan i tlen do topienia (K-1, K-2).

–

Obsługuje piece elektryczne: oporowe i indukcyjne w tym i piece próżniowe
(K-1, K-2).

–

Obsługuje piece tyglowe i gazowe (K-1, K-2).

–

Przygotowuje formy do odlewania: na drut, na blachę, na sztabę, o dowolnych
kształtach, tak zwane profilowane lub specjalne (K-1, K-2).

–

Dobiera odpowiednie topniki w celu redukcji tlenków i oczyszczanie stopu
w procesie topienia (K-1, K-2).

–

Oblicza i odmierza proporcje składników stopów i lutów (K-1, K-2).

–

Sporządza stopy z czystych metali, stopy pośrednie, stopy złota, srebra, platy-
ny (K-1, K-2).

–

Dokonuje mierzenia temperatury topionych metali (K-1, K-2).

–

Sporządza luty dla wszystkich metali szlachetnych z uwzględnieniem podsta-
wowych wymogów dotyczących: temperatury, rozpuszczalności, barwy, płyn-
ności, wartości próby (K-1, K-2).

–

Ocenia jakość wykonania stopu i/lub lutów (K-1, K-2).

–

Identyfikuje i analizuje wady stopów powstające w czasie topienia lub odlewa-
nia (K-1, K-2).

–

Zbiera i dokonuje selekcji odpadów metali szlachetnych (K-1, K-2).

–

Topi złom metali szlachetnych (K-1, K-2).

–

Odlewa stopiony złom metali do wlewaków (K-1, K-2).

–

Przeprowadza bieżącą konserwację narzędzi i urządzeń do topienia i odlewania
(K-1, K-2).

–

Dobiera rodzaj obróbki mechanicznej, której poddany będzie metal szlachetny
lub stop (K-1).

–

Dobiera podstawowe narzędzia wymagane do wykonania wstępnej obróbki
mechanicznej, której poddano metal szlachetny lub stop (K-1).

–

Obsługuje maszyny i urządzenia stosowane do wstępnej obróbki mechanicznej,
której poddano metal szlachetny lub stop (K-1).

–

Dokonuje bieżącej konserwacji maszyn i urządzeń stosowanych do wstępnej
obróbki mechanicznej, której poddano metal szlachetny lub stop (K-1).

–

Wykonuje płukanie po wytrawieniu materiału w bieżącej wodzie i dokładnie
suszy (K-1).

–

Dobiera i posługuje się narzędziami do kucia ręcznego (kowadło, kształtowni-
ca „anka”, komplet punc, modelatory-punce, szczypce lutownicze, młotki,

płytki drewniane, płytki ołowiane, kształtowniki drewniane, płytki stalowe i in-
ne) (K-1).

–

Wykonuje kucie: swobodne, matrycowe (K-1).

–

Wykonuje rozciąganie blachy (rozklepywanie) (K-1).

–

Wykonuje zginanie blachy (K-1).

–

Wykonuje gładzenie i fakturowanie powierzchni blach (K-1).

–

Wykonuje zmianę przekroju półwyrobu stosując technikę kucia z użyciem
kowadła i młotka (K-1).

–

Natrasowuje zaprojektowany wzór lub kształt i obrysowuje kontur rysikiem
(K-1).

–

Wydobywa szczegóły za pomocą modelatorów (K-1).

–

Wyprowadza płaszczyzny od tła (K-1).

–

Modeluje powierzchnię od strony negatywu i pozytywu w zależności od tego,
czy się chce uzyskać wklęsłość czy wypukłość (K-1).

–

Modeluje na podstawie z masy smołowej na płycie ołowianej lub na kowadle
(K-1).

–

Wyżarza i odtłuszcza wykonany przedmiot (K-1).

–

Dobiera w zależności od przeznaczenia i posługuje się nożycami ręcznymi
prostymi i zakrzywionymi, o różnych wielkościach i kształtach (K-1).

–

Dobiera technologie kucia lub tłoczenia w zależności od właściwości mecha-
nicznych, składu chemicznego, struktury wewnętrznej (wielkość ziaren), struk-
tury i stanu powierzchni, tekstura i dokładność wymiarowa materiałów (K-1).

–

Wykonuje tłoczenie blachy na zimno lub gorąco na prasach ręcznych (prasa
balansowa – śrubowa), prasa zębatkowa lub mechanicznych (prasa cierna, pra-
sa mimośrodowa, prasa hydrauliczna) (K-1).

–

Sporządza formy i modele do wytłaczania wyrobu (K-1).

–

Dobiera w procesie walcowania odpowiedni kształt i rozmiary (przekrój wejś-
ciowy) wlewka zależnie od profilu, jaki chcemy otrzymać na wyjściu (K-1).

–

Dobiera urządzenie do walcowania (K-1).

–

Określa dopuszczalny zgniot walcowanego materiału (K-1).

–

Walcuje blachy i profile na walcarkach o napędzie ręcznym i/lub elektrycznym
(K-1).

–

Dobiera odpowiednią temperaturę wyżarzania walcowanego materiału (K-1).

–

Przeprowadza wyżarzanie metalu palnikiem i/lub w piecach (K-1).

–

Dobiera skład, przygotowuje odpowiedni roztwór i przeprowadza wytrawiania
w naczyniu kamionkowym (K-1).

–

Dobiera odpowiedni przekrój otworu w ciągadle do ciągnienia półfabrykatu
(K-1).

–

Wykonuje ciągnienie ręczne drutu, profili (K-1).

–

Obsługuje urządzenia do ciągnienia (ciągarki o ruchu prostoliniowym (łańcu-
chowe, listwowe i śrubowe), ciągarki nawijające (bębnowe)) (K-1).

–

Przeprowadza ciągnienie wstępne, pośrednie i ostateczne na żądany wymiar
(K-1).

–

Stosuje proces wyżarzania rekrystalizującego po obróbce materiału (K-1).

–

Stosuje (w zależności od potrzeb) wytrawianie wyrobu ciągnionego (K-1).

–

Dobiera narzędzia i urządzenia stosowane do obróbki ręcznej (K-1, K-2).

–

Rozróżnia i posługuje się podstawowymi narzędziami mierniczymi: warszta-
towy przymiar kreskowy, liniał krawędziowy, kątowniki stałe i kątomierze
uniwersalne, suwmiarka uniwersalna, mikrometr (K-1, K-2).

–

Rozróżnia i posługuje się podstawowymi narzędziami do trasowania: punktak,
rysik, cyrkiel traserski, młotek traserski (K-1, K-2).

–

Wykonuje podstawowe operacje traserskie (K-1, K-2).

–

Obsługuje urządzenia mocujące, stosowane przy obróbce przedmiotów (K-1,
K-2).

–

Wykonuje podstawowe operacje z użyciem młotków: prostowanie blach
i prętów, gięcie płaskowników, prętów i blach pod kątem prostym, gięcie blach
o wielu załamaniach i okrągłych szarnirów krótkich, wyginanie i jednocześnie
łączenie kawałków blachy (K-1, K-2).

–

Wykonuje cięcie i przecinanie z wykorzystaniem: nożyc gilotynowych, nożyc
rolkowych, nożyc ręcznych o różnych kształtach, obcinaków bocznych
i czołowych (K-1, K-2).

–

Dobiera kształt i wielkość pilnika z uwzględnieniem wielkości, kształtu
i twardości obrabianej powierzchni, dokładności obróbki, ilości materiału do
zebrania (K-1, K-2).

–

Wykonuje obróbkę powierzchni poprzez piłowanie (K-1, K-2).

–

Dobiera rodzaj i średnicę wiertła oraz obsługuje wiertarki ręczne i elektryczne
(K-1, K-2).

–

Wykonuje wiercenie, rozwiercanie i frezowanie otworu (K-1, K-2).

–

Przygotowuje zgodnie z dokumentacją powierzchnię blach pod fakturowanie
płaskie poprzez trasowanie, wycinanie (K-1, K-2).

–

Wykonuje fakturowanie płaskie (K-1, K-2).

–

Wykonuje formowanie blach w „ankach” (K-1, K-2).

–

Wykonuje fakturowanie powierzchni blach młotkami kotlarskimi i modelato-
rami (K-1, K-2).

–

Rozróżnia i dobiera do swobodnego klepania blach narzędzia oporowe: kowa-
dełka i płyty, rożki blacharskie, proste i wygięte imaki, kowadła (K-1, K-2).

–

Rozróżnia i dobiera do swobodnego klepania blach narzędzia uderzające:
młotki o różnych kształtach części uderzeniowej wykonane z materiałów róż-
nej twardości (K-1, K-2).

–

Wykonuje swobodne klepanie blach (K-1, K-2).

–

Rozróżnia i dobiera w zależności od zastosowania punce cyzelerskie (K-1,
K-2).

–

Gładzi i wykańcza przedmioty metalowe techniką cyzelowania kształtującego
(K-1, K-2).

–

Dobiera i posługuje się przyrządami niezbędnymi do montażu przy pomocy
lutowania (palnik gazowy lub wodorotlenowy wyposażony w odpowiednią dy-
szę, węgiel drzewny lub płytka szamotowa, toczek jubilerski, zestaw rygli węg-
lowych, uchwyt do umocowania pęsety, samozaciskowe pęsety do lutowania,
pęsety do lutu) (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera luty o odpowiedniej temperaturze topnienia, składzie i barwie oraz
odporności na działania chemikaliów (K-1, K-2, K-3).

–

Sporządza luty ze złota roboczego (K-1, K-2, K-3).

–

Dopasowuje do siebie powierzchnie, które będą lutowane – w razie konieczno-
ści opiłowuje je lub doszlifowuje (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera topniki i lutówki do lutowania twardego (K-1, K-2, K-3).

–

Zabezpiecza powierzchnie lutowane lutówką (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje operacje montażu poprzez lutowanie twarde, średnie, miękkie (K-1,
K-2, K-3).

–

Wykonuje łączenia elementów ze stopów złota, srebra i platyny z wykorzysta-
niem past lutowniczych (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje ręczne lutowanie elementów przy zastosowaniu lutowania gazowe-
go (K-1, K-2, K-3).

–

Montuje kilka elementów wyrobów z wykorzystaniem lutów o różnej tempera-
turze topnienia (K-1, K-2, K-3).

–

Poddaje schłodzeniu lub wytrawieniu wyrób po lutowaniu (K-1, K-2, K-3).

–

Poddaje obróbce wykańczającej miejsce lutowania poprzez: opiłowanie pilni-
kiem, zeszlifowanie papierem ściernym i polerowanie (K-1, K-2, K-3).

–

Ocenia wpływ grubości i oporności zgrzewanych elementów na proces zgrze-
wania (K-1, K-2, K-3).

–

Obsługuje zgrzewarki punktowe i wykonuje operacje montażu poprzez oporo-
we zgrzewanie punktowe (K-1, K-2, K-3).

–

Poddaje obróbce wykańczającej miejsca zgrzania: opiłowuje, szlifuje papierem
i poleruje (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje ręczne gwintowanie zgrubne i wykańczające otworów (K-1, K-2).

–

Wykonuje gwintowanie ręczne prętów i wałków (K-1, K-2).

–

Wykonuje nitowanie (K-1, K-2).

–

Poddaje obróbce wykańczającej połączenie nitowe: łby nitów szlifuje papierem
ściernym i poleruje, miejsce zaklepania zrównuje pilnikiem z płaszczyzną, szli-
fuje i poleruje (K-1, K-2).

–

Dobiera narzędzia i urządzenia stosowane do obróbki wykańczającej (K-1,
K-2, K-3).

–

Dobiera ziarnistość papieru ściernego oraz rodzaj pasty szlifierskiej (K-1, K-2,
K-3).

–

Wykonuje wstępne, pośrednie i wykańczające szlifowanie ręczne (K-1, K-2,
K-3).

–

Wykonuje szlifowanie mechaniczne w pracowni złotniczej, używając: szlifier-
ki z wałkiem giętkim, szlifierki stołowej (K-1, K-2, K-3).

–

Rozróżnia i dobiera tarcze szlifierskie w zależności od ich przeznaczenia (K-1,
K-2, K-3).

–

Stosuje wibracyjne i obrotowe bębny polerskie do szlifowania wyrobów lub
półfabrykatów (K-1, K-2, K-3).

–

Rozróżnia i dobiera materiały wsadowe do szlifowania na mokro i sucho
w bębnach szlifierskich (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera do polerowania odpowiednie gładzidła, irchy, filc, flanelę, sznurki
i taśmy (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje polerowanie ręczne na płycie metalowej i specjalnymi kostkami
polerowniczymi (K-1, K-2, K-3).

–

Rozróżnia i dobiera do polerowania różnego rodzaju szczotki, filce oraz pasty
polerskie (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje polerowanie stosując polerki mechaniczne jedno- lub dwustanowi-
skowe (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera wsad do polerowania w bębnach (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje polerowanie w bębnach obrotowych (K-1, K-2, K-3).

–

Stosuje polerki magnetyczne do polerowania (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera szczotkę zależnie od materiału, który będziemy szczotkować i efektu,
jaki chce się uzyskać (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje szczotkowanie ręcznie lub z użyciem szlifierek z wałkiem giętkim
(K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera ciśnienie i ziarnistość piasku z uwzględnieniem wielkości obrabianego
przedmiotu oraz wyglądu faktury, jaki chce się uzyskać (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje piaskowanie piaskarkami (K-1, K-2, K-3).

–

Przeprowadza skrobanie ręczne lub mechaniczne się za pomocą skrobaków
ręcznych, pneumatycznych lub elektrycznych (K-1, K-2, K-3).

–

Stosuje zasady bhp i ochrony środowiska podczas chemicznej i elektroche-
micznej obróbki metali (K-1, K-2, K-3).

–

Organizuje stanowisko robocze do chemicznej i elektrochemicznej obróbki
metali zgodnie z wymaganiami technologicznymi, zasadami ergonomii, prze-
pisami bhp oraz ochrony środowiska (K-1, K-2, K-3).

–

Posługuje się narzędziami i urządzeniami stosowane do chemicznej i elektro-
chemicznej obróbki metali (K-1, K-2, K-3).

–

Określa zasady użytkowania narzędzi i urządzeń stosowanych do chemicznej
i elektrochemicznej obróbki metali (K-1, K-2, K-3).

–

Odzyskuje metale szlachetne z kąpieli trawiących i elektrolitów (K-1, K-2,
K-3).

–

Usuwa z powierzchni metali tlenki powstające w procesie obróbki poprzez
trawienie (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera skład kąpieli do trawienia zależnie od rodzaju stopu metalu i jego
próby (K-1, K-2, K-3).

–

Przygotowuje proporcje roztworów chemicznych do barwienia metali (K-1,
K-2, K-3).

–

Wykonuje barwienie metali na stanowisku do chemicznej obróbki metali (K-1,
K-2, K-3).

–

Ustala recepturę oraz przygotowuje skład elektrolitów do kąpieli do czyszcze-
nia i polerowania galwanicznego (K-1, K-2, K-3).

–

Usuwa z wyrobów warstwy metalu wraz z zanieczyszczeniami poprzez czysz-
czenie galwaniczne (K-1, K-2, K-3).

–

Wykonuje polerowanie galwaniczne (K-1, K-2, K-3).

–

Dobiera odpowiednią technologię zdobienia wyrobów złotniczych (K-1, K-2).

–

Wykonuje prace z zakresu wytwarzania i zdobienia wyrobów techniką filigra-
nu (K-1, K-2).

–

Wykonuje obróbkę wykańczającą filigranu (K-1, K-2).

–

Przygotowuje wyroby do wykonywania zdobień techniką emalii lub niello
(K-1, K-2).

–

Nakłada emalię lub niello na powierzchnię zdobionych wyrobów oraz wypala
emalie lub niello (K-1, K-2).

–

Usuwa nadmiary emalii lub niello i wykonuje obróbkę wykańczającą powłok
(K-1, K-2).

–

Identyfikuje i koryguje wady powstałych powłok w wyniku nałożenia emalii lub
niello (K-1, K-2).

–

Wykonuje prace z zakresu wytwarzania i zdobienia wyrobów techniką inkru-
stacji (K-1, K-2).

–

Dokonuje wyboru technik grawerowania (K-1, K-2).

–

Przeprowadza grawerowanie chemiczne (K-1, K-2).

–

Stosuje techniki nakładania wgłębnego, powierzchniowego i damaskinażu
(K-1, K-2).

–

Wykonuje prace z zakresu wytwarzania i zdobienia wyrobów metodami gal-
wanicznych (K-1, K-2).

–

Analizuje wypowiedź klienta w celu zidentyfikowania usterki (K-2).

–

Wykonuje demontaż wyrobu w celu zidentyfikowania usterki (K-2).

–

Ustala stopień uszkodzenia wyrobu oraz ustala możliwości dokonania naprawy
z uwzględnieniem wstępnych kosztów naprawy (K-2).

–

Dobiera metody naprawy rozpoznanej usterki (K-2).

–

Dobiera materiały niezbędne do wykonywania napraw złotniczo-jubilerskich
(druty, płaskowniki i blacha o różnych parametrach, szyny o różnym profilu,
kamienie jubilerskie w szerokim zakresie, półfabrykaty (zapięcia do łańcusz-
ków i bransolet, zatrzaski do kolczyków i klipsów)) (K-2).

–

Dobiera środki pomocnicze, niezbędne przy wykonywaniu napraw (luty różnej
twardości i barwy, lutówki, środki do wytrawiania i barwienia metali, pasty po-
lerskie, płyny do czyszczenia w czyszczarkach) (K-2).

–

Lutuje pęknięte obrączki i pierścionki (K-2).

–

Prostuje szyny obrączek i pierścionków (K-2).

–

Lutuje łańcuszki i bransolety (K-2).

–

Lutuje poszczególne elementy pierścionków i bransolet uszkodzonych podczas
użytkowania (K-2).

–

Dorabia nowe oprawy do kamieni (K-2).

–

Odnawia biżuterię (K-2).

–

Wymienia lub szlifuje wytarte kamienie (K-2).

–

Prostuje uszkodzone wyroby korpusowe (K-2).

–

Dorabia uszkodzone lub brakujące elementy biżuterii (K-2).

–

Sporządza oraz dobiera stopy i luty do napraw (K-2).

–

Wykuwa kamienie jubilerskie (K-2).

–

Zmniejsza obrączki na zmniejszarce lub przez wycięcie (K-2).

–

Powiększa obrączki na powiększarce rolkowej lub powiększarce o trzpieniu
dzielonym lub przez wstawkę (K-2).

–

Powiększa pierścionki na powiększarce rolkowej lub przez wstawkę (K-2).

–

Zmniejsza pierścionki poprzez wycięcie fragmentu szyny (K-2).

–

Zabezpiecza kamienie przed wysoką temperaturą podczas zmniejszania pier-
ścionków (K-2).

Wiadomości

–

Opisy, instrukcje, rysunki, szkice, wykresy, dokumentacja techniczna i techno-
logiczna niezbędne do przygotowania stopów i lutów (K-1, K-2).

–

Stanowisko do topienia i odlewania metali (materiały, narzędzia, urządzenia)
(K-1, K-2).

–

Narzędzia i sprzęt kontrolno-pomiarowy (K-1, K-2).

–

Palniki gazowe, piece elektryczne: oporowe i indukcyjne oraz piece próżnio-
we, piece tyglowe, piece gazowe (K-1, K-2).

–

Metody i techniki topienia metali, zasady dobierania składników stopów
i lutów. Zasady dobierania topników. Rola topników w procesie topnienia
(K-1, K-2).

–

Metody i techniki sporządzania stopów z czystych metali, stopów pośrednich
oraz sporządzania lutów (K-1, K-2).

–

Klasyfikacja metod odlewania (K-1, K-2).

–

Wady stopów, przyczyny powstawania wad (K-1, K-2).

–

Zasady zbierania, selekcjonowania i sposoby przetwarzania odpadów metali
szlachetnych (K-1, K-2).

–

Sposoby konserwacji narzędzi i urządzeń do topienia i odlewania (K-1, K-2).

–

Materiały wsadowe do kucia (K-1).

–

Narzędzia i urządzenia do kucia ręcznego (K-1).

–

Materiały do tłoczenia blach (K-1).

–

Proces technologiczny kucia (K-1).

–

Proces technologiczny tłoczenia (K-1).

–

Prasy do tłoczenia (K-1).

–

Materiały do walcowania blach i profili (K-1).

–

Narzędzia, sprzęt i urządzenia do walcowania (K-1).

–

Półfabrykaty przeznaczone do ciągnienia (K-1).

–

Ciągadła i ciągarki (K-1).

–

Urządzenia do wyżarzania (K-1).

–

Urządzenia do wytrawiania (K-1).

–

Technologie ciągnienia drutu (K-1).

–

Podstawowe operacje obróbki ręcznej (narzędzia, przyrządy i urządzenia po-
mocnicze, zasady użytkowania, technika wykonania operacji) (K-1, K-2).

–

Metody wykonywania pomiarów (K-1, K-2).

–

Technika trasowania (K-1, K-2).

–

Sposoby cięcia i przecinania metali (K-1, K-2).

–

Technika prostowania (K-1, K-2).

–

Techniki gięcia i zwijania metali (K-1, K-2).

–

Techniki piłowania (K-1, K-2).

–

Sposoby wiercenia i rozwiercania (K-1, K-2).

–

Metody formowania płaskiego, fakturowania (K-1, K-2).

–

Zasady zdobienia wyrobów modelatorami (K-1, K-2).

–

Metoda swobodnego klepania blach (K-1, K-2).

–

Technika cyzelowania kształtującego (K-1, K-2).

–

Montaż ręczny i półautomatyczny (K-1, K-2).

–

Metoda lutowania twardego. Fizykochemiczne podstawy lutowania (K-1, K-2,
K-3).

–

Rodzaje lutów. Dobór lutów. Pasty do lutowania (K-1, K-2, K-3).

–

Topniki i ich rola w procesie lutowania (K-1, K-2, K-3).

–

Technika lutowania gazowego (K-1, K-2, K-3).

–

Proces zgrzewania oporowego (K-1, K-2, K-3).

–

Proces zgrzewania, technika zgrzewania (K-1, K-2, K-3).

–

Procesy gwintowania, technika gwintowania (K-1, K-2).

–

Proces nitowania, technika nitowania (K-1, K-2).

–

Wady występujące przy montażu wyrobów, sposoby zapobiegania i usuwania
wad (K-1, K-2).

–

Sposoby obróbki wyrobów po montażu (K-1, K-2).

–

Materiały i narzędzia szlifierskie (K-1, K-2, K-3).

–

Materiały i narzędzia polerskie (K-1, K-2, K-3).

–

Metody i techniki szlifowania ręcznego i mechanicznego (K-1, K-2, K-3).

–

Metody i techniki polerowania ręcznego i mechanicznego (K-1, K-2, K-3).

–

Technika szlifowania i polerowania w bębnach obrotowych (K-1, K-2, K-3).

–

Technika szczotkowania ręcznego i mechanicznego (K-1, K-2, K-3).

–

Technika piaskowania (K-1, K-2, K-3).

–

Technika skrobania ręcznego (K-1, K-2, K-3).

–

Wady występujące w obróbce wykańczającej. Sposoby zapobiegania i usuwa-
nia wad (K-1, K-2, K-3).

–

Technika trawienia metali, receptury kąpieli, metody sporządzania kąpieli
(K-1, K-2, K-3).

–

Technika barwienia metali, receptury kąpieli, metody sporządzania kąpieli
(K-1, K-2, K-3).

–

Sposoby czyszczenia galwanicznego wyrobów, receptury elektrolitów, metody
sporządzania elektrolitów, przebieg procesu, technika czyszczenia galwanicz-
nego (K-1, K-2, K-3).

–

Metoda polerowania galwanicznego, receptury elektrolitów, sporządzanie elek-
trolitów, przebieg procesu, technika polerowania galwanicznego (K-1, K-2,
K-3).

–

Sposoby odzyskiwania metali szlachetnych z kąpieli trawiących i elektrolitów
(K-1, K-2, K-3).

–

Technologie zdobienia wyrobów złotniczych (K-1, K-2).

–

Technika wykonania filigranu, odmiany filigranu (K-1, K-2).

–

Zasady i uwarunkowania obowiązujące przy projektowaniu i wykonywaniu
filigranu (K-1, K-2).

–

Metody formowania elementów filigranu (K-1, K-2).

–

Technika składania filigranu (K-1, K-2).

–

Technika lutowania filigranu (K-1, K-2).

–

Obróbka wykańczająca filigranu (K-1, K-2).

–

Rodzaje technik emalierskich (K-1, K-2).

–

Sposoby przygotowania wyrobu do emaliowania, nakładania emalii, wypalania
emalii (K-1, K-2).

–

Obróbka wykańczająca powłok. Usuwanie wadliwych powłok. Przyczyny
powstawania wad (K-1, K-2).

–

Emalie na bazie żywic epoksydowych (K-1, K-2).

–

Receptury i sposoby przygotowania niello (K-1, K-2).

–

Technologia przygotowania wyrobu, nakładanie i wypalanie niello (K-1, K-2).

–

Technologia usuwania nadmiaru niello, obróbka wykańczająca powłok. Wady
powłok oraz przyczyny ich powstawania (K-1, K-2).

–

Inkrustacja, odmiany inkrustacji (K-1, K-2).

–

Technika grawerowania rylcem (K-1, K-2).

–

Technika grawerowania dłutem (K-1, K-2).

–

Metody grawerowania chemicznego. Receptury kąpieli, sporządzanie kąpieli
do trawienia, środki izolujące, technika trawienia (K-1, K-2).

–

Technika nakładania wgłębnego (K-1, K-2).

–

Technika nakładania powierzchniowego (K-1, K-2).

–

Technika damaskinażu (K-1, K-2).

–

Sposób nakładania powłok galwanicznych, receptury elektrolitów, sporządza-
nie elektrolitów, proces nakładania powłok, wady powłok (K-1, K-2).

–

Metoda grawerowania galwanicznego, receptury elektrolitów, sporządzanie
elektrolitów, środki izolujące, technika grawerowania galwanicznego (K-1,
K-2).

–

Galwanoplastyka, wykonywanie wyrobów złotniczych techniką galwanopla-
styki (K-1, K-2).

–

Modele ze stopów nisko topliwych (K-1, K-2).

–

Receptury mas i pokryć przewodzących (K-1, K-2).

–

Sposób nanoszenia powłok przewodzących na drodze mechanicznej
i chemicznej (K-1, K-2).

–

Sposób nanoszenia powłok galwanicznych (K-1, K-2).

–

Receptury elektrolitów, sporządzanie elektrolitów, proces nakładania (K-1,
K-2).

–

Wady powłok galwanicznych (K-1, K-2).

–

Sposoby ustalania stopnia uszkodzenia wyrobu i możliwości dokonania na-
prawy (K-2).

–

Metody badania i dobierania stopów. Technologia sporządzania stopów (K-2).

–

Technologia napraw wyrobów złotniczo-jubilerskich (K-2).

–

Metody dorabiania uszkodzonych lub brakujących elementów (K-2).

–

Wpływ temperatury i związków chemicznych na kamienie jubilerskie (K-2).

–

Wykuwanie kamieni jubilerskich (K-2).

–

Zasady doboru lutów. Metody sporządzania lutów reparacyjnych (K-2).

–

Sposoby zmniejszania i powiększania obrączek (K-2).

Cechy psychofizyczne

–

Sprawność manualna (K-1, K-2, K-3).

–

Sprawność fizyczna (K-1, K-2).

–

Koordynacja wzrokowo-ruchowa (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Czucie dotykowe (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Uzdolnienia techniczne (K-1, K-2, K-3).

–

Uzdolnienia artystyczne (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Wrażliwość estetyczna (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Zdolność pracy indywidualnej (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Dokładność (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Cierpliwość (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Rzetelność i sumienność (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Systematyczność (K-1, K-2, K-3, K-4).

–

Wytrwałość (K-1, K-2, K-3, K-4).

Kwalifikacje specjalistyczne dla zawodu

Umiejętności

–

Określa technologie wykonywania oprawek i oprawy kamieni jubilerskich
(K-3).

–

Dobiera rodzaje oprawek i oprawy z uwzględnieniem szlifu i barwy kamienia
(K-3).

–

Określa właściwości i zastosowanie materiałów stosowanych do wykonywania
oprawek i oprawy kamieni jubilerskich (K-3).

–

Dobiera narzędzia i urządzenia do wykonywania oprawek i oprawy kamieni
jubilerskich (K-3).

–

Określa zasady użytkowania narzędzi i urządzeń stosowanych do wykonywa-
nia oprawek i oprawiania kamieni jubilerskich (K-3).

–

Wykonuje podstawowe oprawki pod kamienie jubilerskie (K-3).

–

Wykonuje oprawę kasetową, zwaną także kasztową oraz zakuwa kamień
(K-3).

–

Wykonuje oprawę pełną (z języka niemieckiego „w korny” oraz zakuwa ka-
mień (K-3).

–

Wykonuje oprawę kanałową oraz zakuwa kamień (K-3).

–

Wykonuje oprawę rzymską oraz zakuwa kamień (K-3).

–

Wykonuje oprawę typu milgryf oraz zakuwa kamień (K-3).

–

Wykonuje oprawę typu koronka oraz zakuwa kamień (K-3).

–

Wykonuje oprawę typu brukowa oraz zakuwa kamień (K-3).

–

Dobiera technikę zakuwania kamieni jubilerskich w zależności od rodzaju
wykonywanej oprawy (K-3).

–

Wykonuje obróbkę wykańczającą oprawki kamieni jubilerskich (K-3).

–

Identyfikuje błędy występujące przy oprawianiu kamieni, stosuje sposoby ich
unikania i usuwania (K-3).

–

Przygotowuje powierzchnie biżuterii do wklejenia kamienia (K-3).

–

Dobiera kleje stosowane w jubilerstwie z uwzględnieniem ich dobrej przy-
czepności do gładkich powierzchni oraz przezroczystości (K-3).

–

Wykonuje operację wklejenia kamienia (K-3).

–

Przewierca „na wylot” perły oraz korale (K-3).

–

Przymocowuje kamienie do podłoża nitem (K-3).

Wiadomości

–

Narzędzia do wykonywania oprawek i oprawy kamieni jubilerskich: pilniki,
kastowniki, piłki jubilerskie, wiertła, frezy, przecinaki, rylce, skrobaki, gładzi-
dła, młotki, zakuwacze oraz różnego rodzaju szczypce i cążki (K-3).

–

Technologie wykonywania oprawek i oprawy kamieni jubilerskich: oprawa ka-
setowa, zwana także kasztową, oprawa pełna, oprawa kanałową, oprawa typu
milgryf, oprawa rzymska, oprawa typu koronka, oprawa typu brukowa (K-3).

–

Urządzenia do wykonywania oprawek i oprawiania kamieni jubilerskich i ich
zasady użytkowania (K-3).

–

Techniki zakuwania kamieni jubilerskich (K-3).

–

Obróbka wykańczająca oprawki kamieni jubilerskich (K-3).

–

Błędy występujące przy oprawianiu kamieni, sposoby zapobiegania i usuwania
(K-3).

–

Kleje, techniki wklejania kamieni jubilerskich (K-3).

–

Techniki wiercenia pereł i korali (K-3).

–

Sposoby nitowania kamieni, techniki nitowania (K-3).

Cechy psychofizyczne

– Nie zidentyfikowano.

POZIOM 3

Kwalifikacje ogólnozawodowe

– Nie zidentyfikowano.

Kwalifikacje podstawowe dla zawodu

Umiejętności

–

Wykonuje pomiary do ustalenia masy i próby wyrobów jubilerskich i złotni-
czych (K-4).

–

Wykonuje pomiary kamieni szlachetnych (K-4).

–

Rozpoznaje wyroby złotnicze pochodzące z różnych okresów historycznych
(K-4).

–

Wycenia współczesne wyroby jubilerskie oraz wyroby z różnych epok (K-4).

–

Sporządza kalkulację cenową dla klienta (K-3, K-4).

–

Śledzi aktualne wydarzenia branżowe (K-4).

Wiadomości

–

Wycena wyrobów złotniczych i jubilerskich (K-4).

–

Pomiary, ocena i wycena kamieni jubilerskich (K-4).

–

Technologia złotnicza w cywilizacjach starożytnych (K-4).

–

Złotnictwo końca XIX i XX wieku (K-4).

–

Rozwój złotnictwa w Polsce na przestrzeni wieków, cechy złotników (K-4).

–

Zasady sporządzania kalkulacji (K-3, K-4).

–

Współczesne tendencje w złotnictwie (K-4).

Cechy psychofizyczne

–

Zdolności analityczne (K-2, K-4, K-5).

–

Zdolność przekonywania i negocjowania (K-2, K-4, K-5).

–

Komunikatywność (K-2, K-4, K-5).

Kwalifikacje specjalistyczne dla zawodu

Umiejętności

–

Klasyfikuje kamienie jubilerskie (K-1, K-3, K-4).

–

Posługuje się tablicami i literaturą fachową do klasyfikowania kamieni jubiler-
skich (K-1, K-3, K-4).

–

Określa cechy minerałów mające szczególne znaczenie w obróbce warsztato-
wej (K-1, K-3, K-4).

–

Dokonuje podstawowych badań minerałów (K-1, K-3, K-4).

–

Dobiera i stosuje sprzęt i aparaturę badawczą do określania cech kamieni jubi-
lerskich (K-1, K-3, K-4).

–

Rozpoznaje kamienie jubilerskie na podstawie układu krystalograficznego
(K-1, K-3, K-4).

–

Rozpoznaje kamienie jubilerskie na podstawie ich własności oraz zespołu cech
zewnętrznych (K-1, K-3, K-4).

–

Rozpoznaje kamienie jubilerskie na podstawie próby ogniowej (K-1, K-3, K-4).

–

Rozpoznaje, klasyfikuje i ocenia przydatność kamieni jubilerskich do obróbki
(K-3).

–

Rozpoznaje, klasyfikuje i ocenia jakość szlifów kamieni jubilerskich (K-1,
K-3, K-4).

–

Określa i dobiera narzędzia i urządzenia stosowane do obróbki kamieni jubiler-
skich (K-3).

–

Posługuje się technikami przecinania i wiercenia kamieni jubilerskich (K-3).

–

Posługuje się technikami szlifowania i wykonuje szlif płaski, szlif kaboszo-
nów, szlify kuliste, szlify fantazyjne, szlif fasetkowy (K-3).

–

Posługuje się technikami polerowania kamieni jubilerskich (K-3).

–

Posługuje się technikami grawerowania i rzeźbienia kamieni jubilerskich (K-3).

–

Posługuje się technikami szlifowania i polerowania kamieni jubilerskich
w bębnach obrotowych (K-3).

–

Rozróżnia podstawowe rodzaje szlifów kamieni jubilerskich (K-3).

–

Projektuje szlify kamieni jubilerskich (K-3).

–

Posługuje się podstawowymi pojęciami z zakresu rysunku technicznego (K-1).

–

Posługuje się przyborami kreślarskimi i materiałami rysunkowymi (K-1).

–

Wykonuje szkice wyrobów złotniczych w rzutach aksonometrycznych
i prostokątnych (K-1).

–

Odczytuje i sporządza proste rysunki techniczne wyrobów złotniczych (K-1).

–

Odczytuje i sporządza projekty i szkice wyrobów złotniczych (K-1).

–

Sporządza i odczytuje dokumentację technologiczną (K-1).

–

Stosuje w projektowaniu podstawowe zasady kompozycji (K-1).

–

Gromadzi i selekcjonuje materiały na potrzeby projektowania (K-1).

–

Ustala dla celów projektowych rodzaj wykonywanego wyrobu oraz wymaga-
nia, jakie ma spełniać (K-1).

–

Określa zależność formy wyrobu od jego funkcji, użytego materiału, konstruk-
cji i technologii (K-1).

–

Projektuje wyroby w postaci rysunków (K-1).

–

Wykonuje projekt w trzech rzutach (K-1).

–

Dobiera barwy przy projektowaniu przedmiotów sztuki złotniczej (K-1).

–

Planuje pracę zespołu (K-5).

–

Koordynuje pracę zespołu (K-5).

–

Dokonuje oceny pracy podległych pracowników zgodnie z procedurami przy-
jętymi w jednostce (K-5).

–

Stosuje odpowiedni styl kierowania pracą zespołu (K-5).

–

Stosuje techniki skutecznego komunikowania się (K-5).

–

Stosuje różnorodne metody motywowania podległych pracowników (K-5).

–

Buduje tożsamość grupy (K-5).

–

Prowadzi dyskusje i negocjacje (K-5).

–

Tworzy klimat zaufania i bezpieczeństwa w grupie (K-5).

–

Stosuje techniki grupowego rozwiązywania problemów (K-5).

–

Przestrzega tajemnicy służbowej (K-5).

–

Opracowuje harmonogram pracy zespołu (K-5).

–

Określa zasady współpracy i powiązań pomiędzy stanowiskami pracy w zakła-
dzie (K-5).

–

Rozróżnia i posługuje się podstawowymi pojęciami i terminami z obszaru
funkcjonowania gospodarki, prawa pracy, prawa podatkowego i przepisów re-
gulujących podejmowanie i wykonywanie własnej działalności gospodarczej
(K-5).

–

Rozróżnia i wypełnia dokumenty związane z zatrudnieniem oraz podejmowa-
niem i wykonywaniem działalności gospodarczej (K-5).

–

Identyfikuje oraz analizuje informacje dotyczące wymagań i uprawnień pra-
cownika, pracodawcy, bezrobotnego i klienta (K-5).

–

Analizuje informacje związane z podnoszeniem kwalifikacji, poszukiwaniem
pracy i zatrudnianiem oraz podejmowaniem i wykonywaniem działalności go-
spodarczej (K-5).

–

Rozróżnia skutki wynikające z nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy
(K-5).

–

Przeprowadza rozmowy kwalifikacyjne oraz dokonuje wyboru kandydatów do
pracy (K-5).

–

Ustala warunki zatrudnienia oraz sporządza umowę o pracę z przyszłym pra-
cownikiem (K-5).

–

Organizuje proces doskonalenia zawodowego pracowników (K-5).

–

Sporządza kalkulacje kosztów wykonywania prac jubilersko-złotniczych (K-5).

–

Wystawia faktury sprzedaży usług (K-5).

–

Obsługuje kasę fiskalną (K-5).

–

Dokonuje oceny stanów magazynowych, ustala potrzeby i dokonuje niezbęd-
nych zakupów (K-5).

–

Dokonuje rozliczeń z ZUS-em, urzędem skarbowym (K-5).

–

Nalicza oraz wypłaca wynagrodzenie pracownikom (K-5).

–

Analizuje efektywność ekonomiczną prowadzonej działalności (K-5).

–

Podejmuje działania marketingowe dotyczące firmy, wytwarzanych wyrobów
oraz świadczonych usług (K-5).

–

Analizuje sytuację na rynku usług i wyrobów złotniczych i jubilerskich (K-5).

–

Opracowuje strategie związane z rozwojem firmy, sprzedażą wyrobów i usług
oraz wprowadzania nowych wyrobów lub wzorów (K-5).

–

Przygotowuje ofertę firmy i wyrobów (K-5).

–

Poszukuje nowych rynków zbytu wyrobów (K-5).

–

Modyfikuje organizację pracy i przepływu informacji w zespole na podstawie
przeprowadzonych analiz (K-5).

–

Opracowuje system kontroli efektów współpracy i przepływu informacji oraz
dokumentów wewnątrz firmy (K-5).

–

Opracowuje system kontroli efektów współpracy z klientami (K-5).

–

Kontroluje jakość i efektywność wykonywanej pracy na poszczególnych sta-
nowiskach (K-5).

–

Kontroluje przebieg realizacji usług w całym zakładzie (K-5).

–

Udziela stosownych wyjaśnień, rad, instruktażu pracownikom mającym pro-
blemy z wykonywaniem powierzonych zadań zawodowych (K-5).

–

Mierzy efektywność działań własnych zgodnie z przyjętymi planami (K-5).

–

Prowadzi dokumentację pedagogiczną wymaganą do kształcenia praktycznego
w zawodzie (K-1, K-2, K-5).

–

Dokonuje oceny wykonanych operacji technologicznych przez pracownika
wskazując na poprawność wykonanych operacji oraz na popełnione błędy
(K-1, K-2, K-5).

Wiadomości

–

Podstawowe rodzaje szlifów kamieni jubilerskich (K-1, K-3, K-4).

–

Występowanie i powstawanie kamieni szlachetnych w przyrodzie (K-1, K-3,
K-4).

–

Cechy minerałów mające szczególne znaczenie w obróbce warsztatowej: twar-
dość, łupliwość, własności optyczne (K-1, K-3, K-4).

–

Układ krystalograficzny kamieni jubilerskich (K-1, K-3, K-4).

–

Własności oraz zespoły cech zewnętrznych kamieni jubilerskich (K-1, K-3,
K-4).

–

Próba ogniowa (K-1, K-3, K-4).

–

Materiały i narzędzia do cięcia i szlifowania kamieni jubilerskich: ściernice,
papiery ścierne, proszki luźne, piły i tarcze diamentowe, elastyczne narzędzia
szlifierskie (K-3).

–

Materiały i narzędzia do polerowania: proszki polerskie, papiery ścierne, mi-
kroproszki diamentowe, elastyczne narzędzia polerskie (K-3).

–

Oznaczenia materiałów i narzędzi według Polskich Norm (K-3).

–

Urządzenia i materiały pomocnicze: tarcze do proszków luźnych, tarcze poler-
skie, kołki i uchwyty mechaniczne, urządzenia do zmiany kołków, kity i kleje,
prowadnice do cięcia kamieni jubilerskich (K-3).

–

Urządzenia do cięcia, szlifowania i polerowania kamieni jubilerskich: obra-
biarki uniwersalne, pilarki specjalne, szlifierki z tarczą poziomą, szlifierki taś-
mowe, szlifierki wibracyjne, szlifierki specjalistyczne, bębny szlifiersko-
-polerskie (K-3).

–

Zasady przygotowania surowca do obróbki, sortowanie wstępne, badanie przy-
datności surowca do obróbki (K-3).

–

Technika przecinania i wiercenia kamieni jubilerskich (K-3).

–

Technika szlifowania: szlif płaski, szlif kaboszonowy, szlify kuliste, szlify
fantazyjne, szlif fasetkowy (K-3).

–

Technika polerowania kamieni jubilerskich (K-3).

–

Technika grawerowania i rzeźbienia kamieni jubilerskich (K-3).

–

Technika szlifowania i polerowania kamieni jubilerskich w bębnach obroto-
wych (K-3).

–

Rodzaje szlifów kamieni jubilerskich (K-3).

–

Zasady projektowania szlifu (K-3).

–

Rola rysunku technicznego w pracy zawodowej (K-1).

–

Materiały i przybory do rysowania (K-1).

–

Normalizacja w rysunku technicznym, forma graficzna arkusza (K-1).

–

Zasady szkicowania przedmiotów, wykonywanie rysunków za pomocą przybo-
rów kreślarskich (K-1).

–

Rzuty prostokątne i aksonometryczne (K-1).

–

Przekroje wybranych przedmiotów (K-1).

–

Zasady wymiarowania i opisywania przedmiotów na rysunkach (K-1).

–

Zasady przerywania i urywania przedmiotów na rysunkach (K-1).

–

Zasady oznaczania połączeń lutowanych, zgrzewanych, klejonych, nitowych,
śrubowych (K-1).

–

Oznaczenia chropowatości powierzchni i powłok (K-1).

–

Rysunki wykonawcze (K-1).

–

Karta procesu technologicznego (K-1).

–

Podstawowe zasady kompozycji (centralna, symetryczna, otwarta, zamknięta,
kompozycja statyczna i dynamiczna, rytmiczna) (K-1).

–

Materiały i narzędzia do projektowania (K-1).

–

Zasady projektowania wyrobów złotniczych, zależność formy wyrobu od jego
funkcji, użytego materiału, konstrukcji i technologii (K-1).

–

Podstawowe zasady perspektywy zbieżnej (K-1).

–

Podstawowe wiadomości z kolorystyki (K-1).

–

Techniki twórczego myślenia (K-5).

–

Style kierowania pracą zespołu (K-5).

–

Podstawowe zasady zarządzania zasobami ludzkimi (K-5).

–

Techniki skutecznego komunikowania się (K-5).

–

Typy osobowości (K-5).

–

Podstawowe techniki negocjacji i dyskusji (K-5).

–

Techniki rozwiązywania problemów (K-5).

–

Teorie motywacji (K-5).

–

Metoda i rola oceny pracy pracowników (K-5).

–

Struktura organizacyjna jednostki (K-5).

–

Regulacje prawne dotyczące samodzielnego podejmowania działalności go-
spodarczej (K-5).

–

Regulacje prawne dotyczące zobowiązań podatkowych w związku z prowa-
dzoną działalnością gospodarczą (K-5).

–

Podstawowe zasady ochrony środowiska, w tym regulacje prawne związane
z działalnością w branży złotniczo-jubilerskiej (K-5).

–

Regulacje prawne związane z prawem pracy: podstawowe prawa i obowiązki
pracodawcy wobec zatrudnionych pracowników, prawa i obowiązki pracowni-
ków (K-5).

–

Zasady zawierania i rozwiązywania umów o pracę (K-5).

–

Szkolenie i doskonalenia zawodowe właściciela firmy i zatrudnionych pra-
cowników (K-5).

–

Dokumentacja pracownicza, m.in. regulamin pracy, regulamin wynagradzania,
listy płac, plany szkoleń, regulamin korzystania ze środków zakładowego fundu-
szu socjalnego, zasady korzystania z zakładowego funduszu szkoleniowego (K-5).

–

Podstawowe zasady marketingu (K-5).

–

Podstawowe zasady zarządzania firmą i zespołem pracowniczym (K-5).

–

Planowanie rozwoju firmy i rozwoju kwalifikacji personelu (K-5).

–

Zasady tworzenia oferty firmy i wyrobów (K-5).

–

Zasady tworzenia wizerunku i marki firmy (K-5).

–

Sposoby poszukiwania rynków zbytu (K-5).

–

Mierzenie jakości pracy (K-5).

–

Kryteria oceny jakości (K-5).

–

Sposoby oceny efektywności (K-5).

–

Analiza zysku, opracowanie wniosków (K-5).

–

Rozwiązywanie problemów (K-5).

–

Dokumentacja pedagogiczna (K-1, K-2, K-5).

–

Zasady oceniania efektów pracy pracownika (K-1, K-2, K-5).

Cechy psychofizyczne

–

Zdolności kierownicze (K-5).

–

Uzdolnienia organizacyjne (K-5).

–

Wyobraźnia i myślenie twórcze (K-1, K-5).

–

Wyobraźnia przestrzenna (K-1).

–

Odporność emocjonalna i zrównoważenie (K-4, K-5).

–

Odpowiedzialność za innych (K-5).

POZIOM 4

– Nie zidentyfikowano.

POZIOM 5

– Nie zidentyfikowano.