List Pawła do Galacjan

Pozdrowienie

1

Paweł, apostoł nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez

Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który go wzbudził z mar-
twych,

1

2

oraz wszyscy bracia,

2

którzy są ze mną, do ko-

ściołów Galacji:

3

Łaska wam i pokój

3

od Boga Ojca nasze-

go i Pana Jezusa Chrystusa,

4

który wydał samego siebie za na-

sze grzechy, aby w ten sposób wyrwać nas z teraźniejszego
wieku złego według woli Boga i Ojca naszego,

5

któremu chwała

na wieki wieków.

4

Amen.

Zdziwienie Pawła łatwowiernością Galacjan

6

Dziwię się, że tak szybko dajecie się odwieść

5

od Tego, który

was powołał w łasce Chrystusa do innej ewangelii,

7

jednak in-

nej nie ma, chyba że jacyś ludzie, którzy was niepokoją i chcą
przekręcić ewangelię Chrystusa.

8

Ale choćbyśmy nawet my

albo anioł z nieba głosił wam ewangelię inną od tej, którą my

1

Apostoł, czyli posłany z pełnym autorytetem Posyłającego. Nie do ludzi...

W obliczu zagrożenia zborów galackich herezją Paweł powołuje się na
fakt, że swoje apostolstwo otrzymał od samego Boga przez objawienie
(por. w. 11). Odpowiada on też tym, którzy podważają jego status apostoła
przez twierdzenie, że nie należał on do grona Dwunastu. Paweł tymcza-
sem został powołany przez samego Chrystusa (Dz 9,4-6; 22,7nn;
26,16nn). Wzbudził z martwych: Wiara w zmartwychwstanie jest jednym z
podstawowych elementów chrześcijaństwa (zob: Dz 17,18; Rz 1,4; 1 Kor
15,20; 1 Ptr 1,3).

2

Apostoł nie reprezentuje siebie samego i swoich własnych poglądów, ale

wypowiada się w imieniu wszystkich, którzy są z nim.

3

Łaska i pokój: Słowa te są czymś więcej niż tylko adaptacją powszechne-

go greckiego (łaska) i hebrajskiego (pokój) pozdrowienia. W listach Pawła
łaska leży u podstaw wszystkigo, kim jesteśmy, co posiadamy i co dane
jest nam robić (1 Kor 4,7; 15,10; 2 Kor 3,5-6; 10,13; 12,9nn), pokój jest
skutkiem naszego zjednoczenia z Panem i powierzenia Mu wszystkiego,
co wiąże się z naszym życiem (Flp 4,6-7). Podobne akcenty dostrzegamy
w Pismach innych autorów Nowego Testamentu. Podobne przywitanie
znajdujemy w Listach do Koryntian oraz do Tesaloniczan.

4

Podobne doksologie: Rz 9,5; 11,36; 16,27; Ef 3,21; 1 Tm 1,17.

5

Lub: przenosicie się.

1

str. 2

Pismo Święte

wam ogłosiliśmy, niech będzie przeklęty!

9

Jak powiedzieliśmy

przedtem, tak i teraz znowu mówię: Jeśli wam ktoś głosi ewan-
gelię inną od tej, którą przejęliście, niech będzie przeklęty!

10

A teraz, czy chcę sobie zjednać ludzi, czy Boga? Albo czy

staram się przypodobać ludziom? Gdybym nadal chciał się
przypodobać ludziom, nie byłbym sługą Chrystusa.

Paweł o pochodzeniu swoich wiadomości

11

Oznajmiam wam bowiem, bracia: Ewangelia głoszona was

przeze mnie, nie jest według [myśli] ludzkiej;

12

bo też ani ja nie

przejąłem jej od człowieka, ani mnie nie nauczono, lecz [mam
ją] przez objawienie Jezusa Chrystusa.

13

Słyszeliście bowiem o

moim poprzednim postępowaniu w judaizmie, że wyjątkowo
prześladowałem kościół Boży i niszczyłem go,

14

i robiłem po-

stępy w judaizmie ponad wielu rówieśników mojego pokolenia,
w większym stopniu będąc gorliwcem moich ojczystych trady-
cji.

15

Gdy jednak spodobało się Bogu, który mnie naznaczył od

łona mojej matki i powołał przez swoją łaskę,

16

żeby objawić

swego Syna we mnie,

6

abym go głosił między poganami, na-

tychmiast, nie radziłem się ciała i krwi

17

ani nie udałem się do

Jerozolimy do tych, którzy przede mną byli apostołami, ale
odszedłem do Arabii,

7

po czym znów wróciłem do Damaszku.

18

Następnie, po trzech latach, udałem się do Jerozolimy, żeby

się zapoznać z Kefasem,

8

i przebywałem u niego dni piętnaście;

19

a innego z apostołów nie widziałem poza Jakubem, brata Pa-

na.

20

Te rzeczy wam piszę — oto, przed obliczem Pana, że nie

kłamię.

21

Potem poszedłem w okolice Syrii i Cylicji.

22

A osobi-

ście byłem nieznany kościołom Judei, które są w Chrystusie.

6

Lub: w moim przypadku.

7

Arabia oznacza królestwo nebatejskie, które w tym czasie znajdowało się

pod władzą Aretasa IV (9 r. przed Chr. do 40 r. po Chr.). Jako obszar geo-
graficzny Arabia obejmowała zachodnią Mezopotamię, wschodnią i połu-
dniową Syrię oraz Palestynę aż do półwyspu Synaj. W czasie okupacji
rzymskiej na tych terenach powstały niezależne królestwa, jak: nebatej-
skie na południe od Damaszku (które mogło też nosić nazwę Arabia). Ze
względu na bliskość Damaszku ten obszar Paweł mógł mieć na myśli
(NET 600).

8

zapoznać, gr. i`store,w (historeo), znaczy odwiedzić dla zasięgnięcia in-

formacji.

Pismo Święte

str. 3

23

A tylko słyszeli: Ten, który nas niegdyś prześladował, teraz

głosi wiarę, którą wcześniej niszczył —

24

i z mego powodu

chwalili Boga.

Stanowisko filarów Kościoła w sprawie ewangelii Pawła

1

Potem, po czternastu latach, wraz z Barnabą znów udałem

się do Jerozolimy, zabrałem też z sobą Tytusa;

9

2

udałem się

tam zaś w związku z objawieniem; przedstawiłem im ewan-
gelię, którą głoszę wśród pogan, na osobności zaś

znaczniejszym, aby się czasem nie okazało, że biegnę czy bie-
głem na próżno.

10

3

Ale nawet Tytusa, który był ze mną, jako

Greka, nie zmuszono do obrzezania,

4

pomimo fałszywych bra-

ci,

11

wprowadzonych potajemnie, aby wyszpiegować naszą

wolność,

12

którą mamy w Chrystusie, żeby nas podbić w niewo-

lę,

5

a którym ani na godzinę

13

nie ustąpiliśmy w poddaniu, aby

prawda ewangelii przetrwała ze względu na was.

14

6

Ze strony

9

Po czternastu latach prawdopodobnie licząc od nawrócenia. Niektórzy

uważają, że Paweł ma na myśli swe przybycie do Jerozolimy wspomniane
w Dz 11,30 (ok. 44 r. po Chr.); inni, że związane z problemem wynikłym
w Antiochii a opisane w Dz 15,1nn (ok. 50 r. po Chr.). Barnaba — zna-
czy: Syn zachęty; miał na imię Józef, był Lewitą pochodzącym z z Cypru
(Dz 4,36), towarzyszył Pawłowi w czasie I podróży misyjnej (Dz 13,1-
14,28). Tytus: Poganochrześcijanin, wysłannik Pawła do Koryntu i jego
przedstawiciel do kierowania zborem na Krecie (Tt 1,5).

10

Paweł pragnął się upewnić, że objawiona mu Ewangelia (por. 1,11nn)

zgadza się z tym, co głoszą znaczniejsi, a zwłaszcza Apostołowie.

11

Fałszywi bracia: osoby należące do wspólnoty kościoła, lecz nie odrodzo-

ne, wprowadzone być może przez nieszczerych albonaiwnych? chrześci-
jan należących do stronnictwa faryzeuszów (Dz 15,5) i niewykluczone, że
pozostający na usługach przywódców i stronnictw żydowskich. Ich celem
mogło być poznanie istoty Dobrej Nowiny, przedostanie się do grona lide-
rów, zredukowanie młodego chrześcijaństwa do rangi kolejnego ugrupo-
wania w obrębie religii żydowskiej.

12

Wolność od Prawa, którą mamy w Chrystusie dzięki przeżyciu nowego

narodzenia, oznacza, że tego, co robimy, nie robimy zmuszeni przez Pra-
wo, lecz pobudzeni przez żyjącego w nas Chrystusa. (Zob. Gal 2,20; 5,1;
5,16).

13

Idiom: ani na krótką chwilę.

14

Ewangelia, której treścią jest nasza sprawiedliwość przez wiarę w Chry-

stusa, nierozerwalnie wiąże się z wolnością od Prawa do życia bez Prawa

2

str. 4

Pismo Święte

zaś tych, którzy zdawali się coś znaczyć — czym oni byli wcze-
śniej, nie robi mi to żadnej różnicy; Bóg nie bierze oblicza
człowieka — bo mnie ci znaczniejsi, niczego dodać nie doradzi-
li,

7

raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona

ewangelia nieobrzezania, tak jak Piotrowi obrzezania —

8

bo

Ten, który działał w Piotrze w odniesieniu do apostolstwa mię-
dzy obrzezanymi, działał i we mnie w odniesieniu do pogan —

9

i gdy poznali daną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy ucho-

dzą za filary, podali mnie i Barnabie prawicę [na znak] wspól-
noty, abyśmy [szli] do pogan, a oni do obrzezanych;

10

abyśmy

tylko pamiętali o ubogich, co też pilnie starałem się wykonać.

Wystąpienie Pawła przeciw Piotrowi w obronie ewangelii łaski

11

A gdy Kefas przyszedł do Antiochii, w twarz mu się przeciw-

stawiłem, bo też był winny.

12

Zanim bowiem przyszli niektórzy

od Jakuba, jadał razem z poganami; a gdy przyszli, zaczął stro-
nić i odcinać się z obawy przed tymi z obrzezania.

15

13

W tym

obłudnym postępowaniu dołączyli do niego i inni śydzi, tak że i
Barnaba dał się wciągnąć w ich obłudę.

14

Ale gdy zauważyłem,

że nie idą prawidłowo zgodnie z prawdą ewangelii, powiedzia-
łem do Kefasa wobec wszystkich: Jeśli ty, będąc śydem, po
pogańsku, a nie po żydowsku żyjesz, na jakiej podstawie chcesz
zmusić pogan do życia po żydowsku?

15

My jesteśmy śydami z natury, a nie grzesznikami z pogan,

16

przekonani jednak, że człowiek nie jest usprawiedliwiany

16

z

uczynków Prawa, a tylko przez wiarę Jezusa Chrystusa,

17

i my

(por. 5,1; 1 Kor 9,21). Jeśli poddajemy tę wolność, upada prawda Ewan-
gelii (2,5).

15

Stronnictwo głoszące pogląd, że chrześcijanie pochodzący z pogan po-

winni zostać obrzezani. Zob.: Dz 15.

16

Usprawiedliwić, gr. dikaio,w (dikaio) w myśli Pawła nie znaczy wytłuma-

czyć, ale uczynić sprawiedliwym lub ogłosić sprawiedliwym. Paweł uży-
wa słowa sprawiedliwość w dwóch znaczeniach: (1) chodzi mu o status
sprawiedliwych, nabywany dzięki dziełu odkupienia i dzięki wierze w
Chrystusa (Rz 1-5), (2) chodzi mu o świętość, która jest konsekwencją ży-
cia w Chrystusie (Rz 6-8).

17

Tekst zwykle tłumaczony: przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Wielu jednak

uważa, że w przypadku wyrażenia wiara Chrystusa i temu podobnych
wyrażeń: Rz 3,22. 26; Gal 2,16. 20; 3,22; Flp 3,9, mamy do czynienia z
genetivi subiectivi, czyli chodzi o wiarę Jezusa. Przy argumentacji na

Pismo Święte

str. 5

w Chrystusa Jezusa uwierzyliśmy, abyśmy byli usprawiedliwie-
ni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków Prawa, gdyż z uczyn-
ków Prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało.

17

Jeśli zaś

szukając dostąpienia usprawiedliwienia w Chrystusie i my sami
okazaliśmy się grzesznikami, to czy Chrystus jest na usługach
grzechu? W żadnym razie.

18

Bo jeśli znowu odbudowuję to, co

zburzyłem, przedstawiam się jako przestępca.

19

Gdyż ja przez

Prawo umarłem Prawu, abym żył Bogu. Wraz z Chrystusem
zostałem ukrzyżowany;

20

żyję zaś już nie ja, żyje we mnie

Chrystus; teraz natomiast żyjąc w ciele, żyję w wierze Syna
Bożego,

18

który mnie pokochał i wydał samego siebie za mnie.

21

Nie lekceważę

19

łaski Bożej; bo jeśli sprawiedliwość jest

przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo.

Usprawiedliwienie sprawą wiary

1

O, nierozumni Galacjanie! Kto was otumanił,

20

was, przed

których oczami był wcześniej wymalowany

21

obraz Jezusa

Chrystusa ukrzyżowanego?

2

Chcę dowiedzieć się od was

tego jednego: Czy z uczynków Prawa otrzymaliście Ducha,

czy ze słuchania wiary?

3

Czy tak nierozumni jesteście? Rozpo-

częliście w Duchu, a teraz chcecie skończyć w ciele?

22

4

Czy tak

tivi subiectivi, czyli chodzi o wiarę Jezusa. Przy argumentacji na korzyść
genetivum subiectivum zwraca się uwagę, że gdy słowo wiara łączy się z
osobą w genetivum, to nigdy nie jest to genetivus objectivus (Mt 9,2. 22.
29; Mk 2,5; 5,34; 10,52; Łk 5,20; 7,50; 8,25. 48; 17,19; 18,42; 22,32; Rz
1,8. 12; 3,3; 4,5. 12. 16; 1 Kor 2,5; 15,14. 17; 2 Kor 10,15; Flp 2,17; Kol
1,4; 2,5; 1 Ts 1,8; 3,2. 5. 10; 2 Ts 1,3; Tt 1,1; Flm 6; 1 Ptr 1,9; 2 Ptr 1,5).
NET tłumaczy te słowa wyrażeniem: wierność Jezusa Chrystusa (NET
603).

18

W wierze Syna Bożego: genetivus objectivus, czyli w wierze w Syna

Bożego (Robertson, BW 5); W wierności Syna Bożego: genetivus subjec-
tivus, czyli w wierze Syna Bożego (NET ma: w wierności Syna Bożego,
604).

19

Lub: unieważniam.

20

Lub: omamił, zaczarował, rzucił na was urok.

21

Lub: publicznie ogłoszony (BAGD 704).

22

Presentis Conativus (Wallace, Exegetical Syntax, 534).

3

str. 6

Pismo Święte

wiele doświadczyliście

23

na próżno? Rzeczywiście na próżno.

5

Czy więc Ten, który zaopatruje was w Ducha i dokonuje wśród

was czynów mocy, [czyni to] z uczynków Prawa, czy ze słucha-
nia wiary?

6

Tak jak Abraham uwierzył Bogu i poczytano mu za

sprawiedliwość.

24

7

Wiedzcie zatem, że ci, którzy są z wiary, są

synami Abrahama.

8

Pismo zaś, które przewidywało, że Bóg z

wiary będzie usprawiedliwiał pogan, już wcześniej ogłosiło
Abrahamowi: W tobie będą błogosławione wszystkie narody.

25

9

Tak więc ci, którzy są z wiary, dostępują błogosławieństwa

wraz z wierzącym Abrahamem.

10

Bo wszyscy, którzy są z uczynków Prawa, są pod przekleń-

stwem; jest bowiem napisane: Przeklęty każdy, kto nie trwa we
wszystkim, co zostało napisane w zwoju Prawa, aby to czynić.

26

11

A że w Prawie nikt nie jest usprawiedliwiany u Boga, to rzecz

oczywista, bo: Sprawiedliwy z wiary żyć będzie.

27

12

Prawo zaś

nie jest z wiary, ale: Kto je wypełnia, w nich żyć będzie.

28

13

Chrystus nas wykupił od przekleństwa Prawa przez to, że stał

się zamiast nas przekleństwem, gdyż jest napisane: Przeklęty
każdy, kto jest powieszony na drzewie,

29

14

aby błogosławień-

stwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan,
abyśmy obietnicę Ducha otrzymali przez wiarę.

23

W sensie pozytywnym lub negatywnym. Nie mamy wzmianek o prześla-

dowaniach w północnej Galacji, za to o cierpieniach w południowej czy-
tamy w Dz 14, 2. 19.22.

24

1 Mjż 15,6.

25

1 Mjż 12,3; 18,18.

26

5 Mjż 27,26.

27

Hab. 2,4.

28

3 Mjż 18,5.

29

5 Mjż 21,23.

Pismo Święte

str. 7

Dziedzictwo sprawą obietnicy

15

Bracia, po ludzku mówię: Uprawomocnionego testamentu

30

— pomimo że ludzki — nikt nie obala i nic się do niego nie
dodaje.

16

Obietnice zaś zostało ogłoszone Abrahamowi i jego

nasieniu. Nie mówi: I nasionom, jako wielu, lecz jako jednemu:
i twojemu nasieniu

31

— którym jest Chrystus.

17

To zaś mówię:

Testamentu uprzednio przez Boga uprawomocnionego nie unie-
ważnia po czterystu trzydziestu latach Prawo, by przez to pod-
ważyć obietnicę.

32

18

Jeśli bowiem dziedzictwo jest z Prawa, to

już nie z obietnicy. Bóg zaś Abrahamowi nadał [je] z łaski przez
obietnicę.

Rola Prawa

19

Czym zatem jest Prawo?

33

Zostało dodane z powodu prze-

stępstw — dopóki nie przyjście Nasienie, któremu została dana
obietnica — zarządzone przez aniołów do rąk pośrednika.

34

20

Tymczasem [przy obietnicy] nie ma ani jednego pośrednika,

za to jest Bóg — jeden.

35

21

Czy więc Prawo jest przeciw obiet-

nicom Boga? W żadnym razie! Gdyby bowiem dane było Prawo
zdolne ożywić, sprawiedliwość rzeczywiście byłaby z Prawa.

22

Ale Pismo sprowadza wszystkich pod grzech,

36

aby obietnica

z wiary Jezusa Chrystusa była udziałem tych, którzy wierzą.

30

Testament, gr. diaqh,kh (diateke), zasadniczo oznacza ustalenie; (1) tech-

niczny prawny termin na określenie ustaleń co do dziedzictwa, powszech-
ny wśród Greków i Rzymian: testament lub ostatnia wola (prawdopodob-
nie w Hbr 9,16. 17); (2) wiążący kontrakt, porozumienie, traktat pomiędzy
dwiema stronami lub osobami (Gal 3,15); (3) przymierze, porozumienie,
obietnica, deklaracja woli ze strony Boga głównie w NT, podobnie jak w
ST i LXX, warunki którego określa Bóg (Łk 1,72; Mk 14,24; być może
również Hbr 9,16. 17).

31

1 Mjż 12,7; 13,15; 17,7; 24,7.

32

1 Mjż 15,13; 2 Mjż 12,40.

33

Lub: Dlaczego zatem nadane zostało Prawo?

34

Był on pośrednikiem bardziej w znaczeniu przedstawiciela Boga niż w

znaczeniu odrębnej strony postępowania.

35

Bóg nadając Prawo Izraelowi wręczył je przez aniołów do rąk Mojżesza;

składając obietnicę Abrahamowi był sam — bez żadnych pośredników.

36

Lub: pod władzę grzechu.

str. 8

Pismo Święte

23

Przed przyjściem zaś wiary sprowadzeni [pod grzech] byliśmy

ściśle strzeżeni przez Prawo aż do objawienia mającej nadejść
wiary.

24

Tak więc Prawo stało się naszym nadzorcą

37

do Chry-

stusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary.

25

Gdy zaś przy-

szła wiara, nie jesteśmy już pod nadzorcą.

26

Wszyscy bowiem

jesteście synami Boga przez wiarę w Jezusa Chrystusa.

27

Bo

wszyscy, ilu was było ochrzczonych w Chrystusa, odzialiście
się w Chrystusa.

28

Nie ma śyda ani Greka, nie ma niewolnika

ani wolnego, nie ma mężczyzny ani kobiety, gdyż wy wszyscy
jedno jesteście w Jezusie Chrystusie.

29

A jeśli wy [należycie do]

Chrystusa, to jesteście nasieniem Abrahama, dziedzicami —
według obietnicy.

1

A mówię: Tyle czasu, ile dziedzic jest małym dzieckiem,

38

niczym się nie różni od niewolnika, chociaż jest panem
wszystkiego,

2

ale jest pod dozorcami

39

i rządcami aż do

czasu ustalonego przez swego ojca.

40

3

Podobnie i my, gdy

byliśmy niedojrzali, pozostawaliśmy zniewoleni pod zasadami
tego świata;

41

4

gdy jednak nadeszła pełnia czasu, Bóg wysłał

swojego Syna, który narodził się z kobiety, narodził się pod
Prawem,

5

aby wykupił tych, którzy byli pod Prawem, abyśmy

dostąpili usynowienia.

42

6

A ponieważ jesteście synami, Bóg

37

Nadzorca, gr. paidagwgo,j (paidagogos) wychowawca, instruktor, strażnik,

trener, opiekun. Był to niewolnik, który w bogatszych rodzinach rzym-
skich i greckich sprawował pieczę na chłopcami w wieku od sześciu do
szesnastu lat. Nadzorował on dzieci w domu i odprowadzał do szkoły —
do mistrza lub nauczyciela.

38

Małe dziecko, gr. nh,pioj (nepios), odnosi się do małego dziecka, w wieku

do czterech lat (LN 9.43).

39

Dozorca, gr. evpi,tropoj (epitropos) i nadzorca gr. paidagwgo,j (paidagogos)

to wyrażenia bliskoznaczne.

40

Zgodnie z prawem rzymskim do czternastego roku życia dziecko pozo-

stawało pod opieką wychowawcy; następnie — do dwudziestego piątego
roku życia — kontrolę nad nim sprawował kurator. W miastach grecko-
frygijskich funkcjonowało to samo prawo; w Syrii ojciec wyznaczał za-
równo wychowawcę, jak i kuratora; w Rzymie wyznaczał tylko wycho-
wawcę (Robertson, BW 5).

41

Kol 2,8.20.

42

Usynowienie, gr. ui`oqesi,a (hyiotesia) był pierwotnie terminem technicz-

nym na określenie adoptowania dającego pełne prawa dziedziczenia.

4

Pismo Święte

str. 9

wysłał do waszych serc Ducha swojego Syna, wołającego: Ab-
ba,

43

Ojcze!

7

Tak więc już nie jesteś niewolnikiem, lecz synem,

a jeśli synem, to i dziedzicem przez Boga.

Powrót do Prawa niepotrzebny

8

Wprawdzie kiedyś, gdy nie znaliście Boga, służyliście tym,

którzy z natury nie są bogami;

9

teraz jednak, gdy poznaliście

Boga, a raczej, gdy zostaliście przez Boga poznani, dlaczego
znów zawracacie do słabych i nędznych zasad, pod którymi
ponownie chcecie służyć.

10

Pilnujecie dni, miesięcy, świąt i lat!

11

Boję się o was, czy w jakiś sposób nie trudziłem się dla was

na darmo.

12

Błagam was, bracia, stawajcie się tacy, jak ja, gdyż

i ja — jak wy. W niczym mnie nie skrzywdziliście;

13

wiecie

przecież, że po raz pierwszy głosiłem wam ewangelię z powodu
słabości ciała.

14

I chociaż moje ciało było dla was próbą, nie

pogardziliście mną ani nie wypluliście mnie, ale przyjęliście
mnie jak anioła Bożego, jak Chrystusa Jezusa.

15

Gdzie więc jest

wasze szczęście? Bo zaświadczam wam, że — gdyby było moż-
na — wyłupilibyście sobie oczy i dali je mnie.

16

Czy dlatego

stałem się waszym wrogiem, że mówię wam prawdę?

17

Zabiegają o was nie dobrze, lecz po to, by was odłączyć, aby-

ście o nich zabiegali.

18

Dobrą zaś jest rzeczą zabiegać w słusz-

nej sprawie — zawsze, a nie tylko wtedy, gdy jestem pośród
was obecny.

19

Dzieci moje, które znów w bólach rodzę, dopóki

Chrystus nie będzie w was ukształtowany;

20

a chciałbym teraz

być obecny przy was i odmienić mój głos, bo jestem niepewny
co do was.

21

Powiedzcie mi wy, którzy chcecie być pod Prawem, czy nie

słuchacie Prawa?

22

Napisane jest bowiem, że Abraham miał

dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z wolnej.

23

Lecz ten z niewolnicy narodził się według ciała, ten nato-

miast, który był z wolnej, ze względu na obietnicę.

24

Ma to

znaczenie przenośne, te [kobiety] są jak dwa przymierza, jedno
z góry Synaj, rodzące w niewolę — jest nim Hagar.

25

To Hagar

zaś jest górą Synaj w Arabii; odpowiada ona teraźniejszemu
Jeruzalem, gdyż wraz ze swoimi dziećmi wciąż pełni powinno-

43

Transliteracja hebr.

aBa

(abba) znaczy: ojcze mój, ale używane także w

znaczeniu ojcze.

str. 10

Pismo Święte

ści niewolnicy.

26

Natomiast górne Jeruzalem jest wolne i ono

jest naszą matką.

27

Jest bowiem napisane:

Rozraduj się, niepłodna, która nie rodzisz,

wydaj okrzyk i zawołaj, ty, która w bólach nie rodzisz,
bo więcej dzieci jest u porzuconej

44

niż u tej, która ma męża.

45

28

Wy zaś, bracia, według Izaaka, jesteście dziećmi obietnicy.

29

Lecz jak niegdyś ten, który został zrodzony według ciała,

prześladował zrodzonego według Ducha, tak i teraz.

46

30

Lecz co

mówi Pismo? Wypędź niewolnicę oraz jej syna; bo na pewno
nie będzie dziedziczył syn niewolnicy z synem wolnej.

31

Dlatego,

bracia, nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, lecz wolnej!

Powołanie do wolności

1

Chrystus wyzwolił nas do wolności. Stójcie więc nieza-

chwianie i nie poddawajcie się znów jarzmu niewoli.

2

Uważajcie!

47

Ja, Paweł, mówię wam: Jeśli poddajecie się

obrzezaniu, Chrystus wam nic nie pomoże.

3

Natomiast

każdemu człowiekowi poddającemu się obrzezaniu zaświad-
czam: Zobowiązany jest wykonać całe Prawo.

4

Zostaliście odłą-

czeni od Chrystusa, wszyscy, którzy w Prawie staracie się zna-
leźć

48

usprawiedliwienie, wypadliście z łaski.

5

My bowiem w

Duchu, z wiary, oczekujemy nadziei sprawiedliwości,

6

gdyż w

Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrze-
zanie, ale wiara, która działa przez miłość.

7

Biegliście dobrze; kto wam przeszkodził być przekonanymi w

prawdzie?

8

To namawianie nie pochodzi od Tego, który was

powołuje.

9

Trochę kwasu zakwasza całe ciasto.

10

Ja jestem co

do was przekonany w Panu, że nie będziecie innego zdania; a
ten, kto was niepokoi, poniesie karę — kimkolwiek by był.

11

A

ja, bracia, jeśli nadal głoszę obrzezanie, to za co wciąż jestem

44

Lub: u samotnej.

45

Iz 49,13; 54,1.

46

1 Mjż 21,9; 1 Ts 2,15n.

47

Lub: Parzcie!

48

Zob. Wallace, Exegetical Syntax, 534.

5

Pismo Święte

str. 11

prześladowany? Wtedy przecież koniec ze skandalem krzyża.

12

Oby sobie obcięli ci, którzy wam mącą.

13

Bo wy, bracia, zostaliście powołani do wolności; tylko z tej

wolności nie [czyńcie] okazji dla ciała,

49

lecz służcie jedni dru-

gim z miłością.

14

Gdyż całe Prawo spełnione jest w jednym

słowie, mianowicie: Będziesz kochał swojego bliźniego tak, jak
samego siebie.

50

15

Jeśli jednak jedni drugich kąsacie i pożera-

cie, uważajcie, abyście jedni drugich nie strawili.

16

Mówię zaś: śyjcie w Duchu, a na pewno nie spełnicie żądzy

ciała.

17

Ciało bowiem pożąda przeciw Duchowi, a Duch prze-

ciw ciału, te zaś są sobie przeciwne, abyście nie te [cielesne],
jeśli ich chcecie, je czynili.

51

18

Jeśli zaś jesteście prowadzeni

przez Ducha, nie jesteście pod Prawem.

19

Wyraźne

52

natomiast

są uczynki ciała, a mianowicie: nierząd, nieczystość, rozpusta,

53

20

bałwochwalstwo, czary, nieprzyjaźnie, spór, zazdrość, wybu-

chy gniewu, samolubstwo,

54

poróżnienia, odstępstwa,

55

21

zawiści, zabójstwa,

56

pijaństwa, hulanki i tym podobne; o

tych zapowiadam wam, jak już zapowiedziałem, że ci, którzy
takie rzeczy czynią, Królestwa Bożego nie odziedziczą.

22

Owocem zaś Ducha jest: miłość,

57

radość, pokój, cierpliwość,

49

Gal 5,13.24; Gal 3,3; 5,16. 17. 6,8.

50

3 Mjż 19,18

51

Słowo: abyście można też tłumaczyć jako: tak, że, a zatem: tak, że nie te

[cielesne], jeśli ich chcecie, macie czynić. Słowo jeśli można te tłumaczyć
jako gdy w znaczeniu warunkowym, a zatem: tak, że nie te cielesne, gdy
chcecie, macie czynić. Dalej słowo: chcecie może też wyrażać pragnienie:
pragniecie, życzycie sobie, podoba wam się, a zatem: tak, że nie to, co
wam się podoba, macie czynić, albo: tak że nie możecie czynić, co wam
się podoba (zob. NET 611).

52

Lub: Oczywiste.

53

Ogólniej: brak ograniczeń moralnych.

54

Ogólniej: zła rywalizacja.

55

Lub: rozłamy, herezje, odszczepieństwa.

56

Słowo to obecne jest wprawdzie w późniejszych manuskryptach, jednak

ze względu na jego podobieństwo do słowa zawiść, mogło zostać pomi-
nięte. Zob. NET 611.

57

Lub: Owocem zaś Ducha jest miłość: radość... (Zob. NET 611).

str. 12

Pismo Święte

uprzejmość, dobroć, wierność,

58

23

łagodność, wstrzemięźli-

wość.

59

Przeciw takim nie ma Prawa.

24

A ci, którzy [należą do]

Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało wraz z namiętnościami i
żądzami.

25

Jeśli żyjemy w Duchu, Duchowi się też podporząd-

kowujmy.

60

26

Nie stawajmy się żądni próżnej chwały, jedni

drugich drażniąc, jedni drugim zazdroszcząc.

1

Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upad-

ku, wy, którzy jesteście duchowi, poprawiajcie takiego w
duchu łagodności, pilnując samego siebie, abyś i ty nie
uległ pokusie.

2

Jedni drugich brzemiona noście, a tak wy-

pełnicie Prawo Chrystusa.

3

Jeśli bowiem kto uważa, że jest

czymś, będąc niczym, samego siebie zwodzi.

4

Niech każdy

poddaje próbie własne postępowanie, a wówczas będzie miał
chlubę tylko w odniesieniu do siebie, a nie w odniesieniu do
drugiego.

5

Gdyż każdy poniesie własny ciężar.

6

Ten zaś, kto jest uczony Słowa, niech się dzieli wszelkim do-

brem z tym, który naucza.

7

Nie błądźcie, Bóg nie daje z siebie

szydzić; gdyż co człowiek sieje, to i żąć będzie;

61

8

tak że kto

sieje dla swojego ciała, z ciała żąć będzie skażenie, a kto sieje
dla Ducha, z Ducha żąć będzie życie wieczne.

9

Czynić zaś do-

brze nie ustawajmy, gdyż w swoim czasie będziemy żąć nie
znużeni.

10

W takim więc razie, tak jak czas mamy, czyńmy

dobro względem wszystkich, a najbardziej zaś względem do-
mowników wiary.

11

Popatrzcie, jak wielkimi literami moją ręką do was napisa-

łem.

62

12

Ci wszyscy, którzy chcą się pokazać od strony ciała, ci

was zmuszają, abyście się dali obrzezać, po to tylko, żeby mogli
uniknąć prześladowania dla krzyża Chrystusa.

13

Sami bowiem

obrzezani nie przestrzegają Prawa, chcą jednak was obrzezy-
wać, aby się chlubić z waszego ciała.

14

Co do mnie zaś, w żad-

58

Wierność i wiara określane są jednym słowem.

59

Lub: umiarkowanie, powściągliwość, opanowanie.

60

Lub: z Duchem też pozostawajmy w harmonii.

61

Jedno z najczęściej spotykanych przysłów starożytności (Job 4,8; 2 Kor

9,6; Mt 9,16; Mk 4,26).

62

Aoryst epistolarny; można tłumaczyć: jak wielkimi literami do was piszę.

6

Pismo Święte

str. 13

nym razie nie będę się niczym chlubił, chyba że krzyżem Pana
naszego Jezusa Chrystusa, przez którego dla mnie świat został
ukrzyżowany — a ja dla świata.

15

Bo ani obrzezanie nic nie

znaczy, ani nieobrzezanie, lecz nowe stworzenie.

16

A tym

wszystkim, którzy tej zasady trzymać się będą, nad nimi pokój i
miłosierdzie — również dla Izraelem Boga.

17

Odtąd już nikt

niech mi zadaje trudu; ja bowiem na moim ciele noszę piętno
Jezusa.

18

Łaska naszego Pana, Jezusa Chrystusa, niech będzie z

waszym duchem, bracia. Amen.