„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

MINISTERSTWO EDUKACJI

NARODOWEJ

Maria Galińska

Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie
wytwarzania obuwia 744[02].O2.02

Poradnik dla nauczyciela

Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy
Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

1

Recenzenci:
mgr inż. Małgorzata Smerda
mgr inż. Leszek Świdziński



Opracowanie redakcyjne:
mgr inż. Maria Galińska



Konsultacja:
dr inż. Jacek Przepiórka

Poradnik stanowi obudowę dydaktyczną programu jednostki modułowej 744[02].O2.02
„Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie wytwarzania obuwia”, zawartego
w programie nauczania dla zawodu obuwnik.





















Wydawca

Instytut Technologii Eksploatacji – Państwowy Instytut Badawczy, Radom 2007

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

2

SPIS TREŚCI

1. Wprowadzenie

3

2. Wymagania wstępne

5

3. Cele kształcenia

6

4. Przykładowe scenariusze zajęć

7

5. Ćwiczenia

11

5.1. Charakterystyka podstawowych surowców włókienniczych

11

5.1.1. Ćwiczenia

11

5.2. Charakterystyka materiałów włókienniczych

14

5.2.1. Ćwiczenia

14

5.3. Materiały włókiennicze stosowane w obuwnictwie

17

5.3.1. Ćwiczenia

17

6.

Ewaluacja osiągnięć ucznia

7.

Literatura

19
33

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

3

1. WPROWADZENIE

Przekazujemy Państwu Poradnik dla nauczyciela, który będzie pomocny w prowadzeniu

zajęć dydaktycznych w szkole kształcącej w zawodzie

obuwnik.

W poradniku zamieszczono:

−

wymagania wstępne, wykaz umiejętności, jakie uczeń powinien mieć już ukształtowane,

aby bez problemów mógł korzystać z poradnika,

−

cele kształcenia, wykaz umiejętności, jakie uczeń ukształtuje podczas pracy

z poradnikiem,

−

przykładowe scenariusze zajęć,

−

przykładowe ćwiczenia ze wskazówkami do realizacji, zalecanymi metodami nauczania

−

uczenia się oraz środkami dydaktycznymi,

−

ewaluację osiągnięć ucznia, przykładowe narzędzie pomiaru dydaktycznego,

−

literaturę uzupełniającą.

Wskazane jest, aby zajęcia dydaktyczne były prowadzone różnymi metodami ze

szczególnym uwzględnieniem aktywizujących metod nauczania.

Formy organizacyjne pracy uczniów mogą być zróżnicowane, począwszy od samodzielnej

pracy uczniów do pracy zespołowej.

Jako pomoc w realizacji jednostki modułowej dla uczniów przeznaczony jest Poradnik dla

ucznia. Nauczyciel powinien ukierunkować uczniów na właściwe korzystanie z poradnika do
nich adresowanego.

Materiał nauczania (w Poradniku dla ucznia) podzielony jest na rozdziały, które zawierają

podrozdziały. Podczas realizacji poszczególnych rozdziałów wskazanym jest zwrócenie
uwagi na następujące elementy:

−

materiał nauczania – w miarę możliwości uczniowie powinni przeanalizować

samodzielnie. Obserwuje się niedocenianie przez nauczycieli niezwykle ważnej
umiejętności, jaką uczniowie powinni bezwzględnie posiadać – czytanie tekstu
technicznego ze zrozumieniem,

−

pytania sprawdzające mają wykazać, na ile uczeń opanował materiał teoretyczny i czy jest

przygotowany do wykonania ćwiczeń. W zależności od tematu można zalecić uczniom
samodzielne odpowiedzenie na pytania lub wspólne z całą grupą uczniów, w formie
dyskusji opracowanie odpowiedzi na pytania. Druga forma jest korzystniejsza, ponieważ
nauczyciel sterując dyskusją może uaktywniać wszystkich uczniów oraz w trakcie
dyskusji usuwać wszelkie wątpliwości,

−

dominującą rolę w kształtowaniu umiejętności oraz opanowaniu materiału spełniają

ćwiczenia. W trakcie wykonywania ćwiczeń uczeń powinien zweryfikować wiedzę
teoretyczną oraz opanować nowe umiejętności. Przedstawiono dosyć obszerną propozycję
ćwiczeń wraz ze wskazówkami o sposobie ich przeprowadzenia, uwzględniając różne
możliwości ich realizacji w szkole. Nauczyciel decyduje, które z zaproponowanych
ćwiczeń jest w stanie zrealizować przy określonym zapleczu technodydaktycznym
szkoły. Prowadzący może również zrealizować ćwiczenia, które sam opracował,

−

sprawdzian postępów stanowi podsumowanie rozdziału, zadaniem uczniów jest udzielenie

odpowiedzi na pytania w nim zawarte. Uczeń powinien samodzielnie czytając
zamieszczone w nim stwierdzenia potwierdzić lub zaprzeczyć opanowanie określonego
zakresu materiału. Jeżeli wystąpią zaprzeczenia, nauczyciel powinien do tych zagadnień
wrócić, sprawdzając czy braki w opanowaniu materiału są wynikiem niezrozumienia
przez ucznia tego zagadnienia, czy niewłaściwej postawy ucznia w trakcie nauczania.
W tym miejscu jest szczególnie ważna rola nauczyciela, gdyż od postawy nauczyciela,
sposobu prowadzenia zajęć zależy między innymi zainteresowanie ucznia. Uczeń

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

4

niezainteresowany materiałem nauczania, wykonywaniem ćwiczeń nie nabędzie w pełni
umiejętności założonych w jednostce modułowej. Należy rozbudzić wśród uczniów tak
zwaną „ciekawość wiedzy”. Potwierdzenie przez ucznia opanowania materiału nauczania
rozdziału może stanowić podstawę dla nauczyciela do sprawdzenia wiedzy i umiejętności
ucznia z tego zakresu. Nauczyciel realizując jednostkę modułową powinien zwracać
uwagę na predyspozycje ucznia, ocenić, czy uczeń ma większe uzdolnienia manualne, czy
może lepiej radzi sobie z rozwiązywaniem problemów teoretycznych,

−

testy zamieszczone w rozdziale Ewaluacja osiągnięć ucznia zawierają zadania z zakresu

całej jednostki modułowej i należy je wykorzystać do oceny uczniów, a wyniki osiągnięte
przez uczniów powinny stanowić podstawę do oceny pracy własnej nauczyciela
realizującego tę jednostkę modułową. Każdemu zadaniu testu przypisano określoną liczbę
możliwych do uzyskania punktów (0 lub 1 punkt). Ocena końcowa uzależniona jest od
ilości uzyskanych punktów. Nauczyciel może zastosować test według własnego projektu
oraz zaproponować własną skalę ocen. Należy pamiętać, żeby tak przeprowadzić proces
oceniania ucznia, aby umożliwić mu jak najpełniejsze wykazanie swoich umiejętności.

Schemat układu jednostek modułowych

744[02].O2

Surowce, półprodukty
i materiały obuwnicze

744[02].O2.03

Charakteryzowanie tworzyw

skóropodobnych stosowanych

w produkcji obuwia

744[02].O2.04

Określanie materiałów

na spody obuwia

744[02].O2.01

Określanie właściwości surowców i skór

wyprawionych

do produkcji obuwia

744[02].O2.02

Zastosowanie materiałów

włókienniczych w procesie

wytwarzania obuwia

744[02].O2.05

Dobieranie materiałów pomocniczych

do produkcji obuwia

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

5

2. WYMAGANIA WSTĘPNE

Przystępując do realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

stosować podstawowe przepisy prawa dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy,

−

stosować odzież ochronną oraz środki ochrony osobistej,

−

określać rodzaje obuwia ze względu na przeznaczenie, sezonowość oraz wiek
użytkowników,

−

charakteryzować typy i kroje cholewek,

−

charakteryzować elementy obuwia,

−

korzystać z różnych źródeł informacji.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

6

3. CELE KSZTAŁCENIA

W wyniku realizacji programu jednostki modułowej uczeń powinien umieć:

−

scharakteryzować włókna naturalne i chemiczne,

−

określić rodzaje włókien stosowanych do produkcji przędzy,

−

scharakteryzować poszczególne rodzaje przędzy,

−

rozróżnić rodzaje splotów tkanin oraz określić gęstość splotu,

−

określić typy oraz zastosowanie wyrobów włókienniczych,

−

określić zastosowanie materiałów włókienniczych,

−

określić wymagania techniczne dla materiałów włókienniczych stosowanych
do produkcji obuwia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

7

4. PRZYKŁADOWE SCENARIUSZE ZAJĘĆ

Scenariusz zajęć 1

Osoba prowadząca

…………………………………….………….

Modułowy program nauczania:

Obuwnik 744[02]

Moduł:

Podstawy zawodu 744[02].O2

Jednostka modułowa:

Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie
wytwarzania obuwia 744[02].O2.02

Temat:

Budowa materiałów włókienniczych z nitek.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności rozróżniania materiałów włókienniczych.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

wyjaśnić pojęcia: tkanina, dzianina, wyrób pleciony,

−

scharakteryzować budowę tkaniny, dzianiny, wyrobu plecionego,

−

rozróżnić tkaninę, dzianinę, wyrób pleciony.

Metody nauczania

−uczenia się:

−

wykład informacyjny,

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

uczniowie pracują indywidualnie.

Czas: 1 godzina dydaktyczna

Środki dydaktyczne:

−

zestaw multimedialny,

−

foliogramy,

−

rzutnik do folii,

−

katalog tkanin, dzianin, wyrobów plecionych,

−

próbki tkanin, dzianin, wyrobów plecionych,

−

igła preparacyjna,

−

lupa,

−

nożyczki,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

przybory do pisania.

Przebieg zajęć
1. Wprowadzenie.

Nauczyciel omawia rodzaje materiałów włókienniczych z nitek stosowanych
w obuwnictwie. Następnie prezentuje na przeźroczach lub planszach budowę materiałów
włókienniczych: tkanin, dzianin, wyrobów plecionych.

2. Uświadomienie celów lekcji.
3. Nauczyciel rozdaje próbki tkanin , dzianin, wyrobów plecionych dla każdego ucznia.
4. Uczniowie oglądają otrzymane próbki, wykorzystując lupę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

8

5. Uczniowie wyciągają nitki z poszczególnych próbek materiałów włókienniczych

i obserwują sposób ich przeplatania się.

6. Na podstawie przeprowadzonych obserwacji wyglądu próbek materiałów włókienniczych

uczniowie rozróżniają poszczególne materiały i nazywają je.

Zakończenie zajęć
Wskazani przez nauczyciela uczniowie prezentują swoją pracę. Nauczyciel wraz z uczniami
dokonują oceny. Uczniowie porządkują stanowisko pracy.

Praca domowa
Narysuj w zeszycie ćwiczeń sposób przeplatania się nitek w tkaninie, dzianinie i w wyrobie
plecionym.

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od ucznia po zakończonych zajęciach:

−

uczniowie wypełniają ankietę dotyczącą oceny zajęć i trudności podczas realizowania

zadania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

9

Scenariusz zajęć 2

Osoba prowadząca

…………………………………….………….

Modułowy program nauczania:

Obuwnik744[02]

Moduł:

Podstawy zawodu 744[02].O2

Jednostka modułowa:

Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie
wytwarzania obuwia 744[02].O2.02

Temat:

Rozróżnianie surowców włókienniczych metodą mikroskopową.

Cel ogólny: Kształtowanie umiejętności rozróżniania surowców włókienniczych.

Po zakończeniu zajęć edukacyjnych uczeń powinien umieć:

−

sklasyfikować surowce włókiennicze,

−

określić właściwości fizyczne podstawowych surowców włókienniczych,

−

rozpoznać włókna pod mikroskopem na podstawie wyglądu podłużnego,

−

zorganizować stanowisko do badania mikroskopowego.

Metody nauczania–uczenia się:

−

metoda przewodniego tekstu.

Formy organizacyjne pracy uczniów:

−

uczniowie pracują w grupach 2–4 osobowych.

Czas: 2 godziny dydaktyczne

Środki dydaktyczne:

−

zestawy ćwiczeń opracowane przez nauczyciela dla każdego zespołu uczniowskiego,

−

instrukcja pracy metodą tekstu przewodniego,

−

katalogi próbek włókien naturalnych i syntetycznych,

−

mikroskop z oprzyrządowaniem,

−

foliogramy z widokami podłużnymi włókien,

−

próbki do badania,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

przybory do pisania.

Przebieg zajęć:

Zadanie dla ucznia

Obejrzyj włókna wełny, bawełny i poliestrowe pod mikroskopem i opisz ich widok

podłużny.

FAZA WSTĘPNA
1. Określenie tematu zajęć.
2. Wyjaśnienie uczniom tematu, szczegółowych celów kształcenia.
3. Zaznajomienie uczniów z pracą metodą tekstu przewodniego.
4. Podział grupy uczniów na zespoły.
5. Przydzielenie poszczególnym zespołom próbek do badań.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

10

FAZA WŁAŚCIWA

INFORMACJE

Pytania prowadzące:

1. Jak klasyfikujemy włókna?
2. Jak klasyfikujemy włókna naturalne?
3. Jak klasyfikujemy włókna chemiczne?
4. W jaki sposób identyfikuje się włókna?
5. Jak posługujemy się mikroskopem?
6. Jak należy przygotować preparaty włókien do oglądania pod mikroskopem?

PLANOWANIE

Uczniowie określają:

1. Ilość badanych próbek.
2. Rozpoznają na podstawie dotychczas zdobytej wiedzy, katalogów, rodzaj otrzymanych od

nauczyciela próbek włókien.

3. Uczniowie zaznajamiają się z obsługą mikroskopu.
4. Uczniowie planują kolejne czynności.

UZGADNIANIE
1. Uczniowie omawiają wszystkie punkty z fazy planowania z nauczycielem.
2. Uczniowie odnoszą się do uwag i propozycji nauczyciela.

WYKONANIE
1. Uczniowie wykonują czynności zgodnie z zaplanowaną kolejnością.
2. Uczniowie

porównują

obserwowane

włókna

z

obrazami

mikroskopowymi

przedstawionymi na foliogramach lub w normach.

3. Uczniowie porównują wyniki identyfikacji mikroskopowej, a wynikami wstępnej oceny

organoleptycznej.

4. Przyklejają próbki w zeszycie ćwiczeń.
5. Opisują wyniki identyfikacji.
6. Przygotowują się do zaprezentowania ćwiczenia.

SPRAWDZANIE

Uczniowie sprawdzają w grupach poprawność dokonanego rozpoznania włókien.

ANALIZA

Uczniowie wraz z nauczycielem wskazują, które etapy rozwiązania zadania sprawiły im

trudności. Nauczyciel powinien podsumować całe zadanie, wskazać, jakie umiejętności były
ćwiczone, jakie wystąpiły nieprawidłowości i jak ich unikać na przyszłość.

FAZA KOŃCOWA

Praca domowa:
Opisz wpływ budowy włókna na właściwości tkanin z nich wykonanych.

Sposób uzyskania informacji zwrotnej od uczniów po zakończeniu zajęć:

−

uczniowie wypełniają ankietę dotyczącą oceny zajęć i trudności podczas realizowania
zadania.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

11

5. ĆWICZENIA

5.1. Charakterystyka podstawowych surowców włókienniczych

5.1.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Obejrzyj włókna wełny, bawełny i poliestrowe pod mikroskopem i opisz ich widok

podłużny.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Na foliogramach lub planszach należy przedstawić budowę włókna wełny, bawełny
i włókna poliestrowego, następnie zapoznać uczniów z obsługą mikroskopu i sposobem
obserwacji włókien pod mikroskopem.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zorganizować stanowisko zgodnie z wymaganiami ergonomii i bezpieczeństwa pracy,
2) zapoznać się z obsługą mikroskopu,
3) pobrać z pęczków włókien wełny, bawełny i poliestrowych, za pomocą pincety

pojedyncze włókna,

4) umieścić pojedyncze włókna na szkiełkach przedmiotowych i przykryć je szkiełkiem

nakrywkowym,

5) umieścić kolejno przygotowane preparaty na stoliku mikroskopu i przeprowadzić

obserwacje przy różnych powiększeniach,

6) narysować na podstawie przeprowadzonej obserwacji obrazy oglądanych podłużnych

widoków włókien i porównać je ze zdjęciami zamieszczanymi w poradniku dla ucznia
i na planszach lub foliogramach,

7) opisać w zeszycie charakterystyczne cechy budowy poszczególnych włókien,
8) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

metoda tekstu przewodniego,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

pęczki włókien wełny, bawełny, poliestrowych,

–

mikroskop z oprzyrządowaniem,

–

foliogramy lub plansze z widokami podłużnymi włókien wełny, bawełny, poliestrowych,

–

rzutnik do folii,

–

pinceta,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

12

Ćwiczenie 2

Porównaj właściwości włókien wełny i włókien poliestrowych.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz scharakteryzować właściwości włókien wełny i włókien poliestrowych.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) wypełnić tabelę wg wzoru, używając określeń: duża, mała,

Rodzaj włókna

Właściwość

wełna

poliestrowe

Wytrzymałość na rozciąganie

Sprężystość

Podatność na spilśnianie

Podatność na elektryzowanie

Higroskopijność

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Przeprowadź próbę spalania włókien naturalnych, sztucznych, syntetycznych i zapisz

swoje spostrzeżenia.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz scharakteryzować zachowanie się włókien naturalnych, sztucznych
i syntetycznych w czasie spalania.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zorganizować stanowisko zgodnie z wymaganiami przepisów bhp i ergonomii pracy,
2) wybrać próbki tkanin wykonane z włókien naturalnych, sztucznych i syntetycznych,
3) wypruć nitki z tkanin i rozdzielić je na pęczki włókien,
4) umieścić przy zachowaniu szczególnej ostrożności pęczek badanych włókien

w płomieniu świecy,

5) zaobserwować proces spalania: szybkość spalania i zachowanie po wyjęciu z płomienia,

zapach po zdmuchnięciu płomienia, pozostałości po spaleniu,

6) zapisać wyniki obserwacji w zeszycie ćwiczeń,
7) zaprezentować swoją pracę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

13

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

katalog próbek tkanin z włókien naturalnych, sztucznych i syntetycznych,

–

palnik lub świeca,

–

nożyce,

–

pinceta,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

14

5.2. Charakterystyka materiałów włókienniczych

5.2.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Porównaj budowę tkaniny i dzianiny.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres oraz przedstawić na planszach lub foliogramach budowę tkanin i dzianin.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć otrzymane próbki tkaniny, dzianiny, wykorzystując lupę,
2) wypruć nitki z każdego materiału i zaobserwować sposób przeplatania nitek,
3) nazwać poszczególne materiały,
4) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki ocenianych materiałów, a następnie opisać i porównać

ich budowę,

5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

próbki tkaniny, dzianiny,

–

foliogramy,

–

plansze lub rzutnik do folii,

–

lupa,

–

igła preparacyjna,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 2

Wykonaj wzory splotu płóciennego i skośnego.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego zakres

i sposób wykonania oraz zaprezentować na foliogramach wzory splotu płóciennego
i skośnego.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) zorganizować stanowisko pracy zgodnie z przepisami bhp,
2) wyciąć z kartonu 2 kwadraty o wymiarach 13,5 x 13,5 cm,
3) narysować na kartonach linie pionowe co 1 cm, według rysunku,

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

15

Rys. do ćwiczenia 2

4) poprzecinać karton wzdłuż narysowanych linii i ponumerować otrzymane paski,
5) wyciąć 20 pasków o szerokości 1 cm i długości 13 cm, z kolorowego papieru,
6) wykonać na jednym kartonie wzór splotu płóciennego, przyjmując paski kartonu

za osnowę, a paski kolorowego papieru za wątek,

7) wykonać na drugim kartonie wzór splotu skośnego, przyjmując paski kartonu za osnowę,

a paski kolorowego papieru za wątek,

8) wkleić wykonane wzory splotów do zeszytu ćwiczeń i opisać je,
9) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

wzory splotów tkackich zasadniczych,

–

rzutnik do folii,

–

karton techniczny formatu A4,

–

papier kolorowy formatu A4,

–

linijka,

–

flamastry,

–

nożyk do przecinania papieru,

–

przybory do pisania,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Rozróżnij sztuczny kożuch wykonany na krosnach i na maszynach dziewiarskich.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do realizacji ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego cel

i zakres. Nauczyciel powinien omówić sposoby wytwarzania sztucznych kożuchów.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć dokładnie w katalogach próbki sztucznych kożuchów,
2) wybrać z kolekcji sztucznych kożuchów próbki wykonane na krosnach i na maszynach

dziewiarskich,

3) wyjaśnić czym kierował się dokonując wyboru poszczególnych rodzajów próbek,
4) wkleić próbki wybranych materiałów do zeszytu ćwiczeń, opisać je,
5) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

16

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

–

pokaz z objaśnieniem,

–

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

katalogi sztucznych kożuchów,

–

kolekcja sztucznych kożuchów,

–

lupa,

–

przybory do pisania,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 4

Wyznacz liczność nitek osnowy i wątku w próbce tkaniny o splocie płóciennym.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego zakres i sposób

wykonania. Omówić metody wyznaczania liczności nitek osnowy i wątku w tkaninie.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) wyznaczyć prawą i lewą stronę tkaniny,
2) oznaczyć na próbce strzałką kierunek osnowy,
3) policzyć nitki osnowy i wątku na długości 10 mm, wykorzystując lupę tkacką,
4) wykonać pomiar w trzech miejscach,
5) wyznaczyć liczność nitek osnowy i wątku dla każdego pomiaru oddzielnie dla osnowy

(

o

g ) i wątku (

w

g ), na podstawie wzorów:

100

⋅

=

l

n

g

o

o

[nitek/100 mm],

100

⋅

=

l

n

g

w

w

[nitek/100 mm]

w których:

o

n

– liczba nitek osnowy w próbce tkaniny,

w

n – liczba nitek wątku w próbce tkaniny,

l – długość próbki tkaniny przy pomiarze w mm.

6) obliczyć średnią arytmetyczną z 3 wyznaczonych wg punktu 5 liczności nitek dla wątku

i osnowy,

7) porównać liczność nitek osnowy i wątku,
8) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenia praktyczne.

Środki dydaktyczne:

−

próbka tkaniny o splocie płóciennym,

−

lupa tkacka,

−

igła preparacyjna,

−

flamastry,

−

zeszyt ćwiczeń,

−

poradnik dla ucznia,

−

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

17

5.3. Materiały włókiennicze stosowane w obuwnictwie

5.3.1. Ćwiczenia

Ćwiczenie 1

Rozróżnij tkaniny stosowane na wierzchy obuwia.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego zakres i sposób

wykonania. Należy omówić wymagania, jakie muszą spełniać tkaniny na wierzchy obuwia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć próbki tkanin przekazane przez nauczyciela,
2) posegregować próbki i wybrać tkaniny, stosowane na wierzchy obuwia,
3) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki poszczególnych tkanin i opisać je,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

próbki tkanin stosowanych w obuwnictwie,

–

lupa,

–

nożyczki,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

klej,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 2

Rozróżnij tkaniny stosowane na elementy wewnętrzne obuwia.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego zakres i sposób

wykonania. Należy omówić wymagania, jakie muszą spełniać tkaniny na elementy
wewnętrzne obuwia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć próbki tkanin przekazane przez nauczyciela,
2) posegregować próbki i wybrać tkaniny, stosowane na elementy wewnętrzne obuwia,
3) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki poszczególnych tkanin i opisać je,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

18

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

próbki tkanin stosowanych w obuwnictwie,

–

lupa,

–

nożyczki,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

klej,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodna z rozdziałem 7 poradnika.

Ćwiczenie 3

Rozróżnij włókiennicze materiały pomocnicze stosowane w procesie wytwarzania

obuwia oraz określ ich zastosowanie.

Wskazówki do realizacji
Przed przystąpieniem do ćwiczenia nauczyciel powinien omówić jego zakres i sposób

wykonania. Należy omówić zakres stosowania materiałów pomocniczych w procesie
wytwarzania obuwia.

Sposób wykonania ćwiczenia

Uczeń powinien:

1) obejrzeć próbki materiałów włókienniczych przekazane przez nauczyciela,
2) posegregować próbki na: włókniny, laminaty, plecionki, sztuczny kożuch,
3) wkleić do zeszytu ćwiczeń próbki poszczególnych materiałów włókienniczych i opisać je,
4) zaprezentować wyniki ćwiczenia.

Zalecane metody nauczania–uczenia się:

−

pokaz z objaśnieniem,

−

ćwiczenie praktyczne.

Środki dydaktyczne:

–

próbki materiałów włókienniczych pomocniczych stosowanych w procesie wytwarzania
obuwia,

–

lupa,

–

nożyczki,

–

zeszyt ćwiczeń,

–

przybory do pisania,

–

klej,

–

poradnik dla ucznia,

–

literatura zgodnie z rozdziałem 7 poradnika.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

19

6. EWALUACJA OSIĄGNIĘĆ UCZNIA

Przykłady narzędzi pomiaru dydaktycznego

Test dwustopniowy do jednostki modułowej „Zastosowanie materiałów
włókienniczych w procesie wytwarzania obuwia”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania: 1, 2, 3, 4, 5 ,6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 16 są z poziomu podstawowego,

−

zadania: 13, 15, 17, 18, 19, 20 są z poziomu ponadpodstawowego.

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź lub jej brak

uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

–

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

–

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

–

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

–

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 5 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. b, 2. a, 3. c, 4. d, 5. a, 6. a, 7. a, 8. b, 9. a, 10. d, 11. b,
12. c, 13. d, 14. a, 15. b, 16. d, 17. d, 18. a, 19. c, 20. b.

Plan testu

Nr

zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

1

Nazwać włókno na podstawie budowy naskórka.

A

P

b

2

Nazwać włókno mające zdolność do spilśniania się.

A

P

a

3

Podać rodzaj włókna o nazwie handlowej Elana.

A

P

c

4

Wybrać rodzaj włókna do wytwarzania sztucznych
kożuchów.

B

P

d

5

Określić przeznaczenie krosna.

B

P

a

6

Zdefiniować splot tkacki.

A

P

a

7

Rozróżnić splot zasadniczy.

B

P

a

8

Rozpoznać kierunek osnowy w tkaninie.

B

P

b

9

Zdefiniować przędzę

A

P

a

10 Wyjaśnić pojęcie dzianiny.

B

P

d

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

20

11 Określić cel zgrzeblania włókien

B

P

b

12 Nazwać kierunki skrętu nitek

A

P

c

13 Określić na podstawie rysunku zasadę przędzenia

włókien

D

PP

d

14 Rozróżnić materiał wykonany z luźnych włókien

B

P

a

15 Określić metodę wyznaczania gęstości osnowy

i wątku

C

PP

b

16 Określić rodzaj tkaniny stosowanej na wierzchy

obuwia zimowego

B

P

d

17 Scharakteryzować materiały polarowe

C

PP

d

18 Określić na podstawie budowy włókna

izolacyjność wełny

D

PP

a

19 Dokonać wyboru materiału na podszewki obuwia

ocieplanego

D

PP

c

20 Dokonać wyboru materiału na międzypodszewki

D

PP

b

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

21

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

2. Omów z uczniami cel stosowania pomiaru dydaktycznego.
3. Zapoznaj uczniów z rodzajem zadań zawartych w zestawie oraz z zasadami punktowania.
4. Przygotuj odpowiednią liczbę testów.
5. Zapewnij samodzielność podczas rozwiązywania zadań.
6. Przed rozpoczęciem testu przeczytaj uczniom instrukcję dla ucznia.
7. Zapytaj, czy uczniowie wszystko zrozumieli. Wszelkie wątpliwości wyjaśnij.
8. Nie przekraczaj czasu przeznaczonego na test.
9. Kilka minut przed zakończeniem testu przypomnij uczniom o zbliżającym się czasie

zakończenia udzielania odpowiedzi.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań:

−

zadania: 1, 2, 3, 4, 5 ,6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 14, 16 są z poziomu podstawowego,

−

zadania: 13, 15, 17, 18, 19, 20 są z poziomu ponadpodstawowego.

5. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi. Tylko jedna jest

prawidłowa.

6. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

Materiały dla ucznia:

−

instrukcja,

−

zestaw zadań testowych,

−

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

22

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Włókno, którego naskórek zbudowany jest z łusek to

a) bawełna.
b) wełna.
c) jedwab.
d) len.

2. Zdolność do spilśniania wykazują włókna

a) wełny.
b) bawełny.
c) jedwabiu.
d) poliestrowe.

3. Elana, to nazwa handlowa włókna

a) lnu.
b) bawełny.
c) poliestrowego.
d) wiskozowego.

4. Do produkcji futer sztucznych stosuje się włókna

a) bawełny.
b) wełny.
c) lnu.
d) polakrykonitrylowe.

5. Na krosnach produkuje się

a) tkaniny.
b) włókniny.
c) dzianiny.
d) filce.

6. Splot tkaniny to

a) określony porządek przeplatania się ze sobą nitek osnowy i wątku
b) miejsce pokrycia osnowy przez wątek.
c) miejsce pokrycia wątku przez osnowę.
d) najmniejsza liczba powtarzających się nitek osnowy i wątku.

7. Do splotów zasadniczych tkaniny zalicza się splot

a) płócienny.
b) rypsowy.
c) skośny wzmocniony.
d) panama.

8. Kierunek osnowy w tkaninie najłatwiej można rozpoznać, gdy

a) wykonana jest splotem płóciennym.
b) posiada krajkę.
c) jest jednobarwna.
d) posiada okrywę włosową.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

23

9. Przędza to nitka

a) utworzona z włókien odcinkowych zespolonych przez skręcenie.
b) utworzona z włókien chemicznych ciągłych.
c) ciągła skręcona.
d) z włókien jedwabiu.

10. Dzianina, to wyrób

a) w którym nitki przeplatają się pod kątem prostym.
b) w którym nitki nie tworzą wyodrębnionych układów.
c) który powstaje przez odpowiednie przeszycie nitek.
d) w którym nitki tworzą oczka wzajemnie przeplatające się.

11. Zgrzeblenie włókien ma na celu

a) rozluźnienie włókien.
b) rozluźnienie włókien i ułożenie ich równolegle w taśmę.
c) pocienienie taśmy.
d) wstępne skręcenie taśmy.

12. Kierunki skrętu nitek oznaczamy literami

a) A i B.
b) B i Z.
c) S i Z.
d) S i B.

13. Rysunek przedstawia zasadę przędzenia

a) włókien ciągłych.
b) nitek rdzeniowych.
c) nitki fantazyjnej.
d) włókien odcinkowych.

Rys. do zadania 13

14. Z luźnych włókien wykonane są materiały włókiennicze

a) włókniny i filce.
b) włókniny i laminaty.
c) filce i dzianiny.
d) tkaniny i dzianiny.

15. Liczność nitek osnowy i wątku wyznaczamy przez

a) wyznaczenie masy i objętości.
b) policzenie ilości nitek osnowy i wątku na odcinku 10 mm.
c) wyznaczenie szerokości długości próbki.
d) pomiar grubości próbki.

16. Na wierzchy obuwia zimowego stosuje się tkaniny

a) bawełniane.
b) jedwabne.
c) lniane.
d) wełniane.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

24

17. Cechą charakterystyczną materiałów polarowych jest

a) niska ciepłochronność i mała sprężystość.
b) mała przepuszczalność powietrza i śliska powierzchnia.
c) duża masa powierzchniowa i wysoka ciepłochronność.
d) wysoka ciepłochronność i niska masa powierzchniowa.

18. Doskonała izolacyjność wełny jest wynikiem

a) dużej zawartości powietrza we włóknie.
b) zawartości tłuszczu we włóknie.
c) zawartości rdzenia we włóknie.
d) zawartości białka we włóknie.

19. Na podszewki obuwia ocieplanego stosuje się

a) materiał powlekany.
b) tkaninę jedwabną.
c) tkaniny bawełniane z runem.
d) atłas.

20. Na międzypodszewki obuwia stosuje się

a) baję.
b) wigonkę.
c) keper.
d) dewetynę.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

25

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie wytwarzania obuwia

Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr

zadania

Odpowiedź

Punkty

1

a

b

c

d

2

a

b

c

d

3

a

b

c

d

4

a

b

c

d

5

a

b

c

d

6

a

b

c

d

7

a

b

c

d

8

a

b

c

d

9

a

b

c

d

10

a

b

c

d

11

a

b

c

d

12

a

b

c

d

13

a

b

c

d

14

a

b

c

d

15

a

b

c

d

16

a

b

c

d

17

a

b

c

d

18

a

b

c

d

19

a

b

c

d

20

a

b

c

d

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

26

TEST 2

Test dwustopniowy do jednostki modułowej „Zastosowanie materiałów
włókienniczych w procesie wytwarzania obuwia”

Test składa się z 20 zadań wielokrotnego wyboru, z których:

−

zadania:1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11, 13, 15, 19, 20, są z poziomu podstawowego.

−

zadania: 7, 12, 14, 16, 17, 18, są z poziomu ponadpodstawowego,

Punktacja zadań: 0 lub 1 punkt

Za każdą prawidłową odpowiedź uczeń otrzymuje 1 punkt. Za złą odpowiedź lub jej brak

uczeń otrzymuje 0 punktów.

Proponuje się następujące normy wymagań – uczeń otrzyma następujące
oceny szkolne:

–

dopuszczający – za rozwiązanie co najmniej 8 zadań z poziomu podstawowego,

–

dostateczny – za rozwiązanie co najmniej 11 zadań z poziomu podstawowego,

–

dobry – za rozwiązanie 15 zadań, w tym co najmniej 3 z poziomu ponadpodstawowego,

–

bardzo dobry – za rozwiązanie 18 zadań, w tym co najmniej 5 z poziomu
ponadpodstawowego.

Klucz odpowiedzi: 1. c, 2. b, 3. a, 4. d, 5. b, 6. d, 7. d, 8. d, 9. a, 10. b, 11. a,
12. a, 13. a, 14. a, 15. d, 16. b, 17. a, 18. c, 19. b, 20. d.

Plan testu

Nr

zad.

Cel operacyjny
(mierzone osiągnięcia ucznia)

Kategoria

celu

Poziom

wymagań

Poprawna

odpowiedź

1

Wybrać włókna mające zdolność do elektryzowania
się

B

P

c

2

Podać rodzaj włókna o nazwie handlowej Stilon

A

P

b

3

Zdefiniować pojęcie tkaniny

A

P

a

4

Wybrać materiały odzieżowe z nitek

B

P

d

5

Nazwać układ zadzierzgniętych oczek,
uszeregowanych jedno pod drugim

A

P

b

6

Określić wyrób otrzymywany w wyniku
stopniowego rozciągania i skręcania niedoprzędu

A

P

d

7

Określić rodzaj włókien przerabianych systemem
przędzenia zgrzebnego

C

PP

d

8

Rozpoznać kierunek skrętu nitki

A

P

d

9

Rozpoznać rodzaj nitki

A

P

a

10 Określić materiał wytwarzany przez trwałe

połączenie tkaniny lub dzianiny z warstwą pianki
poliuretanowej

B

P

b

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

27

11 Wybrać wskaźnik charakteryzujący właściwości

włókien, który można ocenić metodą
mikroskopową

B

P

a

12 Określić rodzaj włókna na podstawie próby spalania.

D

PP

a

13 Zdefiniować runo owcze

A

P

a

14 Określić wytrzymałość tkaniny na rozciąganie na

podstawie splotu

C

PP

a

15 Zdefiniować osnowę w tkaninie

A

P

d

16 Dokonać doboru materiału na wierzchy obuwia

wieczorowego

D

PP

b

17 Określić wymagania dla tkanin na wierzchy obuwia

C

PP

a

18 Określić rodzaj materiału stosowanego do

wzmacniania brzegów cholewek i szwów

C

PP

c

19 Rozpoznać na podstawie rysunku rodzaj taśmy

A

P

b

20 Wybrać włókno stosowane do wytwarzania

dzianiny Polar

B

P

d

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

28

Przebieg testowania

Instrukcja dla nauczyciela

1. Ustal z uczniami termin przeprowadzenia sprawdzianu z wyprzedzeniem co najmniej

jednotygodniowym.

2. Omów z uczniami cel stosowania pomiaru dydaktycznego.
3. Zapoznaj uczniów z rodzajem zadań zawartych w zestawie oraz z zasadami punktowania.
4. Przygotuj odpowiednią liczbę testów.
5. Zapewnij samodzielność podczas rozwiązywania zadań.
6. Przed rozpoczęciem testu przeczytaj uczniom instrukcję dla ucznia.
7. Zapytaj, czy uczniowie wszystko zrozumieli. Wszelkie wątpliwości wyjaśnij.
8. Nie przekraczaj czasu przeznaczonego na test.
9. Kilka minut przed zakończeniem testu przypomnij uczniom o zbliżającym się czasie

zakończenia udzielania odpowiedzi.

Instrukcja dla ucznia

1. Przeczytaj uważnie instrukcję.
2. Podpisz imieniem i nazwiskiem kartę odpowiedzi.
3. Zapoznaj się z zestawem zadań testowych.
4. Test zawiera 20 zadań:

−

zadania:1, 2, 3, 4, 5, 6, 8, 9, 10, 11, 13, 15, 19, 20, są z poziomu podstawowego.

−

zadania: 7, 12, 14, 16, 17, 18, są z poziomu ponadpodstawowego,

5. Do każdego zadania dołączone są 4 możliwości odpowiedzi. Tylko jedna jest

prawidłowa.

6. Udzielaj odpowiedzi na załączonej karcie odpowiedzi, stawiając w odpowiedniej rubryce

znak X. W przypadku pomyłki należy błędną odpowiedź zaznaczyć kółkiem, a następnie
ponownie zakreślić odpowiedź prawidłową.

7. Pracuj samodzielnie, bo tylko wtedy będziesz miał satysfakcję z wykonanego zadania.
8. Jeśli udzielenie odpowiedzi będzie Ci sprawiało trudność, wtedy odłóż jego rozwiązanie

na później i wróć do niego, gdy zostanie Ci wolny czas.

9. Na rozwiązanie testu masz 45 minut.

Powodzenia!

Materiały dla ucznia:

−

instrukcja,

−

zestaw zadań testowych,

−

karta odpowiedzi.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

29

ZESTAW ZADAŃ TESTOWYCH

1. Zdolność do elektryzowania się posiadają włókna

a) lniane.
b) wiskozowe.
c) poliestrowe.
d) bawełny.

2. Stilon to nazwa handlowa włókna

a) wiskozowego.
b) poliamidowego.
c) poliestrowego.
d) lnianego.

3. Tkanina to wyrób, w którym

a) nitki przeplatają się pod kątem prostym.
b) nitki tworzą oczka wzajemnie przeplatające się.
c) nitki nie tworzą wyodrębnionych układów.
d) układy nitek zostają przeszyte nitką dodatkową.

4. Z nitek wykonane są następujące materiały odzieżowe

a) filc, włóknina.
b) tkanina, włóknina.
c) laminat, filc.
d) tkanina, dzianina.

5. Układ zadzierzgniętych oczek, uszeregowanych jedno pod drugim nazywamy

a) rządkiem.
b) kolumienką.
c) słupkiem.
d) łącznikiem.

6. W wyniku stopniowego rozciągania i skręcania niedoprzędu otrzymujemy

a) taśmę.
b) włókno ciągłe.
c) luźną masę włókien.
d) przędzę.

7. Systemem przędzenia zgrzebnego przerabia się

a) długie włókna sztuczne.
b) długie włókna wełny i bawełny.
c) długie włókna syntetyczne.
d) krótkie włókna wełny i bawełny.

8. Kierunek skrętu nitki przedstawionej na rysunku oznaczamy literą

a) A.
b) S.
c) B.
d) Z.

Rys. do zadania 8

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

30

9. Na rysunku przedstawiono nitkę

a) skręconą wielostopniowo.
b) dwukrotną.
c) trzykrotną.
d) pojedyncza.

Rys. do zadania 9

10. Przez trwałe połączenie tkaniny lub dzianiny z warstwą pianki poliuretanowej wytwarza

się
a) włókniny.
b) laminaty.
c) sznury.
d) wyroby plecione.

11. Metodą mikroskopową można określić

a) widok podłużny włókna.
b) sprężystość.
c) higroskopijność.
d) wydłużenie.

12. W czasie spalania zapach palonego papieru wydziela włókno

a) bawełny.
b) wełny.
c) poliamidowe.
d) poliestrowe.

13. Runo owcze to

a) całkowita okrywa włosowa.
b) całkowita okrywa włosowa wraz ze skórą.
c) okrywa włosowa w postaci słupków.
d) okrywa włosowa w postaci kosmyków.

14. Największą wytrzymałość na rozciąganie, spośród tkanin wykonanych z tych samych

nitek, wykazuje tkanina o splocie
a) płóciennym.
b) rządkowym.
c) skośnym.
d) atłasowym.

15. Osnowa, to nitka

a) biegnąca po szerokości tkaniny.
b) luźniej skręcona niż wątek.
c) większym wrobieniu niż wątek.
d) biegnąca wzdłuż tkaniny.

16. Na wierzchy obuwia wieczorowego stosuje się

a) tkaniny wełniane.
b) tkaniny jedwabne.
c) tkaniny lniane.
d) filce.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

31

17. Tkaniny przeznaczone na wierzchy obuwia winny posiadać

a) zdolność do uzyskania i zachowania trwałego kształtu.
b) niską odporność na ścieranie.
c) wybarwienia w ciemnych kolorach.
d) wybarwienia w jasnych kolorach.

18. Do wzmacniania brzegów i szwów cholewki stosuje się

a) rzepy.
b) taśmy samosczepne.
c) tasiemki plecione.
d) filce.

19. Rysunek przedstawia taśmę

a) plecioną.
b) tkaną.
c) samosczepną.
d) dzianą.

Rys. do zadania 19

20. Dzianina Polar wykonana jest z włókien

a) bawełnianych.
b) wełnianych.
c) lnianych.
d) poliestrowych.

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

32

KARTA ODPOWIEDZI

Imię i nazwisko ...............................................................................

Zastosowanie materiałów włókienniczych w procesie wytwarzania obuwia

Zakreśl poprawną odpowiedź.

Nr

zadania

Odpowiedź

Punkty

1

a

b

c

d

2

a

b

c

d

3

a

b

c

d

4

a

b

c

d

5

a

b

c

d

6

a

b

c

d

7

a

b

c

d

8

a

b

c

d

9

a

b

c

d

10

a

b

c

d

11

a

b

c

d

12

a

b

c

d

13

a

b

c

d

14

a

b

c

d

15

a

b

c

d

16

a

b

c

d

17

a

b

c

d

18

a

b

c

d

19

a

b

c

d

20

a

b

c

d

Razem:

„Projekt współfinansowany ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego”

33

7. LITERATURA

1. Chyrosz M., Zembowicz–Sułkowska E.: Materiałoznawstwo odzieżowe. WSiP,

Warszawa 1991

2. Persz T.: Materiałoznawstwo dla techników przemysłu skórzanego. WSiP, Warszawa

1998

3. Persz T.: Materiałoznawstwo dla zasadniczych szkół skórzanych. WSiP, Warszawa 1997
4. Samek P.(tłum.): Krawiectwo. Materiałoznawstwo. Wydanie I. WSiP, Warszawa 1999
5. Turek K.: Pracownia materiałoznawstwa odzieżowego. WSiP, Warszawa 1995
6. Wereszko J.: Materiałoznawstwo odzieżowe. Zeszyt ćwiczeń 1. WSiP, Warszawa 1996
7. Wereszko J.: Materiałoznawstwo odzieżowe. Zeszyt ćwiczeń 2. WSiP, Warszawa 1998
8. www.kordus.com.pl
9. Czasopismo branży odzieżowej SPEKTRUM. Wydawnictwo ELAMED


Literatura metodyczna
1. Dretkiewicz – Więch J.; ABC nauczyciela przedmiotów zawodowych. Operacyjne cele

kształcenia. Zeszyt 32 . CODN, Warszawa 1994

2. Ornatowski T., Figurski J.: Praktyczna nauka zawodu. ITeE, Radom, 2000