W ROK PRZEZ BIBLIĘ

by Społeczność Chrześcijańska we Wrocławiu

KSIĘGA PRZYPOWIEŚCI (PRZYSŁÓW) – wstęp

Księga Przypowieści Salomona jest zbiorem pism o charakterze mądrościowych – wyrażających 

ogólne obserwacje na temat życia i wzywających do poszukiwania mądrości i posłuszeństwa Bogu. 

Tytułowe przypowieści, a raczej przysłowia, stanowią główną część księgi, ale bynajmniej nie 

jedyną; rozpoczyna się bowiem od dość długiego tekstu dydaktycznego (pouczającego), 

kierowanego do przedstawicieli młodego pokolenia („syna”), sławiącego korzyści płynące z 

poszukiwania mądrości. Jest to również zbiór dzieł wielu różnych autorów, nie tylko Salomona – w 

dalszych częściach księgi czytamy m.in. o słowach mędrców, oraz Agura i króla Lemuela. W 

księdze występują co najmniej dwa zbiory przysłów Salomona, a jeden z nich powstał dopiero za 

czasów króla Hiskiasza. Ostateczną postać Księga Przypowieści zyskała prawdopodobnie podzas 

niewoli babilońskiej lub krótko po niej.

Głównym tematem księgi jest poszukiwanie mądrości i życie w zgodzie z jej naukami, ale nie jest 

to mądrość stanowiąca wartość samą w sobie, lecz prowadząca do Boga i ucząca ludzi życia w 

posłuszeństwie Bożym prawom – dlatego autor podkreśla, że „początkiem mądrości jest bojaźń 

Pana” – i wątek bojaźni często powraca w Księdze.

Czytając Księgę Przypowieści, a szczególnie stosując jej treść w życiu, należy pamiętać o 

ograniczeniach wynikających z charakterystyki literatury mądrościowej – zawarte w niej 

przysłowia są prawdą w większości przypadków i przez większość czasu, ale nie zawsze i 

wszędzie. Jednak zawsze i wszędzie pozostają aktualne wartości, które legły u ich podstaw 

– sprawiedliwości i wierności Bogu, wyrażanych w codziennym życiu. Nawet jeśli nie wszystko 

przybiega zgodnie z „przysłowiem”, człowiek, który w bojaźni Bożej poszukuje wskazówek na 

życie, będzie trzymał się zasad, które podobają się Bogu, wyrażonych w Prawie i wynikających z 

doświadczeń wielu pokoleń wierzących, którzy żyli przed nim.

Główną część Księgi stanowią krótkie przysłowia, często jedynie bardzo luźno (lub w ogóle) 

powiązane z pozostałymi. To sprawia, że jak żadna inna część Pisma Świętego Księga Przypowieści 

pozwala na medytowanie nad pojedynczymi wersetami. I to chyba najlepszy sposób odbioru księgi 

– częste powracanie do jej treści, nawet w krótkich fragmentach, aż wartości i prawdy, które one 

wyrażają, dzięki bojaźni Bożej, będą stawały się integralną częścią życia wierzącego człowieka.

Księga Przypowieści 1,1 – 4,27

Księga Przypowieści rozpoczyna się krótkim, formalnym wstępem przedstawiającym autora i cel 

dzieła. W rzeczywistości Salomon nie jest autorem całej księgi, a jedynie większości zebranych tam 

przysłów, uzupełnionych naukami także innych mędrców. Imię Salomona, obdarzonego szczególną 

mądrością przez samego Boga, jest więc pewnego rodzaju symbolem podkreślającym pochodzenie 

prawdziwej mądrości.

Zaraz potem rozpoczyna się długi fragment wzywający młodego człowieka („synu mój”) do 

wyboru drogi mądrości. Nie są to jeszcze przysłowia w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz tekst 

dydaktyczny, roztaczający przed kolejnym pokoleniem możliwości i zagrożenia, przed jakimi stoją 

na progu dorosłego życia. Autor księgi wzywa ich, aby skorzystali z doświadczeń zgromadzonych 

przez poprzednie pokolenia („pouczenia ojca” i „nauki matki”) i podążyli śladem tych, którzy 

wiedli prawe życie. Nawet bardziej niż zachętą, ich słowa są ostrzeżeniem przed dawaniem 

posłuchu tym, którzy wybrali życie niegodziwe i zeszli na manowce, choć na krótko ich droga 

mogła wydawać się atrakcyjna.

Charakterystycznym elementem dla Księgi Przypowieści (i ogólnie, literatury mądrościowej), jest 

uosobienie (personifikacja) mądrości. W tej księdze nie jest ona tylko pojęciem lub ideą, ale staje 

się istotą żywą, wołającą do wszystkich, którzy są gotowi dać jej posłuch, aby nie skłaniali się ku 

głupocie, ale wybrali mądrość, która zapewni im dobre życie.

Zatem mądrość – inaczej niż hołubiona współcześnie inteligencja – jest wynikiem wyboru, decyzji 

podejmowanej przez każdego człowieka osobiście, i dla wszystkich jednakowo dostępną. Wymaga 

podjęcia wysiłku, zaangażowania i dyscypliny, ale niesie z sobą wymierne korzyści w życiu 

doczesnym i przyszłym. Rezygnacja z mądrości, bo również taką drogę może obrać człowiek, także 

wiąże się z określonymi konsekwencjami, i świadomość, do czego może prowadzić zlekceważenie 

wysiłku, jaki wymaga zdobywanie mądrości, powinna tym bardziej motywować młodego 

człowieka, aby poświęcić się poszukiwaniu jej. A początkiem drogi do mądrości zawsze jest i 

będzie bojaźń Pana.

Zwróć uwagę: W 1 Krl 4,32 czytamy, że Salomon ułożył 3000 przysłów i 1005 pieśni. W Piśmie 

Świętym z jego imieniem wiązane są również Księga Kaznodziei (Koheleta), Pieśń nad Pieśniami, i 

niektóre z psalmów, ale nawet wtedy będzie to jedynie fragment jego twórczości.

Księga Przypowieści 5,1 – 9,18

Druga część pierwszego, dydaktycznego fragmentu Księgi Przypowieści koncentruje się na postaci 

kobiety cudzołożnej, czyhającej na nierozumnych przechodniów (w tym i na młodych, 

niedoświadczonych mężczyzn), uwodząc ich swoimi słowami i seksualnością. Lecz uleganie jej 

namowom jest prostą drogą do pohańbienia, ruiny, a nawet śmierci. Oprócz oczywistego, 

dosłownego sensu tych ostrzeżeń, można je również odczytywać metaforycznie, jako przestrogę 

przed zejściem na drogę cudzołożnej głupoty: rezygnując z wiernego poszukiwania mądrości, 

zabiegania o nią, niczym o żonę poślubioną w miłości, człowiek podejmuje niebezpieczną grę 

porównywalną z wdaniem się w romans pozamałżeński, ryzykując utratę wszystkiego, co osiągnął.

W takim sensie nieprzypadkowo mądrość i głupota zostają uosobione pod postaciami kobiet, 

nawołującymi przechodniów do wstąpienia w ich progi i przyłączenia się do uczty, którą 

przygotowały. Lecz jedynie uczta mądrości może prawdziwie nasycić, uczta głupoty opiera się na 

fałszu i kradzieży.

Mądrość po raz kolejny zabiera głos i opowiada o tym, jak jest przewodnikiem władców i że ci, 

którzy jej słuchają, cieszą się powodzeniem. Co więcej, opowiada o tym, jak sama została 

stworzona, jako pierwsze z dzieł Bożych – a potem była aktywną uczestniczką stworzenia, 

zostawiając swój ślad na wszystkim, co istnieje. Zatem podążanie za mądrością jest powrotem do 

oryginalnego planu Bożego, do pierwotnego, nieskażonego świata, w którym panują takie zasady, 

jakie On ustanowił – nim człowiek wybrał inną drogę i podążył ścieżką głupoty.

Wybór mądrości nie jest aktem jednorazowym, ale ciągłym dążeniem do bojaźni Bożej, życia 

zgodnego z zasadami, które Bóg ustanowił w chwili stworzenia. Księga Przypowieści, inaczej niż 

np. psalmy, nie wspomina tak często o Prawie przekazanym przez Mojżesza, ale ostateczna 

wymowa i wynik są bardzo podobne: jedynie przez zwrócenie się do Boga (i Jego praw, Jego 

mądrości) może dać człowiekowi powodzenie w życiu doczesnym i przyszłym.

Zwróć uwagę: W filozofii greckiej idea „stwarzającej mądrości” wyrażana była m.in. za pomocą 

idei logosu, porządku świata. Kiedy Jan napisał swoją Ewangelię, wykorzystał ten termin, aby 

opowiedzieć o odwiecznym Bożym Słowie, Jezusie Chrystusie.

Księga Przypowieści 10,1 – 13,25

W kolejnej części Księgi rozpoczyna się właściwy zbiór przysłów, napisanych przez Salomona, a 

przynajmniej mu przypisywanych. Mają charakter krótkich sentencji, najczęściej opartych na 

przeciwstawieniach, ale obie części przysłowia wyrażają jedną prawdę: kontrast służy ukazaniu 

skutków wyboru, jakiego dokonuje człowiek. Ta typowa cecha poezji hebrajskiej – powtórzenia 

wyrażające tę samą myśl – doskonale sprawdza się w literaturze mądrościowej, uwypuklając obie 

drogi, mądrości i głupoty, i miejsce, do którego prowadzą.

Przysłowia są wyrazem ogólnej, zdroworozsądkowej mądrości – zasad sprawdzających się przez 

większość czasu, w większości przypadków. Nie należy ich traktować jako bezwarunkowych 

obietnic Bożych, ale też wielkim błędem byłoby lekceważyć ich treść z tego powodu. Mimo 

wielkiej różnorodności przysłów i braku jasno zarysowanych części zbioru, można w nim znaleźć 

kilka dominujących wątków. Jednym z nich jest pracowitość i lenistwo. Ci, którzy są gotowi podjąć 

ciężką pracę, mogą liczyć na jej owoce, natomiast unikanie trudu prowadzi najczęściej do ubóstwa i 

problemów. Z drugiej strony, bogactwo nie może być wartością same w sobie i jeśli nie zostanie 

połączone z właś-ciwymi postawami, może obrócić się przeciw człowiekowi.

Ważnym pojęciem w literaturze mądrościowej jest sprawiedliwość, rozumiana jako prawość życia, 

wyrażająca się przede wszystkim w przestrzeganiu Prawa Bożego, ale także uczciwym traktowaniu 

drugiego człowieka, powstrzymywania się od zła, a czynieniu dobra, dzieleniu się z potrzebującymi 

i wstawianiu się za tymi, którzy są krzywdzeni. Ci, którzy czynią sprawiedliwość, zostaną 

nagrodzeni. Sama sprawiedliwość będzie ich „tarczą” wobec wielu wyzwań życia, ale 

najważniejsze jest to, że sprawiedliwi podobają się Bogu i to On o nich zadba.

Sprawiedliwość i mądrość znajdują swój wyraz m.in. w mowie człowieka. Wiele przysłów porusza 

kwestię języka, tego co i jak mówimy. Mowa jest jednym z najlepszych wskaźników tego, co 

skrywamy w sercu i jakimi wartościami naprawdę kierujemy się w życiu. Często działamy 

impulsywnie, co wyraża się właśnie w słowach, więc ten, który potrafi panować nad swoim 

językiem, daje wyraz prawdziwej mądrości.

Zwróć uwagę: W Nowym Testamencie najbliższym tradycji literatury mądrościowej jest List 

Jakuba. Widać to zarówno w formie, jak i treści tej księgi, np. rozdział 3 poświęca wiele uwagi 

właśnie kwestii języka.

Pisma mądrościowe

Księga Przypowieści jest najbardziej charakterystycznym przykładem pism mądrościowych 
– szczególnego rodzaju literatury obecnej w Piśmie Świętym (i nie tylko). Do tego gatunku zalicza 
się zazwyczaj Księgę Kaznodziei (Koheleta), Pieśń nad Pieśniami, Księgę Joba oraz Księgę 
Psalmów (niektóre z nich mają typowo mądrościowy charakter), a w Nowym Testamencie np. List 
Jakuba.
Literatura mądrościowa, a szczególnie przysłowia i przypowieści, jest wyrazem pewnych ogólnych, 
zdroworozsądkowych wręcz zasad dotyczących życia doczesnego i przyszłego. Jej przesłanie jest 
całkowicie zgodne z treścią Prawa Bożego i ukazuje różne praktyczne sytuacje, do których Prawo 
Boże ma zastosowanie, ale w odróżnieniu od bezpośrednich słów Bożych kierowanych do narodu 
wybranego i całej ludzkości, literatury mądrościowej nie należy traktować jako obietnic, praw lub 
proroctw, a szczególnie już o bezwarunkowym charakterze. Szczegółowe zasady wyrażane w 
przysłowiach sprawdzają się w większości przypadku i przez większość czasu – ale nie znaczy to, 
że będzie tak zawsze i wszędzie.
Wątek „odstępstw” od zdroworozsądkowych prawd mądrości jest zresztą ważnym elementem 
literatury mądrościowej: szczególnie w tzw. rozważaniach o losie bezbożnych, którzy mimo jawnie 
złego postępowania, zdają się wieść życie w spokoju i dostatku. Przemyślenia na ten temat 

znajdziemy m.in. w Księdze Kaznodziei, niektórych psalmach oraz – chyba najbardziej – w 
Księdze Joba.
Myśląc o literaturze mądrościowej warto postrzegać ją podobnie jak postrzega się psalmy – są to 
słowa ludzi o Bogu lub kierowane do Boga, a dopiero przez fakt Bożego natchnienia stają się 
Bożym Słowem do nas. Tak jak psalmy często pomagają nam wyrazić nasze emocje przed Bogiem, 
tak literatura mądrościowa jako całość, pozwala wyrazić nasze obserwacje, doświadczenia i pytania 
– i poddać je Bogu we wszystkim.

Księga Przypowieści 14,1 – 17,28

Jak na literaturę mądrościową przystało, ważnymi wątkami są w niej mądrość i głupota. Na 
początku księgi zostały one uosobione w postaciach dwóch kobiet nawołujących przechodniów do 
tego, aby wstąpiły do ich domów. Poszczególne przysłowia mówią natomiast o „wiernych” obu 
postaw – mędrcach i głupich. Wiele przypowieści opartych jest na kontraście między mądrymi i 
głupcami. Jedni i drudzy mogą nas wiele nauczyć o życiu, gdyż ich losy (wyrażone w treści 
przysłów) z jednej strony przedstawiają ideał, do którego powinniśmy dążyć, a z drugiej strony 
konsekwencje, jakie przynosi odrzucenie drogi mądrości.
Przykładem jednego z takich obszarów jest gwałtowność gniewu i łagodność. Księga Przypowieści 
ukazuje obie reakcje i ich skutki. Jedne i drugie mają motywować nas do wyboru tego, co podoba 
się Bogu. To ważna równowaga, często pomijana we współczesnych próbach motywowania ludzi: 
skupiamy się albo tylko na tym, co pozytywne, albo na tym, co negatywne. W rzeczywistości obie 
strony są ważne: w Piśmie Świętym równie ważny jest Boży sąd, który spadnie na wszelkie zło, jak 
i Boża łaska, która spłynie na tych, którzy się upamiętają i zawierzą Jemu. Gwałtowność człowieka 
jest próbą brania spraw w swoje ręce, cierpliwość i łagodność są zdaniem się na Boga.
Księga Przypowieści ukazuje Boga jako wszechwiedzącego i wszechobecnego obserwatora, który 
w odpowiednim, wyznaczonym przez siebie czasie, osądzi każde słowo i uczynek. Perspektywa 
mądrościowa ukazuje przede wszystkim te konsekwencje, które mają miejsce jeszcze za życia 
doczesnego, ziemskiego: wierni Bogu i poszukujący mądrości (której początkiem jest bojaźń Pana), 
są błogosławieni, a grzesznicy i głupcy cierpią w wyniku swych wyborów. Nawet jeśli Boży osąd 
zdaje się odwlekać, jest nieunikniony i z pewnością nadejdzie.
W przysłowiach ważna jest także postać króla, Bożego namiestnika, sprawującego w imieniu Pana 
władzę nad Jego ludem i całym krajem. Panowanie mądrego króla przynosi korzyści całemu 
narodowi, a władca głupi ściąga konsekwencje swej głupoty nie tylko na siebie, ale także na 
wszystkich, którzy zostali powierzeni jego opiece. Dlatego tak ważne jest, aby szczególnie król 
wziął sobie do serca wezwanie do poszukiwania mądrości i bojaźni Pańskiej.
Zwróć uwagę: Choć dzisiaj odczytujemy Księgę Przypowieści jako powszechne wezwanie do 
poszukiwania mądrości, gdy powstawała ta księga, była prawdopodobnie kierowana właśnie do 
przyszłych władców.

Księga Przypowieści 18,1 – 22,16

Stosowanie się do prawa Bożego i zasad mądrości przekłada się na stabilność społeczeństwa. 
Mądrość buduje nie tylko jednostki, ale wszystkich wokół, głupota niszczy wszystko, choć to 
głupiec jako ostatni dostrzega jej destruktywny wpływ. Mądrość umacnia relacje z innymi (chyba, 
iż chodzi o głupca, którego lepiej jest unikać), a głupota zamyka ludzi na bliźnich i ich potrzeby.
To w takim kontekście należy rozumieć wszelkie wzmianki o bogactwie i ubóstwie, jakie 
znajdujemy w Księdze Przypowieści. Z jednej strony powodzenie, także w sensie materialnym, 
przedstawiane są jako nagroda za podążanie drogą mądrości, a ubóstwo jako bolesna konsekwencja 
lenistwa i braku opanowania; z drugiej strony, także bogacz może być głupcem, a niejeden ubogi 
bliższy jest sercu Pana niż ci, którzy się pławią w luksusach.

Prawdziwa mądrość to takie wykorzystywanie swoich środków (także pieniężnych), aby 
wspomagać bliźnich i budować stabilność społeczeństwa, nie tyle ze względu na samo „dobro 
społeczne”, lecz właśnie ze względu na wierność Bogu. „Kto się lituje nad ubogim, pożycza Panu, a 
ten mu odpłaci za jego dobrodziejstwo”.
Podobnym wątkiem jest trwałość małżeństwa i rodziny. We współczesnym świecie małżeństwo 
postrzegane jest przede wszystkim jak sposób na „spełnienie” jednostki i droga do zapewnienia 
sobie szczęścia w życiu. Księga Przypowieści jest odzwierciedleniem starszej, społecznej 
perspektywy, gdzie małżeństwo i rodzina budują siłę całej wspólnoty. Współczesna perspektywa 
podważa trwałość obu instytucji, gdyż trudno jest znaleźć trwałe szczęście i spełnienie w tak bardzo 
zindywidualizowanym świecie; perspektywa mądrościowa stawia na pierwszym miejscu 
małżeństwo i rodzinę jako wartości same w sobie, a źródła upragnionego spełnienia upatruje nie w 
tym, co inni ludzie mogą dla nas zrobić, lecz w wierności Bogu i wyborze drogi mądrości.
Perspektywa społeczna – całego narodu, całej wspólnoty – jest kluczem do zrozumienia wielu 
tekstów biblijnych. Odczytywane jedynie ze współczesnej, indywidualistycznej perspektywy, 
często stają się przyczynkiem do wniosków i wartości, które są obce treści Bożego Słowa.
Zwróć uwagę: „Pożyczanie Panu” – czynienie dobra – (Prz 19,17) jest podstawą odkładania 
skarbów w niebie, o których mówił Jezus (Mt. 6,19-23).

Księga Przypowieści 22,17 – 26,28

Nowy fragment zawiera nauki pochodzące z ust „mędrców”, nie znanych nam z imienia, ale 
gotowych dzielić się swoją mądrością, wiedzą i doświadczeniem. Mądrość nie pochodzi tylko z 
jednych ust (przysłowiowego Salomona, którego najczęściej utożsamia się z tą księgą), lecz jest 
dorobkiem wielu pokoleń ludzi, którzy w poszukiwaniach zwracali się ku Bogu, jedynemu źródłu 
prawdziwej mądrości. Słowa mędrców nie są już tylko bezosobowymi przysłowiami, lecz 
bezpośrednimi uwagami, kierowanymi wprost to kolejnego pokolenia („synu mój”) podobnie jak na 
początku księgi.
Także forma nauk się zmienia w porównaniu z fragmentami bezpośrednio jej poprzedzającymi. Nie 
są to już krótkie sentencje, oparte najczęściej na przeciwstawieniach, ale dłuższych rady, 
przypominających o zasadach, jakimi należy się kierować w życiu. Momentami przybierają one 
postać przypowieści, jakie znajdujemy w Nowym Testamencie – krótkich opowieści mających 
uwypuklić naukę moralną lub duchową – np. przypowieść od pijaku (23,29-35) lub roli leniwego 
(24,30-34).
Po dwóch zbiorach „słów mędrców” (zob. 22,17; 24,23) następuje kolejny zbiór przysłów 
Salomona, zebrany, jak zaznaczono na wstępie (25,1), przez urzędników króla Ezechiasza 
(Hiskiasza), jednego z wielkich reformatorów religijnych południowego królestwa (Judy), 
panującego ponad 200 lat po rządach Salomona. Księga Przypowieści jest w obecnej postaci 
dziełem anonimowego redaktora lub redaktorów, którzy połączyli ze sobą wcześniej istniejące 
zbiory i, co możliwe, uzupełnili je dodatkowymi treściami. Dlatego nie dziwi, że powtarzają się 
zarówno tematy przysłów, wykorzystane obrazy, a czasami wręcz treść poszczególnych sentencji.
Taka forma Księgi Przypowieści (Przysłów) podkreśla wspólnotowy charakter mądrości, a 
szczególnie jej praktykowania i przekazywania kolejnym pokoleniom. Każdy z „mędrców”, którzy 
stają się nauczycielami ludu, dołącza do grona tych, którzy go poprzedzali; i jest „mędrcem” o tyle 
tylko, o ile pozostaje wierny perspektywie „bojaźni Bożej” jako początku prawdziwej mądrości. 
Dopiero uważna lektura Księgi ukazuje, że jest ona dziełem kilku autorów i redaktorów. Próżno 
szukać w niej indywidualistycznego podejścia wielu współczesnych kaznodziejów-nauczycieli.
Zwróć uwagę: Wszyscy królowie Judy pochodzili z rodu Dawida, zatem Ezechiasz (Hiskiasz) był 
jednym z potomków Salomona.

Księga Przypowieści 27,1 – 31,31

Ostatni fragment Księgi Przypowieści zawiera dokończenie drugiej części przysłów Salomona, po 
którym redaktor księgi zamieścił zbiory nauk dwóch kolejnych postaci: Agura i króla Lemuela (a 
właściwie jego matki). Nie jest do końca znana tożsamość obu postaci, wiele przemawia za tym, że 
nie byli to nawet Izraelici, a pogańscy mędrcy, których słowa uznane zostały za na tyle 
wartościowe, aby znaleźć się w zbiorze świętych pism Izraela.
Zaskakujący jest początek słów Agura, który deklaruje, że jego rozważania nad sprawami Bożymi 
przekonały go jedynie, że daleko mu do tego, aby uważać się z mędrca – przeciwnie, bliżej mu do 
głupców. Wśród jego nauk uwagę zwraca poruszająca prośba, aby oszczędzono mu zarówno 
bogactwa, jaki i ubóstwa, gdyż obie te rzeczy mogą odwieść go od Boga – wpisując się w tradycję 
mądrości umiaru i wstrzemięźliwości. Charakterystyczne jest również to, że większość jego 
przypowieści odwołuje się do świata natury i poprzez liczbową formę, wykorzystywaną w tamtych 
czasach („trzy… owszem, cztery”) ukazuje stworzenie które nie tyko oddaje chwałę Bogu, ale 
także sławi Jego mądrość.
Nauki dla Lemuela – gdyż były to wskazówki przekazane przez matkę – są ostrzeżeniem przed 
uleganiom wdziękom kobiet i nadużywaniem alkoholu, gdyż nie ma większego zagrożenia dla 
władców.
Księgę Przypowieści kończy poemat o mądrej kobiecie, napisany w formie wiersza alfabetycznego, 
w którym poszczególne wersy rozpoczynają się od kolejnych liter alfabetu hebrajskiego. Sławi on 
postępowanie przykładnej żony, sprawnie zarządzającej domem i rodzinnym majątkiem, 
wzbudzającej podziw u swego męża i wszystkich wokół (a nawet przysparzającej mu chwały wśród 
innych mężczyzn). Możliwe jednak, że tekst ten nie tylko opowiada o wielkiej wartości, jaką ma 
mądrą żona, ale jest także uosobieniem samej mądrości, podobnie jak na początku Księgi. Tam 
mądrość wzywała przychodniów, aby zamieszkali w jej domu, a tutaj dowiadujemy się, jak 
naprawdę wygląda dom, który prowadzi i jak wielkim błogosławieństwem jest dla tych, którzy się z 
nią wiążą.
Zwróć uwagę: Ostrzeżenia Agura i matki Lemuela o niebezpieczeństwach płynących z bogactwa, 
ulegania wdziękom kobiet i nadużywaniem „rozrywek” brzmi wymownie w świetle upadku 
Salomona, który poszedł za podszeptami obcych żon. Jakże inaczej wyglądałaby historia, gdyby 
obok niego stała kobieta uosabiająca prawdziwą mądrość.