Człowiek jako czynnik środowiska
hodowlanego
Człowiek zajmuje naczelne stanowisko w
przyrodzie ożywionej, poddaje swemu panowaniu
inne jednostki przyrody ożywionej, wpływa także
na przyrodę nieożywioną. Niezależnie od sporów
filozoficznych, kim jest człowiek w przyrodzie:
panem przyrody, cząstką przyrody czy wytworem
przyrody – człowiek jest „skazany” na przyrodę i
odwrotnie, przyroda na człowieka. Stosunek
człowieka do przyrody powinien być partnerski,
czyli człowiek musi z przyrodą współżyć,
współdziałać i współpracować.
• Przyroda od zarania dziejów ludzkich była i
nadal jest miejscem bytowania i żywicielką
człowieka. Jest to środowisko wspólne tak dla
człowieka jak i zwierząt. Człowiek dzięki swemu
intelektowi udomowił zwierzęta i rozpoczął ich
hodowlę. Człowiek dzięki oswojeniu zwierząt
opanowywał coraz silniej przyrodę.
• Udomowienie zwierząt stanowi niewątpliwie
wielki skok w rozwoju człowieka i jego
możliwości.
Wspólne założenia higieny ludzi i
zwierząt
•
Termin „higiena”, w odniesieniu do ludzi bywa używany na
określenie wymagań w stosunku do środowiska lub działań
ludzkich mających na celu zapobieganie chorobom i
umacnianie zdrowia. Współcześnie pojmowana higiena stanowi
dziedzinę zajmującą się kompleksem czynności obejmujących
zarówno materialne środowisko zewnętrzne, jak i zachowania
ludzkie mające związek z ochroną i umacnianiem zdrowia.
•
Jeżeli porównamy definicje i zakres działań higieny człowieka i
higieny zwierząt, to można określić ich jedność w nakierowaniu
na badanie środowiska (bytowania, życia tak człowieka jak i
zwierząt), a także na zachowanie się, z tym że tu różnią się
obiektem zainteresowania, higiena człowieka dba o ochronę i
umacnianie zdrowia właśnie człowieka, a higiena zwierząt
odnosi się do gatunków zwierząt, którymi się zajmuje.
•
Higiena człowieka, służąc ochronie zdrowia, penetruje
środowisko, w którym żyje i pracuje człowiek, przyczynia się
do eliminowania z tego środowiska czynników szkodliwych dla
zdrowia, podobnie, w odniesieniu do zwierząt, postępuje
higiena zwierząt.