1

Podstawy informatyki

wykład 4a

dr Artur Jakubski

[e-mail]

2

Plan wykładu – najważniejsze

elementy

• Literatura.

• Kompilacja programu w C++.

• Funkcja main().

• Operacje wejścia–wyjścia.

• Komentarze.

3

Literatura

1. Stroustrup B., Jezyk C++, Wyd. 5, WNT 2000

2. Lippman S., Lajoie J., Podstawy jezyka C++, WNT

2001

3. Vandevoorde D., Jezyk C++, WNT 2001

4.

J. Grębosz, Symfonia C++,T. 1-3 Oficyna Kallimach,

Kraków

1999

5. H. Deitel, Arkana, Programowanie C++,

Wydawnictwo RM, Łódź

1999.

4

Literatura uzupełniająca

1. J. Grębosz, Pasja C++, Oficyna Kallimach, Kraków

1997

2. D. Vandevoorde, Język C++. Ćwiczenia i rozwiązania,

WNT,

Warszawa 2004.

3. T. Hansen; C++ zadania i odpowiedzi; WNT,

Warszawa 1994.

4. Harel D., Rzecz o istocie informatyki, algorytmika,

WNT 2001.

5. Knuth D., Sztuka programowania I,II,III, WNT 2002.

5

Język C++

Wyrażenie zakończone średnikiem to instrukcja –

najmniejszy samodzielny element programu



cout << "Witamy w C++";

Plik zródłowy – plik stworzony przy pomocy edytora

tekstowego zawierający treść programu (zgodnie z

przyjętą konwencją plik zawierający program napisany w

języku C++, powinien się nazywać nazwa_pliku.cpp).

6

Język C++

Najprostszy program w C++:

void main( )

{

}

7

Język C++

#include <iostream>

int main( )

{

std::cout << "Witamy w C++";

return 0;

}

8

Kompilacja programu w C++

Po stworzeniu pliku zródłowego należy go skompilować.

Postać polecenia wywołującego kompilator C++ zależy

od konkretnej realizacji języka C++ w danym systemie

operacyjnym.

Jedno z zadań kompilatora polega na zanalizowaniu tekstu

programu pod względem jego poprawności: błędy składniowe,

błędy typu i inne.

W wyniku kompilacji poprawnego pod wzgledem formalnym

tekstu programu zostaje wygenerowany kod wynikowy czyli

powstaje plik wykonywalny.

9

Kompilacja programu w C++

Zalecane kompilatory wspierające standard języka C++:

Windows

◦ dj gpp

◦ devC++

Linux

◦ gcc (wersja 3.x, 4.x)

◦ icc (wersja 7.x, 8.x)

10

Format zapisu programu w C++

Język C++ posiada tzw. wolny format zapisu programu, np:

• #include <iostream>

int main() {std::cout << "Witamy w C++";return 0;}

• #include <iostream>

int

main() { std::cout

<<

"Witamy w C++";

return 0;}

11

Funkcja main()

W każdym programie języka C++ znajduje się specjalna

funkcja main().

Od tej funkcji rozpoczyna się działanie programu a jej treść

( jej ciało) jest umieszczona między dwoma nawiasami

klamrowymi: { }

int main()

{

...

return 0;

}

12

return 0;

Instrukcja

return 0 zwraca wartość 0 do

systemu

operacyjnego. Przyjęło się, że dla poprawnie

zakończonego programu wartość zwrócona do systemu

operacyjnego to 0.

13

Operacje wejścia–wyjścia

std::cout << "Witamy w C++";

powoduje wypisanie na standardowym urządzeniu

wyjściowym, czyli ekranie monitora, tekstu zawartego

między " ... ", w tym przypadku Witamy w C++.

cout pochodzi od console output.

znaki << (operator wyjścia) służą do skierowania napisu

do strumienia reprezentowanego przez obiekt cout.

14

Operacje wejścia–wyjścia

std::cout << "Pierwszy tekst";

std::cout << "i od razu drugi tekst";

spowoduje wypisanie na ekranie:

Pierwszy teksti od razu drugi tekst

Podobnie jedna instrukcja złożona:

std::cout << "Pierwszy tekst" << "i od razu drugi tekst";

15

Operacje wejścia–wyjścia

Znaki sterujące:

\n – znak końca linii

\t – znak tabulacji

Przykład:

std::cout << "Pierwszy tekst\ni od razu drugi tekst";

spowoduje wypisanie na ekranie:

Pierwszy tekst

i od razu drugi tekst

16

Operacje wejścia–wyjścia

Przykład:

cout << "Pierwszy tekst\n" << "i od \trazu drugi tekst";

spowoduje wypisanie:

Pierwszy tekst

i od razu drugi tekst

17

Operacje wejścia–wyjścia

Podobne znaczenie do \n ma tzw. manipulator endl.

endl pochodzi od end of line i powoduje oprócz przejścia do

nowej lini, także wyczyszczenie bufora wyjsciowego.

Przykład:

std::cout << "Pierwszy tekst" << std::endl

<< "i od razu drugi tekst";

spowoduje wypisanie na ekranie:

Pierwszy tekst

i od razu drugi tekst

18

Instrukcja #include

Aby używac symboli nie będących częścią języka C++,

(np. elementów biblioteki standardowej) należy dołączyć

do programu odpowiedni plik nagłówkowy instrukcją

#include<plik_naglowkowy>.

Dyrektywa #include oznacza by kompilator przed

kompilacją dołączył plik_naglowkowy.

Plik nagłówkowy odpowiedzialny za bibliotekę wejścia-

wyjścia to iostream.

19

Instrukcja #include

Instrukcja #include<plik_naglowkowy> powoduje

wstawienie zawartości pliku plik_naglowkowy do

naszego programu. Symbol # występujący przed daną

instrukcją oznacza, że instrukcja ta jest poleceniem

preprocesora.

20

Instrukcja using namespace std

#include <iostream>
using namespace std;
int main( )
{
cout << "Hello World!!!" << endl;
return 0;
}
• użyta instrukcja using namespace std;
nazywana jest dyrektywą używania. Powoduje ona
poinformowanie kompilatora, że będziemy używać
symboli z przestrzeni nazw std,
co w efekcie daje możliwość pominięcia std::
podczas używania
tych symboli

21

Instrukcja using namespace std

#include <iostream>

using namespace std;
int main()
{
cout << "Hello World!!!" << endl;
return 0;
}

• #include jest dyrektywa preprocesora. Plik
nagłówkowy
odpowiedzialny za biblioteke wejscia-wyjscia to
iostream
• instrukcja #include<plik_naglowkowy> powoduje
wstawienie
zawartości pliku plik_naglowkowy do naszego
programu
• symbol # występujący przed dana instrukcja oznacza,
że instrukcja
ta jest poleceniem preprocesora

22

Komentarze

Komentarz to ciąg znaków w programie ignorowany

przez kompilator.

Komentarzami w języku C++ jest tekst znajdujący się za

znakami “//” do końca linii. Drugim sposobem jest

komentarz znajdujący się pomiędzy znakami “/*” oraz

“*/”.

23

Komentarze

/* To jest pierwszy
program :-) */
#include <iostream> // nagłówek
using namespace std; // przestrzeń nazw std
//---------------------------------------------------------
int main()
{
cout << "Hello" << /*endl <<*/ " World!!!" << endl;
//nie przechodzę w środku do nowej linii
return 0;
}

24

Zmienna

Potrzeba przechowania jakiejś wartości w pamięci

komputera.

Łatwiej odwoływać się do zmiennej niż do numerów

komórek pamięci – adresu.

Tożsamość zmiennej to jej nazwa czyli jej identyfikator.

Zmienna musi mieć określony typ.

Definicja zmiennej typu całkowitego:

int liczba;

Definicja zmiennej typu całkowitego połączonej z

inicjalizacją:

int liczba=17;

25

Wybrane typy zmiennych

•

char - typ znakowy

•

int - liczba całkowita

•

float - liczba zmiennoprzecinkowa (rzeczywista)

•

short - liczby całkowite krótkie

•

long - liczby całkowite długie

•

double - liczby zmiennoprzecinkowe podwójnej

precyzji

cdn.

26

Dziękuję za

uwagę!