LEKI POZAJELITOWE

Medicamenti

per

uso

parenterale

PŁYNY DO WSTRZYKIWAŃ – INJECTABILIA,

INJECTIONES, INIEKCJE



Jałowe roztwory, zawiesiny lub emulsje typu

o/w jednej lub kilku substancji leczniczych



Przeznaczone do stosowania pozajelitowego



Preparaty gotowe do użycia lub suche

substancje z dołączonym rozpuszczalnikiem

WYMAGANIA INIEKCJI



Powinny:



Jałowość – wolne od żywych drobnoustrojów



Wolne od substancji gorączkotwórczych (badania płynów >

5 ml)



Pozbawione zanieczyszczeń nierozpuszczalnych



W miarę możliwości powinny być:



Izohydryczne – fizjologiczne pH 7,35 – 7,45



Izoosmotyczne – leki dordzeniowe, dodatek glukozy, NaCl,

mannitolu, sorbitolu

STOSOWANIE LEKÓW DO

WSTRZYKIWAŃ



Natychmiastowe działanie farmakologiczne w

nagłych przypadkach, do mięśnia sercowego lub

przedsionka, np. Inj. Adrenalini hydrochlorici



Natychmiastowy

efekt

terapeutyczny,

np.

wstrzyknięcie dożylne



Gdy nie ma możliwości podania doustnego leków



Nietrwałość substancji w przewodzie pokarmowym



Słabe wchłanianie po podaniu inną drogą np.

insulina



Nietolerancja leku podanego doustnie



Przedłużone działanie leku



Diagnostyka



Specjalne zabiegi np. obliteracja naczyń żylnych



Znieczulenie miejscowe lub ogólne

POSTACIE LEKÓW DO WSTRZYKIWAŃ

Roztwory



Gotowe do wstrzykiwań



Wodne, wodno-organiczne, niewodne



Aqua pro iniectione – podstawowy fizjologiczny składnik

wszystkich płynów ustrojowych



Wodne o dyspersji molekularnej – glukoza, NaCl



Szybkość wchłaniania zależy od:



Stężenia substancji leczniczej



Lepkości roztworu



Miejsca wstrzyknięcia



Ukrwienie



Dodatek substancji wielkocząsteczkowych np.

dekstranu opóźnia wchłanianie



Podobnie

dodatek

leków

miejscowo

znieczulających



Substancje nierozpuszczalne lub przedłużone

działanie – oleje roślinne



Roztwory olejowe zawierają hormony steroidowe

lub ich estry np. propionian testosteronu

ZAWIESINY



Jałowe zmikronizowane substancje lecznicze zawieszone

w

środowisku

wodnym,

wodno-organicznym

lub

olejowym



Przedłużone działanie



Wielkość cząstek ≤ 30 µm



Łatwe przechodzenie przez otwór igły



Dodatek substancji pomocniczych



Równomierne rozproszenie substancji leczniczej w fazie ciekłej

 polisorbaty np. Tween 60 i 80



Peptyzatory  fosforany, polifosforany, cytryniany



Zwiększenie lepkości – polimery np. metyloceluloza

SUBSTANCJE SUCHE



Jałowe substancje lecznicze do przygotowania

roztworu lub zawiesiny, bezpośrednio przed

wstrzyknięciem

za

pomocą

odpowiedniego

rozpuszczalnika



Substancje nietrwałe w środowisku wodnym



Cocarboxylasum

(difosfan

tiaminy),

Sefril

(cefalosporyna),

Syntarpen

(penicylina

półsyntetyczna)

TABLETKI



Do sporządzania roztworów do wstrzykiwań



Jednorazowa dawka leku w jałowym opakowaniu



Do implantacji



Do wprowadzania pod skórę po jej nacięciu



Przedłużone działanie



Np. dawniej disulfiram (Esperal) w leczeniu alkoholizmu

DROGI PODAWANIA



Wstrzyknięcia śródskórne, doskórne

( Injectio intracutanea, intradermica)



Wodne roztwory lub zawiesiny



Wstrzykiwane do skóry właściwej (corium)

między naskórkiem a podskórną warstwą

komórek.



Objętość leku 0,1 – 0,2 ml.



Najczęściej w celach diagnostycznych



Wstrzyknięcia

podskórne

(Injectio

subcutanea)



Wodne roztwory izoosmotyczne w objętości nie

większej niż 1,5 ml



Lek wprowadza się podskórnie do tkanki łącznej,



Podawanie może być bolesne



pH 7,0 i izoosmotyczne



Wstrzyknięcia

domięśniowe

(Injectio

intramuscularis)



Lek wprowadzana się do tkanki mięśniowej



Roztwory lub zawiesiny wodne, a także olejowe w

objętościach do 5 ml



Większa

objętość

lub

szybkie

wykonanie

wstrzyknięcia może powodować uczucie bólu.



pH 7,0, izoosmotyczne lub słabo hipersomotyczne,

aby zwiększyć przenikanie leku do otaczających

tkanek.



Wstrzyknięcia dożylne (Injectio intervenosa).



Bezpośrednio do krwioobiegu  najszybsze
działanie lecznicze.



Wyłącznie roztwory wodne.



Izoosmotyczne, wstrzykiwane wolno.



Emulsje typu o/w.



Niedopuszczalne jest podawanie tą drogą zawiesin i

roztworów olejowych, ze względu na możliwość

powstawania zatorów.



Dopuszczalne

odstępstwa

od

izohydrii,

ponieważ przy powolnym wstrzykiwaniu

przepływająca krew rozcieńcza wprowadzony

lek i zobojętnia roztwory kwaśne lub

zasadowe.



Wstrzyknięcia

dotętnicze

(Injectio

intraarterialis)



Wyłącznie roztwory wodne.



Nie mogą one zawierać substancji o działaniu

przeciwbakteryjnym.



Wstrzyknięcia dosercowe (Injectio intracardialis)



Do mięśnia sercowego lub do komory.



W nagłych przypadkach



Wyłącznie roztwory wodne



Nie mogą zawierać substancji przeciwbakteryjnych.



Wstrzyknięcia

dordzeniowe

(Injectio

intralumbalis)



Lek wprowadza się do kanału rdzeniowego



Należy

zawsze

uwzględnić

izoosmotyczność

podawanego leku



Nie możne używany chlorek sodu, ponieważ działa

drażniąco w każdym stężeniu  glukoza



Roztwory wodne w objętości nie przekraczającej

20ml o pH 7,4.



Nie

mogą

one

zawierać

substancji

przeciwbakteryjnych



Przygotowywane w pojemnikach jednodawkowych



Wstrzyknięcia

dostawowe,

śródstawowe

(Injectio intraarticularis)



Roztwory wodne lub zawiesiny do mazi w jamie

stawowej.



Wstrzyknięcia do otrzewnej i do niektórych

narządów wewnętrznych



Niekiedy stosowane u dzieci



W

szczególnych

przypadkach

wstrzyknięcia

wykonuje się bezpośrednio do narządów jamy

brzusznej, np wątroby, nerek lub pęcherza.



W leczeniu miejscowych lub rozprzestrzenionych

chorób wewnętrznych jamy brzusznej, będących

skutkiem

zakażeń

lub

obrzęków

i

guzów

pochodzenia nowotworowego.



Wstrzyknięcia do oka (Injectio ophthalmica)



Wodne roztwory lub zawiesiny wstrzykiwane w

różne okolice oka dla potrzeb chirurgicznych i

leczniczych



Objętość płynu zwykle nie przekracza 1ml



Wstrzyknięcia podspojówkowe, dokomorowe, czyli

do komory przedniej, lub pozagałkowe, czyli do

ostatniego segmentu gałki ocznej.

SUBSTANCJE POMOCNICZE



Przeciwutleniacze

–

zapobiegają

rozkładowi

substancji leczniczych



Łatwo się utleniają np:



Kwas askorbowy



Epinefryna



Norepinefryna



Morfina



Apomorfina



Niższy

potencjał

oksydacyjny

niż

substancje

lecznicze



Siarczyny i wodorosiarczyny sodu



Pirosiarczyn sodu



Kwas askorbowy



Związki zawierające czynną grupę sulfhydrylową –SH



Związki organiczne



Tokoferole  stabilizują roztwory witaminy A



Wersenian disodu



Rongalit  rozwory witaminy C



Bufory – zapewniają właściwy odczyn



Zapobiegają

wytrącaniu

się,

hydrolizie

lub

izomeryzacji substancji



Bufor fosforanowy, octanowy, cytrynianowy, roztwór

HCl, NaOH



Substancje przeciwbakteryjne – zabezpieczają lek

przed wtórnym skażeniem i rozwojem drobnoustrojów

w trakcie stosowania i przechowywania



Chlorek benzalkoniowy 0,05 g/l



Octan chlorheksydyny 0,1 g/l



Alkohol benzylowy 20 g/l



Substancje stosowane do doprowadzenia do

izoosmotyczności – roztwór NaCl, cukry



Roztwór izotoniczny

-

nie przenika przez błony

krwinek czerwonych



Roztwór izoosmotyczny

– ciśnienie równe ciśnieniu

osmotycznemu surowicy krwi 300 mOsm/l



Roztwór hipoosmotyczny

– ciśnienie niższe niż

surowicy krwi (krwinki pęcznieją i ulegają

rozerwaniu  hemoliza)



Roztwór hiperosmotyczny

– ciśnienie wyższe niż

surowicy krwi (krwinki pomarszczone)



Osłaniająco

podaje

się

substancje

niedysocjujące



Roztwór jest „bezpieczny” dla krwinek

OPAKOWANIA LEKÓW DO

WSTRZYKNIĘĆ



Ochrona leku przed czynnikami zewnętrznymi



Ochrona przed zanieczyszczeniami



Obojętność chemiczna



Wytrzymałość mechaniczna



Jałowość



Odporność termiczna



Ampułki i fiolki

AMPUŁKA - AMPULLA



szklany pojemnik, zapewniający po zatopieniu

hermetyczne zamknięcie określonej dawki leku



Pojemność ampułek to zwykle 1–20 ml.



Ampułkostrzykawki do jednorazowego użytku,

gotowe do natychmiastowego wstrzyknięcia



Gdy zachodzi potrzeba dostarczenie leku w

niewielkiej objętości i dokładnie odmierzonej dawce

pacjentowi aby sam mógł wykonać zastrzyk.



W celu otwarcia ampułki należy ostrożnie postukać

jej górną część, tak aby płyn w szyjce opadł do

dolnej części pojemnika.



Na szyjce ampułki często umieszcza się kolorową

kropkę, pod którą szyjka została nacięta – wskazuje

ona kierunek otwarcia.



Jeśli jej brak, należy dokonać niewielkiego nacięcia

w dolnej części szyjki przy pomocy specjalnego

pilnika do szkła, a następnie ułamać szyjkę

naciskając kciukiem w kierunku przeciwnym do

nacięcia.

FIOLKA - PHIOLA



Szklany pojemnik do przechowywania leków do

wstrzykiwań



Ścianki grubsze niż ampułka



O pojemności 10-50 ml



Zamykana

gumową

zatyczką

dodatkowo

zabezpieczoną metalowym kapslem.



Środek zatyczki ma zmniejszoną grubość, co

ułatwia wkucie igły.

OPAKOWANIA FIOLEK I AMPUŁEK



Kartonowe po 1, 2, 3, 5, 6, 10, 12, 20, 50 lub 100

sztuk



Ochrona przed rozbiciem



Zawiera:



Nazwę leku



Zawartość substancji



Skład



Nazwę i ilość środka przeciwbakteryjnego



Rodzaj rozpuszczalnika



Drogę podania



Rodzaj

i

objętość

roztworu

i

sposób

przygotowania



Numer serii



Datę ważności



Nazwa i adres producenta



Zawartość opakowania zbiorczego

PŁYNY INFUZYJNE – INFUNDIBILIA,

INFUSIONES, PŁYNY DO WLEWÓW

KROPLOWYCH



Jałowe, wodne roztwory lub emulsje o/w,

jednej lub kilku substancji leczniczych,

przeznaczone do stosowania pozajelitowego

w postaci wlewu kroplowego

WYMAGANIA



Muszą być:



Jałowe



Wolne od substancji gorączkotwórczych



Wolne od zanieczyszczeń nierozpuszczalnych



Izohydryczne



Izojoniczne – skład elektrolitowy zgodny ze

stężeniem poszczególnych jonów we krwi



Izoosmotyczne

Roztwory do

wstrzykiwań

Roztwory do wlewów

Cel stosowania

W celu osiągnięcia
właściwego działania
leczniczego

Do uzupełnienia ubytków
krwi, regulacji gospodarki
wodnej i elektrolitowej, do
odżywiania pozajelitowego.

Drogi podawania

Śródskórne, podskórne,
domięśniowo, dosercowo,
dożylnie, dostawowo i inne

Głównie dożylnie, dotętniczo,
rzadko podskórnie

Sposób podawania

Strzykawki,
ampułkostrzykawki

Zestaw do wlewu, pompy
infuzyjne

Stosowane objętości

0,1-20 ml

Od 100 ml, maksymalnie
4000 ml/24h

Czas podawania

Od kilku sekund do kilkunastu
minut w zależności od drogi
podania

Od kilkudziesięciu minut do
kilku godzin, im większe
stężenie tym mniejsze krople i
wolniejszy przepływ

Rozpuszczalniki

Woda, rozpuszczalniki
organiczne mieszające się z
wodą, oleje

Wymagana wyłącznie woda

Izohydria

Pożądana ale nie zawsze
możliwa do otrzymania

Wymagana izohydria w
granicach fizjologicznych
wartości

Izoosmotyczność

Często podawane są roztwory
hiperosmotyczne,

Konieczne fizjologiczne
ciśnienie osmotyczne

Izojonia

Niekonieczna

W zależności od potrzeb

Roztwory do

wstrzykiwać

Roztwory do

wlewów

Ciśnienie

osmotyczne

roztworów

koloidalnych

Nieistotne

Istotne – w roztworach

substancji

wielkocząsteczkowych

Substancje o

działaniu

przeciwbakteryjnym

Nie mogą być dodawane

do wstrzyknięć:

dotętniczych,

dordzeniowych, do ciałka

szklistego

Niedopuszczalne

Substancje

gorączkotwórcze

W objętości > 5ml wolne

od substancji

gorączkotwórczych

Konieczna nieobecność

DROGI PODAWANIA



Podawanie dożylne (Infusio intravenosa).



Najczęściej stosowana droga podawania roztworów

do wlewów.



Zwykle do żyły łokciowej, można podać choremu do

4 l roztworu w ciągu doby.



Szybkość podawania zależy od stężenia substancji

leczniczej,

lepkości

roztworu,

ciśnienia

osmotycznego, a także od pH.



Podawanie dotętnicze (Infusio intraarterialis).



W ten sposób podaje się pełną krew, osocze lub leki

krwiozastępcze



W bardzo ciężkich stanach wstrząsowych u chorych

bez tętna, bez oznaczalnego ciśnienia tętniczego, w

upośledzonym stanie wypełnienia żył



Wymaga zastosowania zwiększonego ciśnienia



Podawanie podskórne (Infusio subcutanea).



Stosowana bardzo rzadko i w wyjątkowych

przypadkach,



Niekiedy u dzieci i u osób w zaawansowanym wieku



Gdy dostępność żył jest utrudniona, a także przy

skurczach naczyń obwodowych.



Wlew kroplowy powinien być wykonywany bardzo

wolno z zachowaniem dużej ostrożności, aby

zapobiec miejscowemu zakażeniu.



Jednorazowo do 1200 ml roztworu

SPOSÓB PODAWANIA



Jałowe zestawy z tworzywa sztucznego



Komora kroplowa z sączkiem, zacisk, węże,

igła



Kaniula - wenflon

POJEMNIKI



Szklane lub z tworzywa sztucznego butelki o

pojemności 100, 250, 500, 1000 ml



Podwójna skala



Zamykane

zatyczka

gumową,

zabezpieczoną

metalową nakrętką lub kapslem

OZNAKOWANIE POJEMNIKÓW Z

ROZTWORAMI



Nazwa roztworu



Skład (g/l), stężenie %



Objętość roztworu w pojemniku



Wartość ciśnienia osmotycznego (mOsm/l)



Data sporządzenia



Termin ważności



Nazwa producenta



Roztwory elektrolitów – stężenie poszczególnych

jonów (mmol/l)



Wartość energetyczna (kJ)  roztwory do żywienia
pozajelitowego

PRZYKŁADY ROZTWORÓW DO

PODAWANIA POZAJELITOWEGO



Solutio Ringeri roztwór do wlewu dożylnego
dożylnie, doszpikowo



1000 ml roztworu Ringera zawiera:



8,6 g chlorku sodu,



0,3 g chlorku potasu,



0,48 g (sześciowodnego) chlorku wapnia



Woda do injekcji – do 1000,0 ml



Co odpowiada następującym stężeniom jonów:



jonów sodu (Na

+

) = 147,2 mmol/l,



jonów chlorkowych (Cl

-

) = 155,7 mmol/l,



jonów potasu (K

+

) = 4,0 mmol/l,



jonów wapnia (Ca

2+

) = 2,2 mmol/l.



pH = 5,0 – 7,5



osmolarność = 309 mOsmol/l



Wskazania do stosowania



Odwodnienie izotoniczne bez względu na przyczynę

(wymioty, biegunka, przetoki, itp.) lub odwodnienie

hipotoniczne,



Uzupełnienie płynów i elektrolitów w zasadowicy

hipochloremicznej,



Hipochloremia,



Hipowolemia jako skutek:



oparzenia



ubytku wody/elektrolitów w trakcie zabiegu chirurgicznego,



utraty krwi (wstrząs krwotoczny) – w celu wstępnego

wypełnienia łożyska naczyniowego;



Płukanie

jam

ciała

podczas

zabiegów

chirurgicznych



Jako rozcieńczalnik lub rozpuszczalnik dla leków i

koncentratów

elektrolitów

nie

wykazujących

niezgodności.



Preferowany w chorobie oparzeniowej (zwłaszcza w

pierwszych dobach) jest roztwór Ringera z

dodatkiem mleczanu

ze względu na jego buforujące

właściwości w kwasicy (niemleczanowej), która jest

istotnym elementem patofizjologii tego stanu

chorobowego



Przeciwwskazania



Bezwzględne:



Stany przewodnienia.



Względne:



odwodnienie hipertoniczne



stany wymagające ograniczeń w przyjmowaniu
sodu/wody (np. ciężka niewydolność nerek, obrzęk płuc,
zastoinowa niewydolność serca, uogólnione obrzęki,
nadciśnienie tętnicze)



hipernatremia



hiperchloremia



hiperkaliemia; niewydolność nerek związana ze
zmniejszonym wydalaniem potasu



hiperkalcemia



jednoczesne stosowanie z glikozydami naparstnicy lub
lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas.



Płyn fizjologiczny wieloelektrolitowy izotoniczny

roztwór do wlewu dożylnego dożylnie, doszpikowo



Skład jakościowy i ilościowy substancji czynnych



w 100 ml: 0,575 g chlorku sodu, 0,038 g chlorku potasu, 0,0394 g

sześciowodnego chlorku wapnia, 0,02 g sześciowodnego chlorku

magnezu, 0,462 g trójwodnego octanu sodu, 0,09 g dwuwodnego

cytrynianu sodu



Osmolarność

-

295

mOsmol/l



pH: 5,0 - 7,5



Wskazania do stosowania



Preparat jest stosowany do pozajelitowego wyrównania zaburzeń

wodno-elektrolitowych przy niedostatecznej, doustnej podaży

płynów, do nawadniania w okresie pooperacyjnym, przy nadmiernej

utracie płynów i elektrolitów spowodowanych wymiotami i biegunką.



Dawkowanie ustalone jest w zależności od

zapotrzebowania na płyny i elektrolity.



Maksymalna szybkość wlewu zależy od stanu

klinicznego pacjenta. Zaleca się podawać z

szybkością 3 ml/kg mc./godzinę (210 ml/godzinę

dla pacjenta o masie ciała 70 kg).



Przeciwwskazania



Ostra niewydolność nerek, hiperwolemia, hipernatremia,

hiperkaliemia, hiperkalcemia, obrzęk płuc.



Przy zbyt szybkim podawaniu, szczególnie u osób

starszych i chorych ze zmniejszoną tolerancją na

przeciążenie układu krążenia, mogą występować:

obrzęk płuc, niewydolność krążenia.



Podczas stosowania należy obserwować stan

kliniczny pacjenta i w miarę potrzeby oznaczyć

stężenie elektrolitów i parametry równowagi

kwasowo-zasadowej.



Działania niepożądane



Preparat jest zwykle dobrze tolerowany. Niekiedy mogą

powstać w miejscu podania stany zapalne żyły,

wynaczynienie krwi.



Sporadycznie

mogą

wystąpić

zakrzepy

żylne,

podwyższenie temperatury.



Jeżeli podczas stosowania wystąpi gorączka lub inne

powikłania należy przerwać podawanie płynu.



Przedawkowanie



W

przypadku

przedawkowania

może

wystąpić

hiperwolemia, szczególnie u osób z upośledzoną

czynnością nerek.



Natrium chloratum 0,9%

roztwór do wlewu

dożylnego dożylnie, doszpikowo



Działa nawadniająco, uzupełniając niedobory

płynów i słabo moczopędnie.



Niewydolność kory nadnerczy i przedniego płata

przysadki. Cukrzyca. Rozległe oparzenia, wymioty,

wysoka temperatura.



Ponadto sól fizjologiczna jest podstawowym

składnikiem kroplówek uzupełniających płyny w

organizmie oraz jest stosowana jako rozpuszczalnik

do wielu leków



Morphine sulphate

 roztwór do wstrzyknięcia (10 mg/ml;

 20 mg/ml) domięśniowo, podskórnie,

 dożylnie, doszpikowo



1 ml zawiera:



substancja czynna:

siarczan morfiny



substancje pomocnicze:

chlorek sodu

pirosiarczyn sodu

wersenian dwusodowy

woda do wstrzykiwań



Sposób działania



Zmniejsza odczuwanie bólu, działa hamująco na ośrodek

oddechowy, może spowodować zahamowanie czynności

oddechowej i odruchu kaszlowego.



Może gwałtownie obniżać ciśnienie tętnicze krwi aż do

spowodowania omdlenia.



Podczas stosowania morfiny mogą wystąpić zaparcia i

zatrzymanie moczu.



Morfina

może

powodować

uzależnienie,

szczególnie

narażone na to są osoby o skłonnościach do nadużywania

środków chemicznych i osoby stosujące morfinę długotrwale.



 

Lignocainum hydrochloricum

 roztwór do wstrzyknięcia

100mg/2ml dożylnie, dotchawiczo, doszpikowo



Lidokaina jest miejscowym środkiem znieczulającym typu

amidowego. Lidokaina blokuje przewodzenie impulsów w

komórkach nerwowych, co daje efekt znieczulający.



Preparat zaczyna działać po 3 minutach od momentu

wstrzyknięcia, a efekt działania utrzymuje się około 60

minut.



Znieczulanie w skomplikowanych operacjach

dentystycznych.



Ketoprofen

roztwór

do

wstrzyknięcia100mg/2ml domięśniowo,

dożylnie,

doszpikowo



Wskazania: Leczenie objawowe zapalnych i

zwyrodnieniowych

schorzeń

reumatycznych

(reumatoidalne zapalenie stawów, osteoartrozy).

Łagodzenie niektórych zespołów bólowych (bóle o

umiarkowanym

nasileniu,

bolesne

miesiączkowanie).



Glucosum 20% , Glucosum 5%

roztwór do

wstrzyknięcia  dożylnego (200 mg/ml)

roztwór do wlewu dożylnego, dożylnie,

doszpikowo



Wskazania do stosowania



W

celu

zapobiegania

niedoborów

energetycznych,

jako

składnik

węglowodanowy w żywieniu pozajelitowym 



Leczenie hipoglikemii.



 

Atropinum sulfuricum

roztwór do wstrzyknięcia 

(0,5 mg/ml; 1 mg/ml) domięśniowo, podskórnie,

dożylnie, dotchawiczo,  doszpikowo



1 ml roztworu zawiera:

* 0,5 mg/ml 1 mg/ml

* siarczan atropiny 0,5 mg 1 mg

* kwas solny 10% do pH ok. 3,2

* woda do wstrzykiwań do 1 ml



Atropina jest silnym środkiem rozkurczowym

oddziałującym na system nerwowy.



Atropinę w zastrzykach stosuje się w kolce jelitowej,

nerkowej i żółciowej.



W chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy,

dychawicy oskrzelowej,



Zaburzeniach przewodzenia impulsów w mięśniu

sercowych, w zawale serca.



W parkinsonizmie.



W zatruciu glikozydami nasercowymi, w zatruciach

niektórymi środkami chemicznymi.



Atropinę podaje się również przedoperacyjnie.



Amiodarone

roztwór do wlewów 150 mg/3ml,

dożylnie, doszpikowo



obniża częstotliwość impulsów elektrycznych w

mięśniu sercowym i w ten sposób przeciwdziała

nieregularnej pracy serca – arytmiom



stosuje się w leczeniu poważnych zaburzeń w

rytmie serca, gdy inne leki nie odniosły skutku lub

nie są dobrze tolerowane przez chorego