Teorie komunikowania
masowego
Kulturowe teorie mediów
Plan wykładu
Krytyczne teorie kulturowe
Charakterystyczny dla kulturowych teorii
mediów jest ich negatywny stosunek do
działalności instytucji medialnych. Zwracają one
uwagę na:
a.Komercyjny charakter mediów (koncepcja
utowarowienia kultury i analiza kultywacji);
b.Zakłócanie przez media działania ważnych
instytucji społecznych takich jak instytucje
polityczne czy oświatowe (spirala milczenia,
teoria zależności od systemów medialnych,
badanie wytwarzania newsów).
Luka w wiedzy
Koncepcja
stworzona
przez
badaczy
z
uniwersytetu w Minnesocie. Skupia się ona
głównie na wpływie mediów na społeczności
miast i miasteczek.
Opiera się o empirycznie potwierdzone
wnioski, wskazujące, że media informacyjne
docierają skuteczniej do osób o wyższym
statusie społeczno-ekonomicznym. Z czasem
różnice
między
lepiej
i
gorzej
poinformowanymi grupami zaczynają się
pogłębiać i rośnie dzieląca je luka w wiedzy.
Spirala milczenia
Jest odmianą koncepcji agenda setting, która
skupia się na konsekwencjach ustalania porządku
spraw na poziomie makro stworzoną przez
Elisabeth Noelle-Neumann.
„Spostrzeżenia we własnym otoczeniu skłaniały
ludzi do głośnych wyznań lub przemilczania swoich
poglądów, aż wreszcie na zasadzie spirali jedni
całkowicie opanowali życie publiczne, a drudzy
zupełnie zniknęli z pubicznego widoku i stali się
‘niemi’. Jest to proces, który można nazwać
‘spiralą milczenia’”
Spirala milczenia
Ludzie z obawy przed izolacją lub utratą
kontaktu z otoczeniem mają skłonność do
nieujawniania swoich poglądów, gdy
uważają, że są w mniejszości. Dominujące
w społeczeństwie poglądy są natomiast
wynikiem działalności mediów.
Spirala milczenia
Noelle-Neumann wskazuje trzy cechy mediów
informacyjnych, które powodują to ograniczenie
perspektywy:
1. Wszechobecność. Media jako źródło informacji
funkcjonują praktycznie wszędzie.
2. Kumulacja. Media z reguły powtarzają te same
informacje i przedstawiają je z tych samych punktów
widzenia w różnych programach lub wydaniach.
3. Zgodność. Tożsamość lub podobieństwo
wyznawanych przez dziennikarzy wartości wpływa
na przekaz, który wytwarzają.
Teoria zależności od systemów
medialnych
Zakłada, że im bardziej dana osoba liczy na media w
kwestii zaspokojenia swoich potrzeb, tym ważniejszą rolę
media będą odgrywać w jej życiu i tym większy będzie ich
wpływ na tę osobę.
Koncepcja opiera się na kilku założeniach:
1.Podstawą wpływu mediów jest związek między szerszym
systemem społecznym, rolą mediów w tym systemie oraz
relacjami między mediami a publicznością. Efekty mediów
zachodzą nie ze względu na wpływ wszechpotężnych
mediów, lecz dlatego, że w konkretnym systemie
społecznym media podejmują konkretne działania w celu
zaspokojenia potrzeb konkretnej publiczności.
Teoria zależności od systemów
medialnych
2.
Podstawową
zmienną
służącą
do
zrozumienia, kiedy i dlaczego przekaz
medialny prowadzi do zmiany przekonań,
odczuć
lub
zachowania,
jest
poziom
zależności
publiczności
od
informacji
medialnych. Zaistnienie i forma efektów
mediów zależy w ostatecznym rozrachunku
od odbiorców, od tego, jak bardzo potrzebne
jest im dane medium. Opierają się także na
pozamedialnych źródłach informacji, nasze
uzależnienie od mediów jest mniejsze.
Teoria zależności od systemów
medialnych
3. Społeczeństwo jest w coraz większym stopniu
zależne od mediów w kwestii: (a) zrozumienia
świata
społecznego,
(b)
podejmowania
znaczących
i
efektywnych
działań
w
społeczeństwie oraz (c) fantazji.
4. Im większe są potrzeby i w rezultacie im silniejsza
zależność, tym większe prawdopodobieństwo
wystąpienia efektów mediów.
Nasze
rutynowe
sposoby
wykorzystywania
mediów są zróżnicowane i łatwo dostosowujemy
je do swoich potrzeb (inaczej korzystamy z
mediów w czasie kryzysu, np. powodzi, inaczej w
czasie normalnym).
Analiza kultywacji
Koncepcja stworzona w latach 70. i 80. przez
George’a Gerbnera głosi, że telewizja „kultywuje”
bądź rozwija światopogląd, który mimo iż jest w
wielu
przypadkach
nieścisły,
staje
się
rzeczywistością, ponieważ ludzie tak go traktują.
Gerbner wykazał nadreprezentację w mediach
niektórych zjawisk:
a)Współczynnik brutalnych przestępstw w USA
wynosi 0,41 na stu obywateli. Z kolei w świecie
najpopularniejszych programów telewizyjnych w
różnego rodzaju agresywne działanie uwikłanych
jest 64% bohaterów.
Analiza kultywacji
b)
1% pracujących mężczyzn w USA zajmuje
się egzekwowaniem prawa i wykrywaniem
przestępstw. Z telewizji wynika, że 12%;
c)
10% przypadków złamania prawa w USA
ma charakter brutalny (morderstwa,
gwałty, rabunki i napaści). W telewizji
brutalne przestępstwa to 77%
przypadków złamania prawa.
Wskaźnik przemocy
Gerbner stworzył ten wskaźnik na potrzeby
swoich corocznych badań empirycznych i
analiz treści programów telewizyjnych,
nadawanych w przykładowym tygodniu w
głównym czasie antenowym. Miał on
wykazać, jak dużą część przekazu stanowi
przemoc.
Telewizja to nie lustro dla społeczeństwa, a
krzywe zwierciadło.
Analiza kultywacji
Gerbner nie ocenia stopnia wpływu mediów na
jednostki, stwierdza jednak, że chociaż jego
mierzalne konsekwencje dla kultury w danym
momencie czasu mogą być niewielkie, jest on
mimo wszystko obecny i istotny. Telewizja
wywiera realny wpływ na nasze zbiorowe
pojęcie rzeczywistości, nawet jeśli efekt ten
wmyka
się
jednoznacznemu
pomiarowi
naukowemu, zakłóca proces obserwacji i
pozostaje w nierozerwalnym związku z innymi
czynnikami kulturowymi.
Analiza kultywacji
Efekt telewizji ma polegać przede
wszystkim na kultywacji, która oznacza
proces powstawania – jak pisze Gerbner –
„spójnych struktur wiedzy i leżących u ich
podłoża ogólnych pojęć ukształtowanych
raczej przez kontakt ze światem telewizji
będącym organiczną całością niż w wyniku
oglądania konkretnych programów”.
Kultywacja
Do kultywacji dochodzi się na dwa sposoby:
1.Główny nurt, który odnosi się głównie do osób
często oglądających telewizję i polega na tym, że
symbole telewizyjne zaczynają dominować nad
innymi źródłami informacji i idei o świecie.
Zinternalizowane wyobrażenie rzeczywistości
społecznej ostatecznie zaczyna pokrywać się z
głównym nurtem, rozumianym nie w sensie
politycznym, lecz jako dominujący obraz
rzeczywistości, który jest bliższy przedstawieniom
telewizyjnym niż światu obiektywnemu.
Kultywacja
2. Współbrzmienie, które występuje
wtedy, gdy przekaz telewizyjny
rezonuje z codziennym
doświadczeniem rzeczywistości
widzów. Kultywacja jest tu
podwójna, ponieważ to, co widzowie
widzą na ekranie, współgra z ich
prawdziwym życiem.
Koncepcja utowarowienia
kultury
Koncepcja, która opisuje, co dzieje się podczas
wytwarzania i rozpowszechniania kultury
masowej,
bezpośrednio
rywalizującej
z
kulturami lokalnymi.
Zakłada ona, że media są przemysłem
specjalizującym
się
w
wytwarzaniu
i
dystrybucji towarów kulturowych. Media
wyciągają natomiast elementy kultury życia
codziennego i przerabiają je na materiały
medialne
promujące
specyficzną
postać
kultury sztucznej.
Koncepcja utowarowienia
kultury
Skutki wyjęcia pewnych elementów kultury życia
codziennego z ich tradycyjnego kontekstu, nadania im
nowej formy i ponownego wprowadzenia na rynek:
1.Nową formę nadaje się bardzo niewielu elementom
kultury życia codziennego – reszta zostaje pominięta
lub świadomie odrzucona. Np. pomijane są kultury
mniejszości (np. seriale o „idealnych rodzinach”).
2.Proces nadania nowej formy wiąże się z
udramatycznieniem wybranych elementów kultury.
Usuwa się elementy potencjalnie nudne,
kontrowersyjne lub obraźliwe. Dodaje się elementy
atrakcyjne medialnie. Dominacja elementów
sensacyjnych, kosztem „normalnego życia”.
Koncepcja utowarowienia
kultury
3. Towary kulturowe wprowadza się na rynek
w taki sposób, by wdarły się w życie
codzienne i spowodowały w nim zamęt. A
więc forma, w jakiej ujęta jest treść też
może mieć znaczenie.
4. Elity zarządzające przemysłem
kulturowym z reguły nie zdają sobie
sprawy ze skutków swoich działań. Tu np.
„warszawskie” widzenie rzeczywistości.
Koncepcja utowarowienia
kultury
5. Zamęt w życiu codziennym przyjmuje różne
formy – część zaburzeń jest w oczywisty
sposób związana z konsumpcją szczególnie
szkodliwych treści medialnych, inne są bardziej
subtelne i zachodzą w długim okresie.
Joshua Meyrovitz (1985) stwierdził np. że
media pozbawiły nas poczucia miejsca. Neil
Postman (2002), że media nadmiernie skupiają
się na rozrywce. Ponadto medioznawcy
zwracają uwagę np. na wpływ mediów na
język.
Koncepcja utowarowienia
kultury
Reklama jest wg Jamesa Haya jest
podstawowym towarem kulturowym.
Jest ona bowiem nośnikiem wiedzy o
tym, jak zbudować wartościową
tożsamość, dobrą zabawę, zdobyć
przyjaciół, rozwiązać problemy.
Np. markowe ubranie jako element
statusu społecznego
Badanie wytwarzania
newsów
Przedstawiciele: Crouse (1973), Epstein
(1973), Fishman (1980), Gitlin (1980).
Zajmowali się oni badaniem sposobu, w jaki
tradycyjne, zrutynizowane metody
tworzenia relacji informacyjnych powodują
zniekształcenie lub tendencyjność treści.
Potwierdzały one wpływ mediów na politykę
i wspierały koncepcję utowarowienia kultury.
Badanie wytwarzania
newsów
W 1988 roku Lance Bennett wskazał, na podstawie
dotychczasowych badań poprzedników, cztery rodzaje
zniekształceń treści informacyjnych, do których prowadzą
współczesne metody tworzenia relacji:
1.Personalizacja newsów – większość newsów skupia się na
losach konkretnych jednostek (np. wskazywanie na
pojedynczych polityków, jako źródło sukcesu lub porażki
rządu).
2.Udramatycznienie newsa (np. Epstein cytuje notatkę
służbową pewnego producenta programu informacyjnego:
„Każdy news powinien (…) wykazywać cechy opowieści-
dramatu. Powinien mieć fabułę i konflikt, problem i
rozwiązanie, rozwinięcie i zakończenie akcji…”.
Badanie wytwarzania
newsów
3. Fragmentacja newsów – związane jest to ze
strukturą programu informacyjnego czy gazety –
flashe są przedstawiane w oderwaniu od innych
wydarzeń, nie szuka się między nimi związku. Wg
Bennetta analizy dziennikarskie to kolaże
niepołączonych ze sobą elementów.
4. Normalizacja newsów – wydarzenia nadzwyczajne
(katastrofy, działanie radykalnych ruchów
społecznych) są łagodzone, gdyż komentowane
przez przedstawicieli elit, którym zależy na
zachowaniu spokoju („rząd nas ochroni…”).
Rytuały obiektywizmu
Wg Gaye Tuchman (1978) dziennikarze odgrywają
rytuały obiektywizmu, czyli wykorzystują ustalone
procedury tworzenia bezstronnych relacji
informacyjnych, choć te procedury same w sobie są
tendencyjne, cechuje je skłonność do zachowania status
quo.
Wskazuje, że wypowiedzi z radykalnymi działaczami
zawsze są obiektywizowane przez oddziennikarskie
komentarze lub głos oponenta (promującego status quo).
Podobnie jest z prezentacją wyników naukowych: gdy
przedstawia się dominujący pogląd w nauce, zestawia
się go z poglądem przeciwnym (choćby marginalnym),
co sugeruje właściwie wydumaną polemikę w nauce.
Teoria intruzji mediów
Koncepcja zgodnie, z którą media
wnikają w politykę i wywierają istotny
wpływ na jej przebieg.
Twórcą teorii jest Dennis Davis (1990).
Wg jej założeń, od połowy XX wieku
zaczyna brakować ubywać w krajach
europejskich liderów politycznych
spoza partii politycznych, dlatego ich
rolę przejmują media.
Media jako element polityki zagranicznej
Bernard Cohen w pracy The Press and Foreign Policy z 1963
roku dowodził, że media pełnią nie tylko funkcję
informacyjną, ale także wyjaśniają cele i zadania polityki
zagranicznej. Relacje między systemem polityki a systemem
medialnym można określić w trzech paradygmatach:
1.
Media jako determinanta polityki zagranicznej – w tym
ujęciu media odgrywają bardzo aktywną rolę w procesie
decyzyjnym polityki zagranicznej. Pełnią funkcję „psa
stróżującego” (watchdog) i aktywnego uczestnika. Media
można w tym paradygmacie oceniać w kategorii przyjaciela
lub przeciwnika danej orientacji w polityce zagranicznej
państw. Paradygmat ten sprawdził się podczas wojny w
Wietnamie, na zakończenie której miała wpływ amerykańska
opinia publiczna, sterowana w istocie doniesieniami
dziennikarzy.
Media jako element polityki zagranicznej
2.
Media jako instrument w grze politycznej – w myśl tej idei
organizacje medialne można wykorzystać do wdrażania polityki
zagranicznej. Media i dziennikarze stosują się do wymagań
polityki zagranicznej rządów, ponieważ utożsamiają się z elitą
rządzącą, co daje im poczucie uczestnictwa w ośrodkach
władzy. Taki użytek mediów jest bliski dyplomacji medialnej.
3.
Koncepcja współzależności – opiera się na założeniu, że oba
powyższe paradygmaty są zbyt skrajne i odbiegają od
rzeczywistości. Instytucje medialne oraz rządy nie są w tanie
ani tak silnie oddziaływać na siebie, ani też tak dalece
współpracować ze sobą. Koncepcja zakłada natomiast
wzajemne zależności między dziennikarzami, ośrodkami
medialnymi i dyplomatami, którzy ewentualnie współpracują.
Przykładem jest informowanie rządu przez media o
wydarzeniach na arenie międzynarodowej.
Dziękuję za uwagę