Wyższa Szkoła Bankowa

w Toruniu

KONFERENCJA PRASOWA

cz.1

dr Barbara Bielicka

[e-mail]

Toruń 2010

Organizacja konferencji prasowej

(1)

Spotyka się trzy podstawowe rodzaje konferencji prasowych:

- konferencję reporterską,

- briefing,

- przyjęcie prasowe.

Konferencja reporterska
Konferencja reporterska jest krótką konferencją prasową, zwołaną w celu przedsta-

wienia aktualnych faktów. Jej tematem może być na przykład poinformowanie

o podpisaniu ważnej umowy handlowej lub ogłoszenie dużego projektu inwestycyjnego.

Briefing
Briefing jest konferencją prasową, wyjaśniającą kontekst i spodziewane konsekwen-

cje określonych wydarzeń. Zwoływana jest w celu przedstawienia dodatkowych faktów,

które mogą zapewnić pożądaną interpretację głównego wydarzenia. W konferencji tej

uczestniczą dziennikarze - fachowcy w danej dziedzinie, i to na ich opinii nam zależy.

Briefing ma przede wszystkim charakter fachowej dyskusji, nie jest jedynie

przekazywaniem suchych faktów, jak w przypadku konferencji reporterskiej

Organizacja konferencji prasowej

(2)

Przyjęcie prasowe
Przyjęcie prasowe jest wykorzystywane przede wszystkim w celu pozyskania

przybyłych dziennikarzy na rzecz określonego przedsięwzięcia. Przed stawia się na

nim fakty, które nie muszą nosić znamion nowości, jak w przypadku poprzednio

wymienianych typów konferencji, ale ukazują przedsiębiorstwo w korzystnym

świetle. Przyjęcie prasowe może być organizowane na przykład z okazji wejścia na

nowy rynek zbytu, wprowadzenia nowego towaru lub usługi, wyboru nowej dyrekcji

przedsiębiorstwa, rocznicy powstania firmy itp.

Generalnie, konferencje prasowe zapewniają firmie:

- oszczędność czasu, wynikającą z faktu informowania wszystkich zainteresowa-

nych w tym samym momencie,

- możliwość użycia wykresów, rysunków, filmów i innych środków wizualnych

podczas prezentacji trudniejszej czy istotniejszej części omawianego zagadnienia,

-

bezpośredni kontakt pomiędzy prowadzącym konferencję a dziennikarzami, co

pozwala na dokładne wyjaśnienie poszczególnych aspektów omawianych

problemów.

Organizacja konferencji prasowej

(3)

Harmonogram przedsięwzięć przy organizacji konferencji prasowej:

 Koncepcja:

- ustalenie tematu i problematyki,
- ustalenie, kto ma udzielać informacji,
- sporządzenie listy gości (VIP-ów),
- sporządzenie listy dziennikarzy,
- ustalenie prowadzącego,
- ustalenie terminu, miejsca i godziny konferencji,
- sprawdzenie, czy termin nie koliduje z terminem innych imprez, absorbują-

cych dziennikarzy.

Organizacja konferencji prasowej

(4)

Harmonogram przedsięwzięć przy organizacji konferencji prasowej:

 Zaproszenie dziennikarzy:

- zredagowanie zaproszeń (imiennie lub ogólnie),
- dostarczenie zaproszeń (pocztą, faxem, posłańcem, osobiście do redakcji –

minimum 6-8 dni przed konferencją).

 Zaproszenie gości.
 Opracowanie materiałów informacyjnych dla dziennikarzy (nie powinno

przekraczać l strony).

 Przygotowanie materiałów promocyjnych, które można przekazać dzien-

nikarzom przy okazji konferencji, np. foldery, drobne upominki.

 Ponowienie zaproszenia dziennikarzy (telefonicznie), poinformowanie jacy

gości potwierdzili swój udział.

Organizacja konferencji prasowej

(5)

Harmonogram przedsięwzięć przy organizacji konferencji prasowej:

Przygotowanie sali:

- przygotowanie miejsca dla osób udzielających informacji (na podwyższeniu),
- instalacja mikrofonu,
- przygotowanie tabliczek kartonowych z nazwiskami osób udzielających

informacji,

- przygotowanie tabliczek z napisem „konferencja prasowa” do umieszczenia

przed wejściem do sali.

Organizacja konferencji prasowej

(6)

 Ewentualne przygotowanie poczęstunku (kawa, herbata, zimne napoje,

kanapki, ciastka).

 Przygotowanie stolika recepcyjnego (przed wejściem na salę lub w sali).

Na ok. pół godziny przed konferencją wyznaczona osoba powinna ocze-

kiwać na gości. Na stoliku – materiały dla dziennikarzy, lista - imię i na-

zwisko, redakcja, telefon, fax.

 Recepcja dziennikarzy (rozdanie materiałów).

Organizacja konferencji prasowej

(7)

Przebieg konferencji:

- powitanie przez prowadzącego konferencję i podziękowanie za przybycie,

- przedstawienie osób udzielających informacji,

- przedstawienie specjalnych gości,

- omówienie przebiegu konferencji,

- informacja zasadnicza - może ją przedstawiać jedna lub dwie osoby,

- pytania,

- odpowiedzi,

- zakończenie konferencji - podziękowanie za udział.

Wykorzystanie czasu po konferencji:

- wywiady radiowe i telewizyjne,

- dodatkowe pytania,

- zwiedzanie firmy lub krótki film o firmie,

- spotkanie towarzyskie (przy kawie lub lampce wina).

System informacji bieżącej dla prasy

(1)

 Notatka prasowa (press release).

 Informacja bieżąca (news release):

- bezpośrednio do druku,
- krótka aktualna informacja (l strona w formacie A4),
- dostosowana do charakteru gazety.

 Oświadczenie prasowe (background release):

- cel: szersze zapoznanie z tematem,
- kompleksowa informacja,
- materiał źródłowy do artykułów.

System informacji bieżącej dla prasy

(2)

 Notatka towarzysząca (accompanying release):

- załącznik do opracowania prasowego,
- streszczenie tekstu,
- ma „sprzedać” opracowanie redakcji.

 Oświadczenie prasowe (press statemeni):

- cel: rozproszenie wątpliwości,
- oficjalna odpowiedź na zarzuty,
- bez komentarza i innych informacji,

System informacji bieżącej dla prasy

(3)

 Informacja specjalistyczna (feature release}:

- dla stałych kolumn specjalistycznych np. o sponsorowaniu imprezy

sportowej,

- dla kolumny sportowej.

 Komunikat informacyjny (Information release):

- cel: utrzymanie kontaktu z prasą,
- zamiary produkcyjne, imprezy firmowe,
- nie przeznaczona do druku.

 Serwis fotograficzny z opisem.
 Artykuły/wywiady (w tym sponsorowane).
 Opracowania na zlecenie prasy.

Zasady współpracy z prasą

(1)

1. Traktuj dziennikarzy nie jako zagrożenie, lecz jako szansę. Dziennikarz nie chce

cię zniszczyć. Chce mieć materiał - to jego praca. Od ciebie zależy czy tę szansę

wykorzystasz. Dziennikarz potrzebuje ciebie, a ty potrzebujesz dziennikarza.

2. Buduj sieć kontaktów z właściwymi dziennikarzami. Dbaj o kontakty osobiste

(profesjonalne lub przyjacielskie). Pamiętaj o wysyłce listów mailingowych.

3. Sam podejmuj kontakty z prasą (notatka prasowa, konferencje prasowe,

briefingi). Opracuj program kontaktów z prasą i realizuj go.

4. Zachowaj jednak umiar - nie zalewaj prasy informacjami.

5. Pamiętaj, że media żądają informacji: news to ich „mięso”. Zabójcze pytania

padają tylko dlatego, że mogą dostarczyć lepszego materiału. Sam dostarcz takiego

materiału, decydując co można ujawnić, a może uda ci się wtedy ukryć to, czego nie

chcesz powiedzieć. Nie nawiązuj kontaktu z dziennikarzem, gdy nie masz nic do

powiedzenia.

6. Bądź otwarty, gotowy do współpracy, rzetelny i wiarygodny. Spraw, aby

dziennikarz mógł na ciebie liczyć (co nie oznacza, że musisz mu wszystko

powiedzieć).

Zasady współpracy z prasą

(2)

7. Musisz być wiarygodnym źródłem szerokiego zakresu informacji

(szczególnie branżowej) - nie tylko promotorem własnej firmy. Inicjuj kontakt

także po to, aby przekazać news branżowy, nie związany bezpośrednio z twoją

firmą.

8. Bądź konkretny i szybki w przekazie. Jeśli poczekasz z newsem do jutra -

pójdzie on zapewne do kosza.

9. Macie z dziennikarzem wspólny cel - zainteresować czytelnika, dziennikarz -

informacją, ty - swoją firmą lub produktem. Wczuj się w rolę czytelnika - mów

i pisz o tym, o czym chciałbyś czytać jako czytelnik.

10. Nie chwal się wprost, że twoja firma jest najlepsza. Zrób to pomiędzy

wierszami, daj do takiego wniosku dojść czytelnikowi. Pozbaw materiał lub

wypowiedź reklamy, a dziennikarz nie odrzuci jej twierdząc, że to krypto-

reklama.

11. Poznaj zasady dziennikarstwa - zrozumiesz dziennikarza i lepiej zrealizujesz

swoje cele. Spraw, by twoje materiały i wypowiedzi były profesjonalne z dzien-

nikarskiego punktu widzenia.

Zasady współpracy z prasą

(3)

12. Znaj swoje prawa we współpracy z dziennikarzem. Poznaj prawo prasowe -

dowiedz się czego możesz się domagać.

13. Nie daj się teroryzować dziennikarzowi. To, że on chce mieć informację nie

oznacza, że musisz zaniedbać swoją pracę. Oczekuj od dziennikarza szacunku.

Nie musisz rozmawiać z tym, który cię obraża. Unikaj wywiadu, który ma tylko

potwierdzić z góry przyjętą przez dziennikarza, niekorzystną dla ciebie tezę.

14. Bądź przygotowany do kontaktu z dziennikarzem. Wiedz, co chcesz

powiedzieć. Nie licz na improwizację. Miej przygotowane rekwizyty -

dokumenty potwierdzające twoją tezę.

15. Prowadź lub zleć (np. agencji) monitoring mediów. Obserwuj reakcję prasy.

Poznaj sfery zainteresowania prasy w twojej branży.

16. Bądź zwięzły - prasa może ci poświęcić bardzo mało miejsca, a jeszcze mniej

czasu antenowego. Zbyt dużo informacji zatrze najważniejszą myśl. Lepiej ty

skróć informację, niż ma to zrobić dziennikarz. O więcej informacji - sam cię

zapyta.

Zasady współpracy z prasą

(4)

17. Zawsze zacznij od najważniejszej informacji - więcej możesz nie zdążyć

powiedzieć.

18. Posługuj się prostym językiem - bez żargonu technicznego, bez

skomplikowanych szczegółów - czytelnik lub słuchacz może ich nie zrozumieć.

Pisz, jakbyś mówił.

19. Ze spokojem przyjmij krytykę lub niekompetencję dziennikarza, a także

złą prasę. Postaraj się załatwić sprawę polubownie - jedna nieścisła informacja

to jeszcze nie powód, aby psuć sobie kontakty z dziennikarzem. Najpierw

skontaktuj się z dziennikarzem, a później zadecyduj, czy warto wystąpić

z oficjalnym sprostowaniem do redaktora naczelnego.

20. Przygotuj się na wszelkie niespodzianki. Sporządź listę potencjalnych sytuacji

kryzysowych i plan postępowania. Zawsze zastanów się, jakie mogą paść

pytania - przygotuj się do odpowiedzi nawet na najtrudniejsze.

Tekst sponsorowany

(1)

Tekst sponsorowany powinien spełniać następujące warunki:

1. Przejrzysta konstrukcja. Nadtytuł (podtytuł), tytuł, lead, śródtytuły, ramki,

infografiki, dobre zdjęcia (ale bez przesady).

2. Najważniejsze informacje (news faktyczny albo wykreowany) – na samym

początku.

3. Dobrze napisany. Bez profesjonalnego slangu, bez długich opisów, bez nic nie

znaczących cytatów. Wywiad sponsorowany nie może sprawiać wrażenia, że

jest zrobiony na siłę, że pytania powstały już po odpowiedziach, że są one

zbędne.

4. Unikanie sformułowań-frazesów typu: najlepszy, na czasie, konkurencyjny,

czy też nadmiernej liczby przymiotników wartościujących - najlepszy itp.

5. Jasno sformułowany cel. Co promujemy? Firmę, produkt, usługę czy prezesa?

Błędem jest tekst wychwalający prezesa lub nadmiernie go eksponujący (!).

Tekst sponsorowany

(2)

Tekst sponsorowany powinien spełniać następujące warunki:

6. Ukierunkowany na odpowiednią grupę docelową, do której chcemy dotrzeć.

Szczególnie prasę fachową muszą czytać odbiorcy, a nie prezes.

7. Konkretne informacje. Jeśli sponsor nie chce ujawnić nawet podstawowych

danych o sobie, nie ma sensu pisać.

8. Powinien iść w parze z klasyczną reklamą, uzupełniać ją o szczegóły.

9. Właściwa objętość. Czytelnik zniechęci się zbyt długim tekstem (na

kolumnie A4 mieści się 10 tys. znaków, ale nie należy przekraczać 3 tys.)

10. Umiar. W zachwalaniu przedmiotu artykułu; wskazanie realnych problemów

uwiarygadnia tekst.

Przemawianie publiczne

 to komunikacja wypływająca z jednej strony i skierowana do wielu ludzi.

Jedna osoba, czasami też grupa osób, prezentuje komunikat lub komunikaty

większej grupie ludzi, którzy zwykle nie zabierają głosu poza zadawaniem pytań

na końcu prezentacji.

 przemowy publiczne można sklasyfikować według ich celów oraz sposobu

prezentacji wystąpienia.

 według celów:

1) wystąpienie informacyjne (mowa informacyjna)

- przekazać publiczności informację, nauczyć czegoś

2) wystąpienie perswazyjne (mowa perswazyjna)

- wezwać do zmiany postaw, zachowań, wartości

3) wystąpienie nieformalne ( mowa nieformalna)

- głównym celem jest zabawić publiczność

 według sposobu prezentacji:

1) improwizacja

2) wystąpienie przygotowane

3) odczyt

4) wystąpienie z pamięci

Lęk przed wystąpieniami

publicznymi

 tzw. trema
 występują dwa rodzaje lęków:

1. Lęk fizjologiczny – najczęściej przed rozpoczęciem wystąpienia:
drżenie rąk, nóg poty, łamiący głos, słabość.
2. Lęk psychiczny – jest to najwyższy poziom lęku; pojawia się w okresie

przygotowawczym

czyli za każdym razem kiedy mówca myśli o przyszłym

wystąpieniu.

 przyczyny lęku:

1. Psychologiczne zagrożenie dla poczucia własnej wartości związane z nega-

tywnym doświadczeniem w przeszłości;

2. Identyfikacja ze złymi mówcami jako modelami;

3. Tendencje do przyjmowania nierealistycznych postaw i oczekiwań odnośnie

do publicznego wystąpienia jako procesu oraz siebie jako mówcy

Lęk przed wystąpieniami publicznymi:

przyczyny, reakcje i rozwiązania

Która z następujących trzech przyczyn lęku przed wystąpieniami publicznymi oraz

reakcji na lęk stanowi dla ciebie największy problem? Przyjrzyj się bliżej propozy-

cjom poradzenia sobie ze swoimi negatywnymi reakcjami

PRZYCZYNA I REAKCJA

MOŻLIWE ROZWIĄZANIA

Przyczyna 1. Uprzednie negatywne doświad-

czenia z wystąpieniami publicznymi.

Reakcja: Unikanie wystąpień publicznych

i tym sposobem unikanie bycia postrzeganym

jako osoba śmieszna, głupia, unikanie

narażania się na wyśmianie.

Spróbuj zapomnieć o przeszłości i nie

pozwól jej, by kształtowała

teraźniejszość.

Przyczyna 2. Identyfikacja ze złymi mo-

delami.

Reakcja: Unikanie wystąpień publicznych

i tym sposobem unikanie bycia postrzeganym

jako osoba śmieszna, głupia, unikanie

narażania się na wyśmianie.

Podejmij świadomy wysiłek, by ziden-

tyfikować się z mówcami, którzy wy-

dają się pewni siebie i skontrolowani.

Obserwuj tych ludzi i pomyśl o sobie

jako mówcy publicznym, który jest

właśnie taki jak oni.

Lęk przed wystąpieniami publicznymi:

przyczyny, reakcje i rozwiązania

(c.d.)

PRZYCZYNA I REAKCJA

MOŻLIWE ROZWIĄZANIA

Przyczyna 3. Cztery nierealistyczne

postawy i oczekiwania dotyczące

wy-stąpień publicznych.

Reakcja: Unikanie wystąpień

publicznych z powodu obawy przed

tym, że prawdopodobnie nie

wypadniesz dobrze:

1. Przeczucie nieszczęścia lub

katastroficznej porażki.

2. Przeczucie absolutnej

akceptacji.

3. Pragnienie osiągnięcia

całkowitej Perfekcji.

4. Pragnienie absolutnej pewności

siebie

Stań się świadom, które z twoich nierealistycznych

postaw wpływają na ciebie jako mówcę:

1. Zdaj sobie sprawę, że jest mało prawdopodobne, że

wydarzy się jakaś katastrofa. Nawet jeśli coś nie

pójdzie tak jak trzeba. nie jest to koniec świata.

2. Zdaj sobie sprawę, że niemożliwe jest, byś zadowo-

lił wszystkich jednocześnie, tak samo jak jest to

niemożliwe dla kogokolwiek innego. Bądź sobą

i rób to, co robisz, najlepiej jak możesz.

3. Nie oczekuj perfekcji. Zdaj sobie sprawę, że żadne

wystąpienie nie jest doskonale, a następnie za-

akceptuj swoje niedoskonałości i ucz się na błędach.

Nie roztrząsaj zbyt długo tego. co zrobiłeś źle.

4.

Przewiduj swój lęk. Zdaj sobie sprawę, że lęk jest

rzeczą naturalną i że wszyscy go doświadczają.

Zaakceptuj swoją niepewność, wiedząc, że członko-

wie widowni nie widzą twojego lęku i prawdopodo-

bnie są bardziej wspierający niż sobie z tego zdajesz

sprawę.

Pokonywanie trudności w czasie wystąpień publicznych

Tremę można skutecznie zredukować na wiele sposobów:

1) Systematyczna desensytyzacja – to proces, w którym dokonuje się

„odwrażliwienie” uczuć i reakcji emocjonalnych jednostki na wystąpienia

publiczne poprzez pozytywne wizualizacje oraz zachęcanie osoby do zrelak-

sowania się podczas oglądania przykładowego publicznego wystąpienia.

2) Modyfikacja poznawcza – to proces, który zmienia, modyfikuje

nierealistyczne poglądy na temat wystąpień publicznych.

3) Wyznaczanie celów – to proces łagodzenia lęku, który opiera się na

ustrukturowanym planie zmiany zachowań jednostki związanych z pub-

licznym wystąpieniem. Mówca formułuje swoje osobiste cele względem

wystąpienia publicznego, określa pożądane zachowania i kryteria sukcesu w

zakresie realizacji każdego z tych celów, a następnie realizuje kolejne kroki

konieczne dla osiągnięcia celów. Wyznaczanie celów jest przeprowadzane

w następujący sposób.

Pokonywanie trudności w czasie wystąpień publicznych

(c.d.)

Tremę można skutecznie zredukować na wiele sposobów:

Od identyfikacji ogólnego obszaru, w którym chce wprowadzić udoskonalenia, na

przykład redukcję swojego ogólnego poziomu obaw związanych z komunikowaniem

się. W tym ogólnie nakreślonym obszarze formułuje konkretne stwierdzenia

dotyczące celów, wskazując określone zachowania, takie jak częstsze i bardziej

pewne siebie uczestnictwo w dyskusjach grupowych podczas zajęć, częstsze

uczestnictwo w dyskusjach w małych grupach oraz prowadzenie dyskusji np. ze

swoim wykładowcą na temat swoich pomysłów związanych z wystąpieniami

w bardziej komfortowy sposób. Następnie zapisuje, jakie zachowania i kryteria są

wyznacznikami sukcesu dla każdego z tych stwierdzeń, co daje punkt odniesienia dla

oceny osiągnięcia każdego z celów.

Kryteriami sukcesu mogą być na przykład przynajmniej jeden głos dziennie

w dyskusji w czasie zajęć, przedstawienie dwóch komentarzy w każ-dej dyskusji

grupowej, w której będzie uczestniczył mówca oraz omówienie swoich pomysłów

z wykładowcą, np. raz w tygodniu.

Etyka w przemawianiu publicznym

(najważniejsze zalecenia)

Przeprowadź staranne badanie i przedstaw wszystkie istotne informacje oraz

punkty widzenia. Czy informacje, które przedstawiasz, dokładnie i prawdziwie

opisują temat? Ukrywanie informacji lub używanie zniekształconych danych

lub dowodów w swoim wystąpieniu jest nieetyczne.

Udokumentuj starannie swoje źródła i wyraź uznanie wobec tych, którym jest on

należne. Czy odpowiednio zacytowałeś źródła informacji w swoim wystąpieniu?

Nieetyczne jest dokonywanie plagiatu czyjejś pracy i prezentowanie jej jako

swojej.

Bądź szczery w tym, kim jesteś, jakie są twoje opinie i postawy. Pomoże ci to

zarówno ustanowić swoją wiarygodność, jak i kompetencje wobec publiczności.

Czy przedstawiasz siebie i swoje poglądy dokładnie i prawdziwie? Fałszywe

prezentowanie uwierzytelniających cię informacji, kwalifikacji lub opinii

nie jest zachowaniem etycznym.

Etyka w przemawianiu publicznym

(c.d.)

(najważniejsze zalecenia)

Unikaj przymusu i manipulowania emocjami i reakcjami ludzi wobec tego, co

mówisz. Czy przedstawiłeś całkowicie emocjonalne dowody tylko po to, żeby

osiągnąć cel swojego wystąpienia? Nieetycznym jest denerwowanie lub

obrażanie członków audytorium bez potrzeby, jedynie po to, by osiągnąć

swój cel.

Co najważniejsze, rozważ konsekwencje i potencjalne efekty, jaki może

wywrzeć twoja przemowa. Czy twoje cele naruszają czyjeś prawa i interesy?

Jeśli zachęcasz swoich słuchaczy do podążania za twoimi radami, które nie

służą ich interesom, to jest to zachowanie nieetyczne.

Ocena poziomu kompetencji w przemawianiu publicznym

Sytuacje publicznego przemawiania Motywacja Wiedza Umiejętności

1. Prezentacja wystąpienia wobec grupy

ludzi o zupełnie różnym niż twój

pochodzeniu kulturowym.

2. Rozmowa z grupą starszych osób,

których masz przekonać, by wspierali

sprawę, której jesteś zwolennikiem.

3. Wzniesieni toastu za pana młodego

i pannę młodą na weselu.

4. Prezentacja projektu grupowego na

zajęciach w szkole lub pełnienie roli

mówcy przemawiającego w imieniu

grupy.

Ocena poziomu kompetencji w przemawianiu publicznym

(c.d.)

Sytuacje publicznego przemawiania

Motywacja Wiedza Umiejętności

5. Prezentacja podsumowania projektu

w nowym miejscu pracy wobec kie-

rownictwa.

6. Prezentacja przemowy studenckiej na

zakończenie szkoły.

7. Wygłoszenie improwizowanego wy-

stąpienia na spotkaniu politycznym,

którego celem jest zyskanie wsparcia

dla sprawy, w którą naprawdę wie-

rzysz.

8. Udział w rozmowie kwalifikacyjnej

w sprawie pracy i prezentacja wy-

stąpienia na temat swoich doświad-

czeń oraz przyczyn, dla których jesteś

odpowiednią osobą do pracy, o którą

się starasz.

ŁĄCZNY WYNIK

Ocena poziomu kompetencji w przemawianiu publicznym

Samoocena: Pomyśl o tym, co potrafisz osiągnąć lub zwykle osiągasz i na tej

podstawie oceń swój poziom kompetencji w zakresie każdego z tych zadań. Do oceny

użyj skali od l do 4, gdzie l oznacza minimalny poziom kompetencji, zaś 4 - wysoki

poziom kompetencji. Oceń dany element (motywacja) w kontekście wszystkich

podanych sytuacji, następnie oceń drugi (wiedza) i trzeci (umiejętności).

MOTYWACJA

1 = Zdenerwowany, niezainteresowany, niezmotywowany do bycia kompetentnym.

2 = Trochę zaniepokojony, ale przejawiający pewną motywację do bycia

kompetentnym.

3 = W pewnym stopniu pewny i zmotywowany do bycia kompetentnym.

4 = Bardzo pewny i zmotywowany do bycia kompetentnym.

Ocena poziomu kompetencji w przemawianiu publicznym

(c.d.)

WIEDZA

1 = Kompletnie niedoświadczony i nie mający wiedzy na temat tego, jak się

zachować.

2 = Mający minimalne doświadczenie i wiedzę na temat tego, jak się zachować.

3 = Mający pewne doświadczenie i wiedzę na temat tego, jak się zachować.

4 = Mający dużą wiedzę na temat wszystkich aspektów tego, jak się zachować.

UMIEJĘTNOŚCI

1 = Kompletnie niezdolny do kompetentnego zachowania się w tej sytuacji.

2 = Ledwo zdolny do kompetentnego zachowania się w tej sytuacji w minimalnym

zakresie.

3 = W pewnym stopniu zdolny do kompetentnego zachowania się w tej sytuacji.

4 = Wysoce zdolny do kompetentnego zachowania się w tej sytuacji.