Rozwój emocjonalny-

okres

przekory

Okres przekory u dzieci jest

dużym obciążeniem dla

większości rodziców i ciężkim

egzaminem dla ich zdolności

wychowawczych.

dorosłymi

W 3 roku życia dziecko potrafi żywo reagować na

konflikty zachodzące między jego rodzicami,

rodzeństwem i w najbliższym otoczeniu. To z tego

właśnie okresu wywodzą się często zakłócenia

równowagi emocjonalnej czy zaburzenia o

charakterze lękowym.  Pod koniec 3 roku życia

dziecko zdaje sobie sprawę z możliwości własnych

oddziaływań na dorosłych i chętnie z niej korzysta

jednocześnie staje się ono coraz bardziej wrażliwe

na sytuacje społeczne, dlatego tak bardzo ważne

w tym okresie są:

• kontakty z dorosłymi i rówieśnikami,
• zaspokojenie potrzeb biologicznych i

psychicznych,

• uregulowany, uporządkowany tryb życia.

NIEE…

• Każde dziecko przechodzi przez fazę buntu i przekory. W

zależności od temperamentu dziecka, jego ogólnej kondycji

psychofizycznej, oddziaływań środowiska, form okazywania

emocji obserwowanych u osób z bliskiego otoczenia – okres

ten może przebiegać bardziej lub mniej burzliwie.

• Pod koniec pierwszego roku życia dziecko poznaje

znaczenie słowa „NIE”. Często jest to pierwszy wyraz ,

którego używa w sposób świadomy.

• Stopniowo częstotliwość używania tego słowa wzrasta

(zwłaszcza między 2 a 3 rokiem życia), dziecko

wchodzi w okres przekory.

Jest to bardzo ważny okres z punktu widzenia

kształtowania się własnej tożsamości. Dziecko staje

się odrębną osobą, która ma własne zdanie i wpływ

na otocznie. Maluch odkrywa, że jest kimś

odrębnym (a własną odrębność najłatwiej

zaakcentować przeciwstawiając się otoczeniu).

Dziecko odkrywając swój wpływ na otoczenie

jednocześnie testuje granice do których może się

posunąć. Trzeba pamiętać, że dziecko mimo

pozornej chęci decydowania o wszystkim jest nadal

bardzo bezradne.

Jak sobie poradzić z małym

buntownikiem?

•  bunt rozwojowy nie jest skierowany personalnie przeciwko Tobie,

dziecko nie robi Ci na złość

• stwarzaj dziecku sytuacje wyboru, ale w granicach wytyczonych

przez Ciebie

• unikaj pytań otwartych, gdy chcesz czegoś od dziecka (zamiast

pytania „czy zjesz śniadanie?” spytaj „chcesz kanapkę czy serek?”-

na takie trudniej odpowiedzieć „nie”)

• określ jasno zasady, które chcesz, by były przestrzegane (jeśli

dziecko nie wie jakie są reguły, to ciągle musi ja sprawdzać), unikaj

nadmiaru zakazów (zacznij od tych, które dotyczą bezpieczeństwa),

nie zakazuj dla zasady

• bądź konsekwentny (tylko wtedy dziecko może zrozumieć o co Ci

chodzi), zwracaj uwagę na moment dawania polecenia

• w sytuacji histerii nie tłumacz niczego dziecku, ono i tak wtedy Cie

nie słucha, poczekaj aż się uspokoi

• jeśli reakcje buntu, histerii pojawiają się przy pewnych powtarzalnych

sytuacjach, to spróbuj te negatywne reakcje wyprzedzić modyfikując

sytuację, zobacz, dlaczego dziecku tak bardzo na czymś zależy lub

czemu tak mocno się przed czymś broni.