Polityka spójności
Dr Wanda Dugiel
Duże zróżnicowanie
obszaru UE
jeżeli chodzi o poziom rozwoju
gospodarczego,
w roku 2000 poziom PKB/mieszkańca (z
uwzględnieniem parytetu siły nabywczej)
w najlepiej rozwiniętych regionach UE-25
skupiających 10% ludności Unii był prawie
4,5-krotnie wyższy niż w analogicznie
wyodrębnionych najsłabiej rozwiniętych
regionach UE-25.
PKB/mieszkańca w państwach
UE-27 w stosunku do średniej
unijnej, 2002 r.
PKB/mieszkańca w regionach
UE-27 w stosunku do średniej
unijnej, 2001 r.
PKB/mieszkańca w krajach UE-27,
rozpiętości na poziomie krajów i
regionów, 2000 r.
Integracja „wszerz” i „w
głąb” a spójność
gospodarcza UE
Sześć krajów założycielskich Wspólnot Europejskich
stanowiło względnie homogeniczną pod względem
gospodarczym grupę, z wyjątkiem południowych Włoch,
czyli tzw. Mezzogiorno.
Kolejne poszerzenia miały jednak istotny wpływ na
zwiększenie stopnia nierówności regionalnych w łonie
Wspólnot.
Przykładowo PKB na mieszkańca przystępującej do
Wspólnot w 1973 r. Irlandii stanowiło ok. 60% średniej
Wspólnoty.
Przystąpienie Grecji (1981), Portugalii i Hiszpanii (1986)
pociągnęło za sobą wzrost liczby ludności Wspólnoty o 22%,
ale zwiększyło jej globalny PKB tylko o 10%, co świadczy o
niskim poziomie rozwoju tych krajów w porównaniu z resztą
obszaru Wspólnoty (w 1986 r. PKB na mieszkańca tych
krajów stanowił odpowiednio 59%, 55% i 70% średniej WE).
Integracja „wszerz” i „w
głąb” a spójność
gospodarcza UE cd.
w porównaniu z poziomem różnic pod tym
względem w Stanach Zjednoczonych,
których powierzchnia jest prawie 3-krotnie
większa niż UE-15, a mierzone
odchyleniem standardowym regionalne
różnice w poziomie PKB na mieszkańca
były pod koniec lat 90-tych 2-krotnie
mniejsze niż w UE-15
PKB/mieszkańca w Stanach
Zjednoczonych w stosunku do
średniej krajowej, 1998 r.
PKB/mieszkańca
w regionach UE-
27 w stosunku
do średniej
unijnej, 1998 r.
Region
Kraj
PKB/mieszkańca
(UE-25 =
100)
Liczba ludności
(tys.)
INNER LONDON
UK
266.1
2824.5
REG. BRUXELLES-CAP. / BRUSSELS HFDST. GEW.
B
239.9
961.4
LUXEMBOURG (GRAND-DUCHÉ)
L
215.3
441.0
HAMBURG
D
200.1
1710.1
ÎLE DE FRANCE
F
174.5
11001.3
WIEN
A
173.1
1608.6
OBERBAYERN
D
170.2
4055.5
DARMSTADT
D
164.0
3727.4
STOCKHOLM
S
162.1
1820.8
UUSIMAA (SUURALUE)
FIN
157.8
1386.9
BREMEN
D
157.5
661.4
UTRECHT
NL
154.7
1112.7
ÅLAND
FIN
153.4
25.7
TRENTINO-ALTO ADIGE
I
150.2
941.8
LOMBARDIA
I
148.3
9108.8
STUTTGART
D
147.9
3926.0
LUBELSKIE
PL
29.4
2233.3
PODKARPACKIE
PL
30.5
2127.8
PODLASKIE
PL
31.8
1222.0
WARMIŃSKO-MAZURSKIE
PL
31.9
1466.2
ŚWIĘTOKRZYSKIE
PL
33.5
1323.7
LATVIJA
LV
34.0
2373.0
ÉSZAK-ALFÖLD
HU
34.7
1547.8
ÉSZAK-MAGYARORSZÁG
HU
35.4
1289.8
OPOLSKIE
PL
36.6
1086.6
ŁÓDZKIE
PL
38.0
2647.7
MAŁOPOLSKIE
PL
38.2
3226.6
KUJAWSKO-POMORSKIE
PL
38.4
2101.1
LUBUSKIE
PL
38.4
1023.8
VÝCHODNÉ SLOVENSKO
SK
39.1
1552.3
LIETUVA
LT
39.3
3506.0
DÉL-ALFÖLD
HU
39.4
1363.1
DÉL-DUNÁNTÚL
HU
41.0
990.6
ZACHODNIOPOMORSKIE
PL
42.3
1733.4
STREDNÉ SLOVENSKO
SK
42.6
1355.7
POMORSKIE
PL
43.1
2194.6
EESTI
EE
44.2
1372.0
DOLNOŚLĄSKIE
PL
44.3
2975.1
WIELKOPOLSKIE
PL
45.7
3357.5
ZÁPADNÉ SLOVENSKO
SK
47.0
1875.7
Integracja „wszerz” i „w
głąb” a spójność
gospodarcza UE cd.
Słabiej rozwinięte państwa członkowskie będą
miały trudności z niwelowaniem dystansu
dzielącego je od bogatszych sąsiadów w UE w
okresie dochodzenia do unii gospodarczej i
walutowej.
Dodatkowo wskazywano, że w warunkach
wspólnej polityki pieniężnej i kursowej
pozbawione będą one instrumentów polityki
gospodarczej, za pomocą których mogły
dotychczas wpływać na wewnętrzną sytuację
gospodarczą i pośrednio chronić swe
przedsiębiorstwa przed konkurencją ze strony firm
zagranicznych.
Integracja „wszerz” i „w
głąb” a spójność
gospodarcza UE cd.
W związku z tymi obawami kraje te
wymogły zwiększenie unijnej pomocy
regionalnej i wprowadzenie nowego
instrumentu polityki regionalnej UE –
Funduszu Spójności, uzyskiwanie środków
z którego powiązano z przestrzeganiem
przez państwa-beneficjentów kryteriów
konwergencji.
Ewolucja polityki
spójności UE
Pierwszy to lata 1957-1974, a więc od utworzenia
EWG do powołania do życia Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Traktat Rzymski nie przewidywał realizacji polityki
regionalnej na szczeblu Wspólnoty, w jego
preambule znalazł się jednak zapis o konieczności
harmonijnego rozwoju unijnej gospodarki na
drodze zmniejszania różnic między
poszczególnymi regionami i usuwania opóźnień w
rozwoju regionów mniej uprzywilejowanych.
Jednakże do połowy lat 70-tych aktywność
Wspólnoty w tym względzie była bardzo mała.
Istotne dla późniejszego funkcjonowania polityki
regionalnej WE fakty z tego okresu to przede
wszystkim utworzenie Europejskiego Funduszu
Socjalnego (w 1960 r.)
Ewolucja polityki
spójności UE
Powołanie Europejskiego Funduszu Orientacji i
Gwarancji dla Rolnictwa (w 1962 r.),
Na podstawie Traktatu Rzymskiego utworzono
również Europejski Bank Inwestycyjny, który
kredytuje na korzystnych warunkach projekty
przyczyniające się do zrównoważonego rozwoju
obszaru Unii.
Na tym etapie kwestie regionalne na szczeblu
Wspólnoty pozostawały w dużej mierze
zaniedbane, a działania Wspólnoty na rzecz
spójności ograniczały się w zasadzie do
koordynowania polityk regionalnych państw
członkowskich i uwzględniania problemów
rozwoju regionalnego w ramach innych polityk
wspólnotowych (np. wspólnej polityki rolnej).
Drugi etap to lata 1975-
1987.
Rok 1975 przyniósł ze sobą utworzenie
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego,
który jest głównym instrumentem prowadzenia tej
polityki. Stanowi on najważniejszy spośród
funduszy strukturalnych.
W omawianym okresie, poważny mankament
stanowił skromny budżet tego Funduszu, jak też
mało efektywne procedury wykorzystania
środków będących w jego dyspozycji -
poszczególnym państwom przyznawano tzw.
kwoty krajowe w oparciu o zasadę „słusznego
zwrotu”, a więc rozdysponowywano środki
Funduszu w relacji do wkładów wnoszonych przez
państwa do wspólnego budżetu EWG.
Drugi etap to lata 1975-
1987.
Rok 1987 był punktem zwrotnym w podejściu do
polityki regionalnej Wspólnot.
W przyjętym wówczas Jednolitym Akcie
Europejskim zrewidowano Traktat Rzymski
wprowadzając do niego nowy tytuł „Spójność
ekonomiczna i społeczna”, w którym mowa jest o
głównym celu prowadzenia polityki spójności
jakim jest zredukowanie różnic w stopniu rozwoju
poszczególnych regionów i zmniejszanie
zacofania regionów najmniej uprzywilejowanych.
Lata dziewięćdziesiąte
Kluczowym osiągnięciem reformy było wytyczenie
pięciu głównych celów polityki regionalnej Unii.
Trzy z nich (1, 2 i 5b), jak również ustanowiony w
1995 r. po przystąpieniu do UE Austrii, Finlandii i
Szwecji cel 6 należy uznać za cele typowo
regionalne (tzn. adresujące specyficzne problemy
w regionach problemowych). Pozostałe (3, 4 i 5a)
to tzw. cele horyzontalne (dotyczące problemów
ogólnowspólnotowych, a nie występujących w
określonym typie regionów).
Cele
Cel nr 1 przewidywał wspieranie regionów
szczególnie opóźnionych w rozwoju, w których
PKB na mieszkańca był niższy od 75% średniej
Unii. Na finansowanie tego celu przeznaczono
większość środków funduszy strukturalnych.
Cel nr 2 obejmował rekonwersję regionów o dużej
koncentracji tradycyjnych, schyłkowych
przemysłów. Za główne kryterium
zakwalifikowania do tej grupy regionów przyjęto
poziom bezrobocia wyższy o 15% od średniego w
UE w ciągu 3 lat.
Cele
Cele nr 3 i 4 dotyczyły zwalczania bezrobocia ze
szczególnym naciskiem położonym na poprawianie
perspektyw zatrudniania młodzieży.
Cel nr 5 podzielony został na dwa cele częściowe.
Cel 5.a dotyczył zmian struktury produkcji rolnej,
handlu i przetwórstwa rolnego oraz modernizacji
rybołówstwa. Natomiast w ramach celu 5.b
wspierano regiony wiejskie mające problemy
dostosowawcze związane z upadkiem rolnictwa.
Utworzony w 1995 r. cel 6 dotyczył regionów
skandynawskich charakteryzujących się wyjątkowo
niską gęstością zaludnienia (poniżej 8
mieszkańców na km2).
Reforma – 1988 r.
reforma, przeprowadzona w 1988 r.,
stworzyła prawdziwą wspólnotową wizję
problematyki regionalnej, podczas gdy
polityka poprzednich okresów w znacznym
stopniu przybierała formę interwencyjnego
podtrzymywania polityk regionalnych
krajów członkowskich.
W oparciu o podstawowe ustalenia reformy
polityka regionalna Unii funkcjonowała na
przestrzeni lat 90-tych, tzn. w dwóch okresach
programowych i budżetowych: 1989-93 i 1994-
1999.
Traktat z Maastricht
Cezurą wyznaczająca kolejny etap w
rozwoju unijnej polityki spójności było
przyjęcie Traktatu o Unii Europejskiej
(Traktatu z Maastricht). W wyniku przyjęcia
traktatu polityka spójności UE wzbogaciła
się o nowy instrument, jakim jest Fundusz
Spójności. Funkcjonuje on od 1994 r.,
niezależnie od funduszy strukturalnych i
według odmiennych zasad
Traktat z Maastricht
Dodatkowo utworzono kolejny fundusz
strukturalny: Finansowy Instrument Orientacji
Rybołówstwa.
Ze względu na niewielki budżet, ma on jednak
marginalne znaczenie w systemie finansowania
polityki spójności UE.
Wyrazem zwiększenia rangi polityki regionalnej
UE w tym okresie było także powołanie przez
Traktat z Maastricht Komitetu Regionów.
Składa się on z reprezentantów poszczególnych
regionów UE, w większości wybieranych w wyborach
lokalnych. Komitet jest ciałem doradczym
wypowiadającym się w kwestiach regionalnych i stanowi
zarazem swoisty pomost pomiędzy organami UE i
władzami lokalnymi.