Katarzyna Myślińska – studia
podyplomowe
z biologii 2006/2007
Katarzyna Myślińska – studia
podyplomowe
z biologii 2006/2007
Budowa męskiego układu
rozrodczego
8. Esica
9.
Odbytnica
10.
Pęcherzyk
nasienny
12. Prostata
13.
Gruczoł opus
zkowo-cewkow
y
14. Odbyt
15.
Nasieniowód
16. Najądrze
17. Jądro
18. Moszna
Pęcherz
1 moczowy
Kość łonowa
2
Prącie
3
Ciało jamiste
4
Żołądź
5
Napletek
6
Ujście
cewki 7 mo
czowej
Budowa pęcherza moczowego
Przekrój czołowy, początkowy odcinek
cewki moczowej
18.Trójkąt pęcherza
19.Cewka moczowa
20.Wzgórek nasienny z przewodami
wytryskowymi
21.Gruczoł krokowy
22.Pęcherzyk nasienny
23.Ujście moczowodu
Pęcherz moczowy jest położony w
miednicy, ma kształt stożka. Pełni
funkcję zbiornika moczu, który
jest do niego doprowadzany przez
dwa moczowody. Podstawa,
zwrócona ku dołowi zwana jest
dnem pęcherza, a szczyt pęcherza
zwrócony jest ku górze, w
kierunku pępka. Od dna pęcherza
odchodzi przewód zwany cewką
moczową.
Cewka moczowa
(łac. urethra) - końcowa część układu moczowego
wyprowadzająca mocz na zewnątrz. Jest to przewód
rozpoczynający się na dnie pęcherza moczowego
ujściem wewnętrznym cewki, a kończący ujściem
zewnętrznym u mężczyzn na końcu żołędzi prącia, u
kobiet na brodawce cewkowej położonej w
przedsionku pochwy.
Cewka moczowa męska ma długość od 15 do 20 cm.
Poza funkcją wyprowadzania moczu pełni również
funkcję wyprowadzania nasienia. Dzielimy ją na:
Część śródścienną - biegnącą w ścianie pęcherza
moczowego
Część sterczową - przebiegającą przez gruczoł
krokowy
Część błoniastą - przebijającą przeponę moczowo-
płciową.
Część gąbczastą - biegnącą luźno w kroczu pod
spojeniem łonowym przez ciało gąbczaste prącia,
uchodzącą fizjologicznie na końcu żołędzi prącia; w
przypadkach wad rozwojowych - spodziectwa -
uchodzi na dolnej powierzchni prącia -
wierzchniactwa - uchodzi na górnej powierzchni
prącia
Kość łonowa
(łac. os pubis) -
parzysta kość wchodząca w skład
miednicy.
U człowieka posiada trzon i 2
gałęzie: górną i dolną.
Trzon kości łonowej tworzy 1/5
panewki stawu biodrowego.
Gałąź górna posiada
powierzchnię górną, dolną i tylną
oraz brzeg przedni i tylny. Brzeg
tylny tworzy grzebień kości
łonowej (łac. pecten ossis pubis)
przedłużający się ku tyłowi w
kresę łukowatą (łac. linea
arcuata). Przyśrodkowo i z
przodu gałąź górna kończy się
powierzchnią spojeniową (łac.
facies symphysialis). W tym
miejscu kości łonowe łączą się
spojeniem łonowym.
Gałąź dolna kości łonowej
posiada powierzchnię
wewnętrzną i zewnętrzną oraz
brzeg przyśrodkowy i boczny.
Budowa penisa
1. Jądra
2.
Najądrze
3. Ciała jamiste
4.
Napletek
5. Wędzidełko
prącia 6.
Ujście zewnętrzne
cewki moczowej
7. Żołądź prącia
8.
Ciało gąbczaste
9. Prącie
10.
Moszna
Budowa
Penis jest narządem homologicznym żeńskiej łechtaczki. U mężczyzn
przez prącie przebiega ostatni odcinek cewki moczowej, której ujście
znajduje się na szczycie żołędzi prącia. Składa się z dwóch
równoległych ciał jamistych oraz ciała gąbczastego tworzącego żołądź
prącia oraz tzw. opuszkę. Ciało gąbczaste osłania również biegnącą
przez prącie cewkę moczową. Prącie charakteryzuje się zdolnością do
erekcji. Wyróżniamy nasadę oraz część ruchomą. Nasada
przytwierdzona jest odnogami ciał jamistych do kości łonowych i
kulszowych. Część ruchoma prącia zakończona jest żołędzią. Skóra
prącia leży na luźnej tkance podskórnej i dlatego łatwo ją przesuwać.
Ponad żołędzią skóra tworzy zdwojony fałd - napletek. Prącie
unaczyniają: tętnica grzbietowa prącia i tętnica głęboka. Z żył
powierzchniowych krew odpływa do żyły grzbietowej prącia, z żył
głębokich zaś do splotu sromowego.
Prącie, członek, penis - narząd kopulacyjny u samców
ssaków. Penisa posiadają także inne kręgowce.
Budowa zewnętrzna
narządów płciowych
mężczyzny: a -
moszna (scrotum),
b - trzon prącia
(corpus penis), c -
żołądź (glans
penis),
d - napletek
(preputium)
Długość penisa
Istnieje szeroko rozpowszechnione przekonanie, że
długość penisa u mężczyzny ma bezpośredni związek
z jego sprawnością seksualną oraz satysfakcją
partnerki podczas stosunku płciowego. Seksuolodzy
zaprzeczają temu i podają, że długość normalnego
penisa w czasie spoczynku wynosi 6-10 cm, a
podczas wzwodu (erekcji) 11-17 cm, podczas gdy
głębokość pochwy to średnio 10 cm.
W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat wykonano
szereg badań długości penisa dorosłych mężczyzn,
opierając się zarówno na ocenach osób badanych,
jak i wykonując badania w warunkach
laboratoryjnych (te pierwsze wykazywały zwykle
większą długość).
Tzw. Raport Kinseya opublikowany w 1948 roku
stwierdza, że średnia długość członka we wzwodzie
wynosi 15,25 cm, ze średnim odchyleniem 1,96 cm
(pomiary wykonywane przez osoby badane).
Esica
(łac. sigmoideum) - część jelita grubego. Nazwa
tego odcinka okrężnicy pochodzi od jej kształtu,
przypominającego literę "S". Jest skierowana
początkowo łukiem wypukłym ku stronie prawej,
a następnie zakręca w dół przechodząc w
odbytnicę. Esica ma czasem długą krezkę i ulega
skrętowi. Skręt esicy jest jedną z postaci
niedrożności jelit i jako taki może stanowić stan
zagrożenia życia. Niedrożność jelit ze skręcenia
(popularnie nazywany "skrętem kiszek", łac.
ileus) polega na skręceniu się jelita dookoła osi
długiej, powodujące jego zatkanie i dodatkowo
uciśnięcie naczyń krwionośnych, co grozi
niedokrwieniem, a następnie martwicą części
jelita.
Odbytnica
(rectum z łac. rectum intestinum, jelito
proste, prostnica) - końcowa część jelita
grubego kręgowców; w niej gromadzi się
kał przed jego wydaleniem przez odbyt.
U większości kręgowców odbytnica
tworzy tzw. kloakę, do której
odprowadzany jest zarówno kał, jak
mocz i gamety. U ssaków łożyskowych
odbytnica jest oddzielona od ujścia
układu moczowego i rozrodczego, w
związku z czym gromadzi się w niej
jedynie kał.
Tylny widok odbytnicy
wyeksponowanej
poprzez usunięcie
kości krzyżowej i
guzicznej.
Odbyt
(łac. anus) - końcowy otwór układu
pokarmowego, przez który zwierzęta i
ludzie wydalają kał. Odbyt zamykany
jest przez wieniec silnych mięśni
tworzących zwieracz odbytu.
W niektórych wypadkach odbyt
uważany jest za narząd seksualny,
ponieważ może zawierać erogenne
zakończenia nerwowe. Zdarzają się też
włosy w okolicach odbytu.
Pęcherzyki nasienne
(l. mn. vesiculae seminales, l. poj. vesicula seminalis) to
gruczoły pęcherzykowo-cewkowe przylegające do pęcherza
moczowego. W budowie wewnętrznej pęcherzyka nasiennego
występuje pofałdowana cewka z bocznymi kieszonkami i
rozszerzeniami. Kawerny i cewka wysłana jest nabłonkiem
walcowatym. W ścianie kawern występują włókna sprężyste i
miocyty gładkie. Gruczoły te produkują zasadową wydzielinę,
bogatą w prostaglandyny, fruktozę (substancja energetyczna
dla plemników), kwas askorbinowy, protaminy. Wydzielina
stanowi 70% objętości nasienia.
Przewód wytryskowy
(ductus ejaculatorius) - następny odcinek drogi nasienia od
bańki nasieniowodu do ujścia cewki moczowej, położony w
obrębie gruczołu krokowego. Długość jego wynosi ok. 2 cm,
światło ok. 1 mm w części początkowej, zwężając się do 0,2
mm przy ujściu cewki moczowej. Obydwa przewody
wytryskowe uchodzą do cewki moczowej, każdy na małym
wzniesieniu błony śluzowej, zwany wzgórkiem nasiennym
(colliculus seminalis), po obu stronach niewielkiego
podłużnego zagłębienia - łagiewki sterczowej (utriculus
prostaticus).
Nasieniowód
(ductus
deferens).
Od
każdego
jądra
odchodzi
jeden
nasieniowód. Łączy on najądrze z przewodem wytryskowym
przebiegającym przez gruczoł krokowy. Przed przejściem w
przewód wytryskowy nasieniowód ulega rozszerzeniu w bańkę
nasieniowodu
(ampulla
ductus
deferentis).
Za
bańką
nasieniowodu wpada do końcówki nasieniowodu przewód
pęcherzyka nasiennego. Od miejsca wnikania przewodu
pęcherzyka nasiennego rozpoczyna się przewód wytryskowy.
Przewód wytryskowy zbiera liczne przewody doprowadzające
gruczołu krokowego i wpada z kolei do wzgórka nasiennego
cewki moczowej. Od tego miejsca cewka moczowa przechodzi w
cewkę moczowo-płciową, przebiegającą przez prącie. Bańka
nasieniowodu jest
wyścielona
pofałdowanym
nabłonkiem
cylindrycznym wielorzędowym. Podobny nabłonek od wewnątrz
ma cały nasieniowód. W ścianie nasieniowodu wyróżnić można
łącznotkankową przydankę (pełni funkcje ochronne, czepne i
stabilizujące, uczestniczy także w budowie wewnętrznego
dźwigacza jąder dzięki obecności miocytów), mięśniówkę (około
1-milimetrowa ściana mięśniowa z miocytów gładkich), mająca
zdolność kurczenia (falistego rytmicznego skurczu, przez co
nasienie jest przesuwane a w trakcie wytrysku ze znaczną siłą
wypchnięte), błona śluzowa wysłana wspomnianym nabłonkiem.
Blaszka podśluzowa zawiera liczne włókna sprężyste. Błona
śluzowa tworzy wzdłuż nasieniowodów i ich baniek 4-5 fałdy.
Bańki nasieniowodu spichrzują nasienie.
Prostata
gruczoł krokowy (stercz).
Jest to nieparzysty narząd mięśniowo-gruczołowy. Jest częścią składową
męskiego układu płciowego. Położony jest poniżej pęcherza moczowego w
miednicy mniejszej. Przez jego miąższ przebiega część sterczowa cewki
moczowej (dlatego gdy dochodzi do jego przerostu, na skutek
mechanicznego ucisku cewki moczowej pojawiają się problemy z
oddawaniem moczu oraz inkontynencja). Kształt prostaty jest
porównywany do kształtu kasztana jadalnego (spłaszczony stożek).
Wydzielina prostaty to mętna, biaława ciecz o zasadowym odczynie i
charakterystycznym zapachu (to ona nadaje zapach spermie), w niej
zawieszone są plemniki.
Tylna ścianka gruczołu prostaty przylega bezpośrednio do odbytnicy.
Masaż prostaty drogą transrektalną, ze względu na silnie unerwienie
czuciowe, dostarcza niektórym mężczyznom przyjemności. Silny ucisk w
tej okolicy wywołuje gwałtowne uczucie parcia na mocz oraz niekiedy
pieczenie w okolicy żołędzi. Ucisk prostaty wykonywany zarówno ze
względów lekarskich (badanie per rectum) jak i erotycznych, prowadzi do
czasowego podwyższenia stężenia PSA, co może skutkować oznaczeniem
nieprawidłowego poziomu w badaniu laboratoryjnym.
Gruczoły opuszkowo-cewkowe (gruczoły Cowpera)
odpowiadają za wydalanie białej, półprzezroczystej wydzieliny z cewki
moczowo-płciowej. Parzysty narząd wielkości grochu, otwierający się
do cewki moczowej, znajduje się poniżej prostaty.
Powstająca wydzielina stanowi naturalny lubrykat i ułatwia stosunek.
Sądzi się także, że pozwala on na przeczyszczenie cewki moczowej
przed ejakulacją (wytryskiem). Wydzielina (płyn przedejakulacyjny)
może zawierać nasienie i doprowadzić do zapłodnienia.
Moszna – jądro i najądrze
NAJĄDRZE
(
łac. epidydimis) - układ
kanalików, których zadaniem jest
odprowadzanie z jądra i
magazynowanie nasienia.
Najądrze składa się z głowy,
trzonu i ogona. Głowę stanowią
płaciki (albo stożki najądrza) i
przewodziki odprowadzające,
natomiast trzon i ogon (który jest
uważany za główny magazyn
nasienia) zbudowane są z
poskręcanego przewodu najądrza,
który opuszczając ogon,
przechodzi w nasieniowód.
Oprócz magazynowania
plemników najądrze również
produkuje wydzielinę, która
powoduje dojrzewanie plemników
przebywających w przewodzie
najądrza, bez czego nie są zdolne
do zapłodnienia.
Narząd ten zaopatrywany jest w
krew przez tętnicę jądrową.
Moszna
- worek skórno-
mięśniowy, w którym znajdują
się jądra
JĄDRA
(łac. testis, orchis, testimonium virile) to
męskie narządy rozrodcze u ludzi i
zwierząt. Samce ssaków posiadają 2 jądra,
które najczęściej znajdują się w mosznie-
worku skórno-powięziowym, wywodzącym
się ze ściany brzucha.
U ssaków jądra są położone poza obrębem
ciała, zawieszone przez powrózek nasienny
w worku mosznowym. Jest to spowodowane
tym, że spermatogeneza zachodzi
wydajniej w temperaturach niższych niż
temperatura wnętrza ciała, czyli około 37
stopni Celsjusza. Mięsień dźwigacz jądra
(musculus cremaster) wchodzi w skład
powrózka nasiennego. Gdy dojdzie do jego
skurczu, powrózek nasienny ulega
skróceniu i jądra znajdują się bliżej ciała,
co dostarcza im więcej ciepła umożliwiając
utrzymanie optymalnej temperatury. Gdy
zajdzie potrzeba obniżenia temperatury,
mięsień dźwigacz jądra ulega rozkurczowi,
jądra oddalają się od ciała i możliwy jest
spadek ich temperatury. To zjawiska jest
znane jako odruch mięśnia dźwigacza
jądra. Zachodzi on także w odpowiedzi na
stres (jądra zostają podciągnięte ku ciału w
wyniku ewolucyjnego wysiłku, w celu ich
ochrony podczas walki) oraz podczas
orgazmu.
Przekrój poprzeczny
przez lewą stronę
moszny i lewe jądro.
Worek osłonki
pochwowej (tunica
vaginalis) jest
przedstawiony w
stanie rozciągnięcia
Jądro i najądrze
U mężczyzn narządem wytwarzającym komórki płciowe jest jądro. W jego
greckiej nazwie odzwierciedlono fakt, że jest to organ parzysty
(didymoioznacza bowiem "bliźniaki"). Oba jądra umieszczone są w worku
mosznowym, będącym uwypukleniem ściany brzucha. Położenie jąder w
mosznie zapewnia im mniejsze niż wewnątrz jamy brzusznej wahania
ciśnienia i niższą temperaturę. Narząd ten jest bowiem wrażliwy na
czynniki fizyczne np. w postaci przegrzania. Moszna zapewnia również
jądrom znaczną ruchomość (choć nie tak dużą jak u innych ssaków). Lewe
jądro leży nieco niżej niż prawe; spowodowane jest to nieco gorszym
odpływem krwi żylnej właśnie z lewego "bliźniaka", co powoduje, że ma
ono trochę większy ciężar.
Męska gonada ma kształt spłaszczonej elipsoidy. Jej przeciętne wymiary
wynoszą 4-5 cm długości, 2,5-3,5 cm szerokości oraz ok. 2 cm grubości;
masa wynosi średnio 20-30 g. Podobnie jak w wielu innych narządach w
jądrze możemy wyróżnić tzw. zrąb i miąższ. Ten pierwszy stanowi
"rusztowanie" dla charakterystycznych dla miąższu jądra płacików i
składających się na nie cewek nasiennych. W takim rusztowaniu biegną
przewody (naczynia krwionośne, nerwy, naczynia chłonne)
doprowadzające do płacików składniki odżywcze oraz sygnały
kontrolujące jego pracę, a zbierające niepotrzebne już produkty
przemiany materii.
Zasadniczą funkcją jądra jest wytwarzanie plemników. Ich droga zaczyna
się w cewkach nasiennych krętych (kilka z nich składa się na jeden
płacik), a później przez cewki nasienne proste wędrują do sieci jądra.
Proces wytwarzania plemników zwany jest także spermatogenezą.
Komórki płciowe - będące obok komórek podporowych głównym
składnikiem ściany cewek krętych - dzielą się i dojrzewają. Cały proces
zaczyna się od tzw. spermatogonii, przechodzi przez etap spermatocytów
I i II rzędu, a kończy się na spermatydach i, ostatecznie, plemnikach.
Nie są to jedynie proste podziały, z jakimi mamy do czynienia np. w
naskórku, kiedy to nowe komórki zastępują stare, nie różniąc się jednak
zasadniczo od swoich "rodziców". Tutaj materiał genetyczny zawarty w
46 chromosomach (23 pary) dzieli się na pół. Plemnik i komórka jajowa
mają więc po 23 chromosomy. Dzięki temu po połączeniu w zygotę liczba
z powrotem wraca do 46 sztuk. W przeciwnym razie (bez tego
redukcyjnego podziału) przy każdym kolejnym zapłodnieniu
musielibyśmy pomnożyć tę liczbę przez 2, a to doprowadziłoby zapewne
do śmierci zarodka.
Dojrzałe plemniki mają około 60 mikrometrów długości, a w przeciętnej
objętości wytrysku (3 mililitry) mieści się ich aż 200 do 300 milionów.
Składają się z główki, szyjki oraz witki, która zapewnia im dużą
ruchomość.
Oprócz plemników jądro produkuje również androgeny (głównie
testosteron) - męskie hormony płciowe odpowiedzialne za wzrost i
rozwój zewnętrznych narządów płciowych, owłosienia typu męskiego,
obniżonego tonu głosu i innych wtórnych cech płciowych.
Następnym po sieci jądra etapem na drodze plemników jest najądrze. To
właśnie tutaj te komórki dojrzewają, zatrzymując się na pewien czas w
tym swoistym "magazynie".
Plemnik, spermatozoid
- haploidalna
komórka rozrodcza wytwarzana przez gonadę
osobnika płci męskiej służące do rozmnażania
płciowego. Plemniki występują zarówno u
zwierząt, jak i u roślin, choć różnią się budową. U
zwierząt plemnik jest zwykle ruchliwy, o długości
zależnej od gatunku: od 40, u waleni, do 250
mikrometrów u niektórych chrząszczy (u
człowieka długości ok. 50–60 µm).
Plemniki po raz pierwszy zaobserwował w 1677
roku Antonie van Leeuwenhoek. U człowieka
zwykle w jednej porcji nasienia wydalanego
podczas wytrysku jest od 100 do 500 milionów
plemników.
Morfologia plemnika
Plemnik ssaka składa się z główki, w której zawarty jest
materiał genetyczny i akrosom, wstawki i witki która
wprawia go w ruch. We wstawce znajdują się liczne
mitochondria, co także związane jest z poruszaniem się
(ludzkie plemniki poruszają się z szybkością ok. 0,1
mm/s). Witka ma typową dla wici budowę 9x2
Biochemiczny skład główki plemnika.
Główka plemnika to w 96% nukleoproteina, składająca się
głównie z DNA i białek zasadowych. Zawartość DNA w
plemnikach odpowiada połowie zawartości w komórkach
somatycznych. Najlepiej poznanymi białkami zasadowymi
są protaminy występujące w plemnikach ryb.
Zastosowanie detergentów wiążących grupy SH pozwoliło
izolować białka zasadowe plemników ssaków. Zasadowe
keratynopodobne białka histonowe plemników buhaja
składają się z 47 reszt aminokwasowych z alaniną jako N-
końcowym oraz glutaminą jako C-końcowym
aminokwasem.
Plemniki oraz ich
produkowanie
Produkcja plemników
Plemniki u kręgowców powstają
w jądrach w wyniku
spermogenezy, po czym
dojrzewają w najądrzu.
Jeden cykl spermogenezy trwa
około 16 dni, Do wytworzenia w
całości dojrzałej spermy
potrzebne jest około 5 cykli, czyli
ponad 2 miesiące. Choroby
przebyte podczas pierwszego
cyklu w przeciągu potrzebnych
pięciu, np. wysoka gorączka,
infekcje, zapalenia nerek, jądra,
najądrzy, prostaty, anemia, urazy
jądra, nowotwór (chemioterapia),
zaburzenia metaboliczne np.
cukrzyca, hemochromatoza,
także leki przeciwcukrzycowe,
oraz przeciwnadciśnieniowe,
zaburzenia hormonalne (np.
niewydolność pętli gonadalnej
podwzgórze-przysadka mózgowa,
a co za tym idzie niedobór
testosteronu) mogą wpłynąć na
dojrzałą spermę i pogorszyć jej
jakość, pomimo dobrego stanu
zdrowia pacjenta po chorobie (w
czasie badania). Dlatego zaleca
się by pary planujące dzieci
odłożyły we wskazanych wyżej
przypadkach poczęcie na 74 dni
(ok. 2,5 miesiąca), bo tyle czasu
zajmuje pełna wymiana populacji
plemników.
Plemnik obok jajeczka
Droga plemnika :
1. Cewki nasienne kręte (tubuli seminiferi contorti)
2. Cewki nasienne proste (tubuli seminiferi recti)
3. Sieć jądra (rete testis)
4. Przewodziki wyprowadzające jądra (ductuli efferentes testis)
5. Przewód najądrza (ductus epididymidis)
6. Nasieniowód (ductus deferens) i bańka nasieniowodu (ampulla ductus
deferentis)
7. Przewód wytryskowy (ductus ejaculatorius)
8. Część sterczowa cewki moczowej męskiej (pars prostatica urethrae
masculinae)
9. Część błoniasta cewki moczowej męskiej (pars membranacea urethrae
masculinae)
10. Część gąbczasta cewki moczowej męskiej (pars spongiosa urethrae
masculinae)
11. Ujście zewnętrzne cewki moczowej (ostium externum urethrae masculinae)
Narządy płciowe żeńskie wewnętrzne
Najczęstsze choroby męskiego układu płciowego
Kłykciny kończyste
to małe mięsiste narośla na penisie, worku
mosznowym i wokół odbytu. Przyczyną ich
powstania jest wirus brodawczaka (HPV,
human papilloma virus).
Kłykciny kończyste rozprzestrzeniają się przez
kontakt bezpośredni. Mogą być przenoszone w
trakcie masturbacji, pochwowego, oralnego
czy analnego stosunku płciowego.
Od momentu zakażenia wirusem brodawczaka
do chwili pojawienia się brodawek może
upłynąć do 3 miesięcy. Kłykciny są zwykle
niebolesne, lecz niektórzy chorzy mogą
odczuwać świąd.
Rozpoznanie opieramy na badaniu zajętej
okolicy. Czasami z kłykcinami można pomylić
inną chorobę skóry, zwaną mięczakiem
zakaźnym. Jeżeli pozostają jakiekolwiek
wątpliwości, należy pobrać w znieczuleniu
miejscowym niewielki wycinek skóry do
dalszej diagnostyki laboratoryjnej.
Jeżeli kłykciny znajdują się w okolicy odbytu,
Twój lekarz może obejrzeć odbytnicę za
pomocą rektoskopu, aby potwierdzić, czy
zmiany się nie rozprzestrzeniły. Badanie to
jest niebolesne pod warunkiem, że
pozostaniesz rozluźniony).
Leczenie polega na stosowaniu
maści, zamrażaniu lub wypalaniu
zmian. Bardzo rzadko konieczne
jest leczenie chirurgiczne.
Niezmiernie ważne jest
powiadomienie Twojego partnera
seksualnego, aby poddał (-a) się
badaniu i, jeśli to konieczne,
leczeniu.
Zapalenie prostaty
jest zwykle spowodowane zakażeniem
bakteryjnym. Mówimy wtedy o
bakteryjnym zapaleniu prostaty.
Schorzenie może być przenoszone drogą
płciową lub przez krew z jelita. Czasami
nie można ustalić czynnika zapalnego i
wtedy mówimy o niebakteryjnym
zapaleniu prostaty. Objawy zapalenia
prostaty pojawiają się nagle (zapalenie
ostre) lub rozwijają się przez dłuższy czas
(zapalenie przewlekłe).
Objawy ostrego zapalenia prostaty to ból
zlokalizowany pomiędzy moszną a
odbytnicą, ból i trudności przy
oddawaniu moczu, częste oddawanie
moczu, ból pleców w okolicy krzyżowej i
dreszcze.
Jeśli cierpisz z powodu przewlekłego
zapalenia prostaty, możesz zostać
poddany badaniu ultrasonograficznemu
prostaty oraz cystoskopii. Cystoskopia
polega na zbadaniu wnętrza pęcherza za
pomocą cienkiego endoskopu.
Powszechnie występujące objawy
przewlekłego zapalenia prostaty to ból i
uczucie dyskomfortu w okolicy prostaty,
moszny, jąder, członka, odbytnicy oraz
dolnej części pleców.
Leczenie polega na
stosowaniu długotrwałej
antybiotykoterapii, często
równie na podawaniu leków
przeciwzapalnych.
Niebakteryjne zapalenie
prostaty zazwyczaj leczy
się, stosując leki
przeciwzapalne.
Zapalenie cewki moczowej
może wynikać ze stanu zapalnego lub z
podrażnienia.
Zapalenie cewki moczowej często wywołuje
przenoszona drogą płciową bakteria zwana
Chlamydia trachomatis. Zakażenie może
również powodować inny rodzaj bakterii.
Neisseria gonorrhoeae. Niekiedy zapalenie
cewki moczowej mogą wywoływać inne
patogeny, np. wirus opryszczki. Zapalenie
cewki moczowej może też być wynikiem urazu
lub podrażnienia substancjami chemicznymi.
Pacjenci z zapaleniem cewki moczowej zwykle
odczuwają ból przy oddawaniu moczu i/lub
zauważają upławy z członka. Upławy mogą być
przejrzyste, białawe lub zielonkawo-żółte. Te
ostatnie są wynikiem obecności komórek
zapalnych, które stanowią odpowiedź
organizmu na infekcję. Czasami pacjenci z
zapaleniem cewki moczowej nie mają żadnych
dolegliwości, a infekcja zostaje rozpoznana na
podstawie badań przesiewowych.
Zapalenie cewki moczowej rozpoznajemy,
kiedy w wymazie z cewki moczowej,
ocenionym pod mikroskopem, widoczne są
komórki zapalne. Lecz jeśli krótko przed
pobraniem wymazu pacjent oddał mocz,
komórki zapalne mogły zostać wypłukane. W
takim przypadku należy ponownie zgłosić się
następnego dnia w celu pobrania kolejnego
wymazu - pamiętaj, żeby nie oddawać moczu
przez przynajmniej 4 godziny przed wizytą.
Jeżeli infekcja jest spowodowana
przez bakterię, otrzymasz
antybiotyk. Powinieneś (powinnaś)
zachować wstrzemięźliwość
płciową dopóki zapalenie nie
zostanie wyleczone. Jeśli nie
zastosujesz się do tego,
najprawdopodobniej przekażesz
zakażenie swojemu (swojej)
partnerowi (partnerce).
Skręt jądra
Często w wyniku urazu lub nagłego
wysiłku jądro może ulec skręceniu.
Niejednokrotnie przyczyna skrętu
jest nieznana. Objawem skrętu
jądra jest ostry ból, który zmusza
do udania się na wizytę lekarską.
Moszna obrzmiewa, ponieważ krew
nie ma odpływu żyłami z jądra.
Zdarza się, że jądro samoistnie
wraca do prawidłowej pozycji.
Jednak jest niebezpieczeństwo
powtórnego skrętu. Często
konieczne jest chirurgiczne
odkręcenie jądra.
Nie wolno zbagatelizować skrętu
jądra, ponieważ konsekwencją
skrętu jądra może być obumarcie i
zanik jądra.
Rak jądra
Zazwyczaj jedno jądro rożni
się od drugiego trochę
kształtem, wielkością i
położeniem. Jeśli jednak
wielkość jednego jądra od
jakiegoś czasu powiększa się
lub odczuwalnie jest cięższe -
może świadczyć to o raku
jądra. Objawem raka może być
rosnący guz. Jeśli biopsja jądra
(pobranie wycinka) wykaże
nowotwór, jądro takie
usuwane jest. Jeśli choroba
została w porę wykryta,
przeważnie drugie jądro nie
jest zajęte nowotworem.
Nie ulega wątpliwości, że nie
tylko kobiety powinny
prowadzić profilaktykę
nowotworową przez
samokontrolę piersi czy
profilaktyczne badania szyjki
macicy.
Mężczyźni również mają
obowiązek systematycznej
samokontroli jąder.
Profilaktyka
zachorowania
na raka jądra
polega na
delikatnym
obmacywaniu
jąder. Każdy
mały guzek
lub bolesność
jądra należy
zgłosić
lekarzowi.
