Większość ludzi w naszym społeczeństwie,

czyli 90% dorosłych i 70% dzieci, z

aktywnością ruchową ma kontakt

sporadyczny, przypadkowy lub nie ma go w

ogóle. Ci, którzy ją rozpoczęli wpadają w

pewien rytm i staje się to ich

sposobem na życie.

Celem nadrzędnym rekreacji ruchowej

jest wypoczynek,

zdrowie, przyjemność i rozwój

osobowości.

Cechy form rekreacji

• Łatwość nauczania – uczenia się, opanowania i

organizowania

• Możliwość zastosowania w każdym terenie –

sztucznym i naturalnym

• Elastyczność w stosowaniu reguł i zasad
• Dostępność dla wszystkich - dla odbiorców

indywidualnych, grup jednorodnych i
niejednorodnych

• Wszechstronność czyli pełne oddziaływanie na

organizm ludzki i osobowość

• Atrakcyjność niosącą za sobą element nowości,

odkrywczości, zawsze pozytywnej emocji

Systematyka form

rekreacji

Ze względu na intensywność wysiłku:

• relaksacyjne/ np. spacer, wędkowanie, obserwacja

przyrody, zajęcia hobbystyczne, zabawy towarzyskie/

• średnio intensywne /np, rekreacyjne gry ruchowe, jazda na

łyżwach, żeglowanie, itp./

• intensywne /np. biegi kondycyjne, aerobik, pływanie, itp/./

Ze względu na stopień trudności /złożoności technicznej/

• łatwe /np. biegi, jazda na rowerze, gry i zabawy ruchowe/
• średnio trudne /np. gra w siatkówkę, pływanie, jazda na

łyżwach/

• trudne /jazda na nartach, windsurfing, wspinanie, tenis

ziemny/

Systematyka form

rekreacji

Ze względu na porę roku:

• letnie /np. kąpiele w morzu, wędkowanie, nurkowanie,

jazda na nartach wodnych/

• zimowe /np. jazda na nartach, łyżwach, sankach, kuligi,

snowbording/

• całoroczne

Ze względu na miejsce realizacji:

• plenerowe /w wodzie, na wodzie, pod wodą, w górach, w

powietrzu - latanie na lotniach, paralotniach,
szybowcach/

• w pomieszczeniach zamkniętych /np. ćwiczenia

kulturystyczne, aerobik, gra w kręgle, bilard, taniec/

• boiskowe /np. gry sportowe/

Formy organizacyjne działalności

rekreacyjnej

Ze względu na wielkość grupy:

• formy indywidualne /samotnicze/
• zespołowe /w parze, rodzinne, w grupie

koleżeńskiej, drużynowe/

Ze względu na charakter struktur

wewnątrzgrupowych:

• zajęcia w grupach spontanicznych
• zajęcia w grupach zorganizowanych /np.

stałe zespoły ćwiczebne/

Stałe zespoły ćwiczebne ze względu na

dominujący typ kontaktów społecznych

dzielimy na:

• formalne
• nieformalne

Ze względu na czas okresu działalności zespołu:

• stałe /całoroczne/
• sezonowe
• okazjonalne

Ze względu na charakter formy realizowanej w

zespole:

• kwalifikowane
• popularne

Ze względu na treść:

• gimnastyczne /aerobik, step-reebok, callanetics/
• rekreacyjne gry ruchowe /kręglarstwo, ringo, itp./
• gry zespołowe /piłka siatkowa, koszykowa, itp./
• rekreacyjne ćwiczenia terenowe /np. biegi na orientację,

ścieżki zdrowia, itp./

• wschodnie systemy samodoskonalenia /np. judo, ćwiczenia

relaksowo-koncentrujące, toakwon-do,itp./

• sporty wodne /np. żeglarstwo, windsurfing, pływanie, itp./
• sporty zimowe /np. narciarstwo zjazdowe, klasyczne,

snowbording/

• ćwiczenia profilaktyczno-usprawniające /np. dla osób z

nadwagą, dla osób starszych, dla osób z bólami kręgosłupa,
itp./

• inne /np. turystyka, jeździectwo, gry stolikowe, ćwiczenia

siłowe, taniec, ćwiczenia z rodziców z dziećmi, itp./

Zalety stałych zespołów
ćwiczebnych

• umożliwiają instruktorowi kontrolę i kierowanie

indywidualnym zachowaniem jednostki, co sprzyja
planowemu oddziaływaniu na zwiększenie efektów
zdrowotnych, satysfakcji z uczestnicwa w zajęciach

• prostota organizacyjna – dla powołania zespołu niezbędne

jest dysponowanie w określonym czasie obiektem
rekreacyjnym /salą, boiskiem, pływalnią, itp./

• duża elastyczność i otwartość działania, np. potrzeba

chwili, odpowiedź na trendy mody

• stały zespół jest dla wielu jedyną znaną i akceptowaną

formą rekreacji , ze względu na miejsce zamieszkania jak
też dostępność społeczną

• stały zespół ćwiczebny oddziałuje na kształtowanie

pozytywnych postaw w sferze rekreacji poprzez metodę
wpływu społecznego

Bodźce zachowań rekreacyjnych

• zachowania bezpośrednio związane z

działalnością instytucji i placówek
rekreacyjnych, oferujących określone usługi

• zachowania pośrednio związane z

działalnością w/w instytucji i placówek, które
są czynnikiem wspomagającym, nie
koniecznym/ np. możliwość korzystania ze
sprzętu, obiektów sportowych, czy
fachowego poradnictwa/

• zachowanie nie związane z działalnością

instytucji, np. indywidualne , autoteliczne
formy rekreacji/

Formy dydaktyczne rekreacji
ruchowej

Forma zabawowa i jej odmiany



naśladowcza



opowieści ruchowej



zabawy ze śpiewem, orientacyjno-porządkowe, rzutne, bieżne, kopne,
itp.

2. Forma współzawodnictwa

– wprowadzenie rywalizacji do zajęć

rekreacyjnych, co wyzwala pozytywne emocje, jest czynnikiem
mobilizującym i stymulującym

3. Forma zadaniowa

– stworzenie specjalnych warunków, które zmuszają

do wykonania określonego zadania ruchowego

4. Forma improwizacji ruchowej

– polega na dowolnym

manipulowaniu odpowiednimi przyborami lub wykonywaniu
dowolnych ruchów wykorzystując odpowiednio dobrany
podkład muzyczny. Forma ta wyraża emocje, wyzwala inwencję
twórczą, wzbogaca przeżycia

5. Forma ścisła

- nie pozostawia żadnej dowolności ćwiczącemu,

określa kierunek ruchu , częstotliwość, płaszczyznę itp.

Środki rekreacji ruchowej

Jest to zbiór działań, przedmiotów,

urządzeń, pośredniczących w

osiąganiu określonego celu

Podział środków rekreacji

ruchowej

• Ćwiczenia fizyczne /bieganie, gimnastyka,

gry i zabawy ruchowe/

• Urządzenia, miejsce i sprzęt umożliwiający

zajęcia rekreacyjne

• Elementy podnoszące atrakcyjność zajęć

rekreacyjnych

• Elementy wzmacniające efektywność zajęć

rekreacyjnych /sauna, masaż, solarium, itp./

Atrakcyjność pleneru jako środka rekreacji

ruchowej

• Odmienność warunków przyrodniczych od tych w

miejscu zamieszkania

• Walory estetyczne / widokowe/, zmienność

krajobrazu i jego różnorodność

• świeże powietrze

• kontakt z naturą

• przestrzeń terytorialna

Na proces rekreacji

składają się trzy ogólne

elementy:

•programowanie

•realizacja

•ocena skuteczności działania

Programowanie procesu rekreacji

powinno uwzględniać

• Najogólniej określony cel działania
• Kulturalne aspiracje środowiska społecznego
• Analizę warunków pracy – właściwości naturalne terenu,

infrastrukturę sportową, możliwości sprzętowe

• Warunki czasowe prowadzenia zajęć, szanse na ich

regularność i systematyczność, uwzględnianie tzw.

okresów martwych

• Możliwość wykorzystania dużej ilości form rekreacyjnych

( kompleksowość działań, pakiety usług itp.)

• Zaspokajanie wielorakich potrzeb rekreacyjnych

potencjalnych uczestników rekreacji

• Tradycje i obyczaje panujące w danym środowisku

społecznym

• Informacje dotyczące odbiorcy: wiek, płeć, wykonywany

zawód, warunki materialne

PROGRAMOWANIE

rozpoczyna pracę każdego
instruktora rekreacji.

•

Przed ułożeniem

programu należy

dokonać tzw. diagnozy

środowiskowej i

osobniczej potencjalnego

uczestnika – klienta.

•

Na kształt, treść i

formę programu istotny

wpływ ma typ placówki,

dla której przeznaczony

jest określony program.

Dobry program rekreacyjny to:

• atrakcyjny
• wszechstronnie uaktualniany
• bogaty w różne formy
• alternatywny
• uaktywniający
• weryfikowalny

REALIZACJA

- zależy od wiedzy z

zakresu metodyki prowadzenia zajęć
rekreacyjnych jaką powinien posiadać
instruktor rekreacji.

Zasady i metody postępowania

w pracy szkoleniowo –

wychowawczej.

ZASADY DYDAKTYCZNE:

- świadomości,

- aktywności,
- poglądowości,
- systematyczności,
- przystępności,
- utrwalania.

METODYKĘ REKREACJI DETERMINUJĄ

DWA ASPEKTY:

- wychowawczo – społeczny,

- zdrowotno – kształtujący.

DLATEGO TEŻ WYRÓŻNIAMY METODY:

- wychowawcze,
- nauczania czynności ruchowych,
- kształtujących cechy motoryczne,
- formy prowadzenia zajęć.

Metody wychowawcze

- metodę wpływu osobistego,
- metodę wpływu sytuacyjnego,
- metodę wpływu społecznego,
- kierowania samowychowaniem

Metody nauczania czynności

ruchowych

1. Niespecyficzne

• słowna
• poglądowa
• działania praktycznego

2. Specyficzne

• całościowa /syntetyczna/
• częściowa /analityczna/
• kompleksowa /mieszana/

Metody wspomagające

kształtowanie cech motorycznych

• metoda ciągła –

długookresowa praca o stałej

intensywności

• metoda powtórzeniowa –

stała intensywność,

powtarzanie tej samej czynności, zmienne są - ilość powtórzeń
i czas przerw wypoczynkowych, aż do pełnego wypoczynku

• metoda interwałowa –

określona ilość powtórzeń,

zmienny czas przerw tak by rozpoczęcie kolejnej serii nastąpiło
po niepełnym wypoczynku

• metoda zmienna –

zmieniająca się intensywność

wysiłku oraz zmienny czas trwania pracy

Metody i formy prowadzenia zajęć

 Forma ścisła –

określona pozycja wyjściowa, rodzaj

wykonywanego ruchu, amplituda, ilość powtórzeń

 Forma zabawowa:

• właściwa
• naśladowcza
• opowieści ruchowej
• improwizacji ruchowej
• zadaniowa /bezpośredniej celowości ruchu/
• współzawodnictwa /sportowa/
• obwodowo-stacyjna
• wielozadaniowa