Prawidłowa flora skóry



Liczne bakterie na powierzchni i w głębszych warstwach

skóry, wokół gruczołów łojowych i potowych.

Stali rezydenci

-Koagulazo

ujemne

gronkowce

-Mikrokoki

-Dyfteroidy

-Propionibakteri

e

-Acinetobakter

-Beztlenowe

paciorkowce

(peptococcus)

Czasowi

rezydenci

(kilka dni lub

tygodni)

-S. aureus

Chwilowi

rezydenci

-S. aureus

-Pałeczki

jelitowe

-Pseudomonas

-Enetrokoki

Staphylococcus aureus

Paciorkowce hemolizujące
Pseudomonas
Beztlenowce
Enterokoki
Pałeczki jelitowe

Skóra uszkodzona

Mechanizmy obronne
skóry



stale złuszczanie warstwy rogowej



powierzchniowe wysychanie



obecność lizozymu



naturalna mikroflora skóry



kwaśne pH skóry

Czynniki predysponujące do

zakażenia



mikrourazy – sprzyjają bakteriom, np.: pielęgniarki

opiekujące się noworodkami maja zakaz noszenia

długich paznokci by nie roznosić bakterii



owrzodzenia oparzenia rany, obszary objęte chorobą



nadmierne pocenie się – rozwój drożdży – candidioza



defekty immunologiczne – osoby poddane

immunosupresji , chorzy na AIDS



choroby ogólnoustrojowe np. cukrzyca ( zakażenie

S. aureus )



zabiegi operacyjne



stany ogólnego wyniszczenia



antybiotykoterapia

Zakażenia bakteryjne

skóry

Staphylococcus aureus



krosty, czyraki, czyrak mnogi



liszajec zakaźny (zakażenie mieszane)



głębokie zapalenia skóry i tkanki

podskórnej



zakażenia ran pourazowych



zakażenia okolic cewników i drenów



gronkowcowy zespół skóry oparzonej

( eksfoliatyna)



figówka, zapalenie mieszków włosowych

Czyrak okolicy skroniowej

Figówka

Zespół Rittera

Liszajec zakaźny

Streptococcus pyogenes



liszajec zakaźny



róża



cellulitis



zakażenia ran



martwicze zapalenie powięzi



szkarlatyna (działane toksyny

erytrogennej)

Róża

Cellulitis

Płonica

Inne bakterie



Propionibacterium acnes – trądzik

młodzieńczy



Corynebacterium minutisimum - łupież

rumieniowy



Acinomyces israeli – promienica



Mycobacterium tuberculosis - gruźlica

skóry

Promienica

Gruźlica skóry

Trądzik młodzieńczy

Martwica skóry

i tkanki podskórnej

Martwica skóry i tkanki

podskórnej



Zgorzel gazowa- Clostridium perfringens



Obrzęk złośliwy- Clostridium septicum



Zgorzel paciorkowcowa- S. pyogenes



Postępująca zgorzel o etiologii mieszanej-

najczęściej pooperacyjna-
Peptostreptococcus sp. i S. aureus



Zespół stopy cukrzycowej - zakażenia mieszane

- względne i bezwzględne beztlenowce

Zgorzel gazowa

Stopa cukrzycowa

Zakażenia ran

oparzeniowych



bezpośrednio po oparzeniu – flora
fizjologiczna na powierzchni rany uboga;
gł. ziarniaki G ( +) S.aureus



później – wzrost liczby bakterii; dominują
G(-) gł. Pseudomonas aeruginosa



penetracja w głąb rany – namnożenie
bakterii, rozwój bakterii beztlenowych -
Clostridium sp.



często zakażenia mieszane

Zakażenia ran

pooperacyjnych



Zródłem bakterii pojawiających się w ranie po zabiegu
operacyjnym jest najczęściej własna flora bakteryjna



Wśród czynników etiologicznych największe znaczenie
mają ziarenkowce Gram-dodatnie: S. aureus i
Enterococcus



Cesarka: Staphylococcus haemoliticus, Escherichia
coli haemoliticum oraz Staphylococcus aureus



Zakażenia ran operacyjnych manifestują się
wydzieliną ropną, również w okolicy drenów, i
zapaleniem tkanki łącznej wokół rany.

Najczęstsze choroby skóry o etiologii

wirusowej



Brodawki pospolite (HPV)



Brodawczaki (HPV)



Kłykciny kończyste (HPV)



Mięczak zakaźny (Molluscovirus hominis)



Opryszczka (Herpes virus hominis)



Ospa wietrzna, półpasiec (Varicella-zoster

virus)



Ospa prawdziwa (Variola virus)

Brodawki

Kłykciny kończyste

Mięczak zakaźny

Opryszczka

Półpasiec

Ospa prawdziwa Ospa
wietrzna

Najczęstsze choroby skóry o etiologii
grzybiczej



Grzybice skóry są wywołane przez

dermatofity

:



Geofilne (zarodniki w glebie)



Zoofilne (patogenne dla zwierząt)



Antropofilne (występujące u ludzi)

1. Grzybica skóry gładkiej i owłosionej;



Czynniki chorobotwórcze: Trichophyton,

Microsporum, Epidermophyton



Postacie: Grzybica strzygąca pow. i głęboka

2.Grzybica drobnozarodnikowa
3. Grzybica stóp (Epidermophyton,

Trichophyton)

4. Grzybica paznokci (dermatofity, drożdżaki)
5. Łupież pstry (Pityrosporum orbiculare)
6. Kandydozy (Candica albicans)
7. Kryptokokoza skóry- Cryptococcus

neoformans

8. Aspergiloza skóry i tkanki podskórnej-

Aspergillus fumigatus

Grzybica skóry

owłosionej

Grzybica skóry gładkiej

Grzybica paznokci

Grzybica stóp

DIAGNOSTYKA ZAKAŻEŃ TKANEK

DIAGNOSTYKA ZAKAŻEŃ TKANEK

MIĘKKICH, SKÓRY, WŁOSÓW I PAZNOKCI

MIĘKKICH, SKÓRY, WŁOSÓW I PAZNOKCI

Materiały do badań:

wydzielina ze zmian powierzchniowych
płyn wysiękowy
aspirat z ran głębokich
ropie z ropni zamkniętych lub przetok
łuski skórnych
opiłki paznokci
chorobowo zmienione włosy

Jak prawidłowo pobrać

materiał?

1. Ropa z ropni i owrzodzeń skóry- skórę w okolicy zmiany odkazić

1 % jodyną lub 70 % etanolem, ropę lub ropień oczyścić, z ropni

zamkniętych materiał pobiera się jednorazową jałową strzykawką



2. Przy pobieraniu zeskrobin z grudek ,krost i strupów miejsce

pobrania delikatnie poskrobacć jałową igłą ,aby nie zakrwawic

skóry. Pobrać wymaz wilgotną wymazówką



3.Punktaty z pęcherzyków skóry- pobiera się za pomocą igły i

strzykawi jednorazowego użytku.



4. W innych przypadkach- wyjałowione waciki zwilżone

izotonicznym, jałowym NaCl



5. W przypadku podejrzenia zakażenia beztlenowcami należy

używać strzykawki pozbawionej powietrza, ropnie- wymaz z

najgłębszej części. Materiał przechowywać na podłożu

transportowym przeznaczonym dla beztlenowców (Portagem,

Anaerobic)



6. Wymazy i punktaty przesyłamy w temp. 4 st.C

Do zdiagnozowania czynnika
etiologicznego stosujemy:

hodowle mikrobiologiczne na podłożach

standardowych oraz różnicujących
hodowla w warunkach tlenowych i

beztlenowych
bezpośrednie badania mikroskopowe

preparatu poddanego działaniu KOH i

DMSO oraz w barwieniu Grama, itp.
badania serologiczne
badania biochemiczne
PCR

Antybiotykoterapia

Z powodu częstych uczuleń kontaktowych

nie należy stosować zewnętrznie

penicyliny, streptomycyny, sulfonamidów,

chloramfenikolu, neomycyny



S.aureus – penicylinazooporne penicyliny (np.

oksacyliny, flukloksacyliny) lub pierwsza

generacja cefalosporyn (np. cefaleksyny)



MRSA – wankomycyna



Uczulenie na penicylinę- cefalosporyny,

erytromycynę lub klindamycynę

Leczenie S. pyogenes
wrażliwy na penicylinę, erytromycynę, cefalosporyny

Leczenie Erysipelothrix rhusiopathiae
Stosujemy penicylinę prokainową i erytromycynę

Leczenie Corynebacterium minutisimum
erytromycynę, miejscowo maść erytromycynową lub

preparaty imidazolowe

Leczenie Actinomyces israeli
dożylnie penicylinę krystaliczną

Leczenie Propionibacterium acnes

antybiotyki miejscowo stosowane: erytromycyna,

klindamycyna

w średnio lub bardzo nasilonym trądziku niezbędne

jest leczenie ogólne antybiotykami: tetracyklina,

doksycyklina, erytromycyna lub kotrimoksazol



Leczenie Clostridium perfringens

wywołującego zgorzel gazową

obejmuje chirurgiczne opracowanie rany w celu

usunięcia tkanki martwiczej oraz podanie jednej z

penicylin

Leczenie Mycobacterium
tuberculosis



Konieczne jest stosowanie kilku leków aby

uniknąć powstania szczepów opornych

leki przeciwprątkowe:

-pierwszego rzutu: etambutol, pirazynamid, izoniazyd,
streptomycyna, ryfampicyna

- drugiego rzutu: kapreomycyna, cykloseryna, etionamid,
fluorochinolony, kanamycyna, kwas paraaminosalicylowy
(PAS), ryfabutyna, wiomycyna

Leczenie zakażeń
grzybiczych

leczenie miejscowe - zazwyczaj w zwalczaniu

grzybic skórnych skutecznymi lekami są:

tolnaftat, klotrymazol i mikonazol

leczenie doustne – w zakażeniach rozlanych

lub w zakażeniach opornych na leczenie

miejscowe stosuje się doustne leki

przeciwgrzybicze, w niektórych

przypadkach, a zwłaszcza dotyczących

paznokci stosuje się gryzeofulwinę, którą

należy podawać przez wiele miesięcy