1
ATOM W POLU MAGNETYCZNYM cz.
1
(moment magnetyczny; przypomnienie,
magnetyczny moment dipolowy elektronu w atomie,
wypadkowy moment magnetyczny i moment pędu
elektronu w atomie, moment magnetyczny w
niejednorodnym polu magnetycznym, doświadczenie
Sterna – Gerlacha, wnioski z doświadczenia Sterna –
Gerlacha dla różnych atomów, żyroskop – precesja
momentu pędu; przypomnienie, precesja momentu
pędu i momentu magnetycznego w polu
magnetycznym, orbitalny (L) i spinowy (S) moment
pędu elektronu; składanie momentów pędu, słabe i
silne pole B; model wektorowy, urządzenie Sterna –
Gerlacha jako filtr stanów przestrzennych atomów
bez spinów, urządzenia Sterna – Gerlacha w
tandemie; obroty, funkcja falowa elektronu w atomie
bez spinu )
2
Moment magnetyczny; przypomnienie
Przewodnik z prądem w polu
magnetycznym B:
a) Prąd I = 0
b) Prąd I płynie „do góry”
c) Prąd I płynie „w dół”
B
i
L
B
v
q
F
e
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
Na elektrony w
przewodniku działa
siła Lorentza F =
q
e
vB, na przewodnik
będzie działała siła F
= LiB
3
Moment magnetyczny; przypomnienie
Prostokątna ramka o długości a
i szerokości b z prądem o
natężeniu I w jednorodnym
polu magnetycznym B:
a) widok „z góry”
b) widok „z boku z prawej
strony” (od strony boku 2)
Moment siły M obraca ramkę
zgodnie z ruchem wskazówek
zegara:
B
B
n
Iab
M
sin
IabB
M
IaB
F
;
IaB
F
2
b
sin
F
2
b
sin
F
M
3
1
3
1
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
a)
b)
n
S
I
;
B
M
4
Moment magnetyczny;
przypomnienie
magnetyczny moment
dipolowy
B
E
cos
B
E
B
E
;
B
E
E
E
B
B
cos
B
d
sin
B
d
M
W
1
2
1
2
0
0
0
B
M
n
S
I
moment siły dąży do ustawienia momentu
magnetycznego równolegle do pola B, tak by osiągnąć
najniższą energię magnetycznego momentu dipolowego w
zewn polu B, E
1
. Wykonując pracę przeciw momentowi siły
(polu B) tak by magnetyczny moment dipolowy był
skierowany antyrównolegle do pola B osiągamy stan o
najwyższej energii E
2
w zewn polu B.
E
1
E
2
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
moment
magnetyczny,
a magnetyczny
moment dipolowy
5
Magnetyczny moment dipolowy elektronu w
atomie
orb
e
e
e
orb
2
e
orb
L
m
2
q
m
2
mvr
q
2
vr
q
r
v
r
2
q
S
I
orb
e
orb
L
m
2
q
S
m
q
e
s
spinowy (własny) magnetyczny
moment
dipolowy i spinowy (S) moment
pędu
orbitalny magnetyczny moment
dipolowy
i orbitalny moment pędu
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
bez
klasycznego
odpowiedni
ka
q
e
/2m - czynnik
żyromagnetyczny
6
Wypadkowy moment magnetyczny i moment pędu elektronu w
atomie
S
L
J
orb
e
orb
orb
L
m
2
q
g
S
m
2
q
g
e
s
s
orbitalny magnetyczny moment
dipolowy
i orbitalny moment pędu, czynnik
Landé’go
g
orb
= 1
spinowy magnetyczny moment
dipolowy i spinowy moment pędu
elektronu, czynnik Landé’go g
s
= 2
Całkowity moment pędu elektronu w
atomie
Ponieważ czynniki Landé’go dla
spinowego i orbitalnego momentu
magnetycznego elektronu są różne,
wypadkowy moment pędu i moment
magnetyczny mogą nie być
równoległe. Efektywny moment
magnetyczny będzie równoległy do
wypadkowego momentu pędu, średnia
w czasie ze składowej prostopadłej
będzie zero i 1 < g
ef
< 2
MODEL WEKTOROWY
Halliday, Resnick,
Walker, Podstawy
fizyki, Copyright ©
Wydawnictwo
Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
7
Wypadkowy moment magnetyczny i moment pędu elektronu w
atomie
Doświadczenie Einsteina –
de Haasa
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
b) po włączeniu prądu w solenoidzie w walcu powstaje pole
magnetyczne, które ustawia momenty magnetyczne
atomów żelaza równolegle do pola magnetycznego.
Obserwujemy obrót walca z momentem pędu zgodnym z
kierunkiem wypadkowego momentu magnetycznego.
Z zasady zachowania momentu pędu wynika, że każdy atom
posiada moment pędu skierowany przeciwnie do jego
momentu magnetycznego
a) pole magnetyczne w
żelaznym nieruchomym
walcu jest równe zeru.
Rozkład momentów
magnetycznych jest
przypadkowy; żaden
kierunek nie jest
wyróżniony.
8
Moment magnetyczny w niejednorodnym polu
magnetycznym
a) elektron w atomie w
niejednorodnym
zewnętrznym polu magnetycznym;
pole B skierowane „do góry”
b) pole B „do góry”, µ „do góry”, F
„w dół”
c) pole B „do góry”, µ „w dół”, F
„do góry”
dz
z
dB
cos
F
cos
z
B
z
E
dz
z
dE
F
z
z
dz
dB
F
z
z
Od orientacji µ względem pola B
będzie zależała siła działająca na
atom w kierunku „góra-dół”, jej
wielkość i zwrot
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
9
Doświadczenie Sterna – Gerlacha
Układ doświadczalny Sterna –
Gerlacha. Wiązka atomów
srebra przechodzi przez magnes
z dużym gradientem pola i pada
na płytkę detektora
dz
dB
F
z
z
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
dB/dz
Wynik współczesnej wersji
doświadczenia
Sterna – Gerlacha. Po włączeniu
magnesu
wiązka atomów cezu rozszczepia się
na dwie; jedna z równoległym, druga
z antyrównoległym ustawieniem
momentów magnetycznych
10
Wnioski z doświadczenia Sterna – Gerlacha dla
różnych atomów
Liczba równoodległych plamek na ekranie wynosi 2j + 1, co
sugeruje:
m = j, j-1, …,
-j+1, -j
przy czym 2j może być parzyste, lub nieparzyste (dla
parzystego 2j wystąpi m = 0, dla nieparzystego, nie).
Średnia wartość J
z
2
wyniesie:
a skąd, dla j = 1/2
(dla zera jest spełnione)
i dalej można wykazać,
że dla dowolonego j:
2
2
2
2
z
1
2
1
2
1
4
3
2
2
1
2
1
2
1
2
1
3
J
3
m
g
m
2
q
J
g
m
2
q
e
e
z
e
e
z
2
2
2
2
2
2
z
1
j
2
j
1
j
...
1
j
j
J
2
2
1
j
j
J
2
z
2
z
2
y
2
x
2
J
3
J
J
J
J
1
j
j
1
j
2
j
..
j
jesli
2
j
1
j
1
1
j
2
1
j
...
1
j
3
J
3
2
2
2
2
2
2
2
z
kwadrat
kwanto
wy
Należy tylko udowodnić (np. przez indukcję), że:
11
1
L
1
m
2
q
e
e
orb
m
L
z
Dla orbitalnego momentu pędu:
,
a dla orbitalnego magnetycznego
momentu dipolowego:
Ani orbitalnego momentu pędu, ani
orbitalnego momentu
magnetycznego nie da się zmierzyć.
Zmierzyć można skwantowane
składowe „z” obu tych wektorów:
gdzie m = , -1, …,
ℓ ℓ
- +1, -
ℓ
ℓ
m
m
m
2
q
B
e
e
z
gdzie m = , -1, …, - +1, -
ℓ ℓ
ℓ
ℓ , a µ
B
to
magneton Bohra
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
e
e
B
m
2
q
12
4
3
1
s
s
S
S
m
q
e
e
s
1
s
s
m
q
e
e
s
Dla spinu (własnego momentu pędu)
elektronu:
µ
S
też jest
skwantowane:
gdzie s =
1/2
s
B
s
e
e
z
,
s
s
z
m
2
m
m
2
q
2
m
S
gdzie m
s
= +1/2 i -1/2, a µ
B
, jak
poprzednio, to magneton
Bohra
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
a moment
magnetyczny:
Skwantowane są także
składowe „z”:
13
1
j
j
J
1
j
j
m
2
q
g
e
e
ef
ef
m
J
z
Dodając L i S otrzymujemy wypadkowy
moment pędu J:
a wypadkowy efektywny
magnetyczny moment dipolowy:
Skwantowane składowe „z” obu tych
wektorów:
gdzie m =j, j-1, …,
-j+1, -j
m
g
m
m
2
q
g
B
ef
e
e
ef
z
gdzie µ
B
to magneton
Bohra
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
Dodatkowa energia elektronu w
polu magnetycznym:
daje skwantowane poziomy
energetyczne:
mB
g
B
m
m
2
q
g
B
E
B
ef
e
e
ef
z
m
µ
z
µ
ef
B
E
ef
14
Copyright 2005 John Wiley and
Sons, Inc
Copyright 2005 John Wiley and
Sons, Inc
Żyroskop – precesja momentu pędu;
przypomnienie
a) nie obracający się żyroskop spada
wskutek działania momentu siły τ
b) szybko obracający się żyroskop
wykonuje precesję wokół osi z
c) zmiana momentu pędu wywołana
momentem siły powoduje rotację
momentu pędu L wokół punktu O
L
d
t
L
dt
t
L
dt
L
d
;
dt
L
d
g
m
r
15
Precesja momentu pędu i momentu
magnetycznego w polu magnetycznym
sin
L
dt
dL
sin
B
Ω
sin
L
Δt
θ
sin
L
t
L
bo:
gdzie , to prędkość
kątowa precesji:
Ω
e
e
m
2
B
q
MODEL
WEKTOROWY
wyjaśnia, dlaczego
tylko składowa „z”
ma określoną wartość
Zachowana jest wartość
momentu pędu i momentu
magnetycznego jak i ich rzuty na
kierunek pola B („z”).
Jeśli pole B zmierza do zera, z
zasady zachowania momentu
pędu wynika, że zachowane będą
oba momenty jak i ich rzuty na
wybrany kierunek.
Precesja Larmora
16
Orbitalny (L) i spinowy (S)
moment pędu elektronu;
składanie momentów pędu
s
j
j
z
m
m
m
;
m
J
j
-
,
1
-
j
-
,
2
-
j
-
...
2,
-
j
1,
-
j
,
j
m
j
s
-
...
1,
-
s
,
s
j
;
1
j
j
J
Zgodnie z mechaniką klasyczną
moment pędu jest wektorem, więc:
S
L
J
bez ograniczeń na względną orientację
obu wektorów
Wg. mechaniki kwantowej wszystkie trzy
momenty pędu i ich rzuty na wybraną oś
są skwantowane
17
Składanie momentów pędu elektronu w atomie,
słabe pole B
Sprzężenie L – S
wektory L i S precesują
wokół J tak by:
j = ℓ+s, … -s
ℓ
W słabym zewnętrznym
polu magnetycznym B
wektor J wykonuje
precesję wokół
pola B skierowanego
wzdłuż osi z
(m
j
= j, j-1, …, -j)
Nawet w zerowym polu
magnetycznym jest tak
samo tzn składowe x i y
wektora J są
nieokreślone. Określony
jest tylko rzut J na oś z
(tak jakby precesja wokół
osi z nadal zachodziła)
MODEL
WEKTOROWY
Copyright © 1972 by Addison-Wesley Publishing
Company, Inc, Introduction to Atomic Physics by
Harald A. Enge.© Copyright for the Polish edition by
Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1983
z
18
W silnym
zewnętrznym polu
magnetycznym
sprzężenie pomiędzy
wektorami L i S jest
rozerwane, wektory L
i S niezależnie
precesują wokół pola
B skierowanego
wzdłuż osi z
m
ℓ
+ m
s
= m
j
MODEL
WEKTOROWY
Składanie momentów pędu elektronu w atomie,
silne pole B
Copyright © 1972 by Addison-Wesley Publishing Company, Inc, Introduction to Atomic
Physics by Harald A. Enge.
© Copyright for the Polish edition by Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa
1983
z
19
Halliday, Resnick, Walker, Podstawy fizyki,
Copyright © Wydawnictwo Naukowe PWN SA,
Warszawa 2003
dB/dz
o
|ℓ, ℓ>
o
|ℓ, ℓ-1>
…
…
o
|ℓ, -ℓ+1>
o
|ℓ, -ℓ>
Urządzenie Sterna – Gerlacha jako filtr stanów
przestrzennych atomów bez spinu
2 + 1 plamek na płytce
ℓ
detektora
2 + 1 stanów przestrzennych
ℓ
atomów o tej samej liczbie
kwantowej orbitalnego momentu
pędu , różniących się wartością
ℓ
magnetycznej liczby kwantowej
m.
Odpowiednia maska przepuszczająca tylko jedną z 2 + 1 wiązek,
ℓ
zmieni urządzenie S – G w filtr stanów przestrzennych atomów
wiązki; na ekranie pozostanie tylko jedna plamka. Wiązka
niespolaryzowana na wejściu urządzenia zmienia się w wiązkę
spolaryzowaną. Atomy w wiązce spolaryzowanej są w stanie
czystym tzn. | , m>
ℓ
Feynmana wykłady z fizyki, III tom.
20
Urządzenia Sterna – Gerlacha w tandemie, obroty
m
,
R
'
m
,
y
cos
P
m
Atomy z jednego z 2 + 1
ℓ
stanów urządzenia S mogą się
na ogół znaleźć w każdym z 2
ℓ
+ 1 stanów przestrzennych
obróconego urządzenia T.
Amplitudę
prawdopodobieństwa zajścia
takiego zdarzenia możemy
oznaczyć:
Będzie to pewna funkcja kąta
θ.
Feynman, Leighton, Sands,
Feynmana wykłady z fizyki,
Copyright © PWN, Warszawa
1972
W specjalnym przypadku gdy m’ = 0, funkcję taką zapisujemy:
i nazywamy stowarzyszoną funkcją Legendre’a. Jeśli także
m = 0 to funkcja ta to wielomian Legendre’a i zapisuje się ją:
cos
P
Dla obrotu wokół osi z o kąt :
,
aY
cos
P
e
m
,
R
R
0
,
m
,
m
im
z
y
m
,
j
e
m
,
j
R
im
z
Amplituda prawdopodobieństwa:
gdzie Y
,m
ℓ
(θ,) to tzw. funkcja kulista, albo harmonika sferyczna.
Feynmana wykłady z fizyki, t. III
21
Funkcja falowa elektronu w atomie bez spinu
Niech elektron w atomie ma
orbitalny moment pędu opisany
liczbami kwantowymi i m, tzn.
ℓ
niech znajduje się w stanie
przestrzennym | ,m> (względem
ℓ
osi z).
Jaka będzie amplituda
prawdopodobieństwa znalezienia
elektronu w stanie przestrzennym |
ℓ,m> i w punkcie (r,θ,)?
Poprowadźmy przez punkt (r,θ,)
nową oś z’. Składowa z’ momentu
pędu elektronu znajdującego się na
osi z’ musi być równa zero; a więc
stan przestrzenny względem tej osi
musi być |ℓ,0>. Amplituda
znalezienia elektronu w stanie |
ℓ,0> na osi z’ w różnych
odległościach od początku układu
współrzędnych będzie jakąś funkcją
r, oznaczmy ją F
ℓ
(r).
Feynmana wykłady z fizyki t. III
Feynman, Leighton, Sands, Feynmana
wykłady z fizyki, Copyright © PWN,
Warszawa 1972
22
Funkcja falowa elektronu w atomie bez spinu
Jeśli założymy, że znamy F
ℓ
(r) to
możemy zapisać amplitudę
znalezienia elektronu w stanie
przestrzennym |ℓ,m> i w punkcie
(r,θ,). Amplituda ta będzie
iloczynem amplitudy
prawdopodobieństwa przejścia ze
stanu przestrzennego |ℓ,m>
określonego w układzie x,y,z do
stanu |ℓ,0> określonego w układzie
x’,y’,z’ i funkcji F
ℓ
(r).
Przejście z jednego do drugiego
układu współrzędnych wymaga
obrotów; najpierw wokół osi z o kąt
, potem wokół osi y’ o kąt θ.
Ostatecznie mamy:
Feynmana wykłady z fizyki t. III
Feynman, Leighton, Sands, Feynmana
wykłady z fizyki, Copyright © PWN,
Warszawa 1972
r
F
,
aY
m
,
R
R
0
,
r
F
r
m
,
,
,
r
m
,
z
y
m
,