SURREALI

Wykonał:

Michał Mrzygłód

SURREALIZM

Kierunek ten powstał w 1924 roku, lecz
nazwy pierwszy raz użyto już w 1917 roku.
Data końcowa jest umowna, ponieważ
grupy surrealistów istnieją po dziś dzień.
W założeniach bunt przeciw klasycyzmowi,
realizmowi, empiryzmowi, racjonalizmowi,
utylitaryzmowi i konwencjom w sztuce.
Obejmuje wszystko co oderwane od
rzeczywistości, nadrealne. Artyści tego
nurtu dążyli do wyrażenia percepcji
wewnetrznej, w sposób niekontrolowany
przez rozum i logikę.

ZAŁOŻENIA

Teoretycy nurtu pragnęli dotrzeć do rzeczywistości
nadrealnej postulując na przykład wyrażanie
wizualne percepcji wewnętrznej w malarstwie, co w
praktyce oznaczało malowanie szalejącej burzy,
próby uchwycenia na sztaludze obrazów ze snu,
wizji nawiedzających człowieka podczas nocnych
majaków czy halucynacji. W literaturze priorytetem
dla surrealistów stało się spenetrowanie sfery
nieświadomości, w której postrzegali siłę kierującą
postępowaniem człowieka, niezależną od jego woli.
Ogromną rolę twórczą przypisywali
niepohamowanej wyobraźni, uwolnionej od zasad
logiki.

TEORETYCY KIERUNKU

 Guillaume Apollinaire, francuski poeta
polskiego pochodzenia (naprawdę nazywał się
Apolinary Ostrowicki), jeden z głównych
przedstawicieli francuskiej awangardy
poetyckiej, o którym mówi się, że zmienił obraz
współczesnej poezji, „ojciec” kierunku, autor
słów: człowiek, chcąc naśladować chód –
wymyślił koło.

Andre Breton –Poeta i filozof. Był
teoretykiem nurtu, rozczarowany dadaizmem,
współtworzył postulaty wielu manifestów (np.
Manifestu surrealistycznego z 1925 czy Drugi
manifest surrealizmu z 1930 roku) roku oraz
pismo "Rewolucja surrealistyczna", wydawane
od 1924.

INSPIRACJE

Jeśli chodzi o malarstwo, surrealiści czerpali
wzorce, natchnienie i inspiracje z dzieł
niderlandzkiego artysty Hieronima Boscha,
żyjącego na przełomie XV i XVI wieku, autora
takich ważnych dla historii sztuki,
przepełnionych symboliką dzieł, jak Siedem
grzechów głównych, Ogród ziemskich
rozkoszy (tryptyk) czy Adoracja dzieciątka.

Ponadto korzystali oni z doświadczeń
dadaizmu, który według niektórych badaczy
XX-wiecznych nurtów ugruntował podłoże dla
zaistnienia kierunku oderwanego od
rzeczywistości, pełnego onirycznych
skojarzeń, sennej symboliki.