Fundamenty projektu

Unii Europejskiej

- podstawy, zasady, organizacja

i kierunki polityki regionalnej UE (2)

Dr hab. Witold Toczyski

http://panda.bg.univ.gda.pl/~toczyski/

Dom Europejski

UNIA

EUROPEJSKA

Unia Gospodarcza

i Walutowa

trzy wspólnoty

integracja
gospodarcza:
Jednolity Rynek,
polityki: rolna,
transportowa i
handlowa, zasady
konkurencji, euro,

Polityka
strukturalna!!
!,

Unia Gospodarcza

i Walutowa

trzy wspólnoty

integracja
gospodarcza:
Jednolity Rynek,
polityki: rolna,
transportowa i
handlowa, zasady
konkurencji, euro,

Polityka
strukturalna!!
!,

Wspólna Polityka
Zagraniczna i
Bezpieczeństwa

UZE - ESDI
(European
Strategy &
Defence
Identity)

Wspólna Polityka
Zagraniczna i
Bezpieczeństwa

UZE - ESDI
(European
Strategy &
Defence
Identity)

polityka

sprawiedliwoś

spraw

wewnętrznych

polityka

sprawiedliwoś

spraw

wewnętrznych

procesy decyzyjne

I filar

II filar

III filar

Organy UE

Wzajemne relacje organów Wspólnot

Europejskich

Trybunał

Sprawiedliwości

rządy

państw

członkowskich

Rada

Unii

Komisja

Europejsk

Parlament

Europejsk

Trybunał

Rewidentów

Księgowych

Organy

pomocnicze

Organy

pomocnicze

O b

w a

e l

a ń

t w

z ł

n k

w s

i c

Objaśnieni
a:

wybór lub powołanie

kontrola lub apelacja

kontrola

finansowa

współpraca

Organy UE

Rada Europejska

składa się z szefów państw i

rządów państw członkowskich Wspólnot oraz
przewodniczącego Komisji, wspomaganych przez
ministrów spraw zagranicznych i jednego członka
Komisji.

Rada:
1) daje polityczny impuls konstrukcji europejskiej,

2) ustala kwestie istotne dla jej wspierania,

3) wydaje polityczne dyrektywy dla Wspólnot Europejskich i
współpracy politycznej państw członkowskich,

4) obraduje nad różnymi aspektami Unii Europejskiej starając się o
osiągnięcie consensusu,

5) ustanawia nowe obszary wspólnotowej aktywności,

6) wyraża wspólne stanowisko w kwestiach polityki zagranicznej
państw członkowskich.

Organy UE

Parlament Europejski

składa się z ponad 600 deputowanych,

wybieranych na kadencję pięcioletnią. Siedzibą parlamentu jest
Strassburg. Parlamentarzyści są reprezentantami całych narodów nie
zaś określonych grup wyborców, nie są związani wnioskami i
wskazówkami. Deputowani do Parlamentu zorganizowani są we
frakcje, zgodnie z przynależnością partyjną a nie narodową.

Uchwały parlamentu podejmowane są, co do zasady, bezwzględną

większością głosów, w niektórych przypadkach Traktat o WE

przewiduje większość kwalifikowaną,

w sporadycznych przypadkach wystarcza zwykła

większość głosów

Parlament Europejski posiada kompetencje w następujących
dziedzinach:
1) prawodawczej -

w przypadku niektórych zagadnień posiada faktyczne prawo weta.

2) uchwałodawczej - uchwały te nie mają charakteru prawnie
wiążącego;
3) ustalania polityki Wspólnoty Europejskiej -

Parlament współdziała w

tworzeniu budżetu Wspólnot, jak również wyraża zgodę na stowarzyszenie państwa
trzeciego lub organizacji międzynarodowej ze Wspólnotami i na wstąpienie państwa
trzeciego do Unii Europejskiej

;

4) decyzyjnej, bądź współdecyzyjnej - o obsadzie personalnej.
5) kontrolnej -

Organy UE

Rada Unii Europejskiej

jest złożona z przedstawicieli

państw członkowskich, przy czym

każdy rząd deleguje do niej

jednego z ministrów

, który działa na podstawie udzielonego mu

mandatu i jest reprezentantem swojego kraju. Skład personalny
rady jest zmienny i zależy od materii będącej przedmiotem jej
obrad. Siedzibą Rady jest Bruksela. Przewodnictwo w Radzie jest
obejmowane na okres 6 miesięcy przez ministra reprezentującego
dane państwo, po czym następuje wymiana na zasadzie rotacji
według ustalonego harmonogramu.

Rada spełnia następujące funkcje:

1. Prawodawczą - jest ona głównym organem prawodawczym

Wspólnot Europejskich. Rada wydaje rozporządzenia, dyrektywy i
decyzje. Rada w przeważającej części uchwala akty prawne
stanowiące odpowiedniki rozporządzeń wykonawczych, przepisów
administracyjnych bądź norm.

2. Ustalania polityki Wspólnot - uchwala budżet Wspólnot (we

współdziałaniu z Parlamentem)

3. Powoływania członków innych organów Wspólnot - m.in. Trybunału

Obrachunkowego, komitetów doradczych.

4. Koordynacyjną -

wykonuje ją w przypadku gdy państwa członkowskie w danej

dziedzinie zachowały kompetencje a Rada wydaje opinie i zalecenia, z tym że są one
prawnie niewiążące.

5. Regulacyjną - podejmuje środki w celu ujednolicenia przepisów

prawnych,

Organy UE

Komisja Europejska

stoi na straży prawa

wspólnotowego, jest motorem integracji,

spełnia funkcje organu wykonawczego i decyzyjnego

- zarządzającego Wspólnotą,

a także reprezentuje Wspólnotę Europejską w

stosunkach wewnętrznych i zewnętrznych.

Siedzibą Komisji jest Bruksela.

Komisja składa się z komisarzy mianowanych przez rządy państw

członkowskich przy udziale Parlamentu Europejskiego,
spełniającego funkcje konsultacyjne i zatwierdzające.
Członkowie Komisji mianowani są na okres 5 lat.
Postanowienia traktatów wymagają od komisarzy całkowitej
niezależności w wykonywaniu swoich obowiązków, zakazując
zwracania się do rządów mianujących o jakiekolwiek instrukcje,
wytyczne i polecenia.

Prawo wspólnotowe

Prawo pierwotne

Prawo wspólnotowe można obrazowo przedstawić jako piramidę.

Szczyt piramidy tworzy prawo pierwotne - konstytuujące
Wspólnoty.

Zaliczyć tu należy:
1 - traktaty założycielskie: 1) ustanawiający Europejską Wspólnotę

Gospodarczą (EWG, obecnie: Wspólnota Europejska, w skrócie -
Traktat o WE), 2) ustanawiający Europejską Wspólnotę Energii
Atomowej Euratom (EWEA), 3) ustanawiający Europejską Wspólnotę
Węgla i Stali (EWWiS). Trzy Wspólnoty (Wspólnota Europejska,
EWEA, EWWiS) zwane są Wspólnotami Europejskimi;

2 - traktaty zmieniające traktaty założycielskie. Traktat o Unii

Europejskiej (TUE) - podpisany został 7 lutego 1992 roku w
Maastricht (wszedł w życie 1 listopada 1993 roku). TUE wprowadził
zmiany do traktatów założycielskich (EWG, EWWiS, Euratom).
Kolejna - zasadnicza zmiana traktatowa nastąpiła w 1997 roku
przez podpisanie 2 października Traktatu Amsterdamskiego (TA)
zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej,

3 - do prawa pierwotnego zalicza się także traktaty o przystąpieniu

nowych członków.

Prawo wspólnotowe

Prawo wtórne

Drugim elementem wspólnotowego porządku prawnego jest prawo

wtórne (pochodne). Zalicza się do niego: rozporządzenie,
dyrektywę, decyzję.

1 -

rozporządzenie

(art. 189 ust. 2).

Pojęcie rozporządzenie" w prawie

wspólnotowym nie odpowiada znaczeniowo temu pojęciu w prawie polskim.
Rozporządzenie wspólnotowe

jest raczej zbliżone do ustawy,

choć Komisja może też

wydawać rozporządzenia, które mają charakter aktów wykonawczych. Odnoszenie
rozporządzenia" wspólnotowego do ustawy" polskiej może być też mylące w
kontekście procesu legislacyjnego. W Polsce to Parlament jest ciałem ustawodawczym;
Parlament Europejski zaś, mimo iż jego rola w tworzeniu prawa wspólnotowego
systematycznie wzrasta, nie jest głównym organem w tym procesie.

Rozporządzenie zawiera regulacje o charakterze generalnym i abstrakcyjnym. Oznacza to,

iż obowiązuje w całości - we wszystkich jego częściach oraz powszechnie - we
wszystkich państwach członkowskich (ma zasięg „ogólny"). Rozporządzenie stosuje się
bezpośrednio w państwach członkowskich, co oznacza że nie podlega ono transpozycji
do krajowego porządku prawnego ani ogłoszeniu przewidzianemu dla aktów prawa
krajowego - obowiązuje w formie przyjętej przez organy wspólnotowe. Bezpośrednia
skuteczność rozporządzenia oznacza, iż ma ono zastosowanie zarówno w stosunkach
państwo - jednostka, jak i w relacjach pomiędzy poszczególnymi jednostkami. Każde
rozporządzenie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot

staje się częścią

krajowego porządku prawnego każdego z państw członkowskich

. Rozporządzenie

wchodzi w życie w terminie w nim określonym lub dwudziestego dnia od ogłoszenia w
Dzienniku Urzędowym.

Prawo wspólnotowe

Prawo wtórne

2 -

dyrektywa

(art. 189 ust. 3).

Ten akt prawny nie znajduje

odpowiednika w polskim systemie prawa. Dyrektywa ma
charakter wiążący w stosunku do państwa członkowskiego,
do którego jest skierowana. Dyrektywa, w odróżnieniu od
rozporządzenia, nie wiąże w całości, lecz tylko

co do samego

skutku

, który musi być osiągnięty przez państwo

członkowskie (adresata).

Państwu pozostawia się więc swobodę

wyboru środków i metod zmierzających do takiego przekształcenia
(dostosowania) porządku krajowego, aby cel dyrektywy został
osiągnięty

Prawo wspólnotowe

Prawo wtórne

decyzja

(art. 189 ust. 4) obowiązuje w całości tych, do których

jest skierowana. Decyzja jest więc aktem o charakterze
indywidualnym - ściśle określa adresata norm w niej zawartych i w
tym znaczeniu jest zbliżona do decyzji administracyjnej na gruncie
prawa wewnętrznego (np. polskiego). Adresatem decyzji mogą być
osoby prawne, osoby fizyczne, państwa członkowskie.

Wśród aktów prawa wtórnego wymienia jeszcze takie instrumenty

działania organów wspólnotowych jak - zalecenia i opinie. Nie
mają one mocy wiążącej.

Proces decyzyjny

Proces decyzyjny - procedura współdecydowania

(kodecyzji)

(art. 189 B Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty

Europejskiej)

Wzmacnia rolę Parlamentu,

dając mu możliwość odrzucenia propozycji legislacyjnej

zgłoszonej przez Komisję (prawo veta).

Stosuje się w sprawach:

•

swobody przepływu siły roboczej,

•

prawa osiedlania się,

•

usług,

•

rynku wewnętrznego,

•

kształcenia ogólnego i zawodowego,

•

kultury, ochrony zdrowia, ochrony konsumenta,

•

sieci transeuropejskich (

komunikacyjnych, transportowych,

telekomunikacyjnych i energetycznych

•

badań i rozwoju technologicznego,

•

środowiska.

Proces decyzyjny - procedura współdecydowania

(kodecyzji)

(art. 189 B Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty

Europejskiej)

Wzmacnia rolę Parlamentu,

dając mu możliwość odrzucenia propozycji legislacyjnej

zgłoszonej przez Komisję (prawo veta).

Stosuje się w sprawach:

•

swobody przepływu siły roboczej,

•

prawa osiedlania się,

•

usług,

•

rynku wewnętrznego,

•

kształcenia ogólnego i zawodowego,

•

kultury, ochrony zdrowia, ochrony konsumenta,

•

sieci transeuropejskich (

komunikacyjnych, transportowych,

telekomunikacyjnych i energetycznych

•

badań i rozwoju technologicznego,

•

środowiska.

Proces decyzyjny (1)

Komisja

Europejska

Parlament

Europejski

Komitet

Regionów

Komitet

Ekonomiczno

-Społeczny

Rada Unii Europejskiej

propozycja aktu

prawnego

pierwsze czytanie

stanowisko

opinia

Parlament

Europejski

wspólne stanowisko

Proces decyzyjny (2)

Rada Unii Europejskiej

Komisja

Europejska

Rada Unii Europejskiej

proponuje poprawki

bezwzględną większością głosów

Rada Unii Europejskiej

odrzuca wspólne

stanowisko

bezwzględną większością głosów

akceptuje wspólne

stanowisko

zwykłą większością głosów

odrzucenie aktu

prawnego

opiniuje poprawki pozytywnie lub

negatywnie

rozpatruje opinię Komisji

przyjmuje akt

prawny

akceptuj

poprawki

Komitet Mediacji - powołany

przez Radę i Parlament

odrzuca

poprawki

akceptacja wspólnego

tekstu

brak akceptacji wspólnego tekstu

przyjęcie

aktu

prawnego

Rada Unii Europejskiej

potwierdza oryginalne lub zmienione

wspólne stanowisko kwalifikowaną

większością głosów

Parlament Europejski

trzecie czytanie

drugie czytanie

odrzuca wspólne stanowisko

bezwzględną większością głosów

odrzucenie

aktu prawnego

przyjęcie aktu

prawnego

Komitet Regionów

•

Komitet Regionów jest instytucją doradczą

powołaną do reprezentowania władz

regionalnych i lokalnych.

•

Wydaje opinie w kwestiach polityki regionalnej i

rozwoju regionalnego Unii Europejskiej. Został

utworzony na mocy Traktatu z Maastricht z 1992

•

Tworzą go zgodnie z postanowieniami z Nicei

osoby, które otrzymały mandat wyborczy organu

regionalnego lub lokalnego, bądź odpowiadają

politycznie przed wybieralnym zgromadzeniem.

Komitet Regionów - skład

•

Zgodnie z ustaleniami z Nicei skład komitetu po

rozszerzeniu nie może przekroczyć 350 osób

( obecnie jest 317). Polsce przyznano 21 miejsc.

•

Członkowie są wyznaczani przez rządy państw

Unii Europejskiej spośród polityków z okręgów

miejskich lub regionów, reprezentantów władz

lokalnych.

•

Członkowie KR muszą posiadać mandat od

reprezentowanych przez siebie władz lub być

przed nimi politycznie odpowiedzialni.

•

Nie są jednak odpowiedzialni przed rządem.

Rada Unii Europejskiej powołuje ich na cztery

lata z możliwością ponownego mianowania.

Komitet Regionów - Zadania

•

Komitet Regionów jest organem doradczym Rady Unii

Europejskiej, Komisji, a także Parlamentu Europejskiego.

Organy te są zobowiązane do konsultacji w odniesieniu

do polityki regionalnej, ochrony środowiska, edukacji i

transportu.

•

Władze regionalne i lokalne mają możliwość wywierania

wpływu na określanie kierunków polityki Unii

Europejskiej w interesujących je sferach.

•

Komitet Regionów może również wyrażać opinie z

własnej inicjatywy i przedkładać je Komisji, Radzie i

Parlamentowi.

•

Może również, jeśli uzna, że wchodzą w grę specyficzne

interesy regionalne, wydać opinię w tym przedmiocie, w

sprawie, o którą był konsultowany Komitet Ekonomiczno-

Społeczny.

•

Komitet Regionów odbywa pięć sesji plenarnych rocznie.

Komitet Regionów - Komisje

Opinie Komitetu są opracowywane w

sześciu komisjach:

- ds. Polityki Spójności Terytorialnej

(COTER),

- ds. Polityki Gospodarczej i Społecznej

(ECOS),

- ds. Zrównoważonego Rozwoju (DEVE),

- ds. Kultury i Edukacji (EDUC),

- ds. Ustrojowych i Zarządzania w Europie

(CONST),

- ds. Stosunków Zewnętrznych (RELEX).

Kraje UE posiadające strukturę federalną dowodzą,

iż:

•

Regiony lepiej radzą sobie z rozwiązywaniem

pewnych kategorii problemów niż rząd centralny,

gdyż są bliżej źródeł ich powstawania.

•

Regionalizacja umożliwia bardziej

zrównoważony rozwój przestrzenny i

gospodarczy, zapobiega upośledzaniu regionów

peryferyjnych i pomaga lepiej dbać o kulturową

różnorodność.

•

Struktury decyzyjne na szczeblu regionów

stwarzają społecznościom okazję bardziej

bezpośredniego udziału w procedurach

demokratycznych.

Ewolucja europejskiego modelu

Cztery priorytety polityki

Unii Europejskiej

•

Zrównoważony rozwój - konkurencyjność,

spójność (w odniesieniu do wzrostu i

zatrudnienia)

•

Ochrona i zarządzanie zasobami naturalnymi

•

Obywatelstwo, wolność, bezpieczeństwo i

sprawiedliwość

•

UE jako światowy partner

RÓWNE

SZANSE

TRWAŁY

ROZWÓJ

WSPIERANIE

MŚP

SPOŁECZEŃSTW

O INFORMACYJNE

BADANIA

I ROZWÓJ

TECHNOLOGICZNY

KLUCZOWE KIERUNKI POLITYKI WSPÓLNOTY

Polityka spójności



Wydatki stanowią 34% budżetu UE (336 miliardów euro na

okres 2007-2013, według cen z 2004 r.)



Wydatki stanowią około 0,41% PKB

Unii

(uwzględniając

rozwój

obszarów wiejskich i rybołówstwo: 0,46%)



Podział środków finansowych po połowie między obecne a

nowe Państwa Członkowskie



Ponad ¾ budżetu dla regionów i Państw Członkowskich

opóźnionych w rozwoju



Budżet UE na lata 2000-2006 – rocznie 108,5 miliardów euro

dla UE-25



Perspektywy finansowe na lata 2007-2013 - 146,4 miliardów

euro dla UE-27

Zasady europejskiej polityki

strukturalnej

koordynacji

koncentracji

programowania wieloletniego

partnerstwa

dodatkowości

zgodności

SUBSYDIARNOŚ

Zasady europejskiej polityki strukturalnej

Zasada subsydiarności

•

problemy rozwoju regionalnego nie stanowią wyłącznej

kompetencji Wspólnot, więc jej interwencja odbywa się

jedynie pomocniczo.

•

Wspólnota podejmuje interwencję

wtedy i tylko wtedy

gdy

cele zamierzonego działania nie mogą zostać zrealizowane w

sposób wystarczający przez państwa członkowskie, a mogą

zaś (z racji zakresu lub skutków zamierzonego działania)

zostać lepiej zrealizowane na szczeblu Wspólnoty.

•

zasada ta nie jest stosowana w przypadku funduszy

strukturalnych.

Zasada koordynacji

•

wszystkie działanie podejmowane w ramach funduszy

strukturalnych powinny być skoordynowane z innymi

działaniami podejmowanymi przez Wspólnotę oraz z

działaniami krajowymi, które dążą do realizacji podobnych

celów.

Zasady europejskiej polityki strukturalnej

Zasada koncentracji:

środki finansowe pochodzące z funduszy strukturalnych są

przeznaczone dla obszarów znajdujących się w najtrudniejszej sytuacji
(cel 1)

środki finansowe są skoncentrowane na realizację ograniczonej liczby

celów, które mają podstawowe (priorytetowe) znaczenie dla spójności
społeczno-ekonomicznej UE.

Zasada programowania wieloletniego:

konieczne jest wypracowanie wieloletnich, podzielonych na etapy,

programów rozwoju planujących kierunki wykorzystania funduszy
strukturalnych.

programy te są wdrażane pod kierunkiem poszczególnych państw,

zgodnie z postanowieniami rozporządzeń wspólnotowych odnoszących
się do funduszy strukturalnych

Zasady europejskiej polityki strukturalnej

Zasada partnerstwa:

ustalenia dotyczące wykorzystania funduszy strukturalnych muszą

być uzgadniane na wszystkich etapach programowania z
zainteresowanymi partnerami.

partnerami powinni być przedstawiciele władz publicznych, środowisk

społeczno-gospodarczych, inwestorów, instytucji bankowych, organizacji
zawodowych, wyższych uczelni.

Zasada dodatkowości:

pomoc wspólnotowa musi być uzupełnieniem środków wydatkowanych
przez państwa członkowskie.

pomoc wspólnotowa nie może zastępować finansowania krajowego

( w tym regionalnego i lokalnego).

państwa członkowskie powinny utrzymywać swoje wydatki publiczne

(w przypadku każdego celu) realizowane w dziedzinie interwencji
funduszy strukturalnych, przynajmniej na tym samym poziomie co w
czasie okresu poprzedzającego pomoc wspólnotową

Zasady europejskiej polityki strukturalnej

Zasada zgodności:

wszystkie działania finansowane z funduszy strukturalnych muszą być

zgodne z innymi politykami Wspólnot (np. transportową, konkurencji)
oraz prawodawstwem unijnym.

wszystkie działania podejmowane w ramach funduszy strukturalnych

muszą być realizowane w oparciu o unijne przepisy, a przez to zgodne z
innymi politykami Wspólnot

ustalenia dotyczące wykorzystania funduszy strukturalnych muszą być

uzgadniane na wszystkich etapach programowania z zainteresowanymi
partnerami.

Znaczenie polityki spójności

ekonomiczno – społecznej w Unii Europejskiej

€

Podstawowa polityka Wspólnot Europejskich –

potwierdzona w projekcie Konstytucji Europejskiej

–oparta na solidaryzmie

€

działania na rzecz spójności gospodarczej,

społecznej i przestrzennej są jedną podstawowych

sfer interwencji

€

Argumentem na rzecz tej polityki są także

znacznie większe, po rozszerzeniu Unii do 25

państw, zróżnicowania regionalne

CZTERY PODSTAWOWE DZIAŁANIA WSPIERAJĄCE

ROZWOJ ZRÓWNOWAŻONY

1. Zapewnienie odpowiedniego finansowania

2. Wzmacnianie procesu podejmowania decyzji na

poziomie UE

3. Tworzenie partnerstw
Obejmuje to tworzenie postępowych partnerstw pomiędzy

administracją, środowiskiem akademickim, podmiotami
zajmującymi się ochroną środowiska, właścicielami i
użytkownikami gruntów, sektorem prywatnym, sektorem
finansów, sektorem oświaty oraz środkami przekazu, które
wspólnie sformułują rozwiązania.

4. Kształtowanie świadomościi edukacji społecznej i

zachęcanie społeczeństwa do aktywnego udziału

Obejmuje to opracowanie i realizację strategii informowania

wspierającej plan działań, ścisłą współpracę z inicjatywą
„Countdown 2010” oraz wdrażanie Konwencji z Ǻrhus i
związanych z nią dyrektyw

STRATEGIA LIZBOŃSKA

Program Unii Europejskiej

przyjęty w Lizbonie w 2000

roku, którego celem było

uczynienie z Unii do 2010 r.

najbardziej konkurencyjnej,

dynamicznej, opartej na

wiedzy gospodarki świata i

doścignięcie USA.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

Program wynikł z uświadomionych

zagrożeń wynikających z wolniejsze

tempo rozwoju i mniejszej zdolności do

tworzenia nowych technologii niż USA,

gorszego radzenie sobie z globalizacją i

przechodzeniem na gospodarkę opartą na

wiedzy, starzenia się społeczeństw oraz

konieczności reformy systemu społeczno-

gospodarczego Europy.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W strategii wyodrębniono następujące

segmenty:

•

gospodarka oparta na wiedzy

•

liberalizacja i integracja rynków przemysłów

sieciowych

•

trwały rozwój

•

liberalizacja i integracja rynku usług

finansowych

•

przedsiębiorczość

•

nowy model społeczny.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W telekomunikacji:

•

oddzielenie regulatora od dotychczasowego

operatora,

•

obiektywne, nie dyskryminacyjne i przejrzyste

warunki działalności,

•

zasadę otwartej sieci,

•

nałożenie obowiązków na operatorów o

znaczącej sile rynkowej,

•

zróżnicowanie pomiędzy operatorami telefonii

stacjonarnej i ruchomej.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W energetyce:

•

otwieranie na konkurencję podsektorów

elektroenergetycznego i gazowniczego

w poszczególnych krajach, najpierw dla

klientów przemysłowych, a potem dla

gospodarstw domowych, oraz

•

zwiększanie możliwości

międzynarodowego handlu wewnątrz

unijnego integrującego rynek.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W transporcie:

•

dążenie do przyspieszenia otwarcia rynków transportowych,

głównie kolejowego,

•

uruchomienie Wspólnego Europejskiego Obszaru Lotniczego,

•

ułatwienie dostępu do rynków usług portowych,

•

poprawa standardów bezpieczeństwa morskiego,

•

usprawnienie funkcjonowania zbiorowego transportu

publicznego,

•

wprowadzenie efektywnych instrumentów regulacji rynków

transportowych - głownie cen za użytkowanie infrastruktury

oraz skutecznych, proekologicznych instrumentów podatkowych,

•

budowa i modernizacja transeuropejskich sieci transportowych

(TEN-T) zapewniających integralność ekonomiczną i spójność

przestrzenną poszerzonej Wspólnoty

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W liberalizacji i integracji rynku usług finansowych:

•

stworzenie jednolitego rynku przepływów

kapitałowych

•

utworzenie otwartego i bezpiecznego rynku

detalicznego

•

ustanowienie nowoczesnych regulacji

ostrożnościowych i systemu nadzoru rynków

finansowych.

•

zmniejszenie różnic w systemach

podatkowych i

corporate governance

STRATEGIA LIZBOŃSKA

We wspieraniu konkurenci i przedsiębiorczości:

•

decentralizacja, polegająca na włączeniu w

egzekwowanie traktatowych zasad konkurencji nie tylko

sądów krajowych (przepisy te obowiązują

bezpośrednio), ale i krajowych organów

antymonopolowych;

•

stosowanie przez krajowe urzędy antymonopolowe

prawa wspólnotowego tam, gdzie mamy do czynienia z

oddziaływaniem na handel między państwami

członkowskimi;

•

stosowanie bezpośrednie systemu zasad konkurencji -

co oznacza, że porozumienia między przedsiębiorstwami

nie będą już wymagały uprzedniej notyfikacji do Komisji.

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W ograniczeniu pomocy publicznej

•

obniżenia najbardziej szkodliwych i najmniej

produktywnych rodzajów pomocy

•

koncentracji pozostałych środków na celach

horyzontalnych, w tym na spójności

(cohesion),

•

przesunięcia środków (choć nie wszystkich!) -

zaoszczędzonych dzięki obniżeniu poziomu

najbardziej szkodliwej pomocy - na rzecz

środków lepiej służących rozwijaniu

konkurencyjnego otoczenia

STRATEGIA LIZBOŃSKA

W ograniczeniu pomocy publicznej

•

obniżenia najbardziej szkodliwych i najmniej

produktywnych rodzajów pomocy

•

koncentracji pozostałych środków na celach

horyzontalnych, w tym na spójności

(cohesion),

•

przesunięcia środków (choć nie wszystkich!) -

zaoszczędzonych dzięki obniżeniu poziomu

najbardziej szkodliwej pomocy - na rzecz

środków lepiej służących rozwijaniu

konkurencyjnego otoczenia

STRATEGIA LIZBOŃSKA

Nowy model społeczny:

•

więcej i lepszych jakościowo miejsc

pracy: rozwój aktywnej polityki

zatrudnienia;

•

dostosowanie edukacji i kształcenia do

życia i pracy w społeczeństwie opartym

na wiedzy;

•

wspieranie integracji społecznej;

•

modernizacja systemu zabezpieczenia

społecznego

STRATEGIA LIZBOŃSKA

Na szczycie w Góteborgu dodano do Strategii

Lizbońskiej filar ekologiczny, który obejmuje:

•

zmiany klimatyczne, a zwłaszcza zwolnienie

zużycia paliw kopalnych w celu opóźnienia

lub wręcz odwrócenia tzw. efektu

cieplarnianego,

•

opanowanie presji na środowisko ze strony

transportu,

•

poprawa zdrowia publicznego,

•

zachowanie zasobów naturalnych.

Realizacja celów strategii lizbońskiej wg regionów

W oparciu o 5 zagregowanych
wskaźników:

- Produktywność (PKB/ osoba
zatrudniona; 2002)

- Wskaźnik zatrudnienia (osoby
zatrudnione/ osoby w wieku 16-
64 lat; 2003)

- Wydatki na badania i rozwój (%
PKB, 2001)

- Sektor przedsiębiorstw
zajmujących się badaniami r
rozwojem (personel tych
przedsiębiorstw/ 1000
aktywnych osób; 2001)

- Osoby z wyższym
wykształceniem (% całkowitej
liczby ludności; 2002)

Document Outline

Slide 1
Slide 2
Slide 3
Slide 4
Slide 5
Slide 6
Slide 7
Slide 8
Slide 9
Slide 10
Slide 11
Slide 12
Slide 13
Slide 14
Slide 15
Slide 16
Slide 17
Slide 18
Slide 19
Slide 20
Slide 21
Slide 22
Slide 23
Slide 24
Slide 25
Slide 26
Slide 27
Slide 28
Slide 29
Slide 30
Slide 31
Slide 32
Slide 33
Slide 34
Slide 35
Slide 36
Slide 37
Slide 38
Slide 39
Slide 40
Slide 41
Slide 42
Slide 43

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
4. 7.12 churski, studia, gospodarka przestrzenna, Polityka Regionalna PL i UE
Polityka regionalna UE i fundusze strukturalne cale, 6 semestr, Gospodarka regionalna dr Jacek Ol
POLITYKA REGIONALNA UE, Gospodarka Regionalna Szlachta
Polityka regionalna Polski i Unii Europejskiej - wyklady, studia, gospodarka przestrzenna, Polityka
gospodarka regionalna 3 teorija
GOSPODARKA REGIONALNA EGZAMIN
Gospodarka regionalna (2)
PROWADZENIE DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ W PAŃSTWACH CZŁONKOWSKICH UE
Gospodarka regionalna
GOSPODARKA REGIONALNA 5
Gospodarka regionalna 2
Gospodarka Regionalna, Ekonomia
Gospodarka regionalna
01. Gospodarka Regionalna, mgr Joanna Szafran
41 Podejmowanie działalności gospodarczej w regionie
gospodarka regionalna 6Polityka regionalna
MGO LW WK 010 Polityka makroekonomiczna w gospodarce otwartej Model Mundella Fleminga, część II

więcej podobnych podstron

gospodarki regionalnej model ue 2

Document Outline