TRADYCJA I EKSPERYMENT W
ZAKRESIE BUDOWY LEKCJI
Metodyka
nauczania
języka polskiego
1. LEKCJA – to forma pracy nauczyciela z uczniami
funkcjonująca w systemie klasowo – lekcyjnym.
Cechą charakterystyczną tego systemu jest
istnienie względnie stałej zbiorowości, która w
określonym czasie i miejscu spotyka się, by
realizować jakieś zadanie i osiągnąć wyniki
dydaktyczno – wychowawcze przewidziane w
programie szkolnym
(W. Okoń, Nowy słownik pedagogiczny)
2. LEKCJA – to swoisty akt nauczania i uczenia się,
który stanowi jedność całą i zamkniętą, celową i
porządnie zbudowaną, uwieńczoną określonym i
pożądanym wynikiem kształcąco – wychowawczym.
(Z. Klemensiewicz)
3. LEKCJA jest sekwencją interakcyjną, w której
uczestniczy zespół uczących się dzieci i nauczyciel,
związani wzajemnym przekazywaniem i odbiorem
informacji.
(Z. Uryga, Godziny polskiego. Z zagadnienia
kształcenia literackiego).
Budowa lekcji
Budowę lekcji - oprócz celów - wyznacza wiele
czynników. Do najważniejszych należą:
treści nauczania,
sposób opracowania materiału zgodnie z funkcją
dydaktyczną, co wiąże się z wyborem określonej
metody i formy pracy,
planowane efekty zajęć,
wiek uczniów,
osobowość nauczyciela,
miejsce w cyklu
Rola w procesie nauczania i uczenia się
Wyróżniamy 3 fazy
lekcji:
•Przygotowania
•Etapu podstawowego
(części właściwej)
•Etapu końcowego
LEKCJE POLSKIEGO
O potrzebie różnorodności
Systemy i modele procesu
nauczania
Punktem wyjścia do opisywania struktury i
modelu lekcji stał się system Johanna
Friedricha Herbarta opracowany w pierwszej
połowie XIX w., a odwołujący się do psychologii
asocjacyjnej. Herbart wydzielił tzw. stopnie
formalne procesu uczenia się i nauczania, które
stały się wzorem czynności nauczyciela i uczniów.
Propozycja ta modyfikowana i przekształcana –
m. in. przez Wilhelma Reina — wpłynęła na
utrwalenie pewnego, sztywnego toku zajęć
(lekcja podająca), wydzielenia jej poszczególnych
ogniw.
Dydaktyka herbatowska –
podstawa szkoły tradycyjnej
Stopnie formalne nauczania:
WEDŁUG
HERBARTA:
Jasność
Kojarzenie
System
Metoda
WEDŁUG REINA:
Przygotowanie
Podanie
Powiązanie
Zebranie
Zastosowanie
Koncepcja Herbarta i Reina była formalna i
rygorystyczna; narzucała nauczycielom ciasny
schemat toku lekcji. Herbertyzm przyczynił się do
upowszechnienia poglądów, że celem pracy szkoły
jest przekazywanie dzieciom i młodzieży gotowego
materiału do zapamiętywania i rygorystycznego
egzekwowania go; w szkole aktywny ma być tylko
nauczyciel, uczniowie mają tylko słuchać.
Szkołę tradycyjną osądzono surowo; stwierdzono,
że cechuje ją autorytaryzm, któremu dziecko musi
się podporządkować.
Dydaktyka deweyowska jako
teoretyczna podstawa szkoły
progresywistycznej:
nastawienie na aktywność uczniów
Rozwijanie umysłów, czuć i woli
uczniów
Szkoła jako miejsce swobodnej,
twórczej pracy
Indywidualizowanie tempa oraz treści
nauki
Przygotowanie ucznia do aktywnego
uczestnictwa w życiu społecznym
Szkoła progresywistyczna:
Zalety:
Rozwijanie
samodzielności
myślenia i działania
uczniów
Dokonywanie
odkryć
Wady:
Przenoszenie
nadmiernego
zainteresowania
ucznia nad jego
planowy wysiłek,
swobodę nad
konieczność,
inicjatywę ucznia
nad inicjatywę
nauczyciela
Szkoła obecna:
Zaznajamianie uczniów z podstawami usystematyzowanej
wiedzy
Aktywizacja dzieci i młodzieży w procesie nauczania
Rozwijanie myślenia abstrakcyjnego u dzieci
Ścisłe, lecz zróżnicowane łączenie w spójną całość
elementów poznania zmysłowego i umysłowego
Działania praktyczne (praca), zabawa i uczenie się
odgrywają zasadnicza rolę w rozwoju psychicznym dzieci i
młodzieży
Uczniowie powinni sobie przyswajać postawy
usystematyzowanej wiedzy oraz zdobyć określone
umiejętności zarówno w drodze samodzielnego poczynania
(organizowanego przez nauczyciela) jak i poprzez
działalność o charakterze recepcyjnym
Zenon Uryga wskazuje cztery wymiary
języka polskiego jako przedmiotu:
Instrumentalny – polega na
wyposażeniu ucznia w takie umiejętności
jak: czytanie, pisanie i mówienie, czyli
czynności odbierania i nadawania różnie
zorganizowanych informacji.
Historyczny – wynika z obowiązku i
potrzeby zaznajamiania uczniów z
dziedzictwem kultury narodowej,
wprowadzania w tradycję, jej przybliżania.
Zenon Uryga wskazuje cztery wymiary
języka polskiego jako przedmiotu:
Filozoficzno – społeczny – wiąże się z obecnością
na języku polskim problematyki z zakresu psychologii,
socjologii i filozofii i polega na poznawaniu człowieka
we wszystkich tych wymiarach.
Estetyczny – kształcenie estetyczne zakłada
intelektualne poznanie struktur artystycznych
połączone z formowaniem wrażliwości, emocjonalny
odbiór utworów, oddziaływanie na przeżycia.
Typologie i podziały lekcji
Lekcja nowatorska – jest to lekcja
oryginalna, liczy się pomysł, koncept;
często jest związana z osobowością
nauczyciela, jego zainteresowaniami i
pasjami.
Lekcja rzemieślnicza - jest to lekcja
oparta na regułach nauczania,
dydaktycznych wzorcach i modelach.
Typy lekcji wyodrębnia się ze względu
na rozmaite kryteria:
Najczęstsze czynniki
to:
Funkcja lekcji i jej
miejsce w procesie
nauczania
Organizacja lekcji
Środki i metody
przyjęte do
realizacji
Inne kryteria to:
Zadania
dydaktyczne
Założenia
metodyczne
Miejsce pracy
Formy aktywności
uczniów
Wyróżnienie typów lekcji w zależności od
funkcji dydaktycznych (wg Czesława
Kupisiewicza):
TYP LEKCJI:
Służąca zaznajomieniu
uczniów z nowym
materiałem
Powtórzeniowo -
systematyzująca
Służąca kontroli i ocenie
wyników nauczana
FUNKCJA
DYDAKTYCZNA:
Poznanie nowego
materiału
Utrwalenie opanowanej
wiedzy, czemu towarzyszy
łączenie teorii z praktyką
Sprawdzanie wiadomości,
umiejętności i nawyków
TYPOLOGIA LEKCJI
wg Czesława Kupisiewicza
Służące
zaznajomieni
u z nowym
materiałem
Poświęcone
opracowaniu
nowego
materiału,
oparte na
metodzie:
• podającej
• problemowej
• heurystycznej
• oglądowej
• zajęć
praktycznych
Powtórzeniowo –
systematyzujące
Uszczegółowienie
Marii Nagajowej
Poświęcone utrwalaniu
wiadomości i
umiejętności lekcje
powtórzeniowe
Poświęcone kontroli i
ocenie
Poświęcone sprawdzaniu
nabytych wiadomości i
umiejętności
Nie maja wyraźnie
określonej struktury
Nie mają wyraźnie
określonej struktury
Mają jednakową strukturę
1.Sprawdzanie pracy domowej
2.Wprowadzenie
3.Opracowanie nowego
materiału
4.Zebranie i
usystematyzowanie nowego
materiału
5.Zastosowanie praktyczne
nowego materiału
6.Zadanie pracy domowej
KONCEPCJA KSZTAŁCENIA
WIELOSTRONNEGO
(WG OKONIA):
STRATEGIA:
A (asocjacyjna)
P (poszukująca)
E (eksponująca)
O (operacyjna)
TYP LEKCJI:
Podająca
Problemowa
„Ekspozycyjna”
(waloryzująca)
Operacyjna
(praktyczna)
1)LEKCJA PODAJĄCA -
przyswajanie przez
uczniów gotowej wiedzy.
Etapy:
Zetknięcie ucznia z nowymi wiadomościami
Skojarzenie z wiadomościami wcześniej
nabytymi
Uporządkowanie wiadomości
Zastosowanie wiadomości w nowych
sytuacjach
WEDLUG OKONIA STRATEGIA
ASOCJACYJNA WYKORZYSTUJE
SZEREG METOD , NAZWANYCH
PRZEZ NIEGO METODAMI
ASYMILACJI WIEDZY,
SĄ TO:
Pogadanka
Dyskusja
Praca z książką
Programowe uczenie się
2. LEKCJA PROBLEMOWA –
samodzielne dochodzenie
uczniów do nowej wiedzy poprzez
dostrzeganie problemów,
stawianie pytań, poszukiwanie na
nie odpowiedzi, rozwiązywanie
zadań teoretycznych lub
praktycznych.
Etapy:
Przygotowanie uczniów do pracy
Sprawdzenie pracy domowej, jako nawiązanie do
lekcji poprzedniej
Stworzenie sytuacji problemowej i sformułowanie
przez ucznia zagadnienia głównego oraz kwestii z
nim związanych
Ustalenie planu pracy i w toku jego realizacji
sformułowanie pomysłów rozwiązania zagadnienia
Sprawdzenie pomysłów rozwiązania na drodze
empirycznej lub teoretycznej
Usystematyzowanie i utrwalenie nowych
wiadomości
Zastosowanie ich w nowych sytuacjach
praktycznych bądź teoretycznych – na lekcji bądź w
pracy domowej
3. Lekcja operacyjna
(praktyczna) – poznawanie
rzeczywistości i oddziaływanie
na nią poprzez wykonywanie
różnych prac praktyczno -
twórczych
Etapy:
Uświadomienie sobie przez uczniów
zadania lekcji
Ustalenie zasad i reguł umożliwiających
wykonanie tego zadania
Wzorowy pokaz danej czynności
Wykonywanie pierwszych działań przez
uczniów pod kontrolą nauczyciela
Ćwiczenia systematyczne, odpowiednio
urozmaicane
Zadanie pracy domowej sprzyjającej
utrwaleniu sprawności
4. Lekcja ekspozycyjna
(waloryzująca) – wykorzystuje
strategię nauczania i uczenia się
oparta na przeżyciu; odwołanie
do procesów emocjonalnych,
uczuć i postaw, zwłaszcza
podczas obcowania z różnymi
wartościami oraz ich oceniania.
Etapy:
organizacja klasy i przygotowanie do pracy
na lekcji
przygotowanie do odbioru utworu
eksponowanie utworu
analiza i zrozumienie utworu w wyniku
wspólnych poszukiwań odpowiedzi, dyskusji
czy przedstawienia indywidualnych uczuć
podsumowanie rezultatów pracy, korekta
błędnych odczytań, zwrócenie uwagi na
indywidualność przeżyć i zakres ich rozumienia
końcowa ekspozycja całości lub wybranego
fragmentu
PODZIAŁ
KUPISIEWICZA
Służące zaznajomieniu z
nowym materiałem
Powtórzeniowo –
systematyzujące
Poświęcone kontroli i ocenie
PODZIAŁ OKONIA
Podające
Problemowe
Operacyjne (praktyczne)
Ekspozycyjne (waloryzujące)
LEKCJE
INNE KRYTERIA
PODZIAŁU LEKCJI:
LEKCJE:
OTWARTE –
przebieg tej lekcji
możemy
zaprojektować tylko
w ogólnych
zarysach; przebieg i
efekty mogą być
niespodzianką
zarówno dla
nauczyciela jak i dla
uczniów
ZAMKNIĘTE – to
zajęcia szczegółowo
zaplanowane
zarówno jeśli chodzi
o ich przebieg,
poruszane treści,
jak i efekty (np.
karta pracy
sterująca lekturą).
LEKCJE:
JEDNOWĄTKOWE –
dotyczą jednego
motywu,
zagadnienia,
problemu, kształcą
jedną umiejętność;
skupienie się na
jednym wątku (np.
charakterystyka
bohatera, jakaś
jedna reguła
ortograficzna, itp.)
WIELOWĄTKOWE –
łączenie ze sobą
kilku wątków,
zagadnień,
zakresów treści
nauczania (np.
kształcenie w
zakresie literatury
oraz języka w czasie
jednych zajęć)
LEKCJE:
PANORAMICZNE – to te,
podczas których jakieś
zjawisko, temat są
pokazywane całościowo
(np. gdy wprowadzamy
nowe zagadnienie –
utopii – wskazujemy
znaczenie i
funkcjonowanie
terminu, tworzymy listy
utworów,
zastanawiamy się nad
przyczynami
powstawania utopii)
ANALITYCZNE –
skupienie się na
konkretnym
przykładzie (np.
jeden utwór, w
którym pojawiła się
problematyka utopii
– szczegółowe
omówienie tej
problematyki w
utworze)
LEKCJA
I CYKL
CYKL LEKCJI O UKŁADZIE LINIOWYM
–
kolejne zajęcia wiąże relacja
przyczynowo – skutkowa
1
2
3
4
CYKL LEKCJI ZBYDOWANY NA
ZASADZIE KONCENTRYCZNEJ – kolejne
zajęcia, mimo, że następują po sobie,
nie są związane związkiem
przyczynowo – skutkowym, ich
kolejność może zostać zmieniona ,
ponieważ każda lekcja z innej strony
oświetla temat główny.
1
2
3
4
5
CYKL ROZPROSZONY – ten cykl nie
jest tworzony przez lekcje
następujące bezpośrednio po sobie,
powstaje z lekcji, które w ciągu
całego roku szkolnego lub jego części
odnoszą się do jednego zagadnienia
(np. charakterystyka postaci)
Wskazówki
praktyczne, czyli
krótki poradnik przed
lekcją
Warto zwrócić uwagę na:
czas (45 minut)
miejsce – klasa, pracownia przedmiotowa,
muzeum, etc.
normy i reguły – wzajemna relacja
nauczyciel – uczeń; ułatwiają sprawny
przebieg lekcji
klasa – pewna grupa, która posiada
własną dynamikę; trzeba dążyć do poznania
tej grupy, ról społecznych, jakie wyznaczyła
ona swoim członkom
uczeń – najważniejszy jest uczeń – to
dla niego, z nim, przez niego, wobec niego
dzieje się proces nauczania i uczenia się, to
on jest tego podmiotem.
Przed lekcją:
Przygotowanie
merytoryczne
Przygotowanie
metodyczne
Kontakt pedagogiczny
6 kroków przygotowania do
lekcji:
1.
Co? Jakie treści nauczania realizowane
będą na danej lekcji?
2.
Dlaczego? Po co? Jakie są cele tej
lekcji, jaki ma być jej efekt?
3.
Jak? Jak realizować założone cele, czyli
jaki jest pomysł na daną lekcję?
4.
Jak pomysł wcielić w życie?
5.
Jaki będzie przebieg lekcji?
6.
Jakie środki dydaktyczne i materiały
pomocnicze są potrzebne na lekcji?
BIBLIOGRAFIA:
1. Polonista w szkole, podstawy
kształcenia nauczyciela
polonisty, pod red. Anny Janus –
Sitarz, Kraków2004.
2. Czesław Kupisiewicz, Podstawy
dydaktyki ogólnej, Państwowe
Wydawnictwo Naukowe,
Warszawa 1980.
Dziękuję za
uwagę i
cierpliwość