Pneumocystis carinii

Epidemiologia. Zapadalność.

Wiedza na temat epidemiologii tego pasożyta
[obecnie zaklasyfikowanego jako grzyb] jest
znikoma. Wg. źródeł amerykańskich zarażenia
P. carinii muszą być jednak powszechne,
ponieważ dzieci zaczynają wykazywać obecność
przeciwciał między pierwszym a drugim rokiem
życia, a w wieku pięciu lat 75% dzieci ma
przeciwciała przeciwko P. carinii.

Drogi zarażenia

Do zarażenia dochodzi drogą układu
oddechowego. Osoby z wydolnym układem
immunologicznym szybko opanowują
zarażenie, ale u niektórych rozwija się
zarażenie bezobjawowe i takie osoby stają się
nosicielami. Drobnoustroje występują u nich w
pęcherzykach płucnych jako trofozoity (o
długości 2-8 um). Trofozoity usadawiają się w
przestrzeni zewnątrzkomórkowej,
przyczepione do komórek nabłonkowych.
Potem trofozoity przekształcają się
w cysty, które są uwalniane do plwociny.

Objawy kliniczne

Patogenność tego drobnoustroju wiąże się ściśle ze
stanem czynnościowym układu immunologicznego
gospodarza.
• U pacjentów z wydolnym układem immunologicznym

zarażenie jest bezobjawowe

• U pacjentów z upośledzonym układem

immunologicznym (szczególnie chorzy na AIDS lub z
innymi ciężkimi zespołami niedoborów
immunologicznych) P. carinii powoduje
śródmiąższowe zapalenie płuc. Zapalenie płuc
wywołane przez P. carinii jest powszechną przyczyną
śmierci chorych na AIDS. Duszność, gorączka i suchy
kaszel są zwykle objawami tego zakażenia; może
wystąpić łagodna niedokrwistość i niedotlenienie.

Diagnostyka

laboratoryjna

Cysty P. carinii można wykryć różnych próbkach.

Do badania można użyć plwociny, ale zalecane
są popłuczyny oskrzelowo-pęcherzykowe
(BAL) lub biopsje tkanki płucnej.

Rozmazy barwi się metodą Gomoriego, Giemsy

lub fluoryzującymi przeciwciałami
monoklonalnymi.
P. carinii wybarwione srebrem wyglądają jak
ciemnobrązowe czarne cysty zawierające dwa
do ośmiu sporozoitów.

Potwierdzenie zarażenia może wymagać

badania licznych próbek.

Leczenie i zapobieganie

 
1. Biseptol –( Bactrim ) jest lekiem z wyboru zarówno

w leczeniu i długotrwałej profilaktyce (u pacjentów
zakażonych wirusem HIV).  

2.Pentamidynę (podawaną domięśniowo lub

w inhalacjach) można stosować u chorych którzy
nie reagują na leczenie Biseptolem – (Bactrimem )
lub cierpią z powodu objawów niepożądanych
powodowanych przez ten preparat.