24.10.2010
Postępowanie administracyjne ćwiczenia
Doręczenie – jest czynnością materialno-techniczną, która wywołuje określone skutki, jednocześnie stanowi warunek skuteczności działania administracji publicznej. Kodeks w art. 39 zawiera zasadę oficjalności doręczeń zgodnie z którą organ administracji publicznej z urzędu dokonuje doręczeń za pośrednictwem pracowników poczty, własnych pracowników lub innych upoważnionych do tego osób lub organów. Doręczenie może również następować za pomocą środków komunikacji elektronicznej pod warunkiem jednak że strona lub inny uczestnik postępowania wystąpił do organu o doręczenie albo wyraził zgodę na doręczenie mu pism za pomocą tych środków.
Organ zobowiązany jest doręczyć stronie wszystkie pisma dotyczące sprawy, w której toczy się postępowanie. Pisma kierowane do strony powinny być imienne tzn. wymieniające stronę jako indywidualnie określonego adresata. Zasadą jest, że pisma doręcza się podmiotowi, do którego skierowane chyba że działa on przez swojego przedstawiciela, przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika. Doręczenie pisma stronie, kiedy działa on przez swojego przedstawiciela lub pełnomocnika jest bezskuteczne. Jeżeli sprawa została wszczęta na skutek podania wniesionego przez dwie lub więcej stron pisma doręcza się wszystkim stronom, chyba że w podaniu wskazały one jedną jako upoważnioną do odbioru pism. W toku postępowania strony oraz ich przedstawiciele i pełnomocnicy mają obowiązek zawiadomić organ o każdej zmianie swojego adresu, w przeciwnym razie doręczenie pisma pod dotychczasowym adresem będzie prawnie skuteczne.
Osobom fizycznym pisma doręcza się w ich mieszkaniu lub miejscu pracy jak również jeśli przepisy szczególne nie stanowią inaczej w lokalu organu administracji publicznej, a w szczególnych przypadkach również wszędzie tam gdzie się adresata zastanie. Jest to tzw. doręczenie właściwe. Natomiast z tzw. doręczeniem zastępczym mamy do czynienia w sytuacji, gdy adresat pisma jest nieobecny w swoim mieszkaniu, wówczas pismo doręcza się za pokwitowaniem dorosłemu domownikowi, sąsiadowi lub dozorcy domu pod warunkiem, że osoby te zobowiążą się do oddania pisma adresatowi. O doręczeniu pisma sąsiadowi lub dozorcy zawiadamia się adresata umieszczając zawiadomienie w oddawczej skrzynce pocztowej lub gdy nie jest to możliwe w drzwiach mieszkania adresata. W razie niemożności doręczenia pisma w żadem z powyższych sposobów pismo składa się na okres 14 dni w placówce pocztowej lub urzędzie gminy a zawiadomienie o pozostawieniu pisma wraz z informacją o możliwości jego odbioru w terminie 7 dni umieszcza się w oddawczej skrzynce pocztowej lub gdy nie jest to możliwe na drzwiach mieszkania adresata, jego biura lub innego pomieszczenia, w którym adresat wykonuje swoje czynności zawodowe bądź w widocznym miejscu przy wejściu na posesję adresata. W przypadku nieodebrania pisma w wyznaczonym terminie pozostawia się powtórne zawiadomienie o możliwości odbioru pisma w terminie nie dłuższym niż 14 dni od daty pierwszego zawiadomienia. Doręczenie w tym przypadku uważa się za dokonane z upływem owego 14 dniowego okresu chyba że adresat odebrał pismo wcześniej wówczas datą doręczenia będzie data jego odbioru.
Art. 45 wprowadza zasadę doręczania pism jednostkom organizacyjnym i organizacjom społecznym w lokalu ich siedziby do rąk osób uprawnionych do odbioru pism. Upoważnienie do odbioru pism albo powinno być imienne albo powinno wynikać z podziału czynności pomiędzy osoby zatrudnione w biurze danej jednostki organizacyjnej, który ustalany jest w regulaminie działania. Osoba odbierająca pismo powinna potwierdzić doręczenie swoim podpisem ze wskazaniem daty doręczenia. W razie odmowy potwierdzenia doręczenia, które zostało wykonane doręczający sam potwierdza fakt doręczenia. Jeżeli adresat odmawia przyjęcia pisma, pismo zwraca się nadawcy z adnotacją o odmowie przyjęcia i włącza się je do akt sprawy uznając, że zostało ono doręczone z datą odmowy jego przyjęcia. W przypadku doręczenia pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej doręczenie jest skuteczne jeżeli w terminie 7 dni od dnia wysłania pisma organ otrzyma potwierdzenie jego doręczenia. W razie jego nieotrzymania organ doręcza pismo w sposób określony dla pisma w formie innej niż forma dokumentu elektronicznego. W celu doręczenia dokumentu w formie dokumentu elektronicznego organ przesyła na adres elektroniczny adresata informację zawierającą:
Wskazanie, że adresat może odebrać dokument w formie dokumentu elektronicznego
Wskazanie adresu elektronicznego, z którego adresat może pobrać dokument i pod którym powinien dokonać potwierdzenia doręczenia dokumentu
Pouczenie dotyczące sposobu odbioru dokumentu
Szczególne przypadki doręczenia określają art. 48 i 49 kodeksu. Zgodnie z § 1 art. 48 pisma dla osób o nieznanym miejscu pobytu dla których sąd nie wyznaczył przedstawiciela doręcza się przedstawicielowi ustanowionemu przez sąd na wniosek organu albo w sprawach niecierpiących zwłoki przez organ administracji publicznej. Stosownie do treści § 2 art. 48 pisma kierowane do osób korzystających z uprawnień wynikających z immunitetu dyplomatycznego lub konsularnego doręcza się w sposób przewidziany w przepisach szczególnych, umowach i zwyczajach międzynarodowych. Zgodnie z art. 49 strony mogą być zawiadamiane o aktach i czynnościach organu również poprzez obwieszczenie lub w inny zwyczajowo przyjęty sposób publicznego obwieszczania jeżeli przepis szczególny tak stanowi. Ta forma zawiadamiania stron stosowana jest w przypadku udziału znacznej liczby osób w postępowaniu lub gdy nie można ustalić z góry kręgu podmiotów, które powinny wziąć w nim udział. Doręczenie w tym przypadku uważa się za dokonane po upływie 14 dni od dnia publicznego ogłoszenia.
Terminy – w nauce prawa terminy nazywa się zastrzeżeniem dodatkowym czynności prawnej, przez które jej skutek zostaje ograniczony w czasie. Wyróżnia się terminy materialne i procesowe, różnica między terminem materialnym a procesowym sprowadza się do różnicy w skutkach prawnych ich uchybienia. Uchybienie terminu materialnego powoduje wygaśnięcie praw lub obowiązków o charakterze materialnym, w takim przypadku stosunek materialno prawny nie może być nawiązany, nie ma bowiem przedmiotu postępowania administracyjnego, postępowanie nie może być wszczęte a wszczęte jako bezprzedmiotowe podlega umorzeniu. Natomiast uchybienie terminu procesowego wywołuje skutek prawny w płaszczyźnie procesowej przez uzależnienie czynności procesowej od zachowania terminu.
Obliczanie terminów – zasady:
Termin liczony w dniach kończy się z upływem ostatniego dnia, z tym że nie wlicza się tego dnia, w którym nastąpiło zdarzenie będące początkiem terminu
Termin określony w tygodniach kończy się z upływem tego dnia w ostatnim tygodniu, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu.
Termin określony w miesiącach lub w latach kończy się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdy takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było w ostatnim dniu tego miesiąca.
W razie gdy koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni. (soboty są traktowane jako dni ustawowo wolne od pracy)
Termin uważa się za zachowany jeżeli przed jego upływem pismo zostało:
Wysłane w formie dokumentu elektronicznego do organu a nadawca otrzymał poświadczenie odbioru
Pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego
Pismo zostało złożone w polskim urzędzie konsulatu
Pismo zostało złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej
Przez członka załogi statku morskiego kapitanowi statku
Przez osobę pozbawioną wolności w administracji zakładu karnego
Przywrócenie terminu jest to instytucja procesowa mająca na celu ochronę jednostki przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu. Instytucji tej nie można stosować do terminów materialno prawnych, czyli tylko można do terminów procesowych. Art. 58 § 1 przyznaje legitymację do przystąpienia o przywrócenie terminu zainteresowanemu. Pojęcie to obejmuje nie tylko osoby mające w sprawie interes prawny, ale również osoby uczestniczące tylko w niektórych czynnościach postępowania, np. świadków, biegłych, osoby trzecie. W przepisie tym zostały ustanowione cztery przesłanki przywrócenia terminu, które muszą wystąpić łącznie. Pierwszą przesłanką jest uprawdopodobnienie braku swojej winy w uchybieniu terminu. Drugą przesłanką jest złożenie przez zainteresowanego wniosku o przywrócenie terminu. Trzecią przesłanką jest dochowanie siedmiodniowego nieprzywracalnego terminu liczonego od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. Czwartą przesłanką jest dopełnienie wraz z wnioskiem tej czynności, dla której był ustanowiony przywracalny termin.
Rozstrzygnięcie wniosku o przywrócenie terminu następuje w formie postanowienia, na które służy zażalenie przy czym o przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia. Strona wnosząc wniosek o przywrócenia terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia może zawrzeć w nim żądanie wstrzymania wykonania decyzji lub postanowienia. Organ rozstrzyga o tym w formie postanowienia, na które nie służy zażalenie.
Kazus – czy skarga jest zasadna, jakie przepisy zostały naruszone w toku postępowania, dlaczego.
Mieli czas do 12 maja 2007 (poniedziałek). Co do choroby Mirosława to wniosek mogła wnieść Izabella. Wniosek wnieśli przed wniesieniem prośby o przywrócenie terminu a powinni jednocześnie. (Nie doszło do jednoczesnego wniesienie wniosku i dopełnienia czynności, czyli wniesienia odwołania).